คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Meet
“เห้ย!! ดูนั่น หุ่นโคตรสวยเลยว่ะ” ชายวัยกลางคนนึงพูดขึ้น
“โหเห้ย!! จริงๆด้วยว่ะ พี่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิง” ชายอีกคนพูดขึ้นพร้อมทั้งโยนบุหรี่ในมือทิ้งไป
“ไม่รู้ดิ ไปๆ ตามไป จะผู้ชายหรือผู้หญิงกูก็ไม่สนหรอกโว้ย หุ่นสวยแบบนั้น”
“หึๆๆ ตามๆๆ”
ชายสองคนนั้นลุกออกจากโต๊ะไม้เก่าที่ตนกำลังนั่งอยู่ แล้วเดินสะกดรอยตามบุคคลที่เขาพูดถึงไปเมื่อครู่
“เห้อ เหนื่อยชะมัดยากเลยยยย วันนี้งานเยอะแฮะ”
แกรบบบ
เสียงใบไม้ดังขึ้น ชายหนุ่มที่กำลังเดินอย่างโดดเดี่ยวหันมามองทางด้านหลังของตน
“เอ...เราก็เดินมาคนเดียวนี่นา ดึกขนาดนี้ยงัจะมีคนเดินไปไหนอีกเหรอ” ชายหนุ่มคนนั้นพูดพึมพำกับตนเอง
“ไอ้ห่า กูบอกให้ระวังๆ เดี๋ยวมันก็ไหวตัวหรอก”
“โถ่พี่ ก็ใบไม้มันแห้งอ่ะ”
“ช่างมันๆ ระวังหน่อยละกัน”
“โอ๊ยยยยยยยยย!!” ชายคนนึงร้องขึ้นมา เขาเดินเหยียบเสี้ยนหนามเข้าอย่างจัง
ทางด้านชายหุ่นสวยๆ ที่กำลังเดินๆอยู่นั้น หันมามองตามเสียงร้องที่ดังขึ้นเมื่อครู่ เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังมีคนสะกดรอยตามอยู่ เขาค่อยๆก้าวเดินอย่างเร็วขึ้นและเร็วขึ้น จนกระทั่งวิ่ง
“ห่าเอ๊ย ดูดิ มันหนีแล้ว เร็วๆรีบวิ่งตามเร็ว”
“พี่ไปก่อน ผมเจ็บ เดี๋ยวจะตามไปช่วย”
แฮ่กๆๆๆ
ชายหุ่นสวยหอบอย่างรุนแรง เขาหยุดอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“คงพ้นแล้วมั้ง เห้ออออออออออ”
“อยู่นี่เองเหรอจ๊ะคนสวย หึๆๆๆ”
เขาชะงักกับเสียงที่ได้ยิน เขาไม่คิดว่ามันจะตามมาเร็วขนาดนี้
“อะไร!! นายตามฉันมาทำไม ฉันเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง” ชายที่หอบแฮ่กเมื่อครู่ พยายามรวบรวมสติทั้งหมด แล้วหันไปหาชายคนที่พูดกับเขา
“หึๆๆ จะผู้ชายหรือผู้หญิง พี่ไม่สนหรอกจ่ะ หึๆๆ”
“ไอ้โรคจิต นี่นายต้องการอะไรกันแน่ เงิน??เงินใช่มั้ย”
“พี่ไม่ต้องการอะไรหรอกจ่ะ พี่ต้องการตัวน้องชายน่ะ ให้พี่ได้มั้ย” เมื่อชายวัยกลางคนพูดจบ เขาก็วิ่งเข้ามาแล้วใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างโอบชายหนุ่มคนนั้นไว้
“โอ๊ย โถ่เว้ยย!” ชายหนุ่มคนนั้นสบัดมือแกร่งทั้งสองนั้นออกอย่างเต็มกำลัง แล้ววิ่งหนีสุดชีวิต ในขณะที่เขาสบัดมือออกนั้น กระเป๋าสตางค์ของเขาก็หล่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
ชายวัยกลางคนหยิบกระเป๋าสตางค์ของคนที่กำลังวิ่งหนีขึ้นมาดู
“ชื่อพิรัชต์ เหรอ หึๆๆ แกหนีฉันได้ไม่ไกลหรอก”
ในขณะที่พิรัชต์กำลังวิ่งหนีนั้น เขารู้สึกถึงของแข็งบางอย่างที่มากระทบท้องของเขาอย่างแรง
อั่กกกกกกกกกก
“โอ๊ยยยยยยยย!!” พิรัชต์ล้มลงไปนอนกับพื้น เผยให้เห็นชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา ชายคนนนั้นเดินตรงเข้ามาแล้วกระชากให้ตัวเขายืนขึ้น พร้อมทั้งรวบแขนไว้
“พี่ เร็วๆๆๆ ผมจับมันไว้แล้ว”
-แรงของเราหายไปไหนหมดนะ-
ชายวัยกลางคนมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพิรัชต์ แล้วต่อยเข้าที่ท้องของเขาอย่างแรง
“แรงเยอะนักนะมึง หนีกูได้ไม่ไกลหรอก วันนี้แหละ กูจะทำให้มึงเสียหนุ่มเลย” ชายวัยกลางคนไม่พูดเปล่า เขาค่อยๆ ปลดตะขอกางเกงออก แล้วก้มหน้าไปหอมพิรัชต์
“ไอ้บ้า!!” พิรัชต์สบัดหน้าหนี
พลั่กกกกกกกกกก
“โอ๊ยยยยยย” ชายวัยกลางคนปล่อยหมัดอันหนักหน่วงเข้าไปที่ท้องของพิรัชต์อีกครั้ง จนเขาลงไปนอนกองกับพื้น
ชายวัยกลางคนก้มลงไปขึงมือบางๆของเขาแล้ว ก้มหน้าซุกไซร้ตามจุดต่างๆรอบๆคอขาวๆของเขา พร้อมทั้งปลดตะขอกางเกงของเขาออก
“นี่แกจะทำอะไรน่ะ ฉันเป็นผู้ชายนะ!!ไอ้โรคจิต ปล่อย!!”
“ฤทธิ์มากนักเหรอมึง หึๆๆ เดี๋ยวมึงก็จะรู้ถึงรสชาติที่กูมอบให้มึงเองแหละ” เขาค่อยๆเลื่อนกางเกงของพิรัชต์ลงไปด้านล่าง แล้วใช้มือสากลูบคลำก้อนเนื้อที่อยู่ภายใต้กางเกงตัวจิ๋ว
“เห้ย!! ปล่อยนะ!!”
“ปล่อยให้โง่ กูอยากจะรู้นัก มึงจะปากดีได้อีกนานแค่ไหน” เขาล้วงมือเข้าไปภายใต้กางเกงตัวจิ๋วแล้วรูดขึ้นรูดลงก้อนเนื้อข้างในนั้น
“อ๊า~~ ปล่อยนะ!!” พิรัชต์เผลอครางออกมาแบบไม่รู้ตัว
“ไงล่ะ แค่นี้ก็เคลิ้มแล้วนะมึง อีกเดี๋ยวคงจะใจง่ายล่ะสิ หึๆๆ ร้องให้ดังๆนะ จะได้เร้าใ..........”
พลั่กกกกกกกกกก
“อ๊ากกกกกกกกกก” ชายวัยกลางคนนั้นโดนท่อนไม้ขนาดใหญ่ตีเข้าที่หลังอย่างแรง จนต้องกลิ้งไปอีกทาง
ทางด้านชายหนุ่มนามว่าพิรัชต์ที่นอนจุกอยู่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงดีใจที่มีคนมาช่วยตนแล้ว อีกใจนึงก็ยังรู้สึกเจ็บปวดที่โดนต่อยที่ท้องอย่างแรง
ชึ่กกกกกกก
บุคคลที่สามที่นำไม้มาตีชายวัยกลางคนลงไปนอนกับพื้นนั้น เดินมาดึงมือของพิรัชต์ขึ้นแล้วอุ้มเขาพาดขึ้นบนบ่าแล้วค่อยๆ วิ่งหนีไป
“ห่าเอ๊ย!!” ชายวัยกลางคนที่รู้ว่าตนสูญเสียบุคคลที่จับมาได้นั้น ก็สบถออกมาแล้วปล่อยหมัดลงที่พื้นอย่างหนักหน่วง
“นี่นายๆ ตื่นสิ หลบพวกมันพ้นแล้วนะ” บุคคลที่ช่วยพิรัชต์ออกมาจากสถานการณ์เลวร้ายนั้นค่อยๆ ใช้มือเขย่าตัวพิรัชต์ แต่ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบสนองเลย
“ตื่นสิ เห้อ~~~” ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา เขาค่อยพยุงตัวคนที่นอนสลบไสลอยู่
“ช่วยไม่ได้แล้วกันนะ ไปคอนโดฯฉันก่อนแล้วกัน” เขาดึงแขนบางๆของพิรัชต์แล้ว นำมาพาดคอของตนเดินแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังคอนโดฯที่ตนว่า
ณ คอนโดหรูแห่งหนึ่ง
ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ เขากวาดสายตามองรอบตัวของเขา พบแต่เพียงความมืดมิด และพบร่างๆนึง ที่นอนซบอยู่กับโต๊ะข้างๆเตียงเขา
“อื้ออออออออ.............อ๊ะ!! ที่นี่ที่ไหนกันนะ” เขาพึมพำออกมา ในใจก็ตกใจนิดๆ เพราะที่นี่ไม่ใช่ห้องของตน เขาค่อยๆนึกทบทวนเรื่องราวของตนที่เกิดขึ้นเมื่อข่วงเวลาที่ผ่านมา
“หรือว่านี่จะเป็นคนที่ช่วยเราไว้นะ”
“อื้อออออออออ” ชายหนุ่มที่นอนซบโต๊ะข้างๆเตียงนั้น ค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วมองมาทางเตียงสีขาวที่มีชายอีกคนนึงนอนอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ นายสลบไปนานมากเลยนะ” เขาพูดขึ้นมาแล้วลุกออกจากเก้าอี้สีขาว เดินมายังเตียง
“นายเป็นใครกัน แล้วพาฉันมาที่นี่ทำไม” พิรัชต์ถามบ้าง
“ก็เมื่อคืนนายสลบไป ฉันพยายามปลุกนายแล้วแต่นายก็ไม่ยอมตื่น ฉันเลยพานายมาที่คอนโดฯของฉันนี่ไง” เขาเดินมาถึงเตียงสีขาวแล้วเปิดไฟทางหัวเตียง เผยให้เห็นริมฝีปากที่อวบอิ่มและใบหน้าเรียวๆ กับจมูกโด่ง และทรงผมที่เหมือนกันกับตน
-หน้าเหมือนเราจังเลย-
“เอ่อ....ฉันขอบใจนายมากนะ” เขามองใบหน้าสีขาวที่โดนผมซอยที่ปะบ่าปกปิดหน้าผากอยู่ ปากเรียว จมูกที่โด่ง ดวงตาที่คมกริบและสีผิวที่ขาวเนียน
-ทำไมหน้าคล้ายเราจังนะ-
“แล้วนายชื่ออะไร” ชายที่ยืนอยู่เอ่ยปากถาม
“นายล่ะ”
“นายบอกก่อนสิ”
“ฉันชื่อไมค์ ตานายแล้ว”
“อืม ไมค์เหรอ ฉันชื่อกอล์ฟนะ”
จบคร้าบบบบบบบบบบบบ
ชอบไม่ชอบเม้นด้วยน้า~~~
ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้กับทุกๆคนด้วยนะ^________^
ปล.ตอนหน้าจะมาอัพยาวกว่านี้
ความคิดเห็น