เรวีเดีย มนตรามหาเวท

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางสู่เรวีเดีย มนตรามีจริงหรือนี่!!

งานจ๋า อยู่ไหน  เฟทเดินคอตกกับจากงานซึ่งเธอพึ่งไปดูมาปรากฏว่า... ‘คนเต็มค่ะ’ ยังไงแหละทุกที่ทุกหนและทุกแห่งในกรุงเทพมหานครที่ๆมีอากาศเหม็นแถมเน่าด้วยแหละ “เห่!น้องสาวสนใจไปโรงแรมกับพี่ไหมจ๋า” “ไม่แหละ ขอตัว” แล้วยังมีมารสังคมเสียด้วย เมืองเนี่ย หญิงสาวเอ่ยขอตัวก่อนที่จะจ้ำอ้าวเดินไปแต่ยังไงสาวน้อยผมทองอย่างเธอก็หนีไม่พ้น “อย่าหนีน่า ไปโรงแรมบ้านรูดกับพี่ดีกว่าน่ารับรองไม่น้อยเนื้อน้อยใจหรอกน่า” “ไม่” เสียงหวานยังคงยืนยันการที่จะไม่ไปกับไอ้พี่ชายผมม่วงที่มันอุสส่าห์ไปย้อมผมซึ่งเปลืองตังค์อย่างแรง วูบ อยู่ๆก็มีเงาพุ่งผ่านตัวเธอไป “อะไรนะ” หญิงสาวพึมพำแล้วรีบวิ่งตามเงานั้นไปอย่ารวดเร็วโดยที่มีมารสังคมตามมาติดติดเป็นกอง

“เฮ้ย มีใครอยู่ไหม” หญิงสาวเอ่ยถาม “ไม่มีหรอกน่า ที่นี้นะพวกพี่คุมไม่มีใครมาหรอกน่า” ชายผมสีม่วงยังคงพูดอ้างอวดตัวเองไม่น้อย “ไปกับพี่เถอะน่า” “บอกว่าไม่ไป” แล้วอยู่สายลมก็กรรโชก วูบ ผมสีทองสยายไปข้างหลัง ดวงตาสีแดงปรากฎวูบออกมาแทนที่จะเป็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหมือนเดิม “เฮ้ย มันหายไปไหนแล้ววะ” “ไม่รู้เมือนกับครับ” ชายผมม่วงอีกคนตอบ  

‘ที่นี่ที่ไหน’ หญิงสาวมึนหัวตึบพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตารอบเตียงมีกลีบดอกไม้โปยจำได้ว่าที่นี่มัน “บ้านเรานี่น่า เรามานอนได้ไงแหละเนี่ย” หญิงสาวขยี้ผมจนไม่ได้สรง ก๊อก ก๊อก เสียงอะไรนะ “เฮ้ย! ขโมยขึ้นบ้าน” หญิงสาวร้องโวยวายยกใหญ่ แอ็ด และแล้วประตูห้องนอนของเธอก็เปิดออก พบเป็นหญิงชราท่าทางใจดีมีเมตตา “คุณคือใคร” เธอเอ่ยถาม “ดิฉันป็นแม่นมของเจ้าหญิงเพคะ” สตรีนางนั้นตอบแล้วยังพูดอีกว่า “ดิฉันชื่อ ฟาลามีน เพคะ”  “ชื่อแปลกจังค่ะ คุณป้า..เอ๋หนูเรียกว่าป้ามีนได้รึเปล่าค่ะ” “ได้สิเพคะ” “งัน...หนูอยากถามว่า เอ่ย...ที่นี่ที่ไหนค่ะ” หญิงชรายิ้มใจดีให้ก่อนตอบว่า “ที่นี้คือเรวีเดียค่ะองค์หญิง และท่านคือองค์หญิงแห่งโสนว์ องค์หญิงเฟท เททารอสซ่าจากรัฐที่รำรวยที่สุด สโนว์ค่ะ” “งันที่บอกว่าคือสโนว์ก็แปลว่าที่นี่คือแถวทางเหนือของอาณาจักรเรวีเดียสินะค่ะ” “ค่ะ และตอนนี้องค์หญิงทรงอาบน้ำได้แล้วค่ะ” “ค่ะ อะแล้วเวทมนต์มีจริงไหมค่ะ” หญิงชรายิ้มอย่างเอนดูก่อนตอบว่า“มีเจ้าค่ะ”