คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : One heart One love :: Intro
One Heart One Love
-Intro-
“เลิกกันเถอะ”
“ท..ทำไม”
เสียงสั่นเนื่องจากกลั้นสะอื้นหลุดออกมาแผ่วเบา น้ำตาที่แสดงถึงความอ่อนแอยังคงไหลรินจนเลอะแก้มใส ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองภาพนั้นอย่างเหยียดๆ
แค่น้ำตาของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง
ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องสนใจ
“เบื่อ... ผู้ชายร่านๆอย่างนายได้มากี่คนแล้วล่ะ”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่เคยทอประกายอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นไร้อารมณ์และเยือกเย็นจนร่างบางไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
นี่หรอ...คนที่บอกว่ารักเขาสุดหัวใจ
ทำไมถึงพูดแบบนี้?
ทำไมถึงมองเขาอย่างรังเกียจแบบนี้?
“ฉันไม่ได้ร่านอย่างที่นายกำลังคิด นายเอาที่ไหนมาพูด!!!"
ร่างบางลุกยืนค้ำโต๊ะก่อนตะโกนถามเสียงดังอย่างสุดจะทน ร่างสูงเงยมองคนที่ยืนค้ำหัวตัวเองแวบหนึ่งจึงเอ่ยเสียงแผ่วเบาทว่าร่างบางกลับได้ยินมันชัดเจน
“โง่หรือเปล่า... นั่นมันก็แค่เหตุผลที่ฉันขอเลิกกับนายต่างหาก”
ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก แล้วพูดประโยคถัดมาที่ทำให้ร่างบางรู้สึกหน้าชาราวกับว่าโดนใครสักคนตบแรงๆ
“เพราะโง่อย่างนี้ไง ทุกคนเขาถึงขอเลิกกับนาย...โด คยองซู”
พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
คยองซูยืนนิ่งราวกับถูกสาป...
ไม่จริงใช่ไหม...เพราะเขาโง่อย่างงั้นหรอ
เพราโง่อย่างนี้...ถึงไม่มีใครรักใช่ไหม
ใช่ไหม...คิมจงอิน
“ฮึก...จงอิน กลับมาอยู่กับฉันก่อน อย่าทิ้งฉันไป”
จบประโยคร่างบางก็ล้มลงกับพื้นเย็นเฉียบด้วยสภาพที่ไม่มีแม้แต่แรงจะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากใครหน้าไหนทั้งสิ้น
----------------------------------------
“พี่ครับ...อยู่ไหมครับ...พี่...”
เด็กหนุ่มตัวสูงพูดได้เพียงแค่นั้น ก็แทบจะอยากวิ่งหนีออกไปทันที ภาพตรงหน้าทำให้เขาแทบล้มทั้งยืน ขายาวสั่นเล็กน้อยคล้ายจะล้ม แต่ก็ยังพยายามฝืนตัวเองให้ยืนอย่างมั่นคง
“พี่...ท..ทำไม...”
“ออกไปจากห้องพี่ซะ”
“ทำไมพี่ถึง...”
ร่างสูงก้าวเข้าใกล้เตียงที่ร่างบางนอนอยู่ด้วยหัวใจที่กำลังสั่นระริกกับภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า
ดวงตาคมกริบกวาดมองทั่วห้อง...เสื้อผ้าที่กระจัดกระจายคนละทิศละทาง...รอยเลือดสีจางตรงบริเวณโซฟาสีขาวกลางห้อง...ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
“ฮึก...”
เสียงสะอื้นเรียกให้ร่างสูงหลุดจากความคิดของตัวเองแล้วหันไปมองร่างบางที่กำลังปิดปากตัวเองกั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดรอดออกมา น้ำตาที่ไม่ควรจะอยู่บนใบหน้าสวยหวานไหลริน...ราวกับจะตอกย้ำสิ่งที่เขาคิดว่ามันถูกต้องแล้ว
“พี่ครับ...อย่าร้องไห้เลยนะครับ” เด็กหนุ่มขยับเข้าไปหวังจะกอดปลอบ แต่ร่างบางกลับเขยิบถอยห่างจากเขาอย่างตื่นๆระคนหวาดกลัว
“พี่เป็นอะไรไปครับ?”
“อย่ามายุ่งกับพี่อีกเลย พี่...สกปรก...พี่ไม่มีค่าอีกต่อไปแล้ว”
“แต่สำหรับผม...พี่มีค่ามากเลยนะครับ”
“ไม่...พี่ไม่ดีสำหรับนายแล้ว” ร่างบางยืนยันเสียงแข็ง เงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่มองตัวเองด้วยดวงตาที่พร่าไปด้วยหยาดน้ำใส
“ขอร้อง...อย่ามายุ่งกับพี่อีก พี่ไม่มีค่า...พี่สกปรก”
“ผมบอกแล้วไงว่าพี่มีค่าและพี่บริสุทธ์สำหรับผมเสมอ”
“ถ้านายรักพี่จริง นายต้องอย่ามายุ่งกับพี่อีก...ขอร้องล่ะ”
“…”
“ขอร้อง...โอเซฮุน”
“พี่ลู่หาน”
“ออกไปจากชีวิตพี่ และพี่จะไม่ไปยุ่งกับนายอีก ทิ้งความรู้สึกดีๆของเราสองคนไว้ที่นี่ กลับไปอยู่ในที่ของนาย...ส่วนพี่...ก็จะกลับไปอยู่ในที่ของพี่เหมือนกัน”
“ไม่...”
“เราสองคนไม่ได้เกิดมาคู่กันหรอก...ผ้าสกปรกอย่างพี่อย่าเก็บเอาไปไว้กับตัวเลย”
พูดจบร่างบางก็ค่อยๆลุกขึ้น ถึงจะเจ็บช่องทางด้านหลังอยู่มากเนื่องจากเรื่องเมื่อคืน แต่เพราะเซฮุนยืนอยู่...
เขาต้องเดินไปไหว...ต้องทำให้เซฮุนรู้ว่าเขาสามารถอยู่คนเดียวได้
“กลับไปเถอะเซฮุน...พี่ขอล่ะ...แค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะขอจากนาย”
“…”
“ลาก่อน”
ลู่หานพูดได้แค่นั้นก็รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
เซฮุนมองตามแผ่นหลังบอบบางที่สั่นเนื่องจากการร้องไห้ลับหายไปในห้องน้ำด้วยความปวดใจ น้ำตาของลูกผู้ชายเอ่อคลอ ร่างสูงกัดปากตัวเองแน่นแล้วเงยหน้าขึ้นไปบนเพดานสีขาวสะอาดตา
ห้ามร้องไห้เด็ดขาด…นายต้องห้ามร้องไห้นะโอเซฮุน
พี่ลู่หานคงแค่พูดเล่น... เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เขาก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมแล้วล่ะ
คิดแง่ดีเข้าไว้โอเซฮุน…
“ลาก่อนเนี่ย...ต้องไม่เจอกันอีกนานไหมครับ...พี่ลู่หาน”
ใครที่เคยว่าเขาร้องไห้ไม่เป็น ถ้าได้มาเห็นภาพนี้คงต้องว่าตัวเองแล้วล่ะว่าคิดอะไรออกไป
คนอย่างโอเซฮุน...กำลังร้องไห้ให้พี่ลู่หานอยู่นี่ไง
----------------------------------------
ไม่มา...
ร่างบางคิดในใจ ก่อนจะยกยิ้มบางเบาพร้อมกับน้ำใสๆที่เริ่มเอ่อคลอเต็มหน่วยตา ร่างบางกระพริบตา สองสามครั้งไล่หยาดน้ำที่กำลังบดบังการมองเห็นของตน ทว่ายิ่งทำอย่างนั้น น้ำตากลับยิ่งไหลลงมาไม่หยุด
ดีแล้วล่ะที่นายไม่มา...ดีแล้ว
ติ๊ด...ติ๊ด...
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ร่างบางล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ออกมา เบอร์โทรที่ไม่คุ้นเคยปรากฏอยู่บนหน้าจอ ร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ยอมกดรับสายเบอร์โทรศัพท์แปลกหน้าในที่สุด
“ฮัลโหล”
[แบคฮยอน]
“ชาน...ชานยอล...”
[ใช่ ฉันเอง...]
‘พยอน แบคฮยอน’ผุดยิ้มทั้งน้ำตา ใจหนึ่งก็อยากกลับไปหาคนที่เขารักสุดหัวใจอย่าง ‘ปาร์ค ชานยอล’
แต่อีกใจหนึ่ง...
“นายจะโทรมาทำไม?”
[ฉัน...คือฉัน...]
“มีอะไรก็บอกมาเร็วๆ ใกล้ถึงเวลาที่ฉันต้องขึ้นเครื่องแล้ว”
แบคฮยอนโกหกออกไป ใบหน้าสวยหวานพยายามที่จะยกยิ้ม แม้ว่ามันจะยากเย็นมากจนไม่อยากจะทำอีกแล้วก็ตาม
[ฉันไม่อยากให้นายไป...ไม่ไปได้ไหม]
“ไม่สายไปหน่อยหรอ?”
[…]
“ทำไมนายไม่รั้งฉันไว้ตั้งแต่วันนั้น ทำไมนายไม่พูดมันออกมา หา! ว่าไงล่ะปาร์คชานยอล!”
แบคฮยอนกำลังกลั้นเสียงสะอื้น เขาต้องไม่ร้องไห้...
ต้องไม่ร้อง...
[ฉันขอโทษ]
“มันสายไปแล้วล่ะ...ลาก่อน”
[ไม่! นายอย่าเพิ่งวางสายนะแบคฮยอน ฉันมีเรื่อง...!!!]
แบคฮยอนกดตัดสายทิ้งพร้อมกับปล่อยโฮออกมาเต็มที่
ไม่ไหวแล้ว...
ปาร์คชานยอล...ฉันขอโทษ
...แต่อีกใจหนึ่ง...ก็อยากไปจากเขาให้เร็วที่สุดเช่นกัน
----------------------------------------
ความคิดเห็น