คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : One heart One love :: 2
One Heart One Love
-Two-
ร่างสูงเดินไปเรื่อยๆด้วยสภาพจิตใจที่ย่ำแย่เต็มที่ ขายาวก้าวไปจนถึงสวนสาธารณะที่ไกลกับกับคอนโดของลู่หานพอสมควร เซฮุนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางสวนสาธารณะ ดวงตาคมกริบมองไปทางเด็กๆที่กำลังนั่งเล่นก่อกองทรายกันอยู่ด้วยหัวใจที่แสนว่างเปล่า
พี่ลู่หาน... ผมทำถูกหรือเปล่าที่ปล่อยมือพี่ไป
ผมคิดถูกหรือเปล่าครับพี่
แปะ...
ฝนเม็ดเล็กร่วงลงบนมือของเซฮุน ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ก่อนจะหันไปมองตรงที่ที่เด็กๆนั่งเล่นทรายกันก่อนหน้านี้ก็พบว่าไม่มีเด็กเหลืออยู่แล้วสักคน
สงสัยจะกลับบ้านกันไปหมดแล้ว..
เซฮุนยันกายลุกขึ้นเต็มความสูง พร้อมกับฝนที่ตกลงมามากขึ้นเรื่อยๆ
ร่างสูงพาตัวเองเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินของสวนสาธารณะ ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเม็ดฝนที่ตกลงมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ผสมกับน้ำตาที่รินไหลลงมาช้าๆโดยไม่รู้ตัว
เส้นผมสีดำแซมน้ำตาลลู่ลงตามใบหน้าจนมองแทบไม่เห็นดวงตาที่กำลังแดงจัดเพราะหยาดน้ำฝนและหยดน้ำตา
“พี่ลู่หาน...ผมรักพี่นะ”
รักมาตลอด...รักมากที่สุด
“ทำไมพี่ถึงต้องทิ้งผมไป...ทำไมถึงต้องให้ผมปล่อยพี่ไป”
ผมต้องการเหตุผล...
“พี่รู้หรือเปล่าว่าสิ่งสำคัญสำหรับผมรองมาจากแม่...คือพี่นะครับ”
พี่รักผมด้วยความบริสุทธิ์ใจ...และรักผมเพราะตัวของผม
“ผมไม่ได้อยากเลิกกับพี่”
ไม่เคยคิดจะทำและไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ผมกับพี่ต้องเลิกกัน
“...ผมอยากกลับไปหาพี่”
...อยากกลับไปอยู่กับหัวใจอีกครึ่งดวงของผม
ติ๊ด...ติ๊ด...
เซฮุนเดินไปหลบในตู้โทรศัพท์ที่อยู่ใกล้กับจุดที่เขายืนอยู่ ก่อนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกมา นิ้วเรียวกดรับสายที่เข้ามาโดยไม่แม้แต่จะดูเบอร์ที่โทรเข้ามาซะก่อน
“ครับ”
[นายคือเซฮุนใช่ไหม]
“ครับ...ผมเซฮุนครับ แล้วคุณ?”
[นายไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันหรอก]
“งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับคุณเหมือนกัน แค่นะ...”
[เอาโทรศัพท์คืนมา!!!]
เสียงที่แทรกเข้ามาจากปลายสายทำให้เซฮุนเบิกตากว้างอย่างตกใจ เสียงพี่ลู่หาน
“พี่ลู่หาน! พี่ลู่หานใช่ไหมครับ!?”
[ถอยออกไปซะลู่หาน!!! เพียะ! โอ๊ย!]
เสียงทุ้มจากปลายสายตะคอกอย่างโมโหก่อนที่เซฮุนจะได้ยินเสียงเหมือนอะไรบางอย่างที่ฟาดลงบนอวัยวะส่วนหนึ่งของลู่หานอย่างแรง จนคนตัวเล็กร้องเสียงหลง
“พี่ลู่หาน! ได้ยินผมไหมครับ! พี่เป็นอะไรไปครับ!!!” เซฮุนถามด้วยเสียงร้อนรน มืออีกข้างที่ว่างบีบเข้าหากันแน่นโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว
[หึ...ได้เวลาคุยกันต่อแล้วเด็กน้อย]
“คุณเป็นใคร?! แล้วพี่ลู่หานเป็นอะไรไป คุณทำอะไรพี่ลู่หาน!?!”
[ถามมาเป็นชุดเลยนะเด็กน้อย]
“…”
[ฉันก็แค่ ‘ตบ’ สั่งสอนคนที่พูดไม่รู้เรื่องก็แค่นั้น]
“คุณตบพี่ลู่หานหรอ!?! ไอ้เลวเอ๊ย!!!”
ปึง! เพล้ง!
เซฮุนว่าออกมาเสียงดังตามอารมณ์ที่ปะทุขึ้นเรื่อยๆ มือซึ่งเคยกำไว้แน่นชกเข้าที่ประตูตู้โทรศัพท์ กระจกของประตูครึ่งบนแตกออกมาทั้งหมดพร้อมกับเลือดสีสดที่ไหลลงบนพื้นช้าๆ
[ใจเย็นไว้เด็กน้อย...หมอนั่นไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ...เดี๋ยวอีกสักพักหมอนั่นก็จะรู้สึกดีเอง]
“แกหมายความว่ายังไง!?!”
[เดี๋ยวหมอนั่นก็ได้ขึ้นสวรรค์แบบวันนั้นแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงไป]
“หรือว่าแกคือคนเดียวกับที่ทำให้พี่ลู่หานเป็นแบบนั้น!”
[ปิ๊งป่อง! อ่า...พูดถึงเรื่องนั้นแล้วก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วสิ]
“แกห้ามทำอะไรพี่ลู่หานนะเว้ย!!! ฉันจะกลับไปเล่นงานแก เตรียมตัวไว้เลย!!!”
[จะมาเล่นงานฉันได้ยังไงเด็กน้อย...รู้หรอว่าฉันอยู่ที่ไหน]
“อย่าบอกนะว่าแกพาพี่ลู่หานออกไปจากคอนโดแล้ว!”
[เก่งจังเลยนะ ตอบถูกทุกอย่างเลย] น้ำเสียงยียวนดังมาตามสาย เซฮุนกัดฟันแน่นระงับอารมณ์ที่พุ่งสูงอย่างฉุดไม่อยู่ [เก่งอย่างนี้สินะ...ลู่หานถึงได้รักถึงได้หลงขนาดนี้]
“ไอ้สารเลว!!! ปล่อยพี่ลู่หานออกมานะเว้ย!!!!”
[เสียใจด้วยนะเด็กน้อย ‘ของเล่น’ ของฉันยังไม่พังเลย ไว้มันพังเมื่อไรฉันจะส่งกลับคืนไปให้ แค่นี้ล่ะ ขอให้มีความสุขกับการไม่มีของเล่นไว้ข้างตัวเหมือนเดิม]
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งวางสายดิวะ!!! บ้าเอ๊ยยยย!!!!”
เซฮุนผลักประตูตู้โทรศัพท์ออกอย่างแรง คำสบถด่าหลุดจากปากร่างสูงแข่งกับสายฝนที่ยังคงตกอย่างหนัก เซฮุนยกมือข้างที่เปื้อนเลือดขึ้นเสยผมที่ลงมาปิดตาออก แต่ก็ต้องร้องออกมาเสียงหลงเมื่อแผลจากเศษกระจกที่เขาเพิ่งชกไปเจอกับเม็ดฝนซึ่งตกลงมา ความแสบแล่นริ้วไปที่มือข้างนั้นจนเซฮุนต้องฉีกชายเสื้อของตัวเองมาพันมือไว้เพื่อป้องกันเม็ดฝนที่แหลมคมราวกับมีดไม่ให้สัมผัสกับแผลของเขา
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!!!” ร่างสูงโวยวายเสียงดังแล้วเดินฝ่าสายฝนออกจากสวนสาธารณะ เซฮุนยังคงเดินต่อไป จนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ขนาดใหญ่
‘SUNSO AYAMI’
ไวกว่าความคิด เซฮุนรีบลากร่างที่เปียกปอนเข้าไปในร้านทันที
“ยินดีต้อนรับค่ะ ^^” คุณป้าวัยกลางคนเอ่ยต้อนรับเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะพาเซฮุนไปที่โต๊ะซึ่งอยู่ตรงบริเวณมุมเล็กๆของร้านที่แทบไม่มีคนเนื่องจากเป็นโซนที่มีไว้บริการเฉพาะคนที่มาคนเดียวและต้องการความเป็นส่วนตัวเท่านั้น
“จะรับอะไรบ้างคะ”
“ขอโซจูขวดครับ”
“รอสักครู่นะคะ ^^” คุณป้าวัยกลางคนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไป เซฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะอย่างหมดแรง
ถ้าได้ดื่มโซจูสักขวดคงทำให้ผมอุ่นขึ้น...และคงทำให้ผมเลิกคิดเรื่องพี่ไปได้ด้วยใช่ไหมครับพี่ลู่หาน
ถ้าผมเลิกคิดเรื่องพี่ได้ก็ดีสิครับ..ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งทนเจ็บแบบนี้...
...คิดถึงพี่จังเลยครับ...พี่ลู่หาน
----------------------------------------
“พี่ขอเข้าไปนะ”
แบคฮยอนเอ่ยขออนุญาตแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปทันทีโดยไม่รอฟังคำอนุญาตของเจ้าของห้องเลยแม้แต่นิดเดียว
‘เทา’ ซึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงหันมองแบคฮยอนชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปสนใจกับหนังสือการ์ตูนในมือเหมือนเดิมราวกับว่าแบคฮยอนไม่มีตัวตน
ร่างเล็กถอนหายใจออกมาด้วยความเคยชินแล้วเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเล็กตรงมุมห้อง ก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆให้คนที่ยังคงอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ได้ยิน
“พี่อยากกลับบ้าน”
“ไม่!” เทาพูดเสียงเข้ม การ์ตูนเล่มโปรดที่กำลังอ่านอยู่ถูกวางลงอย่างแรง ก่อนที่เทาจะลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาแบคฮยอนด้วยใบหน้าที่แสดงออดถึงความโกรธ
“ผมบอกพี่กี่ครั้งแล้วว่ายังไงผมก็ไม่ยอมให้พี่กลับบ้าน!!!” เทาตะคอกเสียงดังแล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบไหล่บางแน่นราวกับต้องการขังร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัวตัวเองอยู่ช้าๆก่อนยกยิ้มบางๆอย่างต้องการท้าทายคนตัวสูงกว่าให้โมโหเล่น แม้จะรู้ว่าเทาจะต้องทำร้ายตนกลับคืนเหมือนทุกๆครั้งแต่แบคฮยอนก็ไม่ได้ใส่ใจ
“เลิกทำหน้าเหมือนอยากท้าทายผมสักที อยากถูกขังอยู่ในห้องลับนั้นเหมือนตอนเด็กหรอ!?!” เทาขู่ และมันก็ได้ผล...เพราะแบคฮยอนตัวสั่นและหน้าซีดลงเรื่อยๆ ความทรงจำที่ถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจเปิดออกมาอีกครั้ง...
‘ทำไมถึงนิสัยเสียขนาดนี้พยอน แบคฮยอน!!!’ ‘ปาร์ค มินซู’ ผู้มีฐานะเป็นทั้ง ‘ลุง’ และ ‘พ่อ’ ของแบคฮยอนไปในคราวเดียวกันตะวาดลั่น แบคฮยอนในวัย 8 ขวบนั่งตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้ไม้แข็งๆ ความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจของเด็กน้อยทีละนิดๆ
สาเหตุที่แบคฮยอนโดนดุก็เพราะ...
‘เทา’ ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนสนิทมินซูโดนอุ้มเข้ามาหาชายวัยกลางคนด้วยสภาพที่มีดินเต็มตัวและรอยแผลจากการถูกหนามบาดตามลำตัว พอถามคนสวนที่อุ้มเทาเข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ได้คำตอบว่าเทาตกลงไปในหลุมซึ่งถูกขุดขึ้นมาไว้ใช้ป้องกันคนร้ายที่จะเข้ามาขโมยของ เพราะแบคฮยอนเป็นคนบอกเทาว่ารองเท้าของเทาอยู่แถวๆพงหญ้าริมรั้วบ้าน เทาเลยไปตามหาที่นั่นแล้วก็ตกลงไปในหลุมนั้นโดยไม่รู้ตัว และนั่นถือเป็นความผิดที่ร้ายแรงมากสำหรับปาร์ค มินซู
แบคฮยอนซึ่งเป็นทำผิดครั้งนี้ก็ต้องได้รับบทลงโทษที่สาสม...
‘ทำผิดถึงขนาดนี้ก็คงต้อง...’
มินซูกวักมือเรียกให้พ่อบ้านเข้ามาใกล้ๆแล้วหันกลับไปมองแบคฮยอนที่นั่งตัวลีบด้วยความกลัว
‘ขังแบคฮยอนไว้ในห้องลับจนกว่าฉันจะสั่งให้ปล่อย!’
สิ้นเสียงมินซู พ่อบ้านผู้เชื่อฟังคำสั่งเจ้านายเป็นอย่างดีก็อุ้มแบคฮยอนขึ้นไว้ในอ้อมแขนได้อย่างสบายๆเพราะน้ำหนักตัวที่น้อยเกินเด็กผู้ชายปกติและเพราะขนาดตัวที่เล็กมากเกินไปก็ยิ่งทำให้ง่ายต่อการอุ้มแบคฮยอนออกไปจากห้องนั่งเล่นเพื่อพาไปห้องลับนั้นได้อย่างรวดเร็ว
แบคฮยอนดิ้นขลุกขลักด้วยความกลัว พ่อบ้านมองเด็กน้อยอย่างสงสาร แต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเขาคงต้องโดนไล่ออกจากบ้านเป็นแน่
พ่อบ้านเดินตรงมาจนสุดทางเดินที่ไม่ค่อยมีคนผ่านมาก่อนจะไขประตูไม้โอ๊กตรงหน้าอย่างรีบร้อนเพราะแบคฮยอนเริ่มดิ้นหนักขึ้นจนเขาแทบจะรับไม่ไหวแล้ว
เมื่อไขประตูห้องได้แล้วพ่อบ้านก็รีบแทรกตัวเข้าไปทันที
ภายในห้องที่มีแต่กลิ่นอับชื้นเพราะไม่ได้เปิดใช้มานาน ผนังห้องสีแดงสดราวสีเลือด หน้าต่าง 2 บานเล็กๆที่มีในห้องเป็นแค่หน้าต่างให้อากาศผ่านได้นิดหน่อย หุ่นจำลองหลายสิบตัวที่ถูกผ้าสีขาวผืนใหญ่บังไว้ตรงส่วนบนดูเหมือนศพที่ถูกห่อไว้รวมๆกันตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ไฟสลัวๆที่ให้ความสว่างกับห้องห้องนี้กระพริบเปิดๆปิดๆยิ่งทำให้แบคฮยอนกลัวมากขึ้นกว่าเดิม
‘ลุงขอโทษนะครับคุณแบคฮยอน’ พ่อบ้านเอ่ยอย่างรู้สึกผิดแล้วหยิบโซ่ที่วางอยู่บนพื้นมาล่ามข้อเท้าของแบคฮยอนไว้
‘ขอโทษจริงๆนะครับ’
พอล่ามข้อเท้าของแบคฮยอนได้แล้ว พ่อบ้านก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากห้องทันที
‘คุณพ่อบ้าน! คุณพ่อบ้าน! กลับมาก่อนครับ!!!! ปล่อยผมไป!!!!’ ร่างเล็กร้องเสียงดัง น้ำตาไหลทะลักออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่
‘คุณลุงพ่อบ้าน!!!!’
“ไม่...ไม่เอา...ฮึก...” แบคฮยอนปฏิเสธเสียงสั่น
อดีตที่ไม่น่าจดจำครั้งนั้น...เขาไม่มีวันลืม
หลังถูกปล่อยออกมา แบคฮยอนก็ไข้ขึ้นสูงจนเกือบเสียชีวิต เนื่องจากการต้องอยู่ในห้องนั้นนานถึง 26 ชั่วโมงบวกกับความกลัวและอาการขาดน้ำและอาหารทำให้ร่างเล็กมีอาการหนักถึงขนาดนั้น
“ไม่เอาอีกแล้ว...ไม่เอา...” แบคฮยอนเอ่ยออกมาซ้ำๆพร้อมกับหยดน้ำตาเม็ดเล็กที่ค่อยๆไหลลงมาโดยที่เจ้าตัวไม่คิดที่จะปาดมันออก
“ขอร้องนะเทา...พี่จะไม่...อึก...ไม่มาบ่นเรื่องอยากกลับบ้านอีกแล้ว”
“ก็แค่นั้น”
เทาปล่อยแบคฮยอนออกแล้วเดินกลับไปที่เตียงตัวเองเหมือนเดิม
“ออกไปซะ...แล้วอย่าเข้ามาในห้องนี้อีกถ้าฉันไม่อนุญาต”
“อือ” แบคฮยอนรับคำแล้วลากตัวเองออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด
ร่างเล็กเดินไปทางห้องที่อยู่ถัดจากห้องของเทาไป 4 ห้องแล้วเปิดประตูห้องเข้าไปช้าๆ น้ำตาที่ยังคลออยู่ในดวงตาทำให้ร่างเล็กมองอะไรพร่าเลือน จนเดินไปเตะกล่องเก่าๆกล่องหนึ่งที่วางอยู่ตรงพื้นใกล้โซฟาอย่างแรง
“โอ๊ย!” แบคฮยอนร้องออกมาด้วยความเจ็บ แล้วทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้นอย่างเสียไม่ได้
เจ็บจังเลย...
“ฮึก...เจ็บเท้าจังเลย...ชานยอล...”
แบคฮยอนร้องไห้ออกมาอีกครั้งเหมือนเด็กๆก่อนจะเรียกชื่อของ ‘ชานยอล’ ออกมาด้วยความเคยชิน “ชานยอล...ชาน...อึก...นายไม่ได้อยู่ที่นี่นี่หน่า...”
ชานยอล...ฉันคิดถึงนาย
ทุกครั้งที่ฉันเจ็บ...ฉันจะมีนายอยู่ข้างๆตลอด
แต่ตอนนี้...คงทำได้แค่ฝันใช่ไหม?
แบคฮยอนปล่อยน้ำตาให้ร่วงลงมาทั้งอย่างนั้น
“แบคฮยอนรักชานยอลนะ...รักมากที่สุด...”
พูดจบน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาเลอะแก้มใสมากขึ้น คำพูดเป็นเชิงออกคำสั่งของ ‘ปาร์ค มินซู’ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วดังขึ้นมาราวกับต้องการจะตอกย้ำสถานะของแบคฮยอนในตอนนี้
[แกต้องมาที่จีนภายในอาทิตย์หน้า!]
‘ทำไมล่ะครับคุณลุง?’
[แกต้องมาหมั้นกับเทา!]
‘ไม่นะครับคุณลุง!!!’
[ทำไม...แกมีปัญหาอะไร?]
‘ผมมีแฟนแล้วครับ’
[เลิกกับแฟนแกซะ แล้วรีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุด!]
‘ไม่นะครับคุณลุง...ผมไม่ยอมเลิกกับชานยอลเด็ดขาด!!!’
[นี่คือคำสั่งของฉัน และแกก็มีหน้าที่ต้องทำตามเท่านั้น!!!]
‘แต่นี่มันเป็นสิทธิ์ของผมนะครับ...ผมจะรักใครชอบใคร...มันก็เป็นสิทธิ์ของผมไม่ใช่หรอครับ’
[แกอยากเจอพ่อกับแม่แท้ๆของแกที่ทิ้งแกไปไหม?]
‘…’
[ถ้าอยากเจอ...แกต้องมาหมั้นกับเทาที่นี่...แล้วหลังงานหมั้น ฉันจะพาแกไปเจอพ่อกับแม่]
‘…’
[เลือกเอาแล้วกันว่าระหว่างได้เจอพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด...กับแฟนของแก แกจะเลือกอะไร]
‘…’
.
.
.
‘ผมจะไปจีนครับ’
ฉันคิดถูกหรือเปล่าชานยอลที่ทิ้งนายมาแบบนี้
คุณลุงจะพาฉันไปเจอพ่อแม่จริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้...
จริงๆแล้วฉันน่าจะเลือกอยู่กับนายต่อ...
เพราะอย่างน้อย...นายก็ยังมีตัวตนและรักฉันจริง
...ไม่เหมือนกับพ่อแม่ของฉันที่ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วถึงพวกท่านจะยังอยู่ พวกท่านจะรักฉันหรือเปล่า?
ตอนนี้นายคือคนเดียวที่มีตัวตนให้ฉันเห็นและมอบความรักที่แท้จริงให้กับฉัน…ชานยอล
----------------------------------------
“คิดถูกแล้วหรอที่ทิ้งคยองซูมาแบบนี้อ่ะจงอิน”
‘แทยอน’ เอ่ยถามอย่างสงสัยแล้วเดินมานั่งตรงข้ามกับจงอินที่กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนโซฟาตัวยาว
“ถูกแล้วสิพี่” จงอินตอบแล้วละสายตาจากหนังสือการ์ตูนมามองหน้าพี่สาวตัวเองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ถ้าคิดถูกแล้ว...ทำไมถึงไม่ยอมออกไปไหนเลยอ่ะ”
“ไม่อยากออก ขี้เกียจ”
“อย่างนายอ่ะนะขี้เกียจ ทุกทีเห็นออกไปเที่ยวได้ทุกวัน”
“ก็ตอนนี้มันขี้เกียจแล้ว”
“ขี้เกียจหรือว่าอยากอยู่ในห้องที่เคยอยู่กับคยองซูนานๆกันล่ะ?”
จงอินมองหน้าพี่สาวอย่างอึ้งๆ แทยอนยิ้มมุมปากเนื่องจากสิ่งที่เธอคิดไว้มันถูกต้องทั้งหมด...
จงอินคิดถึงคยองซู
“อย่าคิดจะปิดความรู้สึกของนายเลย...เพราะยังไง พี่ก็เดาออกหมดแหล่ะ ^^” แทยอนยื่นมือมายีผมน้องชายอย่างเอ็นดู ถึงแม้ว่าจงอินจะไม่ค่อยชอบให้ใครทำอะไรแบบนี้เท่าไร แต่กับแทยอนที่เป็นพี่สาวแท้ๆของเขา...เขายอมให้พี่ได้ทุกอย่าง
“กลับไปคบกับคยองซูเหมือนเดิมเถอะ...อย่าหลอกตัวเองอีกเลยว่าไม่ได้รักคยองซูแล้ว”
แทยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป
เขาไม่ได้หลอกตัวเองซักหน่อย..เขาไม่ได้รักคยองซูแล้วจริงๆ
เขาแค่...คิดถึงคยองซูเท่านั้นเอง
‘คบกับผมนะ!’
ผู้ชายตัวเล็กเอ่ยปากขอคบกับเขาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตอนนั้นเขาก็แค่คิดเล่นๆว่าลองคบดูสักหน่อยก็คงไม่เสียหายเลยตอบตกลงไปแบบนั้น
แต่ตอนนี้...ไอ้ความคิดเล่นๆนั่นกำลังทำร้ายเขาอยู่
‘จงอินอา~กินข้าวกันเถอะ’
คยองซูที่ชอบชวนให้ผมไปทานข้าวที่เขาทำเองทุกวัน
‘ให้ฉันช่วยสอนการบ้านให้ไหม?’
คยองซูที่มักถามผมเสมอว่าการบ้านยากหรือเปล่า...ทำได้ไหม
‘ของขวัญวันเกิดที่ฉันให้ไป...ถูกใจนายไหม?’
คยองซูที่ห่วงตลอดว่าของที่เขาให้...จะไม่ถูกใจผม
‘ไม่เอาอ่ะ ฉันกลัว...ไม่อยากเข้าบ้านผีสิง’
คยองซูที่กลัวทุกอย่างแล้วชอบมาหลบหลังผมอยู่บ่อยๆ
‘เจ็บหรือเปล่าจงอิน...เมื่อกี้หัวกระแทกแรงมากเลยนะ’
คยองซูที่คอยดูแลผมใกล้ๆทุกครั้งที่ผมบาดเจ็บหรือเกิดอุบัติเหตุเล็กๆน้อยๆโดยไม่ได้ตั้งใจ
‘นอนได้แล้วจงอิน...เดี๋ยวก็ตื่นไปเรียนไม่ไหวหรอก’
คยองซูที่ชอบไล่ให้ผมไปนอนตั้งแต่หัวค่ำ จะได้ไม่ง่วงนอนเวลาไปโรงเรียน
ตอนนี้ไม่มีคำพูดเหล่านั้นอีกแล้ว...
ผมทำลายความรักของผมและคยองซูด้วยตัวเอง
‘เลิกกันเถอะ’
‘ทำไม?’
‘เบื่อ...ผู้ชายร่านๆอย่างนายได้มากี่คนแล้วล่ะ’
‘ฉันไม่ได้ร่านอย่างที่นายกำลังคิดอยู่ นายไปเอาที่ไหนมาพูด!!!’
‘โง่หรือเปล่า...นั่นมันก็แค่เหตุผลที่ฉันขอเลิกกับนายต่างหาก...’
‘เพราะโง่อย่างนี้ไง ทุกคนเขาถึงขอเลิกกับนาย...โด คยองซู’
‘ฮึก...จงอิน กลับมาอยู่กับฉันก่อน อย่าทิ้งฉันไป’
เขาทำลายความรักและความไว้ใจทั้งหมดลงด้วยตัวเอง...
ตอนนั้นเขาไม่น่าตอบตกลงคบกับคยองซูเลย..ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าตัวเองเผลอรักคยองซูไปแล้ว...คยองซูจะต้องเจ็บ
เพราะหัวใจของเขาอยู่ที่ใครอีกคนต่างหาก...
ใครอีกคนที่มาก่อนคยองซู..ใครอีกคนที่แสนดีมากกว่าคยองซู
ใครอีกคนที่เป็นเจ้าของหัวใจของเขา..
ใครอีกคนที่ทิ้งเขาไปอย่างเลือดเย็น!
ใครคนนั้นทำให้เขาไม่กล้าเปิดหัวใจของตัวเองให้ใครเข้ามาจับจองได้อีก... แต่ตอนนี้...โด คยองซูสามารถพังกำแพงหัวใจของผมลงได้
แต่ผมกลับเลือกที่จะทิ้งเขาไปเพราะกลัวว่าวันหนึ่งคยองซูจะทิ้งผมไปแบบใครคนนั้นอีก...ผมกลัวที่จะรักใครสักคน
คิมจงอิน...กลัวความรักเป็นที่สุด
----------------------------------------
ความคิดเห็น