คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : One heart One love :: 22
One Heart One Love
-Twenty-Two-
จงอินพาคยองซูกลับมาที่โรงแรมตอนประมาณห้าโมงเย็น ทั้งคู่นอนเล่นอยู่ในห้องกระทั่งดวงอาทิตย์ใกล้ลับสายตาพวกเขาถึงออกมาที่สวนหลังโรงแรมตามที่ตกลงกันไว้
"จงอิน... ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนึงนะ"
เมื่อเดินมาถึงบริเวณสวนแล้วคยองซูก็เอ่ยขึ้นเพื่อจะได้เลี่ยงการเข้าไปในสวนตามข้อความที่คริสบอกไว้
"แล้วเมื่อกี้ไม่เข้าตั้งแต่บนห้อง มา.. ฉันพาไป"
"ม...ไม่ต้อง"
คยองซูส่ายหัวปฏิเสธอย่างแรงแล้วก็มารู้สึกตัวทีหลังว่าที่ตัวเองทำลงไปสร้างความสงสัยให้กับจงอินเป็นอย่างมาก เพราะร่างสูงจ้องคยองซูด้วยความไม่เข้าใจ เขาเลิกคิ้วเป็นปม เม้มริมฝีปากตัวเองแน่นเหมือนคนกำลังจ้องจับผิดอะไรสักอย่างอยู่ยิ่งทำให้คยองซูเสียวสันหลังวาบ
"นายมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่า"
สายตาจับผิดที่มองมาทำให้คยองซูกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สมองคิดหาวิธีหนีไปจากบรรยากาศน่าอึดอัดแบบนี้เสียที
"ถ้าฉันบอกนายไปก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ"
ในที่สุดคยองซูก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนคือบอกเลี่ยงๆไปประมาณว่าตัวเองมีบางอย่างมาให้จงอินและไม่สามารถบอกเขาตอนนี้ได้
"อ๋อ"
จงอินผุดยิ้มน้อยๆ ดวงตาทอประกายระยิบระยับราวดวงดาวยามค่ำคืนตัดกับความมืดที่เข้ากลืนกินแสงจากดวงอาทิตย์ซึ่งลาลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว
"งั้นนายก็ไปเลย แต่บอกไว้อย่างนะ...ถ้าของที่นายจะให้ฉันไม่ทำให้ฉันตื่นเต้นหรือประหลาดใจ.. ฉันจะจูบนาย" พูดจบจงอินก็ยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินหนีเข้าไปในสวนทันที
คยองซูมองตามอีกคนอย่างค้อนๆ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจเต้นถี่รัวคล้ายจะหลุดออกจากอก
"คยองซู"
คยองซูหันขวับไปตามเสียงเสียงซึ่งมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ปรับสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติแล้วส่งยิ้มขรึมๆให้กับคริส
"นายจะให้ฉันรอที่ไหน"
"ตรงนี้ก็ได้ถ้าอยากได้ยินใกล้ๆ แต่ถ้าอยากเห็นทั้งภาพและเสียงก็ตรงนั้นเลย" คริสชี้ไปยังพุ่มไม้ใหญ่ที่อยู่ไกลออกไปจากที่พวกเขายืนอยู่ไม่กี่เมตร มันสามารถบังร่างคยองซูไม่ให้ใครเห็นได้อย่างดี แถมยังอยู่ใกล้กับจุดที่คริสวางไว้อย่างเหมาะเจาะ
"โอเค ฉันจะหลบอยู่ตรงนั้นแล้วกัน นายจะคุยกับจงอินเรื่องอะไรก็ได้แต่ขออย่างหนึ่ง... อย่าใช้กำลังกับเขา"
คริสยิ้มเยาะให้กับคำขอร้องและท่าทางเป็นห่วงจงอินมากเกินไปของคยองซู มือหนาดีดนิ้วดังเป๊าะแล้วผู้ชายตัวใหญ่สามคนก็เดินออกมาจากมุมที่พวกเขายืนอยู่ ก่อนจะยืนล้อมตัวคยองซูไว้เป็นวงกลม แล้วขยับเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัว
"อยู่ตรงนั้น ห้ามหนีไปไหนเด็ดขาด... ถ้านายหนี คนพวกนี้จะทำตามคำสั่งทันที"
เสียงเย็นๆกับดวงตาดั่งพญามัจจุราชของคริส ทำให้คยองซูอยากจะวิ่งออกไปจากที่ตรงนี้แล้วพาจงอินหนีไปด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอด แต่มันติดที่ แค่เขาจะขยับขาที่ไร้เรี่ยวแรงนี้ยังไม่ได้เลย จะคิดไปถึงเรื่องหนีให้ได้อะไรขึ้นมา
"เฝ้าหมอนี่ไว้ให้ดี เข้าใจไหม!"
"ครับเจ้านาย!!" เสียงตอบรับหนักแน่นเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และน่ากลัวผุดขึ้นที่มุมปาก ร่างสูงก้าวยาวๆเข้าไปในสวนที่จงอินรออยู่ข้างในนั้นด้วยท่วงท่าน่ายำเกรง
คยองซูหันซ้ายหันขวาอย่างระแวง ใบหน้าตื่นตระหนกมีเหงื่อผุดพรายตามไรผม กลีบปากสีอ่อนสั่นระริกและแห้งผากเหมือนคนขาดน้ำ หัวใจเต้นถี่รัว บีบรัดราวกับร่างทั้งร่างกำลังถูกฉีกกระชากเป็นสองส่วนแต่ติดที่ก้อนเนื้ออย่างมันที่ยังอยู่ตรงกลางระหว่างอกไม่ยอมหยุดรัดตัวมันเองเสียทีเขาถึงเจ็บขนาดนี้
ขาสั่นๆและท่าทางเหมือนคนไม่มีแรงไม่ได้ทำให้สามคนที่ยืนอยู่ด้านหลังสงสารเลยแม้แต่น้อย หนึ่งในนั้นผลักคยองซูให้ไปหลบหลังพุ่มไม้อย่างแรง แล้วเดินตามไปยืนล้อมร่างที่กุมหน้าอกตัวเองแน่นด้วยความเจ็บปวดจากโรคหัวใจกำเริบ
จงอิน.... ช่วยด้วย...
เสียงย่ำเท้าดังเข้ามาใกล้ จนหยุดยืนซ้อนด้านหลังคนที่กำลังเหม่อลอย
"ไปเข้าห้องน้ำนานจังเลยคย... คริส!?" จงอินขยับถอยหลังตามสัญชาติญาณ จ้องคริสนิ่งอย่างคุมเชิง รักษาระยะห่างระหว่างกันไว้ เพราะไม่รู้ว่าคริสมีจุดประสงค์ร้ายหรือเปล่า
"นายมาทำอะไรที่นี่... แล้วคยองซู"
จงอินมองเลยไปด้านหลังคริส หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเจอคยองซูอยู่ตรงนั้น แต่เปล่าเลย... ไม่มีใครสักคนยืนอยู่...
"คยองซูอยู่ไหน?!? นายจับตัวเขาไปใช่ไหม?!"
จงอินกระชากคอเสื้อคริสอย่างแรงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ก่อนหมัดหลุนๆจะกระแทกเข้าหน้าคริสเต็มแรง
คริสหันหน้าตามแรงต่อย ปาดเลือดที่มุมปากออกอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันมาเผชิญหน้ากับจงอินเหมือนเดิม ยิ้มอย่างคนเหนือกว่าพร้อมปัดมือจงอินออกจากปกเสื้อ จัดมันให้เข้าที่และดูดีอย่างเดิม แล้วเริ่มต้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์และน่าหมั่นไส้จนจงอินแทบทนไม่ไหว อยากกระแทกหมัดลงบนใบหน้าหล่อๆนั้นอีกสักครั้งสองครั้งให้สาแก่ใจ
"คยองซูอยู่กับฉัน"
คำตอบเรียบง่าย หากแต่ยิ่งทำให้คนฟังของขึ้น แต่ต้องพยายามกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้ก่อน เพราะเขายังไม่รู้ว่าคยองซูอยู่ที่ไหน "แต่ไม่ต้องห่วง ฉันดูแลหมอนั่นเป็นอย่างดี"
"แกจับตัวคยองซูไปทำไม!?"
"ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องบอกนาย แต่ถ้านายอยากรู้จริงๆ ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน"
จงอินตาวาวกับประโยคสุดท้ายของคริส ก้าวเข้ามาใกล้ๆแล้วเอ่ยถาม "นายอยากได้อะไร"
"ฉันมีเรื่องจะเล่าให้นายฟัง ขอให้นายฟังอย่างตั้งใจ แล้วฉันจะยอมบอกเหตุผลที่จับตัวคยองซูไป"
"ตกลง"
จงอินรับคำโดยไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ร่างสูงยืนนิ่งรอฟังเรื่องที่คริสจะเล่าอย่างใจจดใจจ่อ
"ฉันมีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้นายฟัง" คริสหยุดพูดพร้อมกับกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของจงอินพอได้ยินคำว่านิทาน "นิทานเรื่องนี้เริ่มขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน"
"..."
"เด็กผู้ชายคนหนึ่งหนีพ่อกับแม่บุญธรรม และแฟนหนุ่มไปเที่ยวผับ เด็กคนนั้นเป็นคนจิตใจดีและบริสุทธิ์เกินจะหาใครเทียบได้ เด็กคนนั้นไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์และไม่เคยเข้าผับเลยสักครั้งในชีวิต แต่เพราะผู้ชายสารเลวอีกคน... ที่ทำให้เด็กคนนั้นแปดเปื้อน...ผู้ชายคนนั้นหลอกเด็กผู้ชายใสซื่อให้มาที่ผับตามคำสั่งและถ้าไม่ยอมมา ความลับเรื่องกำพร้าพ่อกับแม่จะถูกเปิดเผยให้ทุกคนในโรงเรียนรู้"
"..."
"เด็กผู้ชายคนนั้นรีบรับปากเพราะไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าตนเองเป็นเด็กกำพร้า ที่อาศัยอยู่กับพ่อแม่บุญธรรม... แต่นายรู้ไหมว่าต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้น..."
"..."
จงอินเงียบ ไร้เสียงตอบรับใดๆจากคนที่กำลังฟังเรื่องราวอย่างตั้งใจเลยแม้แต่น้อย
"เด็กคนนั้นโดนรุมโทรมอย่างไม่ปราณี แถมคนที่สั่งให้พวกไปทำร้ายเด็กคนนั้นก็คือผู้ชายสารเลวที่ฉันพูดถึงไปเมื่อกี้ เด็กที่เป็นดั่งนางฟ้า...เด็กอนาคตไกลที่มาพร้อมหัวสมองระดับต้นๆของระดับชั้น... เด็กน่าสงสารที่กำพร้าทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่เด็ก จนต้องมาเป็นลูกบุญธรรมของครอบครัวหนึ่งที่ดูแลเขาเป็นอย่างดี"
"..."
"หลังจากวันนั้น... เด็กคนนั้นกลายเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร ไม่ยอมไปโรงเรียน ไม่ยอมพบปะเพื่อนฝูง ไม่ยอมคุยกับคนในครอบครัวนานถึงสี่เดือน แต่พอพ้นสี่เดือนนั้นมาแล้ว เด็กผู้ชายคนนั้นก็แข็งแกร่งขึ้น เขาเย็นชาและเลือดเย็นพอจะสั่งฆ่าใครสักคนได้โดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา เด็กคนนั้นกลับมาคบกับแฟนเก่าของตนเหมือนเดิม และทั้งคู่ก็วางแผนจะทำให้ผู้ชายสารเลวคนนั้นทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น"
"..."
"หลังจากการรุมโทรมครั้งนั้น ผู้ชายคนนั้นก็ไปมีแฟนใหม่ แต่ยังดีที่แฟนคนนี้ไม่โดนเหมือนที่เด็กชายผู้น่าสงสารคนนั้นเคยโดน... อ้อ แถมแฟนคนนี้ยังเด็ดมากเลยนะ กล้าบอกเลิกกับผู้ชายคนนั้นโดยไม่แคร์ความรู้สึกของหมอนั่นเลยสักนิด"
"..."
"เวลาผ่านมาเรื่อยๆและตอนนี้ผู้ชายสารเลวคนนั้นก็กำลังทำประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเพราะหมอนั่นข่มขืนเด็กผู้ชายอีกคนที่รักหมอนั่นสุดหัวใจ แถมยังหลอกว่าตัวเองรักเด็กคนนั้นทั้งที่จริงๆแล้วหมอนั่นไม่เคยรักใครจริง และถ้าให้เดา ฉันมั่นใจเลยว่าอีกไม่นานเด็กน้อยผู้น่าสงสารคนนั้นก็คงโดนทิ้งเหมือนอย่างแฟนของฉัน... ใช่ไหม คิมจงอิน"
จงอินเม้มปากแน่นให้กับ 'ความจริง' ที่ปกปิดมานานแสนนาน บาปหนาที่เขาเคยก่อไว้เพราะความคึกคะนองตามประสาโดยที่คนในครอบครัวไม่เคยรู้เรื่อง...
...ข่มขืนเด็กผู้ชายคนนั้น
...จางอี้ซิง...
"หึๆ นายคงไม่เคยรู้มาก่อนสินะว่าเลย์ อ้อ ไม่สิ อี้ซิงมีแฟนอยู่แล้วซึ่งก็คือฉัน"
ใช่ เขาไม่รู้... ถ้าเขารู้เขาจะไม่ทำ
"รู้ไหมว่าอี้ซิงเจ็บแค่ไหนกับสิ่งที่นายทำ รู้ไหมว่ากว่าอี้ซิงจะบำบัดสภาพจิตใจให้กลับเป็นปกติมันลำบากขนาดไหน... รู้บ้างไหมว่าทั้งฉันและอี้ซิงทรมานแค่ไหนกับความเลวที่นายก่อ!!!"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ"
พลั่ก!
ความแค้นที่สั่งสมมานานถูกระบายออกมาผ่านทางหมัดหนักๆที่ซัดเข้าซีกหน้าเต็มแรง แต่มันยังไม่พอ... ตอนนี้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!
พลั่ก! ตุ้บ! พลั่ก!
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังเสียเปรียบ จงอินจึงใช้มือปัดป้องหมัดของคริสที่เตรียมพุ่งเข้าใส่หน้าของเขาได้ทุกวินาทีเท่าที่จะทำได้ พร้อมกับมองหาอาวุธช่วยป้องกันตัวเองจากคนตรงหน้าอีกแรง
พลั่ก!
แล้วจงอินก็พลาดท่าปล่อยให้คริสสวนหมัดเข้ามาจนได้ ในเมื่อครั้งแรกสำเร็จ ครั้งที่สอง สาม สี่ ห้าจึงตามมาเรื่อยๆ จงอินใช้แรงทั้งหมดสวนคริสกลับ ทั้งขาและแขนดูเหมือนว่าจะพร้อมใจกันต่อสู้กับคนตรงหน้าอย่างเต็มที่
จงอินมัวแต่สนใจกับการต่อสู้กับคริส จนไม่ทันสังเกตเลยว่าคยองซูโดนกระชากแขนให้ลุกขึ้นจากที่ซ่อนและกำลังโดนลากไปที่ไหนสักแห่ง โดยที่ถูกปิดปากไว้ไม่ให้ตะโกนขอความช่วยเหลือ
แม้ว่าจงอินจะเจ็บจนระบมไปหมด แต่คงเทียบไม่ได้กับคยองซูที่เจ็บใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป..
...คยองซูเจ็บกว่าจงอินเป็นร้อยเท่าพันเท่า
----------------------------------------
"อื้อ! อื้อ!"
คยองซูดิ้นขลุกขลัก พยายามฝืนแรงจากคนตัวใหญ่ที่ลากตัวเองไปตามทางเดินเรื่อยๆ นี่ยังดีที่มีคนตามมาคุมแค่คนเดียว ถ้าอีกสองคนที่เคยคุมเขาไว้แต่ยังคงรออยู่หลังพุ่มไม้นั้นต่อมาเพิ่มด้วย เขาไม่อยากจะคิดสภาพตัวเองเลย...
คงสะบักสะบอมไม่ต่างจากศพเดินได้แน่นอน...
คยองซูร้องตะโกนในลำคอ หลายครั้งที่คยองซูอยากร้องไห้เสียงๆดังและตะโกนให้คนช่วยเพราะเผลอดิ้นแรงเกินไปจนโดนร่างสูงใหญ่เหวี่ยงลงพื้นแล้วกระชากตัวให้ลุกขึ้นอีกครั้งโดยไม่ปราณี ข้อมือเล็กขึ้นสีแดงเป็นปื้นเนื่องจากแรงที่กำรอบข้อมืออย่างแน่นหนาและกดลงมาซ้ำๆจนมันทั้งช้ำและขึ้นรอยนิ้วมือชัดเจน นี่ยังดีหน่อยที่อาการหัวใจกำเริบหายไปแล้ว ไม่งั้น... เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นยังไงต่อไป
"ถ้ายังไม่หยุดดิ้นฉันจะจับนายทำเมียตรงนี้เลยเอาไหม!!"
คยองซูชะงักกึกกับคำขู่ที่มีอานุภาพมหาศาล น้ำตาเอ่อคลอรอบดวงตากลมที่สะท้อนภาพคนตรงหน้าเป็นภาพของจงอิน... ถ้าคนคนนี้เป็นจงอิน คยองซูคงไม่รอดมาจนถึงจุดนี้หรอก... จงอินพูดจริงทำจริง และไม่รีรอให้เวลาของเขาเสียไปอย่างไร้ประโยชน์
แต่...มันใช่เวลาจะมาคิดเรื่องนี้หรอ...
มีสติหน่อยสิคยองซู...
คยองซูสะบัดหน้าซ้ายขวาเรียกสติที่กระเด็นไปรอบทิศกลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง เขาสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด และไม่คิดจะดิ้นหนีหรือขัดขืนอีกต่อไป
พวกเขาเดินมาจนถึงมุมมืดมุมหนึ่งบนหาดทรายซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโรงแรม ชายร่างใหญ่ตรงไปยังเงาของคนคนหนึ่งใต้ต้นไม้มืดๆ มีเพียงแสงจากโคมไฟเล็กๆปักอยู่รายทางพอให้แสงสว่างได้บ้าง และมันก็ทำให้คยองซูมองเห็นคนที่นั่งรออยู่สลัวๆทว่ามันกลับปรากฏชัดเจนในดวงตาคู่ใสราวกับว่าเคยเห็นคนคนนี้มาก่อน
"พ...พี่เลย์"
...รุ่นพี่ที่เขานับถือเนื่องจากเคยพบกันหลายครั้งและเคยร่วมงานวิชาการด้วยกันมาก่อน
"ขอบคุณที่ยังจำกันได้นะคยองซู ^^"
เลย์กรีดยิ้มหวานที่ดูเผินๆเป็นแค่การยิ้มทักทายธรรมดาตามประสาคนรู้จัก แต่ถ้ามองให้ลึกกว่านั้น... รอยยิ้มหลอกลวงซึ่งถูกปั้นแต่งขึ้นมาให้คนซื่ออย่างคยองซูตายใจ...
"พี่ให้คนพาผมมาที่นี่ทำไม"
เลย์หุบยิ้ม แล้วตรงเข้ามาใกล้คยองซู ออกคำสั่งให้ชายร่างใหญ่ปล่อยข้อมือของคนตัวเล็กและบีบไหล่บางแน่นเพื่อให้มองแค่ตนคนเดียว... มองแค่พี่ชายใจดีตรงหน้าอย่างที่คยองซูคิดไปเองเท่านั้นพอ
"ยืนยันความจริง"
"พ...พี่ ม...หมายความว่ายังไง"
"ที่นายได้ยินจากคริสเมื่อกี้คือความจริงที่เคยเกิดขึ้นกับพี่... จงอินสั่งคนให้รุมโทรมพี่ แล้วไม่มีแม้แต่คำขอโทษ"
"!!"
"มันอาจจะดูไม่น่าเชื่อแต่ขอให้นายลองคิดดูว่าพี่เคยโกหกอะไรไหม...พี่ไม่เคยโกหก และที่คริสบอกให้นายหลบอยู่หลังพุ่มไม้เพื่อให้นายได้ยินความจริงพวกนั้นเพราะพี่เป็นห่วงนาย... พี่กลัวว่านายจะโดนแบบพี่"
ความจริงใจจอมปลอมและน้ำเสียงสลดที่แนบเนียนจนคยองซูจับไม่ได้ไล่ไม่ทันทำให้แผนของเลย์เป็นไปอย่างราบรื่น คยองซูเป็นคนอ่อนต่อโลก... และใสซื่อจนคล้อยตามคนอื่นได้ง่ายๆ
พี่ไม่ได้อยากใช้วิธีนี้หรอกนะ...แต่ในเมื่อคนรักของหมอนั่นคือนาย ...คนที่จะทำให้หมอนั่นทรมานที่สุดถ้าเป็นอะไรไป ก็คือนาย...คยองซู
"ผม... ผม..."
เหมือนมีอะไรจะพูดแต่คยองซูกลับเอ่ยมันออกมาไม่ได้ เพราะก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ที่ลำคอ
"พี่เข้าใจความรู้สึกนาย และที่พี่มาที่นี่วันนี้ก็เพราะต้องการแก้แค้นจงอิน... ให้หมอนั่นเจ็บที่สุด"
"พี่จะทำอะไรเขา... ขอร้องเถอะนะครับ อย่าทำอะไรจงอินเลย ถ้าพี่อยากแก้แค้น ลงที่ผมเลย ลงความแค้นของพี่ไว้ที่ผม ได้โปรด"
เลย์หรี่ตามองคยองซูอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน... คยองซูยอมเสียสละรับความแค้นทั้งหมดเพื่อที่จงอินจะได้ไม่โดนทำร้าย
นายใจดีเกินไปหรือเปล่าคยองซู...
นายใจดีกับคนสารเลวแบบนั้นมากไปหรือเปล่า...
"พี่แค้นจงอิน ไม่เกี่ยวกับนาย... ที่พี่ให้คนพานายมาก็เพื่อใช้เป็นเหยื่อล่อจงอินเท่านั้น อย่าเสียสละตัวเองเพื่อคนน่ารังเกียจอย่างนั้น"
คยองซูส่ายหน้า "ผมจะรับทุกอย่างที่พี่เคยได้รับ... ผมจะไถ่บาปให้จงอินแทน ยกความแค้นทั้งหมดของพี่ออกมาแล้วทำลายมันด้วยการลงความแค้นให้ผมแทนเถอะครับ"
"..."
"พี่เลย์ครับ ได้โปรด... ให้ผมไถ่บาปให้จงอิน ให้บาปเหล่านั้นเข้าสู่ตัวผมแทน ผมยอมลงนรกถ้ามันจะทำให้จงอินได้ขึ้นสวรรค์อย่างมีความสุข"
นายต่างหากจะได้ขึ้นสวรรค์ ส่วนจงอิน... ต้องลงนรกขุมที่ลึกที่สุด...
"คยองซู... นายเลือกเองนะ นายอยากได้แบบที่พี่เคยโดนจริงๆแน่ใช่ไหม... พี่ให้โอกาสนายคิดอีกรอบ ทบทวนดูดีๆว่ามันคุ้มหรือเปล่าถ้านายต้องตกนรกเหมือนหมอนั่น"
"ผมมั่นใจและยืนยันในสิ่งที่ตัวเองเลือกครับ... ผมคงไม่มีความสุขถ้าต้องเห็นจงอินเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตา... ผมยอมรับผิดทั้งหมด"
"นายเลือกเองนะ"
เลย์ถอนใจหนักๆ แล้วลอบยิ้มมุมปาก... คนใจดีและศรัทธาในความรักจนไม่นึกถึงตัวเองอย่างนาย ทำให้แผนของพี่ง่ายขึ้นเยอะ
"ขอบคุณนะคยองซูที่ทำให้แผนของพี่สำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี"
"พี่พูดเรื่องอะไร..." คยองซูเลิกคิ้วแล้วก้าวถอยหลัง เมื่อเห็นใบหน้าของเลย์ชัดๆเพราะโคมไฟที่โดนเปิดเพิ่มขึ้นกว่าเดิม... รอยยิ้มเย้ยหยันกับดวงตาประสงค์ร้ายชัดเจน
"พี่ก็แค่ลองใจถามนายเล่นๆ ถ้าเมื่อกี้นายปฏิเสธจริงๆ พี่คงปล่อยนายไปแล้วล่ะ"
เลย์ขยับประชิดตัวคยองซู บีบต้นแขนเล็กอย่างแรงก่อนจะผิวปากส่งสัญญาณเรียกลูกน้องทั้งห้าคนของเขารวมทั้งคนที่ลากคยองซูมาให้ยืนเตรียมตัวรอด้านหลังต้นไม้... เพื่อทำตามแผนที่วางไว้
"ขอโทษแล้วก็ขอให้มีความสุขมากๆนะคยองซู"
พูดจบเลย์ก็ผลักคยองซูไปด้านหลังต้นไม้ทันที ร่างเล็กตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะถูกใครบางคนกดร่างลงราบไปกับพื้นอย่างแรง ปลายคางมนถูกบีบแน่นให้เผยอริมฝีปากออก คยองซูจะตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ก็โดนจูบปิดปากเสียก่อน...
น้ำตามากมายไหลอาบแก้ม หายใจติดขัดและรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังแหลกสลายลงช้าๆ...
...จงอิน
----------------------------------------
ตุ้บ!
คริสเหวี่ยงร่างจงอินลงกับผืน เลือดประปรายบนเสื้อของคริสเรียกรอยยิ้มกว้างของเลย์ให้ปรากฏบนใบหน้าสวยหวานก่อนเจ้าของรอยยิ้มจะเดินเข้ามาใกล้คริส หอมแก้มคนตัวสูงกว่าเบาๆเป็นการตอบแทน
...ที่ช่วยให้แผนของเขาง่ายขึ้นเยอะ
"เป็นไงล่ะจงอิน"
เลย์ย่อตัวลง เอื้อมมือไปลูบเสี้ยวหน้าคมซึ่งเต็มไปด้วยเลือด กระตุกยิ้มบางเบาแล้วตวาดใส่หน้าจงอินเสียงดัง
"ตอนนั้นฉันเป็นผู้ถูกล่า ที่ดิ้นรนหนีโดยไม่นึกถึงสภาพของตัวเองแต่มันก็ไม่สำเร็จ... ส่วนนายก็เป็นผู้ล่าเลือดเย็น... ฉันอ้อนวอนขอนายตั้งกี่ครั้งแต่นายก็ไม่ยอมฟัง!" ฝ่ามือบางตวัดลงบนรอยเดิมที่คริสสร้างไว้ส่งผลให้มุมปากของจงอินปริแตกหนัก เลือดที่แห้งไปแล้วไหลลงมาอีกครั้ง
"แต่ตอนนี้ดูสิ... เราสลับตำแหน่งกันแล้วนะ ฉันกลายเป็นผู้ล่าที่สามารถสั่งให้ใครฆ่านายตอนนี้ก็ได้ ส่วนนาย... ก็แค่ผู้ถูกล่าจอมดื้อรั้น รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็หนีไม่พ้น แต่ก็ยังเสี่ยงจะหนี โง่เหมือนฉันตอนนั้นไม่มีผิด"
จงอินลืมตามองคนตรงหน้าชัดๆ แม้ว่ามันจะพร่าเลือน แต่ขออีกครั้ง... ขอมองคนที่เขาทำร้ายไปด้วยความไม่ได้ตั้งใจชัดๆอีกครั้ง..เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่จับผิดตัว
"นายรู้ไหม ผู้ล่าที่แท้จริงเขาจัดการกับเหยื่อที่ดื้อด้านยังไง" เลย์เอ่ยเสียงต่ำ ปรายตามองไปด้านหลังต้นไม้ด้วยแววตาสะใจอย่างปิดไม่มิด
จงอินมองตามสายตาของเลย์ไปแล้วก็นึกสังหรณ์ใจไม่ดีว่าทำไมเลย์ถึงมองมันด้วยสายตาแบบนั้น...
สายตาของผู้ล่าที่ชนะโดยสมบูรณ์แบบ
"มันต้องทำลายของที่เหยื่อรักหรือหวง แล้วเหยื่อก็จะตายไปอย่างทรมานช้าๆ... เหมือนกับนายไง นี่ฉันใจดีมากเลยนะที่ไม่ฆ่านายตรงๆ แต่เลือกใช้วิธีอ้อมๆที่ได้ผลดีกว่า ทรมานกว่า และเจ็บปวดราวกับตายทั้งเป็นมากกว่า”
"นายหมายความว่า..."
"คยองซูอยู่ข้างหลังต้นไม้ หมอนั่นขอฉันว่าให้ลงความแค้นทั้งหมดที่ฉันมีไว้ที่หมอนั่น ความผิดบาปทั้งหมดที่นายเคยทำไว้หมอนั่นขอรับไว้เอง และฉันก็สนองความต้องการเหล่านั้นเรียบร้อยแล้ว คยองซูจะอยู่เหมือนตายทั้งเป็น จะต้องมีตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิต ฮ่าๆๆๆๆ" เลย์ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น คริสมองแฟนตัวเองอย่างชอบใจก่อนจะโอบเอวเลย์เข้ามาข้างตัว ก่อนจะเดินหนีไปจากตรงนั้นพร้อมกับลูกน้องตัวใหญ่ทั้งสองคน ทิ้งจงอินไว้ให้อยู่กับความรวดร้าวเกินทนเพียงลำพัง
"คยองซู"
เสียงแผ่วราวกระซิบหลุดออกจากริมฝีปากที่มีเลือดไหลลงมาไม่หยุด จงอินใช้แรงที่ยังพอเหลืออยู่บ้างพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเร็วๆไปด้านหลังของต้นไม้ต้นนั้น
ภาพตรงหน้าพรากลมหายใจของจงอินไปเกือบทั้งหมด ร่างบอบบางซึ่งเขาเคยครอบครองแต่เพียงผู้เดียว...
รอยแดงปรากฏทั่วร่าง และตรงหว่างขาก็เต็มไปด้วยด้วยเลือดบริสุทธิ์ที่ไหลลงมาไม่ยอมหยุด ทันทีที่ตั้งสติได้จงอินก็รีบคว้าเสื้อขาดๆของคยองซูมาสวมปิดบังร่างกายให้คนตัวเล็ก ศีรษะทุยๆถูกประคองแนบอก หยดน้ำตาหลายสิบหยดไหลลงเปรอะใบหน้าที่ยังหลงเหลือคราบน้ำตาบริเวณหางตาให้เห็น...
ไม่ต่างกันเลย...
ทั้งคยองซูและเลย์มีสภาพไม่ต่างกันเลย...
จงอินกอดร่างคยองซูแน่น ก้มลงจูบซับน้ำตาให้ร่างเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะรู้สึกถึงความผิดปกติ
ทำไมคยองซูไม่หายใจ
จงอินรีบจับข้อมือคยองซูมาตรวจวัดชีพจรเพื่อความแน่ใจ แล้วผลลัพธ์ที่ออกมาก็ทำให้เขาร้อนรนยิ่งกว่าเดิม
ทำไมคยองซูถึงหยุดหายใจไปแบบนี้!
ยังไม่ทันได้หาคำตอบให้ตัวเอง แรงอัดหนักๆก็ฟาดลงบนศีรษะจงอินอย่างแรง เลือดค่อยไหลลงมาจนถึงเปลือกตา จงอินพยายามกัดฟันสู้กับความเจ็บที่ได้รับ แต่แล้วในที่สุดเขาก็สลบไป รู้แค่ว่าก่อนจะหมดสติ เสียงสุดท้ายที่เขาได้ยินคือเสียงของคริส...
'หลับให้สบายนะคิมจงอิน'
"เฮ้ย! ไอ้หนู ทำไมถึงไปนอนกันอย่างนั้น! เลือด... ใครอยู่แถวนี้บ้าง!? มีคนถูกทำร้าย อาการสาหัส มาช่วยกันเร็ว!!!"
ฉันจะไม่ยอมตาย... ถ้าพวกนายไม่โดนจับเข้าคุก
----------------------------------------
แทยอนรีบรุดไปที่โรงพยาบาลชื่อดังของเกาะเชจูทันทีที่ทราบจากทางโรงแรมว่าจงอินกับคยองซูถูกส่งเข้าโรงพยาบาลเร่งด่วนเนื่องจากโดนทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส
เธอเริ่มมือไม้สั่น ภาพท้องถนนเบื้องหน้ามช่างเลือนลางเหลือเกินเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเธอยังได้ยินเสียงของน้องชายเธออยู่เลย
แล้วทำไมตอนนี้...เสียงของน้องชายที่รักที่สุดมันหายไปไหน...
เธออยากได้ยินเสียงของจงอิน...
แทยอนพยายามมากที่จะไม่ร้องไห้ แต่ในเมื่อเรื่องนี้มันเกี่ยวกับน้องชายของเธอโดยตรง เธอจึงไม่สามารถกลั้นมันไว้ ได้แต่ปล่อยให้มันไหลออกมาตามที่ต้องการ
"จงอิน... นายต้องห้ามเป็นอะไรนะ พี่กำลังไปหาแล้วนะจงอิน"
ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหล แทยอนอยากจะทึ้งหัวตัวเองเสียให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมวันนี้เธอถึงได้ยินแต่เรื่องคนตายและบาดเจ็บ ทำไมวันนี้พระเจ้าถึงทำร้ายเธออย่างหนักหนาสาหัสขนาดนี้
เธอทำอะไรผิด...
สิบนาทีต่อมาแทยอนก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล ร่างบางวิ่งไปตามทางที่เคาน์เตอร์บอกก่อนจะหยุดอยู่หน้าห้องฉุกเฉินซึ่งมีใครบางคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"นั่น... ซูโฮใช่ไหม" แทยอนถาม ก้าวเข้าไปใกล้กับคนที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ที่พื้น ซูโฮที่กำลังนั่งสะอื้นเงยหน้าขึ้นมองต้นตอของคำถามเมื่อครู่ และเมื่อพบว่าเป็นใคร ซูโฮก็รีบโผเข้ากอดแทยอนทันที
"พี่แทยอน... ผม ผมขอโทษ"
"ขอโทษพี่ทำไม"
"ผมน่าจะห้ามพี่เลย์ไม่ให้ไปที่โรงแรมที่จงอินอยู่ ผมน่าจะห้ามไม่ให้พี่เลย์ทำร้ายเขา ผม... ผมผิดไปแล้ว..."
แทยอนลูบหัวซูโฮอย่างปลอบโยน ซูโฮเป็นเด็กรุ่นน้องซึ่งแทยอนเคยเจอที่ร้านเค้กใกล้บ้านบ่อยๆและทั้งคู่ก็สนิทกันมากราวกับเป็นพี่น้องคลานตามกันมายังไงอย่างนั้น ซูโฮรู้จักจงอินผ่านทางแทยอนแล้วพอได้เห็นหน้าจริงๆของจงอินที่ถ่ายรูบคู่กับแทยอน ซูโฮก็ถึงกับอ๋อเพราะเขาจำหน้าจงอินได้... คนที่มาสั่งเค้กแล้วชิ่งหนีไปวันนั้น
"ซูโฮไม่ผิด เรื่องนี้ถ้าจะโทษว่าใครผิดคงต้องเป็นคนที่ทำร้ายจงอินกับคยองซูโดยตรงต่างหาก นายอย่าร้องไห้เลย” แทยอนมองคนที่สูงกว่าตัวเองไม่มากอย่างอ่อนใจ เรื่องที่ตัวเองเพิ่งสืบมาได้ลอยเข้ามาในหัว ยึดครองสมองส่วนความคิดไปจนหมด
แทยอนรู้ทุกอย่างที่คิมจงอินทำลงไป...
จงอินสั่งคนรุมโทรมเลย์เพราะความคึกคะนอง แต่มันก็แค่สาเหตุเล็กๆเท่านั้น สาเหตุใหญ่จริงๆก็คือจงอินโดนบังคับจากเจ้าของผับหน้าม่อที่มีความวิกลจริตเหมือนกับคนบ้าซึ่งอยู่ในคราบของมนุษย์...หมอนั่นชอบเห็นคนโดนรุมโทรม
และเป้าหมายที่เจ้าของผับต้องการก็คือเลย์...พี่ชายแท้ๆของซูโฮและเป็นแฟนของคริส
คริสคบกับเลย์มาตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว แต่ช่วงที่เลย์ไม่ยอมออกจากบ้านและเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง คริสก็ตกลงคบกับคยองซู เด็กที่ตามตื๊อตัวเองมานานเพื่อเป็นการฆ่าเวลารอวันที่เลย์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม... หลังจากที่เลย์กลับเป็นปกติ คริสจึงขอเลิกกับคยองซู และนั่นเป็นสาเหตุให้คยองซูได้มาเจอและตกหลุมรักจงอินอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
ความสัมพันธ์และโชคชะตาซึ่งขีดให้พวกเขาทั้งสี่มาพบกัน เชื่อมโยงหัวใจสี่ดวงให้กลายเป็นสายสัมพันธ์แห่งความแค้นในหัวใจสองดวง และเป็นสายสัมพันธ์รักให้กับหัวใจอีกสองดวง...
พลั่ก!
คุณหมอผลักประตูออกมาอย่างแรง ใบหน้าเคร่งเครียดทำให้แทยอนรู้ในทันทีว่าสิ่งที่หมอจะบอกต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
"คุณจงอินได้รับแรงกระแทกที่ศีรษะอย่างรุนแรงทำให้เกิดอาการเลือดคั่งในสมองและตอนนี้สมองของเขาตายไปแล้วครับ"
"หมายความว่าไงคะ..."
"ภาวะสมองตายคือสมองไม่สามารถสั่งการได้อีกต่อไป พูดง่ายๆก็คือคุณจงอินเสียชีวิตแล้วครับ”
ราวกับฟ้าฟาดลงกลางใจแทยอนอย่างแรง เธอแทบล้มทั้งยืนแต่ยังดีที่ซูโฮพยุงไว้ได้ทัน
สมองตาย... หมายถึงเสียชีวิตไปแล้วงั้นหรอ...
"ส่วนคุณคยองซู... อยู่ในภาวะที่ถือว่าอันตรายมากนะครับ ถ้าเขาไม่ผ่าตัดหัวใจตอนนี้ เขาอาจเสียชีวิตไปอีกคน หมอคิดว่าจะเป็นอะไรไหม ถ้าจะผ่าตัดเอาหัวใจของคุณจงอินมาใส่ให้คุณคยองซูแทน เพราะคุณจงอินแค่สมองตาย ตอนนี้อวัยวะอื่นๆยังทำงานได้ดีอยู่ และหัวใจของเขาก็แข็งแรงมาก คุณจะอนุญาตไหมครับ?"
แทยอนเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ เหลือบมองคุณหมอที ซูโฮทีด้วยความไม่มั่นใจ
แล้วในที่สุดแทยอนก็ได้คำตอบ...
"เชิญคุณหมอเริ่มการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจได้เลยค่ะ"
หวังว่าเธอจะทำถูกแล้วนะ...
พี่ทำได้แค่นี้จริงๆ... ถึงนายจะจากพี่ไป แต่ชีวิตของคยองซูพี่จะช่วยยื้อไว้อย่างเต็มที่...
"งั้นเชิญไปเซ็นชื่ออนุญาตให้ทำการผ่าตัดทางด้านนั้นเลยครับ”
หัวใจของนาย.. ถ้ามันได้อยู่ในร่างของคยองซูคงจะดีนะ...
"ค่ะคุณหมอ"
หัวใจของนายกับร่างกายของคยองซู...
จะอยู่ด้วยกันไปตลอดกาล
---------------------------------------
การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดำเนินไปเรื่อยๆ เข็มนาฬิกาหมุนผ่านไปอย่างเชื่องช้าทำให้แทยอนแทบทนไม่ไหวแต่ยังดีที่มีซูโฮคอยห้ามไว้ทุกครั้งที่เธอลุกขึ้นเตรียมจะอาละวาดใส่พยาบาลและหมอที่อยู่แถวๆนั้นเสียให้ได้
ขอให้การผ่าตัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเถอะ...
แล้วในที่สุดการรอคอยด้วยความหวังล้นปรี่ก็สิ้นสุดลง คุณหมอคนเดิมเดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และนั่นทำให้แทยอนแทบหยุดหายใจ ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าหมอจะบอกอะไรกับเธอ...
"เนื่องจากเราเพิ่งตรวจพบว่าคุณคยองซูเป็นโรคความดันโลหิตสูงด้วย ทำให้การผ่าตัดล้มเหลว คุณคยองซูเสียชีวิตแล้วครับ"
คราวนี้แทยอนร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่แคร์สายตาอยากรู้อยากเห็นของใครต่อใครอีกต่อไป
ความหวังที่จะได้เห็นคยองซูแข็งแรงและมีชีวิตอย่างมีความสุขด้วยหัวใจของจงอิน... ดับมอดลงไปหมด... ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว....
ทั้งคยองซูและจงอิน...จากเธอไปแล้ว
"หมอขอโทษที่ยื้อชีวิตคุณคยองซูไว้ไม่ได้ ขอโทษจริงๆครับ"
แทยอนไม่พูดอะไรทั้งนั้นจนคุณหมอเดินจากไป มือเล็กจิกเข้ากับไหล่ของซูโฮอย่างคนโหยหาที่พึ่งพิง น้ำตาที่ยังไหลไม่หยุดตอกย้ำถึงความเป็นจริงอันแสนเจ็บปวด... และยากจะลืมได้ลง
เธอไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป... ถ้าไม่ติดว่าเซฮุนจำเป็นต้องมีผู้ปกครองซึ่งก็คือเธอ... เธอจะฆ่าตัวตายซะเดี๋ยวนี้
"พี่แทยอนครับ... เมื่อกี้พี่พยาบาลออกมาบอกว่าให้เข้าไปดูจงอินกับคยองซูได้ครับ"
แทยอนพยักหน้ารับ ดวงตาเลื่อนลอยและว่างเปล่า ร่างเล็กลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะผลักประตูห้องฉุกเฉินเข้าไปอย่างไร้เรี่ยวแรง
เตียงคนไข้สองสามเตียงตามทางที่แทยอนเดินผ่านว่างเปล่า ร่างเล็กก้าวไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ข้างเตียงของจงอิน...ใบหน้าที่ยังมีเลือดฝาด ลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ มันเป็นลักษณะของคนที่ยังมีชีวิตอยู่ถ้าไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น... แทยอนถอนหายใจยาวก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ ลูบใบหน้าของจงอิน ก่อนจะก้มลงหอมแก้มน้องชายที่เธอรักที่สุดอย่างแผ่วเบา... เครื่องช่วยหายใจที่ยังครอบปากของจงอินไว้ดูไร้ประโยชน์เมื่อในความเป็นจริง จงอินคือคนที่ตายไปแล้วแต่อวัยวะยังใช้การได้อยู่ต่างหาก
มองเลยเตียงของจงอินไปก็พบกับร่างของคยองซู แทยอนผละจากจงอินแล้วเดินมาหยุดข้างเตียงของคยองซู เด็กน้อยกำพร้าแม่ผู้น่าสงสาร... ใบหน้าขาวซีด ริมฝีปากไร้สีเลือด ตามซอกคอและแขนเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง มือเล็กถูกปล่อยให้ตกลงตามแรงดึงดูดของโลกเหมือนต้องการจะคว้าแขนของจงอินไว้ยิ่งทำให้แทยอนที่มองมันอย่างพินิจพิเคราะห์ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม... พี่นับถือในความรักของพวกนายจริงๆ
แทยอนจัดการขยับเตียงสองเตียงที่ไม่มีอะไรขวางกั้นให้เข้ามาชิดติดกัน ดึงมือของคยองซูให้กุมกับมือของจงอินแน่น ก่อนน้ำตาเม็ดใสจะไหลลงมาตามหางตาของจงอินช้าๆ ไออากาศที่เคยเกาะตามที่ครอบปากทุกครั้งที่จงอินหายใจออกมาจางหายไปแล้ว
...จงอินจากเธอไปอย่างสมบูรณ์
"คยองซู...พี่รู้ว่าจงอินยังไม่เคยบอกคำนี้ให้นายฟัง และคงไม่มีโอกาสได้บอกอีกแล้ว "
แทยอนกัดริมฝีปากไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมา ใช้แรงเฮือกสุดท้ายเอ่ยคำที่จงอินอยากบอกให้เจ้าของหัวใจของเขาได้รับรู้…
“ภาษาญี่ปุ่นที่นายเคยสอนให้จงอิน...ฮึก ไม่สูญเปล่าเลยนะ ฮึก..จงอินน่ะ...”
แม้เจ้าตัวจะไม่ได้พูดมันด้วยตัวเอง แม้เจ้าตัวจะไม่มีโอกาสได้บอกความจริงใจและความรักที่มีให้คยองซูด้วยตัวเอง...
แต่แทยอนก็อยากให้คยองซูรับรู้ไว้ ว่าจงอิน...
" ずっとそばにいたい ”
(อยากอยู่เคียงข้างนายตลอดไป)
จงอินรักนายมากนะ...โดคยองซู"
----------------------------------------
ความคิดเห็น