คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : One heart One love :: 10
One Heart One Love
-Ten-
แทมินเหยียบคันเร่งเต็มที่เพื่อให้ไปถึงโรงพยาบาล O ไวๆอย่างที่คนข้างกายต้องการ เซฮุนนั่งเงียบอย่างนี้มาตั้งแต่ออกจากบ้านแล้ว ไม่ว่าแทมินจะหาเรื่องมาคุยหรือเอ่ยขอโทษมากเท่าไร เขาก็ทำเพียงแค่หันมองพี่ชายตัวเล็กด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเท่านั้น
แทมินถอนหายใจอย่างปลงตก... เซฮุนยังโกรธเขาอยู่แน่ๆ
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแทมินก็ขับรถมาถึงโรงพยาบาล O เซฮุนขอลงก่อนระหว่างที่แทมินไปวนหาที่จอดรถในลานจอดรถของโรงพยาบาล
ร่างสูงวิ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์แล้วถามพยาบาลวัยกลางคนที่กำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ว่าลู่หานรักษาตัวอยู่ที่ไหน พยาบาลกดหาข้อมูลเพียงครู่เดียว เซฮุนก็ได้รับคำตอบว่าลู่หานพักอยู่ที่ห้อง 823 ซึ่งเป็นห้องระดับวีไอพีของทางโรงพยาบาล
ร่างสูงโค้งหัวให้พยาบาลคนนั้นแทนคำขอบคุณแล้วรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 8 อย่างรวดเร็ว
แค่รู้ว่าพี่ลู่หานปลอดภัย... เขาก็โล่งใจ
เซฮุนวิ่งไปตามทางเดิน สายตากวาดมองหาหมายเลขห้องที่เป็นจุดหมายของเขา แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง 823 ที่อยู่ตรงสุดทางเดินพอดี
เซฮุนเตรียมจะยกมือขึ้นเคาะประตูห้อง หากไม่เห็นว่ามีคนกำลังยืนอยู่ตรงเตียงนอนของลู่หานเข้าเสียก่อน เซฮุนรีบเดินไปหลบอยู่ตรงมุมมืดใกล้กับห้องนั้นอย่างรวดเร็วเพื่ไม่ให้คนในห้องที่กำลังจะเดินอออกมาเห็นเขา
“เดี๋ยวให้คนมาเฝ้าตอนกลางคืนด้วยล่ะ... ส่วนตอนนี้คงไม่จำเป็น ไม่มีใครเข้ามาหาหมอนั่นตอนนี้หรอก”
ร่างสูงของคนที่เพิ่งออกมาสั่งกับปลายสายในโทรศัพท์เสร็จสรรพแล้วเขาก็เดินออกจากบริเวณนั้นทันที
ใครกันนะ...
หรือว่าจะเป็นชองยุนโฮแบบที่พี่แทมินบอก....
เซฮุนขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องของลู่หานอีกแล้ว ทางสะดวก
ร่างสูงมองซ้ายมองขวาอีกทีเพื่อความแน่ใจก็ไม่เห็นใครสักคนเดินผ่านมาแถวนั้น เซฮุนยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่านี่เป็นโอกาสดีที่เขาจะได้อยู่กับลู่หานเพียงลำพัง เซฮุนผลักประตูเข้าไปโดยไม่รอให้คนในห้องอนุญาต เขาเดินย่องเข้ามาเงียบๆ ลู่หานนั่งหันหน้าไปทางระเบียง... ก่อนจะหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูกับเสียงเท้าของใครสักคนที่เดินเข้ามา ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อพบว่าคนที่เข้ามาคือใคร!
“เซฮุน!”
หมับ!
เซฮุนรีบเดินเข้าไปใกล้เตียงคนป่วยแล้วดึงรั้งลู่หานมากอดแน่นให้สมกับความคิดถึงโดยที่เจ้าของเตียงยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่นิด
ร่างสูงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแต่กลับจูบกลุ่มผมหอมที่อยู่บริเวณปลายจมูกโด่งรั้นของตัวเองอย่างโหยหา ลู่หานดึงปกเสื้อเชิ้ตของอีกคนไว้แน่นก่อนจะปล่อยให้น้ำใสๆได้ไหลออกจากดวงตาช้าๆ
“เซฮุน....”
“ผมจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกแล้ว... ถึงพี่จะไล่ผมหรือว่าพี่จะหนีผมไปไกลแค่ไหน...ผมก็จะไปตามพี่กลับมาและรั้งพี่ไว้กับผม”
เซฮุนพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อยืนยันว่าทั้งหมดที่เขาพูด
เขาจะทำมันจริงๆ...
“ฮึก... พี่ขอโทษ... พี่ไม่ได้อยากจะไล่เซฮุน แต่พี่...”
ยิ่งพูดลู่หานก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เซฮุนลูบหลังคนตัวเล็กเบาๆอย่างปลอบโยนแล้วดันตัวลู่หานออกจากอกตัวเอง ก่อนจะจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาให้ลู่หานอย่างแผ่วเบาแล้วมาหยุดลงที่กลีบปากนุ่มช้าๆ
จูบที่โหยหา...จูบที่หัวใจเรียกร้อง
จูบที่เติมเต็มทุกอย่างที่ขาดหาย
เซฮุนรั้งท้ายทอยร่างเล็กเข้ามาใกล้กับใบหน้าของเขา เพื่อจะได้จูบลู่หานได้สะดวกมากขึ้น
ลู่หานหลับตาพริ้มรับสัมผัสบางเบาที่ริมฝีปากทว่าอบอุ่นไปถึงหัวใจ ความเจ็บปวดที่เคยได้รับสลายหายไปจนหมดเมื่อลู่หานอยู่ในอ้อมกอดของเซฮุน... เขารู้ว่าต่อให้พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม... แต่แค่เซฮุนกอดเขาไว้อย่างนี้...
ต่อให้พรุ่งนี้ความตายมาเยือน... เขาก็จะไม่กลัว
เซฮุนค่อยผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะเลื่อนไปหอมแก้มใสอีกครั้งแล้วรั้งลู่หานเข้ามากอดไว้แน่น... จะไม่ยอมเสียพี่ลู่หานไปอีกแล้ว
เนิ่นนาน... กว่าเซฮุนจะยอมปล่อยร่างของลู่หานออกจากอ้อมแขน ลู่หานยิ้มบางๆให้อีกคนแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางเก้าอี้ใกล้ๆกันนั้นเป็นการบอกให้เซฮุนไปลากมันมาตั้งไว้ข้างเตียงจะได้คุยกับเขาได้ถนัด
เซฮุนลากเก้าอี้มาตั้งข้างเตียงอย่างที่ลู่หานพยายามจะสื่อก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งแล้วเริ่มบทสนทนาทันที “พี่ลู่หานไปทำอะไรมาถึงเข้าโรงพยาบาล... หรือว่าเพราะหมอนั่น”
ลู่หานทำหน้ารู้สึกผิดแล้วเสมองไปทางอื่นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องสบตากับแววตาคาดคั้นของเซฮุน
“พี่กินยาเกินขนาด...”
“ว่าไงนะครับ!!!” เซฮุนร้องเสียงดังด้วยความตกใจ มือหนาดึงไหล่ลู่หานให้หันมาเผชิญหน้ากับตนก็เห็นว่าลู่หานเริ่มน้ำตาคลอขึ้นมาอีกรอบแล้ว เขาเลยค่อยๆปล่อยมืออกจากไหล่ลู่หานแล้วเอ่ยถามต่อ
“ทำไมพี่ทำแบบนั้น?!”
“พี่ขอโทษ... ตอนนั้นพี่คิดอะไรไม่ออกเลย”
“…”
“รู้สึกตัวก็ตอนกลืนยาลงไปหมดแล้วพี่ก็สลบไป มาตื่นอีกทีก็อยู่ในห้องนี้แล้ว” ลู่หานเล่าเรื่องของตัวเองด้วยความรู้สึกผิด ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอ น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาที่ขอบตาอีกหนเมื่อรู้ว่าตัวเองทำให้เซฮุนเป็นห่วงและเครียดตามไปด้วยกับการกระทำของตัวเอง
เซฮุนนั่งนิ่ง ไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมาเลยสักนิด ลู่หานที่เห็นอย่างนั้นเริ่มใจเสีย น้ำตาหยดเล็กไหลออกมาทางหางตาก่อนที่จะไหลออกมาเป็นสายเพราะความอึดอัดที่จู่โจมหัวใจจนมันรู้สึกหายใจไม่ออก... จะขยับตัวก็ทำไม่ได้...
“พี่ขอโทษนะ... ขอโทษที่ทำแบบนั้น... ฮึก...”
“…”
“พี่รู้ว่าสิ่งที่พี่ทำมันแย่...พี่ขอโทษ” ลู่หานพูดไปร้องไห้ไป เซฮุนส่ายหน้าไปมากับอาการคิดมากเกินเหตุของคนตัวเล็ก แขนเรียวยาวแตะที่ไหล่บางเบาๆแต่มันก็ทำให้ลู่หานสะดุ้งตัวขึ้นมาเพราะความตกใจ
“พี่ไม่เห็นต้องขอโทษเลย... ผมต่างหากที่ผิด”
“…”
“ผมต่างหากที่ไม่ดี... ถ้าวันนั้นผมไม่ทิ้งพี่ไปแล้วใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์... พี่คงไม่โดนชองยุนโฮจับตัวไปแบบนี้”
“น...นายรู้...”
“พี่แทมินบอกมาครับ”
“…”
“พี่ลู่หานห้ามคิดสั้นแบบนั้นอีกนะครับ... รู้ไหมว่ากินยาเกินขนาดถ้าไม่รีบส่งตัวให้โรงพยาบาลล้างท้องให้... มีสิทธิ์ถึงตายได้เลยนะ” เซฮุนตีหน้าเครียดแล้วดึงมือบางแนบแก้มตัวเอง ดวงตาคู่คมสั่นไหวราวกับเปลวเทียนต้องลม แล้วมันก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว
“รู้แล้วล่ะ... พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก” ลู่หานเอ่ยเสียงอ่อยเหมือนเด็กที่เคยทำผิดแล้วกำลังโดนผู้ใหญ่สั่งสอนอยู่ยังไงยังงั้น
“ดีแล้วล่ะครับ” เซฮุนดึงมือของลู่หานขึ้นจุมพิตแล้วกุมมันไว้แน่น “เพราะถ้าพี่เป็นอะไรไป...”
“…”
“ผมก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไมเหมือนกัน”
“…”
“พี่เป็นทุกอย่างของผม”
“…”
“พี่เป็นชีวิต...” เซฮุนหยุดพูดแล้วจับมือของลู่หานมาแนบกับตำแหน่งอวัยวะที่สำคัญที่สุดของเขาซึ่งกำลังเต้นรัวแรงราวกับจะหลุดออกมาให้ได้
“...และเป็นหัวใจของผม”
“…”
“ร่างกายคงอยู่ไม่ได้... ถ้าไม่มีหัวใจ”
ลู่หานปล่อยน้ำตาไหลเป็นสายทันทีที่เซฮุนพูดจบ หัวใจดวงเล็กเต้นแรงเพราะคำพูดของเซฮุน... เม้มปากตัวเองแน่นเพราะความรู้สึกมากมายที่กำลังเอ่อล้นออกจากหัวใจและลามไล้ไปทั้งร่างอย่างเชื่องช้า
“ไม่ร้องไห้นะครับ” เซฮุนใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาบนแก้มใสอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มน่ารักปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่ร่างของลู่หานจะถูกรวบไปกอดไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่คมช้าๆ
เซฮุนกำลังร้องไห้...
“ซ...เซฮุน...” ลู่หานพึมพำอย่างตกใจเมื่อรู้สึกถึงความชื้นบริเวณไหล่ของตนเอง
“ขออยู่อย่างนี้นานๆนะครับ” เซฮุนซุกหน้าลงกับลาดไหล่เล็ก มือหนาเกี่ยวรอบเอวคนตัวเล็กไม่ให้หนี... ลู่หานยกยิ้มกับการกระทำแบบเด็กๆของเซฮุนแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับดึงเซฮุนเข้ามากอดไว้แน่นเอง
“นอนเลยก็ได้นะ” พูดแล้วลู่หานก็ลูบผมของร่างสูงเบาๆอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเซฮุน
“ขอโทษที่ไล่นายไปวันนั้น... จากนี้ไปพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”
‘ถ้าทำอีก... ผมก็จะไม่ยอมไปจากพี่เหมือนกัน’
เซฮุนตอบลู่หานในใจ กระชับกอดลู่หานแน่นขึ้นอีกจนคนตัวเล็กตกใจด้วยนึกว่าตัวเองทำเซฮุนไม่สบายตัว จึงรีบจัดศีรษะของเซฮุนให้นอนลงบนตักของตนเองเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของร่างสูง
ลู่หานลูบหัวเด็กน้อยอย่างเซฮุนเบาๆ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเซฮุนเข้าสู่นิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ลู่หานเหยียดแขนออกคลายความเมื่อยล้าแล้วเปลือกตาก็เริ่มปิดลงช้าๆแต่ยังไม่ทันจะได้นอนตามเซฮุน เสียงโทรศัพท์ของร่างสูงที่กำลังนอนซูกอยู่บนตักของเขาก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน
ลู่หานมองไปทางต้นเสียงก็พบว่าโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเซฮุน ร่างเล็กโน้มตัวไปล้วงโทรศัพท์ออกมาช้าๆแล้วรีบกดรับสายโดยไม่ได้มองว่าใครเป็นคนโทรมา เพราะกลัวว่าคนปลายสายอาจจะมีเรื่องด่วนจะคุยกับเซฮุนก็เป็นได้
[เซฮุน....อยู่ไหนเนี่ย] เสียงหวานจากปลายสายถามขึ้นอย่างรีบร้อนโดยไม่รอให้ลู่หานเอ่ยทักก่อนด้วยซ้ำ
“เอ่อ... คือเซฮุนหลับไปแล้วครับ...ผมลู่หานครับ...เป็น...” ลู่หานหยุดพูด... เขากับเซฮุนจะเรียกว่าแฟนได้อยู่ไหมนะ?
[อ่า...คุณลู่หานเองหรอครับ] ปลายสายถามอย่างไม่แน่ใจ
“ครับ”
[ผมแทมิน เป็นพี่ชายของเซฮุนครับ]
“แทมิน? อ่า...นึกออกแล้ว เซฮุนเคยพูดถึงคุณอยู่บ่อยๆ”
[เซฮุนก็เคยพูดถึงคุณลู่หานเหมือนกันครับ... คือ...]
“ครับ?”
[ผมขอโทษนะครับคุณลู่หาน]
“ขอโทษ? ขอโทษผมทำไมครับ?”
ลู่หานถามแทมินอย่างสงสัย
ทั้งๆที่เขากับแทมินก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน แล้วแทมินจะขอโทษเขาทำไม?
[ขอโทษที่ผมไม่ยอมบอกเซฮุนว่าคุณอยู่ที่ไหน]
“…”
[ถ้าผมบอกเซฮุนว่าคุณอยู่ที่คอนโดนั้น... เซฮุนก็อาจจะได้รับอันตรายถ้าไปช่วยคุณออกมา]
ฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ลู่หานรู้ดีว่าที่แทมินทำอย่างนั้นเพราะเป็นห่วงน้องชาย
[คุณลู่หานคงรู้นิสัยของเซฮุนดีใช่ไหมครับ]
“ผมรู้ครับว่าถ้าเซฮุนอยากทำอะไรขึ้นมาเขาจะลงมือทำทันทีโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้รอบคอบเสียก่อน”
[เพราะงั้นผมเลยไม่ยอมบอกเซฮุน...คุณลู่หานอย่าโกรธผมเลยนะครับ]
“ผมไม่โกรธคุณแทมินหรอกครับ...ที่คุณแทมินทำอย่างนั้นเพราะเป็นห่วงเซฮุน ผมโกรธไม่ลงหรอก” ลู่หานยิ้มออกมาแม้ว่าแทมินจะมองไม่เห็นมันก็ตาม
[ขอบคุณจริงๆนะครับที่คุณลู่หานไม่โกรธผม]
“ครับ ^^”
[เอ่อ… ถ้ายังไงผมฝากเซฮุนไว้กับคุณก่อนนะครับ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงผมจะโทรไปหาอีกที]
“ได้เลยครับ”
[งั้นแค่นี้นะครับ ไว้ผมจะโทรไป]
“ครับ”
ลู่หานกดวางสาย วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามเซฮุนไปในที่สุด...
----------------------------------------
ความคิดเห็น