เครียดหนัก เผลอไปรักนายซื่อบื้อ!!

ลำดับตอนที่ #1 : สาวโหดVSหนุ่มบื้อ

“คุณหนูครับ ให้พวกผมขับรถไปส่งเถอะครับ ไม่งั้นนายใหญ่ด่าผมเละแน่T-T” ชายร่างใหญ่ใส่สูทและแว่นตาดำตามแบบยากูซ่าเอ่ยเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“เอากุญแจรถมาเดี๋ยวนี้นะ-_-^”เด็กสาวอายุเพียง17ปีออกคำสั่งอย่างเฉียบขาด

“โธ่ เปิดเทอมวันแรกถ้าคุณหนูไปไม่ถึงโรงเรียนเนี่ย พวกเราแย่นะครับ”น้ำเสียงของเขายังคงอ้อนวอนต่อไป พลางปาดเหงื่อที่ผุดออกเป็นเม็ดๆกลางหน้าผาก-_ -oo

“งั้นนายก็เลือกเอาละกันนะ ว่าจะกลับไปโดนพ่อฉันด่า หรือว่าจะโดนฉันเอามีดแทงทะลุไส้ติ่งซะตรงนี้เลย”นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนวาวโรจน์ จ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่หวั่นเกรง

“ส่งกุญแจมาเดี๋ยวนี้นะ”สุ้มเสียงเดิมยังคงแข็งกร้าว

“....................”

“เอากุญแจมา มาร์ค”เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ

“....................”

“มาร์ค อยากตายเหรอ-o-^^”

“นี่คร้าบ”

“ดีมาก ถ้าให้ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง แล้วฉันจะชมนายให้พ่อฟังบ่อยๆนะ^_^”เด็กสาวคว้ากุญแจรถได้ก็ออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ยูแซจองมองตามรถสปอตคันงามแล่นไปอย่างหวาดเสียว

บนรถหรูหราราคาแพงปรากฏร่างของเด็กสาวนาม เรมี ลูกสาวเจ้าพ่อยากูซ่ายักษ์ใหญ่ ผู้มีอิทธิพลและร่ำรวยมากที่สุด เธออยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายมีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง เสื้อแขนตุ๊กตามีจีบที่แขนสีขาวทับด้วยเสื้อสูทแขนกุดสีกรมท่า พร้อมเนคไทลายสกอตสีเขียว-กรมท่า และกระโรงจีบรอบสีเดียวกับเนคไท ส่งผลให้ผิวขาวเนียนอมชมพูดูเด่นยิ่งขึ้น  ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนมีแววขุ่นเคือง ขนตาที่เรียงเส้นสวยกระพริบไปมา ริมฝีปากเรียวบางเม้มแน่น

….ติ๊ดตี่ดี้ดี่ดิ้....ติ๊ดตี่ดี้ดี่ดิ้......ติ๊ดตี่ดี้ดี่ดิ้

มือเรียวบางรับโทรศัพท์ขึ้นพูด “ปะป๊ามีอะไรคะ เรมีขับรถอยู่”

“ทำไมเราไม่ให้มาร์คไปส่งโรงเรียนฮะ”น้ำเสียงดุ เข้ม กรอกมาตามสาย

“หมาตัวไหนไปบอกละคะ”เรมีพูดขึ้นอย่างเสียอารมณ์

“ไม่สำคัญหรอกว่าใครมาบอก เราน่ะขับรถยังไม่คล่อง เดี๋ยวไปเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะยุ่ง”

“โธ่ปะป๊าขา ถ้าเรมีไปชนใครเค้าแค่ยัดเงินให้ก็พอ หรือถ้าไม่ยอมก็เก็บซะเลย -__-^”เรมีเอ่ยเสียงออดอ้อน หวังให้พ่อยอมใจอ่อน และมันก็ได้ผล

“เฮ้อ.....เรานี่ก็นะ ดื้อเหมือนใครเนี่ย”เสียงถอนหายใจดังออกมาตามปลายสาย บ่งบอกถึงความเหนื่อยใจเสียเต็มประดา

“งั้นแค่นี้นะคะ เจอกันที่บ้านค่ะป๊า จุ๊บๆ”

เรมีกดปิดโทรศัพท์ แล้วโยนทิ้งเบาะหลังอย่างไม่แยแส

“ป๊านะป๊า เรื่องมากอยู่ได้ ห่วงอะไรไม่เข้าเรื่อง +_=” เรมีพึมพำกับตัวเองเบาๆ

รถยนต์แล่นไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียนมัธยม Sandamaree School โรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในย่านคนรวย โรงเรียนรูปทรงสไตล์คล้ายกับสถาปัตยกรรมของโรมัน ที่มีทั้งความงดงามทางด้านศิลปะ และความทันสมัยก้าวไกล อุปกรณ์ไอทีครบถ้วน ส่งผลให้โรงเรียนสุดหรูแห่งนี้ดูคล้ายกับโรงแรมมากกว่าสถานศึกษา

เรมีก้าวออกจากรถคันหรูแล้วมุ่งหน้าไปยังตึกเรียนของเธอ ฉับพลันก็มีชายผู้หนึ่งผลุนผลันออกมาจนทำให้...

“อุ๊บ....>_O.”

“นี่นายเดินไม่ดูทางเลย จะรีบไปตามควายหายเหรอ”เรมีพูดขึ้นอย่างเดือดจัด

“ขะ..ขะ...ขอโทษครับ(_ _)”ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาพูดอ้อมแอ้ม

“ว่าอะไรนะ พูดให้ดังๆหน่อยสิ -O-^^”

“ขอโทษครับ ผมขอโทษที่เดินชนครับ(-_-)(_ _)”ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตา ท่าทางของเขาดูแก่เรียน เชยๆ แถมยังใส่แว่นหนาเตอะทรงเก่ากึก กับทรงผมที่ดูเหมือนจะยุ่งอยู่ตลอดเวลา

“ชนฉันแล้วยังจะมามองหน้าอีก เดี๋ยวแม่จับเชือดคอซะหรอก อยากมีเรื่องรึไง-__-^”แววตาของเรมีจ้องมองอย่างเอาเรื่องเต็มที่

“เปล่าครับ ผมไม่อยากมีT^T”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงละล่ำละลัก

“Hi เรม^o^”หญิงสาวผมสีดำขลับหยิกเป็นลอนอ่อนๆ ดวงตาเทา ผิวขาวจัด ร่างสูงโปร่ง บ่งบอกถึงสายเลือดผสมของตนเอง กล่าวทักทายกับเรมีอย่างเป็นมิตร

“เธอหาเรื่องเค้าทำไมน่ะ เค้าก็ขอโทษเธอแล้วนี่”เพื่อนสาวพูดเป็นเชิงต่อว่านิดๆ

“ก็มันมองหน้าหาเรื่องฉันก่อนนี่มายา-_-^”

มายาส่ายหัวช้าๆพร้อมกับพูดขึ้น “เธอไม่เห็นเหรอว่าเค้ากลัวจะแย่อยู่แล้ว แถบเนี้ยนะไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องเธอหรอกน่า เรมี ”

“ฮึ ก็ได้ นี่ถ้ามายาไม่ขอไว้นะฉันอัดนายตรงนี้แน่ แล้วจำใส่หัวไว้ด้วยว่าอย่ามองหน้าฉัน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว-_-++”

เรมีปล่อยมือออกจากคอเสื้อของชายหนุ่มผู้โชคร้าย เขารีบเก็บของที่ตกเกลื่อนกลาดและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แถมยังหันมากล่าวขอโทษเรมีอีกยกใหญ่

“เธอนี่ยังเป็นนักเลงไม่เปลี่ยนเลยนะ ระวังจะหาแฟนไม่ได้ละกัน”

“เชอะ ฉันไม่เห็นสนเลย ใครจะไปเหมือนยูล่ะ เปลี่ยนผู้ชายเหมือนเปลี่ยนรองเท้า=____=” เรมีปั้นหน้าเซ็งๆ ตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

“แหมเรมี ฉันแค่ยังไม่เจอผู้ชายที่ใช่จริงๆต่างหาก*_*” มายาว่าพลางทำตาเลื่อนลอย นัยต์ตาสีเทาทอประกายอย่างชวนฝัน

“หยุดฝันเฟื่องซะทีมายา สเปคของเธอน่ะอภิมหาโครตเลิศเลอขนาดนั้นอีก20ปีข้างหน้ายังหาไม่ได้เลย ขนาดแฟนคนที่28ของเธอเป็นถึงประธานนักเรียน เธอยังหาว่าไม่ดีอีก ส่วนคนที่32เป็นเดือนร.ร.ชายล้วนชื่อดังที่สุดก็ไม่เข้าท่า” เรมีส่ายหัวอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับความเรื่องมากของเพื่อนสาวเลือดผสมตรงหน้า

“ก็คนที่28น่ะเค้าเคี้ยวบะหมี่เสียงดังมากเลยนะ คนที่32ก็ขนคิ้วแหว่งอีกด้วย ฉันไม่ชอบ(-_- )( -_-)”

 “แล้วคนที่36เป็นนายแบบนิตสารชื่อดังเธอก็ยังจะไปหาข้อเสียของเค้ามาจนได้ ล่าสุดคนที่44เป็นลูกชายอภิมหาเศรษฐี ฉายามิสเตอร์เพอร์เฟค เธอก็ยังไม่เอา ฉันล่ะเหนื่อยที่ต้องมานั่งนับจริงๆเลย -_-//”

“เธอไม่รู้เหรอว่าคนที่36น่ะนิ้วหัวแม่มือ2ข้างเค้าใหญ่ไม่เท่ากัน ข้างซ้ายสั้นกว่าตั้ง2เซนแน่ะ แล้วคนล่าสุดขนตาข้างขวาเส้นที่สามของเขากุด”

“อย่าบอกนะว่านี่คือเหตุผลที่เธอบอกเลิกกับหนุ่มๆพวกนั้น-*-”

“Yes”มายาปรบมืออย่างชอบอกชอบใจราวกับว่าเรมีตอบคำถามสุดท้ายแล้วแจ็คพอตแตก “..เธอเก่งนะที่เดาถูก”

เรมีมองท่าทีของเพื่อนสาวแล้วถอนหายใจ นอกจากเพื่อนสาวของเธอจะเรื่องมากแล้ว ยังปัญญาอ่อนอีกด้วย-[]-

.............นักเรียนทุกคน ขอให้มาพร้อมกันที่สนามหญ้าเพื่อรายงานตัวได้แล้วค่ะ ให้นักเรียนทุกคนตรวจเครื่องแต่งกายและทรงผมให้เรียบร้อยนะคะ หากไม่เรียบร้อยจะโดนตัด30คะแนน ขอบคุณค่ะ..................

เสียงตามสายดังไปทั่วบริเวณโรงเรียน เตือนให้นักเรียนทุกคนไปพร้อมกันเพื่อรายงานตัว เรมีขมวดคิ้วอย่างงุนงงพร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบาๆ “ตัดคะแนนงั้นเหรอ เปิดเทอมวันแรกเนี่ยนะ”

มายาจับเส้นผมของเพื่อนมาพิจารณาแล้วอุทานอย่างตกใจ “ตายแล้วเรมี@_@ เธอทำสีผมนี่ ทำไมถึงไม่ย้อมดำก่อนเปิดเทอมล่ะ”

“ไม่ได้ย้อมเข้มอะไรมากมายซักหน่อย”

“แต่ถ้าโดนแดดมันมันเป็นประกายนะ เธอโดนตัดคะแนนชัวร์”

ริมฝีปากสีชมพูอ่อนกระตุกยิ้มเล็กน้อย “ฮึ ถ้าอาจารย์ทำได้ก็ลองดูซิ”

บรรยากาศการรวมตัวบนสนามหญ้าหน้าโรงเรียนในวันเปิดเทอมวันแรก คราคร่ำไปด้วยเหล่าลูกศิษย์ที่เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พร้อมกับผู้อำนวยการที่กล่าวคำปราศรัยยาวเหยียดเป็นหน้าๆ  และบรรดาอาจารย์สุดเฮี้ยบที่เดินตรวจแถวกันอย่างเคร่งคัด

“รัลรยา ถึงนี่จะเป็นโรงเรียนเอกชนแต่ไม่อนุญาตให้นักเรียนย้อมสีผมนะ ใครใช้ให้เธอย้อม –O-” อาจารย์บุปผาตะโกนใส่เรมี พร้อมกับดึงเธอออกมาอบรมนอกแถว เพราะสะดุดตากับผมสีน้ำตาลประกายทองแดงของเธอ

“ไม่มีใครใช้ แต่พอใจที่จะย้อมเองค่ะ ชัดไหมคะ” เรมีเชิดหน้าตอบอย่างท้าทาย

“อย่ามาต่อล้อต่อเถียงกับผู้ใหญ่นะ-_-^^^” อาจารย์สาว(แก่)โกรธจนหน้าของเธอเปลี่ยนสี

“อ๊ะ ไม่เถียงก็ได้ กลัวว่าถ้าเถียงมากๆอาจารย์จะเป็นลมไปซะก่อนเพราะว่าเถียงไม่ทัน”

“มันจะมากไปแล้ว ฉันเป็นอาจารย์ของเธอนะ”

“อุ้ย อาจารย์อย่าทำหน้าเครียดซิคะ ตีนกาขึ้นพรึ่บแล้วค่ะ-\/-”

“กรี๊ด!!!!ฉันจะหักคะแนนเธอ”

นักเรียนจำนวนไม่น้อยพากันหัวเราะคิกคักไปกับคำพูดของเรมี จนอาจารย์ต้องตวาดให้เงียบ ทุกคนจึงเข้าสู่ความสงบ แล้วเรมีก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“ถ้าอาจารย์กล้าหักคะแนนหนู ก็เตรียมหาที่ทำงานใหม่ได้เลยค่ะ”

“นี่เธอขู่ฉันเหรอ” อาจารย์สาวยังคงขึ้นเสียงใส่อย่างเกรี้ยวกราด

 เรมีแสยะยิ้มอย่างมีชัย “ก็ลองดูซิคะ หักคะแนนวันนี้รับรองเลยค่ะว่าพรุ่งนี้จดหมายโยกย้ายส่งถึงโต๊ะแน่ ตัวอย่างก็เคยมีให้เห็นไม่ใช่เหรอคะ”

อาจารย์บุปผานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ เธอรู้ดีว่าพ่อของเรมีนั้นมีบารมีอย่างกว้างขวางมากขนาดไหน แถมยังเป็นผู้บริจาครายใหญ่ของโรงเรียนอีกด้วย จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยหากพ่อของเรมีจะเด้งเธออกจากตำแหน่ง

“ว่าไงคะอาจารย์ หนูกลับเข้าแถวได้รึยัง”

อาจารย์บุปผาจ้องหน้าเรมีด้วยความโกรธ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยโทสะ พร้อมกับสะบัดหน้าออกไปอย่างเหลือทน

ยามเช้าที่แสนหน้าเบื่อเริ่มขึ้น เรมีจับจ้องออกไปทางหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างสูงกำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ผลที่ได้คือการเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้าย

………………ห่วยชะมัด................. หญิงสาวคิดในใจ

……………เอ๊ะ นั่นมันนายซื่อบื้อที่เดินชนฉันตอนเช้านี่นา...................

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น เรมีจับจ้องไปยังร่างสูงของนายซื่อบื้ออย่างไม่วางตา 

.............อือ ถึงจะวิ่งห่วยแต่แผ่นหลังกว้างจัง น่าซบ.............. เรมีสะดุดกึกกับความคิดของตนเอง อีตาซื่อบื้อมีอะไรบางอย่างที่สะดุดใจเธอ  แต่ว่าสิ่งที่ว่านั้นมันคืออะไรกันนะ

  ออดโรงเรียนส่งเสียงดังขึ้น  เรมีก้าวออกจากห้องเรียนพร้อมลินด์ซี่เพื่อนซี้ เธอเดินตรงไปยังสนามกีฬาพลางสอดสายตาหาเจ้าของร่างสูงโปร่ง แต่ห่วยชะมัด

“เธอมาทำอะไรที่นี้น่ะ เดี๋ยวต้องรีบไปเรียนคาบต่อไปนะ” เพื่อนสาวบ่นออกมา “แล้วเธอมองหาใครน่ะ แถวนี้ไม่มีผู้ชายให้กินหรอก”

“เงียบเถอะมายา ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเธอเป็นใบ้นะ”

ลินด์ซี่หน้ามุ่ยลง กรอกตาสีเทาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ปากก็สบถคำสแลงเป็นภาษาอังกฤษเบาๆ-*- “Shit”

“อ๊ะ นายนั่นน่ะมานี่หน่อย\-o-/” เรมีตะโกนเรียก

ผู้ชายทุกคนหันพรึ่บมาที่เรมีเป็นตาเดียวกัน รวมทั้ง ‘นายนั่น’ ก็หันมาพลางทำหน้างงๆ

“ฉันนายนั่นแหละ อีตาซื่อบื้อ ส่วนคนอื่นที่ฉันไม่ได้เรียกก็หันหน้ากลับไปซะ ก่อนที่ฉันจะเป็นคนหักคอพวกนายให้หันกลับไปเอง” เรมีพูดเสียงเหี้ยมเกรียม นักเรียนชายทั้งหมดหันหน้ากลับไปด้วยความสยดสยอง( -_-“)(-_-“ )

“เอ่อ คุณมีอะไรกั.........-_-oo”

“ฉันชื่อเรมี อยู่ห้องม.4/3 นายชื่ออะไร” หญิงสาวพูดแทรกขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มตรงหน้าจะพูดจบ

“เอ่อ....ชะ....ชื่อ ”

 “ฉันถามก็รีบๆตอบสิ”เรมีเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ

เพื่อนซี้สะกิดไหล่เธอเบาๆ พร้อมพูดด้วยเสียงกระซิบ “อย่าไปตะคอกเค้าซิ ยูทำหน้าหน้าหยั่งกะจะกินเลือดกินเนื้อเค้างั้นแหละ-_-”

“นี่ถ้าเธออยากมีปากไว้กินส้มตำต่อล่ะก็ หุบปากซะ-o-++” เรมีเค้นเสียงลอดไรฟัน.ให้พอได้ยินแค่2คน

“ปากอมเท้าใครไว้หรอ ไม่พูดซะที”เรมีเริ่มหาเรื่องหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง

“ผมชื่อปอนด์ อยู่ม.4/9ครับ(_ _)”นายปอนด์ก้มหน้าก้มตาตอบ

“ฉันถามแค่ชื่อ ใครใช้ให้ตอบเกินคำถามมิทราบ”

“ขอโทษคร้าบบบบT_T”

“เวลาพูดกับฉันเงยหน้าขึ้นมาซิ” เรมีตวาดเสียงดังจนเขาสะดุ้ง

ปอนด์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เรมีเพ่งพินิจใบหน้าของคนตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มใต้กรอบแว่นสุดแสนเชยหลุบต่ำลงเมื่อเธอสบตา ผมเผ้าอันยุ่งเหยิงที่ดูแล้วเหมือนรังนกกระจอกก็ไม่ปาน ช่างรับกับใบหน้าที่มีสิวขึ้นเป็นจุดๆประปรายไปทั้งหน้า และสิ่งที่เธอสังเกตเห็นก็คือ รอยแผลเป็นจางๆที่ลากยาวตั้งแต่ใบหูด้านซ้ายจนถึงปลายคาง

“ฉันจะขอนายเป็นแฟน”ถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากของเรมีราวกับคำโกหก

“ห๊ะ” เสียงของคนบริเวณนั้นอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน ใครจะเชื่อว่าสาวสวย(แต่โหดโคตร)อย่างเรมีจะขออีตาปอนด์ ผู้ชายเชยสะบัดที่แม้แต่กระเทยยังไม่ปรายตามองมาเป็นแฟน แม้แต่นายปอนด์เองก็ยังอ้าปากค้าง

>>>>0_0>>>> >>>>0_O>>>> >>>>O_O>>>> >>>>OoO>>>>

“เอ่อ เธอกินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่าเรมี รึว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือน”มายามองเพื่อนซี้อย่างหวั่นๆ สงสัยวันนี้อากาศร้อนละมั้งเนี่ย

เรมีไม่สนใจเพื่อนสาวข้างกาย แต่กลับมองไปยังชายตรงหน้า “เอาล่ะเพื่อไม่ให้เป็นการขู่บังคับมากเกินไป ฉันมีทางเลือกให้นายสองทาง หนึ่งยอมเป็นแฟนฉันแล้วนายจะรอด สองปฏิเสธฉันแต่นายตาย”

ปอนด์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น หันไปหาหญิงสาวข้างกายเรมีเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เอ่อ เธอไม่มีตัวช่วยให้เค้าหน่อยเหรอ” มายาใช้น้ำเสียงที่คิดว่าเป็นมิตรที่สุด หวังให้เพื่อนสาวใจเย็นลง เพราะตั้งแต่เธอเกิดมายังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนใช้วิธีที่(โครต)แปลกแบบนี้ขอผู้ชายป็นแฟน=_=

“มีมีดกับสนับมือ จะเลือก(ตายด้วย)อะไรล่ะ”เรมีตอบหน้าตาเฉยแต่น้ำเสียงจริงจัง

“ผม.....คือ.......”

 “เอาเบอร์โทรนายมานี่คือคำสั่ง-_-^” แววตาของสาวจอมโหดเริ่มมีแววขุ่นเคือง

“................................”

เรมีตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของปอนด์ แล้วพูดด้วยเสียงลอดไรฟัน

“นายจะให้ไม่ให้-_-^  -_-^^ -_-^^^”

“09-87520xx ToT”ปอนด์ละล่ำละลักบอกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเหมือนคนอยากร้องไห้

“ขอบใจ แล้วอย่าลืมไปรอฉันหน้าโรงเรียนล่ะ”

มายาส่งสายตาเห็นใจไปหาปอนด์ประมาณว่าถึงคราวซวยเอ็งแหละ

ปอนด์มองหญิงสาวสองคนตรงหน้าที่เดินจากไปพร้อมกับเสียงซุบซิบที่ดังขึ้นรอบตัวเขา ทำไมผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเก่งอย่างเรมีถึงเอ่ยปากขอเขาเป็นแฟน แล้วต่อไปนี้ชีวิตที่เคยสงบสุขของเขาต้องมี ‘แฟน’ เข้ามาเกี่ยวข้องเนี่ย มันจะดำเนินต่อไปอย่างไรนะ