รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ประชุมรับน้อง

ตอนที่ 4 ประชุมรับน้อง

‘ต่อจากนี้ ...เราจะเล่นกล้าม! เข้าชมรมชกมวย! ไปทำสีผิวให้เข้ม จะกินนมให้สูงขึ้น 20 เซน นี่แหละวิธีการแก้ปัญหาของเรา’

            ผมมานั่งคิดคำพูดที่ประกาศไว้เมื่อ 3 เดือนก่อน หลังจากที่ซันกลับบ้านไปผมก็ตั้งใจอย่างแน่วแน่ โดยมีโรสกับ เดซี่ช่วยผมด้วยอีกแรง พวกเธอทั้งสองให้การสนับสนุนผมเป็นอย่างดี จะยกเว้นก็เรื่องเข้าชมรมมวยเนี่ยแหละที่พวกเธออาสาเป็นคนสอนเอง อีกอย่างคือการทำผิวสีเข้ม ไม่รู้ทำไมไม่ให้ผมทำเด็ดขาด แถมยังบังคับนวดตัวขัดผิวพอกหน้าเช่นเคย ซึ่งผมก็เถียงพวกเธอไม่ออกจริงๆ แล้วแบบนี้ผมจะผิวเข้มมาดแมนได้ไหมเนี่ย!?

เมื่อพูดไว้แล้วก็ต้องทำ ผมพยายามสร้างกล้ามแขนและขา โดนเอารูปคุณอาร์โนลด์มาติดไว้เป็นกำลังใจ ทุกวันผมจะยกดัมเบล ออกกำลังกายเสริมกล้ามประมาณ 1-2 ชั่วโมง และฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กับโรสเดซี่อีก 2 ชั่วโมง แน่นอนว่าความพยายามของผมตลอด 3 เดือนก็ทำให้ร่างกายผมเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่อ่อนนุ่มน่าสัมผัสดั่งเดิม...

อ๊ากกกกก!!! มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายโผ๊มมมมม ช่างมันเถอะ เรื่องกล้ามต้องค่อยเป็นค่อยไปครับ ไปเร่งมันไม่ได้ แต่ก็มีเรื่องที่น่ายินดีอยู่บ้าง เพราะผมกินนมวันละ 2 ลิตรทุกวัน ผมเลยสูงขึ้นตั้ง 2เซน... (!@$$!#%#!)

"คุณหมูคะ อาหารเช้ามาแล้วค่ะ" โรสพูดพร้อมวางจานอาหารเช้าไว้ตรงหน้า

"ขอบคุณครับ" มองดูอาหารเช้าที่มีไข่ดาว ผักสลัด และขนมปังกลมๆรีๆอย่างเหม่อลอย

"เฮ้อ..." ผมถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง นั่งคิดเรื่องต่างๆ ตอนนี้ผมขึ้นปี3 แล้วครับ การดรอปไป 1 เทอมไม่สร้างปัญหาอะไร ไว้เทอม 2 ค่อยไปเก็บวิชากับพวกปี 2 เอาก็ได้ เห็นผมเป็นโอตาคุแต่ผมเรียนเก่งนะ เมื่อสมัย ม.ปลาย เพราะไม่อยากโดนว่าว่าสอบตกเพราะติดการ์ตูน ผมเลยขยันหลายเท่าเพื่อไม่ให้ใครสบประมาท และผมก็สอบได้ที่ 1 มาตลอด ม๊าป๊าเลยไม่ติดใจในเรื่องความเป็นโอตาคุของผม ‘เป็นโอตาคุ ก็เก่งได้เฟ้ยย!!!’ ผมคิด

และที่ผมหนักใจคือช่วงนี้ที่มหาลัยผมอยู่ในช่วงรับน้องครับ วันนี้พวกชั้นปีผมเลยนัดประชุมเกี่ยวกับห้องเชียร์ ถึงแม้จะปี 3 แล้ว แต่ไม่วายที่จะต้องไปเข้าห้องเชียร์คุมรุ่นน้องอยู่เป็นพักๆ แถมปีผมยังต้องจัดทำละครเวที 'ถาปัดอีก เลยถือว่าเป็นการประชุมใหญ่ ไม่ไปมีบอยคอด!

            …อ๊ากกกก อยากจะร้องด๊างๆ ผมยังทำใจไม่ได้~

3 เดือนมานี้ผมไม่ได้ออกไปไหน มันเลยรู้สึกกลัวที่จะออกไปข้างนอกซะแล้ว แถมตัวผมเปลี่ยนไปแบบนี้พวกเพื่อนชั้นเดียวกันจะจำกันได้ไหมเนี่ย? แล้วยังไอ้ฟีโรโมนนั่นอีก อีกอย่างเลยนะ พวกรุ่นพี่กับไอ้เด็กปี 2 บางคนมันเลี้ยงสุนัขหลายพันธุ์ไว้ในปากด้วย ถ้าโดนล้อโดนแซวผมไม่แคร์ แต่ถ้าโดนมุขจีบนี่ผม ...ผมไปไม่เป็น ภูมิต้านทานเรื่องนี้ผมเป็นศูนย์ ไม่อยากเจอ... สรุปผมไม่อยากเจอใครทั้งน้าน~~~~~

 "เฮีย! เฮียจะจ้องขนมปังอยู่อีกนานไหม? กินดิ! เดี๋ยวก็สายหรอก" ปลาพูดขึ้นพร้อมสายตาที่เป็นประกายเมื่อเห็นผมถือขนมปังขึ้นมากิน หึ! รู้นะคิดอะไรอยู่ ผมก็วายนะ แต่จะเลิกแล้ว!

พอเห็นแบบนี้ก็นึกถึงตอนที่ยัยปลามาเห็นผมเมื่อ 3 เดือนก่อน บ้านแทบแตก อยู่ๆมันก็บ้าเข้ามาเกาะแขนผมบ้าง กอดเอวผมบ้าง เสมือนผมเป็นอะไรที่มันใฝ่ฝันมานาน ...อะไรของมัน! นี่เฮียมันนะไม่ใช่ตุ๊กตาบลายธ์ เหอะๆ แล้วหลังจากนั้นยัยปลาก็ติดผมแจ อยู่แต่ในบ้านตลอด 3 เดือน มันบอกว่าแค่อยู่กับผมมันก็ฟินแล้ว ...ฟินอะไรฟะ?

-ตลึงๆ- เสียงไลน์ดังขึ้นหลายครั้งจนผมต้องรีบเปิดดู เป็นข้อความของซัน มันส่งมาบอกว่าถ้ามาถึงคณะแล้วให้โทรไปหายัยมิวด้วย เดี๋ยวมันจะมารับผม มิวนี่เป็นเพื่อนปีเดียวกับผมครับ ไม่ค่อยสนิทกันมาก แต่ก็พอคุยกันได้ ส่วนที่มันไปก่อนผมเพราะมันไปสปายเด็กปี 1 มันบอกว่าสนุกดี มันชอบแกล้งคน

ส่วนอีกข้อความนี่เป็นของพี่ครอส พี่แกส่งมาบอกว่าเป็นห่วงเรื่องที่ผมตั้งใจสร้างกล้ามแต่ทำไม่ได้ ให้ผมอย่าหักโหม ค่อยเป็นค่อยไป ผมอมยิ้มให้กับข้อความ แล้วหันไปมองปลาที่กำลังกินผักสลัดอยู่

"วันนี้ออกไปไหนเหรอยัยปลา?" ผมถามเมื่อเห็นมันแต่งตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก

            "ก็ว่าจะไปหาอาแจ้อ่ะ แต่เดี๋ยวปลาไปส่งเฮียก่อน" อะ...อืม รู้สึกคำนี้ผมต้องเป็นคนพูดแทนมันนะ ...แต่เอาเถอะ น้องสาวส่งพี่ชาย โอเค เจริญดี

            "ไม่ต้องหรอก เฮียต้องไปส่งแกดิ" ผมรีบบอกมันทันที

"โห้ยยไม่ได้ๆๆๆ สำหรับเฮีย! มันอันตรายมาก ...มากๆๆๆๆ สังคมสมัยนี้น่ากลัวจะตาย ปลาสิต้องไปส่งเฮีย น๊าๆๆๆ อะอ้ามม กินขนมปังนะ อุฟ! คิคิ เฮีย รีบกินให้เสร็จแล้วรีบไปกัน เดี๋ยวสาย" แล้วมันก็พูดพร้อมยื่นขนมปังขึ้นมาแตะปากผม เหอะๆ ผมว่านะ มันต้องจิ้นอะไรแน่ๆ เพราะผมก็จิ้นอยู่เหมือนกัน

สุดท้าย... ยัยปลามันก็มาส่งผมจนได้ ก้มมองสำรวจดูตัวเอง ตอนนี้ผมอยู่ชุดนักศึกษาหลวมโพรก ใส่แว่นหนาๆเชยๆ ผมยุ่งชี้ฟู มีหน้าม้าปิดหน้าอยู่ ก็พอจะปกปิดออร่าได้อยู่นะ ผมคิด

"เฮ้ออ! ปลาว่านะ เฮียปิดยังไงก็ไม่มิดหรอก เชื่อปลาสิ ออร่าเฮียจับซะขนาดนี้ สู้หาผู้ชายดีๆสักคน ...ควงเป็นไม้กันหมายังจะดีซะกว่า!" อ้าว ยัยปลาหมดกัน ที่คิดมาเสียเซลฟ์หมด เหอะๆ น้องผมมันก็พูดง่ายนะ ผู้ชายดีๆที่ว่าเนี่ยหายากนะเฟ้ย …แล้วทำไมต้องผู้ชาย!?

"เอาเหอะ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไร แกไปเถอะ เดี๋ยวเฮียให้เพื่อนมารับที่หน้าคณะ" ผมพูด

"ค่ะเฮีย ระวังตัวด้วยนะ คนแปลกหน้ามาคุยก็อย่าคุยด้วย ใครชวนไปไหนก็อย่าตามเขาไปล่ะ แล้วต้องกลับบ้านพร้อมพี่ซันด้วยนะ ปลาเป็นห่วงค่ะ ไปก่อนนะเฮีย"

"..." อึ้งแดก สรุปมันเห็นพี่มันเป็นเด็กอนุบาลเหรอฟะ แล้วดูมัน พูดจบก็เดินไปโน่น แถมหันมาเป็นระยะๆ โอ้ย! จะบ้าตาย

ค่อยๆเดินเข้าคณะไป เพราะคิดมากมาหลายวันมันทำให้ผมรู้สึกมึนๆ สักพักก็นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหามิว จัดการรีบกดหาเบอร์มันทันที “...” เบอร์มันอยู่ไหนวะ? ขนาดว่าในเครื่องไม่ค่อยมีเบอร์ใครนะเนี่ยยังหายากหาเย็น

            "น้องครับ น้องเรียนคณะนี้ใช่ไหม?" ‘เหว๋อ’ เสียงทุ้มแหบของใครบางคนทำเอาผมสะดุ้งโหยง รีบหันไปหาคนที่ทักแล้วก็ต้องผวาหนักเข้าไปอีก

‘ฉิบหายยยย ไอ้สิด!’

ไอ้สิด รุ่นน้องที่กวนบาทาปากเลี้ยงสุนัขหลายพันธุ์มากที่สุดในคณะ ถึงผมจะเป็นรุ่นพี่ แต่มันก็ยังชอบมาแซวผมอยู่บ่อยๆ มันน่ารำคาญมากครับ ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอมันเป็นคนแรกเล๊ย

"เอ่อ..." ผมรีบก้มหน้าลงทันทีเพราะไม่อยากให้มันแซว แต่อยู่ๆมันก็จับข้อมือผมแล้วลากไปทางสตูปี 1 แทน

            "น้องครับ รีบเข้าไปเลย ตอนนี้เขากำลังประชุมปี 1 กันอยู่นะครับ!" มันพูด แล้วเกี่ยวอะไรกับผมด้วยฟะ? ...เดี๋ยวนะ สิดเรียกผมว่าน้อง ...น้อง ...เฮ้ย!

"... ปะ.. ปล่อย.." ผมพยายามบอกมัน 'ปล่อยก่อนโว้ยย ผมปี 3 แล้วนะครับคุณ! เดี๋ยวปั๊ดสั่งวิดพื้นเลยนิ่' ใช่! ผมคิด แต่ปากผมดันพูดออกไปได้แค่ 1 คำ สงสัยจะอยู่แต่ในบ้านนานเกินทำให้ผมพูดต่อหน้าคนอื่นไม่ออก ผมพยายามแงะมือมันและขัดขืนสุดฤทธิ์ แต่

            "น้อง! ตอนนี้เพื่อนน้องกำลังจะลำบากเพราะน้องอยู่นะครับ" สิดพูดเสียงดุ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตรู~~ ไอ้นี่ก็แถมาได้ สงสัยมันได้รับหน้าที่เป็นคนรับน้องเข้าห้องประชุม คนที่ซวยคือน้องครับ ไม่ใช่พี่ ...จนในที่สุด ผมก็โดนมันลากจนมาถึงหน้าห้องสตูปี1 ตอนนี้น้ำตาผมเริ่มเอ่อแล้วครับ จิตใจสับสันวุ่นวายไปหมด

ปัง ...วูบ เสียงเปิดประตูดังขึ้น ไอ้สิดเปิดแรงจนลมปะทะเข้าหน้าผมเต็มๆ จากนั้นมันก็หันมามองหน้าผมเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง แต่มันดันเงียบไป ตาโต อ้าปากค้าง แถมหน้ายังแดงด้วย สงสัยข้างนอกอากาศจะร้อน … ไม่ใช่ละ แบบนี้มันอาการเดียวกับไอ้ซันเป๊ะ เหมือนตอนที่ซันมันเห็นผมครั้งแรก ...คิดแล้วก็เบิกตากว้าง หรือว่าลมเมื่อกี้มัน...

ผมรีบเอามือลูบใบหน้าทันที ว่าแล้วว ลมเมื่อกี้มันพัดผมตูขึ้นหมด ฉิบหายของจริง รีบก้มหน้า เอามือปัดผมให้ปิดหน้าให้ได้มากที่สุด ไอ้สิดมันก็ยังยืนค้างอยู่ แถมมือก็ยังไม่ปล่อยผมอีก

เพี้ยย!!! “โอ้ย”

"เฮ้ยสิด! น้องปี 1 มาอีกคนเหรอ เอาเข้าไปสิ มายืนค้างอะไรตรงนี้ แล้วจะจับมือน้องเขาอีกนานไหม ไปกันค่ะน้อง เดี๋ยวพี่พาไปนั่งกับเพื่อนๆ" รุ่นน้องผู้หญิงอีกคนเดินมาฟาดมือไอ้สิดอย่างแรงจนมันต้องปล่อยมือ จากนั้นผมก็ถูกพาเข้าไปนั่งกับพวกปี 1 แอบเหลือบหันไปมองสิดที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู มันยังคงมองมาที่ผมจนเพื่อนมันต้องลากไปอีกทาง

‘…เฮ้อออ ใจเย็นไว้ไอ้หมู ใจเย็นไว้ ดีที่ยังไม่ได้เริ่มประชุม ยังหาทางหนีได้อยู่โว้ย’ พอคิดแบบนี้ก็สบายใจขึ้น ก่อนจะกวาดตามองดูรอบๆ สะดุดตาเข้ากับเพื่อนรักซันที่นั่งอยู่หน้าสุด มันหันหน้ามามองผมที่อยู่หลังสุดจนคอแทบเคล็ด แถมยังนั่งอ้าปากค้างให้แมลงวันไปไข่อีก ผมได้แต่หัวเราะแหะๆให้มันเป็นการทักทาย

'เราไม่ได้ตั้งใจว่ะซัน ช่วยเราด้วย นายคงอ่านความคิดเราออกใช่ไหม' ผมมั่นใจว่าผมมีพลังจิตนะ ซันต้องรับรู้แน่

 หลังจากที่ผมนั่งทำใจพร้อมส่งกระแสจิตไปให้ไอ้ซันอยู่นานก็ตัดใจแล้วมองดูรอบๆแทน พวกน้องปี 1 มีนั่งคุยกันบ้าง ทำความรู้จักกันบ้าง มีน้องผู้หญิงหลายคนโคตรน่ารักเลยครับ โดยเฉพาะน้องที่ชื่อน้องฟ้าคนนี้อ่ะ ใช่เลย น้องคือนางฟ้าของผมแล้วตอนนี้ 

"นี่ๆ นายชื่ออะไรเหรอ?" ผมเคลิ้มอยู่สักพัก คนที่นั่งข้างๆก็สะกิดจนผมต้องหันไปหา แต่พอเห็นปุ๊บก็ต้องสะดุ้ง เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวตาโต หน้าตาไม่น่าจะเกิน 10 ขวบนั่งจ้องมองผมตาแบ๋ว

อุฟ! คะ...โคตร*โชตะเลยเหอะ! น่ารักชะมัด ทำเอาผมปากสั่นเลยทีเดียว ...แต่เดี๋ยวนะ ผมว่าหน้ามันคุ้นๆแฮะ เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน…

"ระ ...เรา หมู ...นายล่ะ?" ด้วยความที่ชอบโชตะเป็นทุนเดิมทำให้ผมเผลอตอบและถามกลับ ...เอาวะ! เนียนเป็นเด็กปี 1 ก็ได้ฟะ ถือว่าเพิ่มสปายสักคนคงไม่เป็นไรมั้ง พอผมตอบ เด็กผู้ชายตรงหน้าก็ยิ้มมาให้ผมอย่างเป็นมิตร …น่ารักโฮกกกก

            "เราเดียร์ เรามาจาก โรงเรียน สัญวxxx นี่เพื่อนเราชื่อเสาร์ มาจากที่เดียวกัน" น้องเดียร์พูดพร้อมชี้ไปยังผู้ชายตัวโตผิวเข้มที่นั่งหลับสับผงกอยู่ด้านหลัง

            เอ๊ะ จะ... จำได้แล้ว! ไอ้ 2 คนนี้ ที่มันแต่งคอสเพลย์ไง อึ้งครับ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น !? "ว่าแต่นายมาจากที่ไหนเหรอ แล้วทำไมต้องเอาผมปกหน้าด้วย ไม่รำคาญเหรอ? มาๆ เดี๋ยวเดียร์จัดทรงให้" คนตรงหน้าพูดพร้อมเอามือเตรียมเปิดหน้าผมที่อุตสาห์ปิดอย่างดี ขณะที่ผมกำลังอึ้งอยู่

“เฮ้ย!” ผมสะดุ้งเมื่อมือของน้องเดียร์ยื่นมาแตะแก้มผมแล้วลูบเบาๆ...เหว๋อแดก นี่เราเพิ่งรู้จักกันนะครับน้อง จะมาตีสนิทอะไรกันเร็วขนาดน๊าน~~

"ดะ ...เดี๋ยวๆ เราทำเองได้ เอ่อ ...เรามาจากโรงเรียน ปัญญวxx นะ" ผมรีบกระเถิบหนีแล้วเบียงหลบมือคนตรงหน้าทันที หึ! ระดับความพลิ้วของผมนะ เทพยังเรียกพี่ แต่...ผมหลบมันไม่พ้น!! มันเทพกว่าผม อ๊ากกกก น้องมันถอดแว่นผมแล้วเสยผมที่บังหน้าขึ้นเร็วมาก ผมได้แต่อ้าปากค้างยอมรับชะตากรรม ซึ่งก็แน่นอนว่ามันจ้องผมไม่วางตา

.รู้สึกจะ...ค้างไปแล้วสินะ ถือโอกาสรีบใส่แว่นแล้วปัดผมมาปิดเหมือนเดิม หันซ้ายหันขวา ดูแล้วไม่น่าจะมีใครเห็นนอกจากซันที่มองดูผมเป็นพักๆ แล้วดูท่าจะเห็นจังหวะเมื่อกี้พอดี มันเลยอ้าปากค้างอีกรอบ

"..." เหล่ตามองเดียร์บ้าง รายนี้ก็ยังค้างไม่ขยับไปไหน ฮึ่ม ดูดีๆผมว่ามันก็น่ารักดีนะ แก้มแดงแจ๋ยังกับลูกตำลึง คงจะโดนฟีโรโมนผมเล่นงานแน่ๆ อดที่จะยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มยุ่ยๆของมันไม่ได้จริงๆ จึกๆ ...อ๊าก!! นิ่มปานแก้มเด็ก หมูชอบบบบ!!!

"เอาล่ะ! น้องๆปีหนึ่งคะ สวัสดีค่ะ พี่ชื่อโม อยู่ปี 2 วันนี้พี่จะมาบอกเรื่องสำคัญเกี่ยวกับกิจกรรมรับน้องรวมนะคะ... @#!@$%%..." ผ่านไปได้สักพัก รุ่นน้องผมที่ชื่อโมก็เข้ามาแล้วประกาศเรื่องกิจกรรมต่างๆ ก็ไม่มีไรมาก ประชุม ปี 1 วันนี้ก็คงไม่พ้นให้คิดการแสดงโชว์ ท่าแนะนำตัว แนะนำสาขา ขอบคุณ และสวัสดี เพื่อโชว์ให้รุ่นพี่ทุกชั้นปีดู ต่อจากนั้นก็ไปโชว์ให้สาขาอื่นดูต่อตอนรับน้องรวม เห็นแล้วก็นึกถึงตอนปีผม คิดกันหัวแทบแตก แต่งเพลงผสมปนกันเละ กว่าจะได้ท่าที่ครีเอทและบ้าจนรุ่นพี่ยอมรับได้ก็แทบแย่ แถมต้องเอาไอ้ท่าบ้าๆนี้ไปเต้นให้สาขาอื่นดูอีก นึกแล้วก็โคตรอาย ก็ขอให้น้องๆปี1โชคดีนะคร๊าบบบ พี่ขออวยพร ฮ่าๆๆ

ผมหันไปมองน้องเดียร์อีกรอบ นี่มันยังจ้องหน้าผมอยู่อีกเรอะ!? ไม่ฟงไม่ฟังพี่มันพูดเลยเหรอวะ? แล้วนี่จะรอดจากกิจกรรมนี้ได้ไงเนี่ย!? ส่วนไอ้เสาไฟนั้นก็หลับได้หลับดี หลับไม่ตื่น...เจริญแหละ 

"เดียร์! นายฟังมะ ...พี่โมพูดสิ เรื่องนี้สำคัญนะ มาจ้องหน้าเราทำไม?" ผมพูดเสียงเบาพร้อมยกมือสะกิดไหล่น้องมัน แต่อยู่ๆเดียร์ก็จับมือผมแน่นจนผมตกใจ “เฮ้ย!” รีบสะบัดมือมันทันที แต่ดันสะบัดไม่หลุด แววตาน้องมันเปล่งประกาย ปากมันเริ่มขยับ แล้วคำพูดมันก็ให้ผมแทบช็อก

"หมู! เราชอบนาย เป็นแฟนเรานะ!"

...ห๊ะ

 “ห๊าาาาาาาาาาาาา!!!! “

ขวับ ! ...แค่เสียงร้องห๊าออกมาแค่นั้นละครับ ทุกคนในห้องต่างพากันหันมาทางผมหมด ทำเอาผมที่ช็อกอยู่หน้าแดงเพราะความอาย

            "เอ่อ... ด้านหลังมีอะไรกันรึเปล่าคะ" โมตะโกนถามอย่างสงสัย ผมจึงต้องรีบซ่อนมือที่มันยังจับอยู่ทันที

"ปะ ...เปล่าครับ พอดีผมเห็นแมลงสาบวิ่งผ่านมา..." ช่างแถไปได้เนอะ บ้านไหนเห็นแมลงสาบแล้วร้องห๊าเนี่ย? ว่าเสร็จก็รีบก้มหน้าลง มือก็พยายามแงะมือมันออก แต่แรงมันโคตรเยอะเลยครับ มันบีบมือผมจนชาหมดแล้ว

“อ่อ ค่ะ ...งั้นประชุมกันต่อนะคะ” เมื่อโมได้คำตอบก็เลิกสนใจ กลับมาประชุมกันต่อ ทำเอาผมถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วหันมามองน้องเดียร์ที่ยังจ้องผมอยู่

"เดียร์...ปล่อย" ผมพูดเสียงเบา บอกน้องมันที่มือยังกับทากาวตราช้าง แกะไม่ออกจริงๆ

"ไม่! หมูเป็นแฟนเดียร์ก่อนสิ นะๆ" ดู๊ดูมันพูด โคตรเอาแต่ใจเลย เหมือนเด็กเป๊ะ แถมยังทำปากเบะน้ำตาคลออีก ...เอิ่ม เห็นแล้วใจอ่อนนิดๆ

"ตะ..แต่เราเป็นผู้ชาย...แถมเราเพิ่งรู้จักกันแค่ 5 นาที" ไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ 

"เดียร์ไม่สน! เดียร์รู้แต่ว่า หมูคือคนแรกที่ทำให้เดียร์ใจสั่นและเต้นแรงได้ขนาดนี้ ดูดิ ใจเดียร์ยังเต้นแรงอยู่เลย" ไม่พูดเปล่า เดียร์ดึงเอามือผมไปสัมผัสที่อกนิ่มของมัน ...อั๊ก!!!!! กำเดาจะพุ่ง ผมใกล้จะเป็นลมแล้วครับพี่น้อง หน้าผมร้อนและชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว

"ดะ...เดียร์ ปล่อยมือเราก่อน" ผมพยายามดึงมือกลับแล้วพูดกับมันอีกรอบ แต่เดียร์ก็ยังไม่ยอมปล่อย แถมหน้าของน้องมันยังค่อยๆเข้ามาใกล้หน้าผมอย่างช้าๆ

“ดะ...เดียร์?” เห็นแบบนั้นก็ชะงักทันที น้องมันยื่นหน้าเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ผมรีบเขยิบหนีตามสัญชาตญาณ แต่มันก็ยังดึงมือผมเอาไว้ แล้วยังโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีก

...ใกล้ ...ใกล้ ใกล้ไปแล้วโว๊ยย

…

"เดียร์ เล่นอะไรของนายอยู่วะ...?"

“อ๊ะ!” เสียงทุ้มปนหงุดหงิดของใครบางคนทำเอาผมกับไอ้เดียร์ชะงักและหันไปตามเสียง ภาพที่เห็นคือไอ้เสาไฟกำลังจ้องผมตาไม่กระพริบ ดูน่ากลัวๆยังไงไม่รู้ ผิดกับเดียร์ที่ยิ้มแป้นให้เสาร์พร้อมจับมือผมยกขึ้นแกว่งไปมา

"เสาร์ นี่ๆๆ แฟนเรา ชื่อหมู" เดียร์ว่า ทำเอาผมหันขวับไปมอง ผมเป็นแฟนมันตอนไหนวะ!?

"เดียร์ เราไม่ตกลงนะ เราว่า ...เราเป็นเพื่อนกันดีกว่า" ผมรีบพูดก่อนที่จะถูกมัดมือชกไปมากกว่านี้

“หมูอ่ะ ฮึ!” เดียร์ทำหน้ามุ้ยพักหนึ่งก่อนจะปล่อยมือผม ผมเลยรีบชักมือกลับทันที ส่วนไอ้เสาร์นั่นก็เอาแต่จ้องผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหันไปมองเดียร์ด้วยสีหน้า แบบว่า ไม่อยากจะเชื่อ

"นายเปลี่ยนรสนิยมเหรอวะเดียร์? ไอ้นี้มันผู้ชายนะ แถมเเม่งสกปรกซกมก ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิงปิดหน้าปิดตา ใส่แว่นตาอย่างเฉิ่ม แถมใส่เสื้อตัวเท่าควาย..." เสาร์พูดพร้อมมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม นี่ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ? รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาเปราะหนึ่ง

"ไอ้บ้าเสาร์ นายอย่ามาว่าหมูของเรานะ! นายมันตาถั่ว!" ... สรุปผมเป็นของมันแล้วสินะ ดูเดียร์จะโกรธแทนผมเอามาก มันหันไปหาเสาร์แล้วยกมือขึ้นเตรียมทุบ แต่เสาร์ก็จับมือเดียร์ได้ทัน ถึงอย่างนั้นเดียร์ก็สะบัดจนหลุดและทุบตีร่างสูงได้อยู่ดี

ตุบ ...ตับ ๆๆๆ “ไอ้เสาร์บ้า ไอ้คนไม่มีสมอง ไอ้...xxxx” ผมได้แต่มองดูพวกมันหยอกล้อ...เอ้ย ตีกัน น้องเดียร์เห็นตัวเล็กอย่างนี้แต่ก็มือหนักใช่เล่น ส่วนไอ้เสาร์ถึงจะเงียบ ไม่พูดอะไร แต่ก็รับมือเดียร์ได้หมด

ผมจะพยายามคิดว่ามันเล่นๆกันนะ แต่

...ภาพที่ผมเห็นนี่มันอะร๊ายยย!? ต่อมจินตนาการผมถูกปลุกอีกรอบเลยในที่สุด

หนุ่มน้อยร่างเล็กหน้าตาน่ารัก ถูกมือหนาใหญ่ของชายร่างสูงจับข้อมือขึงไว้ทั้งสองข้าง สายตาที่จ้องมองกันสื่อถึงอะไรบางอย่างที่ลึกซึ้ง แล้วชายร่างใหญ่ก็บอกกับคนร่างเล็กว่า

            "เดียร์ เสาร์หึง..."

            อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! นี้คือความคิดของคนที่เพิ่งถูกบอกชอบใช่ไหม? ...พอๆ หยุด! ผมจะเลิกวาย!

ผ่านไปนานพอดู เด็กปี 1 สองคนนี่ก็ยังเล่นกันไม่เลิกจนผมเริ่มรำคาญ ส่วนไอ้น้องคนข้างหน้าเนี่ยเขยิบหนีห่างไปนานแล้ว ผมได้แต่คิดว่านี่มันไม่ฟังรุ่นพี่มันพูดกันเลยใช่ไหม คอยดูนะ! ผมจะรายงานว่าไอ้สองตัวนี้มันแหกคอก ไม่ฟังไม่เคารพรุ่นพี่ เอาให้มันโดนซ่อมหนักๆ!!

"เอาล่ะค่ะน้องๆ เดี๋ยวพี่ให้เวลาน้องช่วยกันคิดโชว์แนะนำตัวกับแนะนำสาขานะคะ แล้วพี่จะขอดูก่อนเที่ยง พี่หวังว่าน้องจะคิดอะไรที่มันครีเอทออกมาให้พวกพี่ดูกัน พวกพี่ไปก่อนนะคะ มีอะไรเรียกพี่ข้างนอกห้องได้ค่ะ" พอโมพูดเสร็จ พวกปี 2 ทุกคนก็ออกจากห้องและปิดประตูล็อกกลอนจากด้านนอกทันที ผมมองดูพวกปี 1 ที่เริ่มคุยกันถึงท่าโน่นท่านี้อย่างสนุกสนาน ดูๆแล้วปีนี้ถ้าตัดสปายออกไปก็น่าจะมีสัก 50 คนได้ เยอะกว่าปีผมเท่านึงเลยทีเดียว ว่าแล้วก็รีบยืนขึ้นเพื่อจะไปหาซัน เพราะก่อนเข้าสตูไอ้พวกปี 2 มันให้เอาทั้งมือถือกับกระเป๋าใส่ที่ล็อกเกอร์หน้าสตู ป้องกันการติดต่อไปยังโลกภายนอกนานับประการ...

หมับ! แต่ยังไม่ทันจะเดินไปไหนเดียร์ก็ลุกขึ้นมาเกาะแขนผมจนเซ "หมูคิดท่าเต้นแนะนำตัวได้รึยัง? ให้เดียร์ช่วยคิดไหม?" น้องเดียร์ถามผมด้วยความเป็นห่วง ส่วนไอ้เสาร์ก็ลุกตามแล้วส่งเสียงเฮอะออกมา 1 ที

"มันก็คงเต้นท่าหมูซกมกไง จะไปยุ่งอะไรกับมันมาก" ...ไม่โกรธครับ ชินแล้ว สงสัยมันหึงเดียร์ชัวร์

"ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย เสาร์ นายไปไกลๆไป๊" เดียร์พูดพร้อมเอาแก้มมาอิงไหล่ผม อืม...ก็รู้สึกดีนะ แบบว่า มันนิ่มๆ ดูมันมีความสุข ผมก็ไม่ขัด แต่ดูเหมือนจะขัดใจเสาร์พอดู แล้วเสาร์กับเดียร์ก็ทะเลาะกัน โดยมีผมเป็นต้นเหตุอีกรอบ เหอะๆ เหมือนเขาว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งรักกัน...

"นี่นาย" อยู่ๆเสียงที่คุ้นหูผมก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง เสียงนี่มัน ไอ้ซันสินะ มันคงเห็นผมไม่ไปหาเลยมาหาเองถึงที่ ดูท่าซันคงจะเป็นห่วงผมมากเหมือนกัน 

"เราแม็กนะ จำเราได้ไหม?" ซันเน้นชื่อแฝงออกมาชัดเจน โอ้ยย ...ผมลืมคิดเรื่องชื่อปลอมซะสนิท

"เอ่อแม็ก หมูจำได้สิ เป็นไงบ้าง เอ่อเดียร์ นี่แม็กเพื่อนเรา แม็ก ...นี่เดียร์ ส่วนคนสูงๆนั่นเสาร์" แนะนำไปตามมารยาท ซันยิ้มให้เดียร์กับเสาร์อย่างเป็นกันเอง เดียร์มันก็ยิ้มตอบนะ แต่มันกระชับแขนผมแน่นเข้าไปอีก ส่วนไอ้เสาร์มันเงียบ ไม่พูดอะไร

"เดียร์ เราขอตัวหมูแป๊บนึงได้ไหม พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย" ซันพูดต่อ

"เรื่องอะไรเหรอ? เดียร์ขอฟังด้วยคนนะ เราเพื่อนกัน คุยกันได้เลยตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจเดียร์" เอิ่ม...น้องมันช่างเผือกออกหน้าออกตา ...เอาจริงๆพวกผมไม่สบายและเกรงใจมว๊ากก ซันมองผมกับเดียร์สลับไปมา ก่อนพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมจนหน้าแทบจะชนกัน มันค่อยๆยิ้ม ...ยิ้มแบบน่ากลัวๆ แบบโรคจิต มันต้องการสื่ออะไรวะ?

“หมู... เราดีใจนะที่หมูสอบติดที่นี่แถมคณะเดียวกันอีก แค่ได้อยู่กับหมู เราก็มีความสุขที่สุดในชีวิตแล้ว” ไม่พูดเปล่า มันเอานิ้วมาเกลี่ยแก้มผมอย่างแผ่วเบา พร้อมลากนิ้วลงมาเชยคางผม ส่วนตามันมองเดียร์แล้วยิ้มแสยะให้

"..." ขนลุกว่ะซัน ผมนี่สตั้นเลย ไม่ทันพูดอะไรต่อ เดียร์ก็ปัดมือไอ้ซันออกด้วยท่าทีไม่พอใจทันที

“พูดเฉยๆมือไม่ต้อง! แล้วออกไปห่างๆได้ป่ะ?” ผมเหลียวไปมองเดียร์ มันเอาหน้าซบไหล่ผมแน่น ตามันโคตรหน้ากลัวเลย

“เอ่อ...มะ...แม็ก แล้วนายคิดท่าเต้นได้ยัง?” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่จะมีใครตาย

 “ก็พอคิดออกแล้วแหละ แต่ท่าแนะนำสาขานี่สิ เดียวคงจะเรียกไปรวมกันล่ะมั้ง งั้นเราไปก่อนนะหมู” ซันพูดไม่ใส่ใจนัก มันโบกมือให้ผมแล้วเดินไปอีกด้านนึง แน่นอนว่างานของมันนอกจากสปายแล้ว ยังต้องทำให้เกิดเรื่องดราม่าขึ้นอีกด้วย ผ่านไปสักพักกว่าเดียร์จะยอมออกจากร่าง ...เอ้ย! ปล่อยแขน ตอนแรกมันก็ไม่อยากปล่อยหรอก แต่เพราะเสาร์มันลากเดียร์ให้ไปช่วยคิดท่าและไม่อยากให้ผมตามไปด้วย ผมไม่รู้นะว่ามันขู่อะไรเดียร์ถึงยอม แต่ดูเสาร์มันจะไม่ชอบผมเอามากๆ ซึ่งผมก็ไม่สนใจอยู่แล้ว ดีใจซะอีก เฮ้อ ค่อยสบายใจหน่อย หลังจากนั้นเลยนั่งเล่นไปเรื่อยรอเวลา จนซันเดินมาหาอีกรอบ

"หมู นายมาปี1 ทำไมวะ? ยัยมิวล่ะ" พอมาถึงมันก็เอ่ยถามเสียงเบาทันที

"เรายังไม่ทันโทรหามิวเลย ดันโดนไอ้สิดลากมา มันนึกว่าเราปี 1 ว่ะ" ผมกระซิบตอบอย่างเซ็งๆ เหลือบไปเห็นเดียร์หันมามองผมแล้วเขม่งไอ้ซันเป็นระยะ

“อุ๊บ ...ดูท่าไอ้เด็กนั้นจะชอบนายนะ สเป็คนายเลยนิ่” ว่าจบก็แสยะยิ้ม เดินเข้ามาใกล้แล้วโน้มหน้าลงกระซิบข้างหูผม หึ! ยั่วเด็กมันเข้าไป นายสนุก แต่เราไม่สนุกโว้ย

“เอ่อ!ยอมรับว่าสเป็กเรา แต่แรงเยอะโคตร น่ากลัวว่ะ เมื่อกี้ตอนนายไปแหย่มันเล่นนะทำเอาแขนเราแทบหัก” ผมพูดพร้อมนวดแขนที่ถูกกอดเมื่อกี้

“เอ่อว่ะ มันปัดมือเราโคตรแรง ดูดิ เขียวเลย ”แล้วซันก็ยกมือขึ้นมาโชว์บ้าง เฮ่อะ! สมน้ำหน้า!

ซันจ้องมองอยู่ผมอยู่สักพักแล้วบอกผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“ไอ้หมู ยังไงนายก็ต้องระวังตัวหน่อยนะ ขนาดปลอมมายังเก็บฟีโรโมนแทบไม่อยู่ นี่ยังไม่ถึงชั่วโมงก็มีคนติดนายแล้ว เราช่วยอะไรนายไม่ได้มากว่ะ เดี๋ยวแผนเราแตก” พูดทั้งๆที่ยิ้มอยู่ แต่สายตาซันยังมองไปทางเดียร์ หน้านี่ชิดแทบติดกัน ...ขอบใจว่ะเพื่อน นี่นายช่วยเราอยู่ใช่ไหม? ให้ดีขึ้นหรือแย่ลงวะ?

“อีกอย่าง อย่าให้จับได้ ถ้านายหลุด เราก็แตก” ภาษาเหxxอะไรของมันเนี่ย? หลุดๆแตกๆ แตกก็ดี ผมจะได้สบายด้วย...ไม่ใช่ละ แล้วมาดึงผมไปเกี่ยวเพื่อ?

“เกี่ยวไรกับเราวะ?" ผมถามหน้าเครียด เรื่องนี้ไม่สนุกนะโว้ย!

"ก็เราดันทักนายไปแล้วไง ถ้านายเปิดตัว พวกนั้นมันก็รู้ดิว่าเราสปาย" อ๋อ โอเค เข้าใจ ...เฮ้ออ นี่คงเป็นเวรเป็นกรรมของหมูสินะ

"แล้วซัน นายจะแฝงอีกนานไหม?” ผมภาวนาให้มันสปายวันเดียวพอ แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่ละ

“สามวันว่ะ ...โทษทีที่ทักนาย หมู เราไม่ทันคิด ...เฮ๊ย! อย่าทำหน้าจะร้องไห้อย่างงั้นสิวะ เดี๋ยวไอ้น้องเดียร์อะไรนั้นมันฆ่าเรา" ก็จะไม่ให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้ได้ไง 3 วันเลยนะ ไหนจะต้องปิดหน้า ปิดออร่า ปิดฟีโรโมน แล้วนี่ยังจะเรื่องสปายอีก...

ซันตบหลังผมสองสามทีแล้วผละออกห่าง "เราไปก่อนนะ เด็กนายเดินหน้าบึ้งมาโน่นละ ดูท่านายจะกระดิกไปไหนไม่ได้แน่หมู เดี๋ยวเราไปบอกปีเราให้ว่านายมาสปาย ส่วนปี 2 ให้มันช็อกเอาตอนเปิดตัวเลย โชคดีว่ะหมู บาย” พูดเสร็จก็รีบเดินออกไปรวมกับน้องกลุ่มใหญ่ซึ่งกำลังถกเถียงคิดเพลงกับท่าเต้นกันอย่างดุเดือด อย่างที่มันพูด ผมกระดิกไปไหนไม่ได้เลยจริงๆ พอซันเดินออกปุ๊บเดียร์ก็วิ่งเข้ามาเกาะแขนผมปั๊บ แถมซักไซร้ใหญ่ว่าซันมันเป็นอะไรกับผม ส่วนเสาร์ก็เอาแต่จ้องจนตัวผมแทบจะทะลุอยู่แล้ว อีกทั้งจะทำอะไรก็อยู่ในสายตาของพวกปี 2 ที่เข้าใจว่าผมเป็นเด็กปี 1 อีก โอ๊ยย ทั้งอึดและอัดโว๊ยยย นี่ผมต้องเจออะไรแบบนี้ 3 วันจริงดิ!?

"น้องหมูครับ” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลังอีกครั้ง เสียงนี้ผมก็จำได้อีกแหละว่าใคร ถึงมันจะดัดเสียงหล่อขึ้นก็เถอะ ไอ้คุณน้องสิด!

“พี่สิดกลัวน้องหมูจะหิวเลยไปซื้อขนมปังมาให้กิน เจ้านี้อร่อยมากนะครับ น้องหมูทานเยอะๆนะ พี่เป็นห่วง" อัยยะ! เห็นหน้ากันมา 1 ปีเพิ่งมีวันนี้แหละที่มันเป็นห่วงผม ผมควรดีใจใช่ไหม?

"...อะ! อึก..." แต่ขณะที่ผมกำลังงงๆกับไอ้สิด แขนผมก็เริ่มรู้สึกถึงแรงรัดที่แน่นขึ้นเรื่อยๆ

…

พี่เจ็บแขนนะครับน้องเดียร์ ปล่อยพี่ไปเถอะ ...

พี่อยากร้องไห้แล้วววว…