รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 ความกังวลของหนุ่มวายชวนจิ้น

ตอนที่ 10 ความกังวลของหนุ่มวายชวนจิ้น

ปี๊นๆ! เสียงแตรรถดังลอดผ่านหน้าต่างห้องนอน ทำเอาผมที่นอนได้ไม่กี่ชั่วโมงสะดุ้งตื่น ‘ใครมาบีบแตรใกล้บ้านตูวะ?’ อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ เพราะช่วง 2-3 วันมานี้ผมกังวลและคิดมากจนนอนไม่หลับ แถมวันนี้ยังเป็นวันเปิดเรียนวันแรกของผมอีกด้วย

...เฮ้ออออ ค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่งอยู่ข้างเตียง รู้สึกมึนหัวเบลอไปหมด

ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะ ...เพราะเมื่อ 3 วันก่อน…

เรื่องของหมู - เมื่อสามวันก่อน

วันนั้นเป็นวันที่แย่ที่สุด วันที่ไอ้น้องเดียร์มาบ้านผม มันขโมยเฟริสจุ๊บที่ผมรักษามาตลอด 20 ปี! อีกทั้งยัยปลายังเอาโดจินบ้าๆนั่นมาซ้ำเติมผมอีก จิตใจผมเสียศูนย์ค้างไปอยู่นาน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนไอ้น้องเดียร์มาสะกิดเอวแล้วขอค้างห้องผม 1 คืน ...ให้ค้างก็บ้าแล้ววว! ผมรีบไล่มันกลับบ้านทันที พอไล่เสร็จก็นึกว่าจะสงบลง แต่ที่ไหนได้ ตกตอนเย็นพี่อาร์ตก็บุกมาหาถึงบ้านอีก พี่แกมาชวนผมออกไปทานข้าว ผมพยายามปฏิเสธพี่อาร์ต แต่พี่อาร์ตยังตื้ออยากทานข้าวกับผมให้ได้ สุดท้ายก็กินข้าวที่บ้านผมแทน ตอนแรกผมรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ยังดีที่พี่อาร์ตดูสุภาพและเป็นผู้ใหญ่มาก พูดคุยกับม๊าป๊าสนุกสนานเป็นกันเอง เว้นเสียแต่สายตาพี่แกนี่สิ จ้องผมจนไม่กล้ากระดิกไปไหน กว่าพี่อาร์ตจะกลับก็ดึก พี่แกอยู่คุยกับผมถึง 3 ทุ่ม ผมนี่แทบจะสลบ ผิดกับยัยปลาที่ดี๊ด๊าตามเคย

หลังจากพี่อาร์ตกลับไป กว่าผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาไป 4 ทุ่ม ก่อนนอนผมหยิบมือถือมาเล่นอย่างเคย ตั้งใจแชทหาพี่ครอสแต่ยังไม่ทันจะปลดล็อคเครื่องอยู่ๆที่หน้าจอก็ขึ้นสายอาจารย์พงศ์โทรเข้าซะก่อน นี่ใครมาปิดเสียงกับระบบสั่นมือถือตูฟะ? เห็นดังนั้นผมเลยรีบกดรับสายทันที

“ครับ”

“ฮัลโหลหมู เอ่อ...สบายดีไหม?”

            “คะ...ครับอาจารย์พงศ์ ก็ดีครับ”

            รู้สึกมีแต่คนเป็นห๊วงเป็นห่วง จะว่าดีไหม ถ้าเป็นปกติมันก็ดีอยู่หรอก คุยกันสักพักก็วางสายไป อาจารย์พงศ์บอกเป็นห่วงผมมากเพราะโทรหาผมหลายสายแล้วไม่รับ ผมลองเช็คมือถือก็แทบช็อก เพราะนอกจากสายอาจารย์แล้วยังมีหลายสายที่ไม่ได้รับ อีกทั้งไลน์ทั้งเฟซ ทักเด้งกันมาเป็นร้อยๆ ...โอ้วมายก๊อดด อึ้งได้แป๊บเดียวก็มีสายเข้าอีก แถมไม่ใช่แค่สายเดียว มาจากไหนไม่รู้ซ้อนกัน 4-5 สาย ดูแล้วมีแต่เบอร์แปลก เห็นแล้วก็ชักหวาดๆเลยจัดการส่งข้อความทักพี่ครอสก่อนปิดมือถือก่อนจะล้มตัวนอน

เฮ้อ~ ได้แต่หวังว่าอีกสองวันจะสงบลง ได้พักใจบ้างเถอะ แต่...ผมก็ได้แค่หวัง

วันถัดมา ความสงบที่ผมคิดก็แค่ความฝัน เดียร์มันมาบ้านผมแต่ไก่โห่ พอมันเห็นผมมันบอกว่าจะรับผิดชอบเรื่องจุ๊บทันที ... เอิ่ม ส่วนพี่อาร์ตนี่ก็มาเช้าเหมือนกัน บอกจะมารับไปกินข้าวเช้า...เที่ยง...และเย็น สงสัยจะขุนผมให้อ้วน แต่อาจารย์พงศ์เนี่ย...รายนี้บอกว่าเยี่ยมผู้ปกครองนักเรียน?

“...” จะว่าไงดีล่ะ สถานการณ์ตอนนี้มันเหมือนรถไฟชนกันทั้งๆที่ผมกับพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เหมือนสงครามเย็นที่กำลังปะทุกันอย่างดุเดือด ผมรู้สึกว่าในเวลานี้ไม่อยากเจอใครแล้วทั้งนั้น ผมจัดการเนียนไม่สบายล้มลงทั้งยืนจนโรสกับเดซี่ตกใจกันใหญ่รีบพากันอุ้มผมไปพักผ่อนที่ห้อง ดีที่พี่อาร์ตกับอาจารย์พงศ์เข้าใจว่าผมต้องการพักผ่อนเลยกลับไปก่อน แต่ไอ้น้องเดียร์นี่ยังตื้อจะอยู่ดูแลผมให้ได้ กว่าจะไล่กลับไปได้ก็เสียแรงไปเยอะ จากนั้นผมรีบขอโรสกับเดซี่ให้ช่วยกันคนไม่ให้ใครมารบกวนผมอีก

...

เฮ้อออ.. . เหนื่อยครับ เหนื่อยใจมาก ผมลองโทรหาพี่ครอสดูแต่กลับไม่ติด โรสเลยบอกว่าพี่ครอสติดธุระด่วนกว่าจะทำธุระเสร็จก็อีกหลายวัน

...อยากคุยกับพี่ครอสจัง การได้คุยกับพี่ครอสทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น แอบเหงานิดๆแฮะ

และ 2 วันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยิ่งพรุ่งนี้ต้องไปเรียนผมก็ยิ่งกระวนกระวาย ไม่รู้ว่าไปถึงมหาลัยแล้วจะเป็นยังไง มือถือก็ไม่กล้าเปิดเพราะแค่ลองส่องเฟซบุ๊กในคอมก็มีข้อความเด้งยังกะป๊อบคอร์น ใครไม่รู้แอดมาเยอะแยะมากมาย

ก่อนวันเปิดเรียน 1 วัน ผมลองนั่งอ่านเฟซบุ๊กอยู่จนเกือบ 2 ทุ่ม มีทั้งข้อความคิดถึงจากเพื่อนร่วมชั้น ข้อความขอทำความรู้จักจากใครไม่รู้ ข้อความสมาคมสาววายสายเคะ? ร้อยวันพันปีไม่เคยส่งข้อความมาหาแท้ๆ ... แถมบางข้อความเเมร่งโรคจิตอีก

…

พอๆๆ ไม่องไม่อ่านเฟซละ หลังจากนั้นผมก็เปิดเว็บไปเรื่อย คิดจะเข้าเว็บของตัวเองแต่ก็ต้องปิดลงเพราะผมตั้งใจจะเลิกวาย สุดท้ายเลยเปิดไปหน้าอื่นแทน จนเหลือบไปเห็นคนที่ผมชื่นชอบอัพคลิป!

“วายุ”

‘จริงสิ’ ในตอนนั้นเอง อยู่ๆก็เกิดความรู้สึกอยากปรึกษาเขาดูถึงเขาจะยังไม่รับแอดเฟซบุ๊กผมก็เถอะ แต่เขาคนนั้นมีอะไรหลายๆอย่างคล้ายผมมาก ...เพิ่งจะมาคล้าย แต่ก่อนไม่คล้ายอ่ะนะ พยายามทำใจกล้าอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเข้าเฟซบุ๊ก และพิมพ์ข้อความส่งไปหา

หมูขาวมว๊าก: สวัสดีครับคุณวายุ เราหมูขาวนะ เราเป็นแฟนคลับนาย พอดีมีเรื่องอยากจะปรึกษา นายว่างไหมครับ 

            พิมพ์เสร็จก็ส่งแอดเพื่อนไปอีกรอบ แหะๆ

วายุ คือบุคคลที่ผมคอยติดตามผลงานมาตลอด ไม่ว่าจะแคสเกม(การเล่นเกมไปและบรรยายเกมนั้นไปพร้อมๆกัน) พากย์อนิเมะหรือทำคลิปต่างๆ ผมชอบน้ำเสียงที่เคะ...เอ๊ย! ไม่ใช่ ผมชอบน้ำเสียงเวลาเขาแคสเกมมาก มันรู้สึกสนุก ได้อารมณ์ของเกม ...จริงๆนะ!!

นั่งมองหน้าจออย่างใจจดใจจ่อแอบลุ้นว่าจะตอบกลับมาไหม รอประมาณ 20 นาที วายุก็ตอบกลับ

ตื่อลึง!

วายุคุง: ครับ ^ ^

โอ้ววว~ มายไอดอลผมตอบแล้ว โคตรตื่นเต้นเลยตอนนี้ ผมรีบพิมพ์ถามไปทันที

 หมูขาวมว๊าก: สมมุตินะครับ ถ้าอยู่ๆมีผู้ชายที่มีอิทธิพลมากมารุมชอบประมาณ 4-5 คนแล้ววายุก็บอกเขาแล้วว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผู้ชายพวกนี้เอาแต่ใจไม่สนไม่แคร์ แถมบรรดาเพื่อนๆพี่ๆน้องๆก็มาจิ้นกันสนุกสนาน เป็นวายุ จะทำยังไงครับ? สมมุตินะ 

ด้วยความอัดอั้น ผมตัดสินใจถามประโยคเดียวจบ แต่พอมาอ่านดูอีกรอบ คำถามมัน...เอ่อ มัน... เอิ่ม ช่างมัน! กดเอ็นเทอร์ไปแล้ว ผมก็ได้แต่รอดูว่าเขาจะตอบผมยังไง... 

...

วายุ: ก็จะหาแฟนผู้หญิงสิครับ

1 ชั่วโมงกว่าวายุถึงจะตอบผม... ผมเข้าใจครับ นายคงติดธุระสินะ ว่าแต่หาแฟนสาวงั้นเหรอ? ...แต่ผมยังหาสาวกล้ามเหมือนคุณอาร์โนลด์ไม่เจอเลย

 วายุ: หรือไม่คุณก็ปล่อยๆไป เดี๋ยวก็เลิกจิ้นเลิกรุมจีบคุณเอง

...ผมเงยหน้าขึ้นคิด ก็ปล่อยๆไปอยู่นะ แต่เหมือนมันจะหนักขึ้นยังไงก็ไม่รู้... ตอนนี้ตัวผมแทบพรุนแล้ว โดนแทะโลมทั้งสายตาและการสัมผัส

หมูขาวมว๊าก: เอ่อ ขอบคุณครับ แล้วถ้ายังหาแฟนผู้หญิงไม่ได้ละครับ แล้วยิ่งปล่อยยิ่งจิ้นกับจีบหนักขึ้นเรื่อยๆ แถมโดนรุกหนักไปอีก จะทำยังไงดีครับ ?

ลองถามต่อ เผื่อคุณวายุจะช่วยผมได้ ผมนั่งรอคำตอบอย่างมีความหวัง

1 ชั่วโมงผ่านไป...

2 ชั่วโมง....

หมูขาวมว๊าก: …

ลองจุดๆๆทักดูก็ขึ้นว่าอ่านข้อความผมแล้วนะ แต่เงียบ

...

อึก... วายุ! นาย…นายอย่าเพิ่งทิ้งกันเด๊ นายช่วยเราก่อนนนนน ถึงเราจะรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่นายทิ้งเราไปแบบนี้ไม่ได้นะ นายไม่สงสารเราเหรอ? รับแอดเพื่อนเราก่อนก็ยังดี

เอ่อใช่! ลืมไปว่าผมบอกว่าสมมุติ ฮรึก!

ระ..หรือว่าเขาจะคิดว่าผมเป็นพวกโรคจิต?

เห็นช่วงนี้ลงคลิปว่าโดนคนโรคจิตตาม ผมไม่ได้โรคจิตนะ! ถึงคำถามผมจะดูโรคจิต แต่ผม... ผมไม่โรคจิตนะ ผมแค่อยากจะปรึกษาเฉยๆ!

นั่งค้างอยู่หน้าจอคอม มองดูกล่องข้อความที่คุยกับวายุอยู่หลายชั่วโมง

...เขาคงไม่ตอบผมแล้วแหละ สงสัยเขาเองก็คงไม่รู้เหมือนกัน...มั้ง ผมคงต้องทำใจสินะครับ คุณวายุ ชีวิตมันช่างน่าเศร้า ไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจออะไรอีก ผม... ผมจะรอดปากเสือปากจระเข้ไหม?

ดราม่าเสร็จ ก็พิมพ์ค้นข้อมูลคำว่า ‘เทสเสียงโชตะ’ จากนั้นกดเปิดคลิปของวายุที่อัพไว้ขึ้นมาฟังเล่น ผมฟังบ่อยมาก ยิ่งคลิปนี้นะ มันโดนใจผมสุดๆ ฟังแล้วรู้สึกว่าผมไม่โดดเดี่ยวเลยสักนิด

//…นายอ่ะ ทำให้...// กึก! ผมรีบรีไปนาทีที่ 1:10 ทันที 

//...ฉันน่ะเป็นผู้ชายนะ เป็นผู้ชาย! เป็นผู้ชายปกติ แต่ฉันไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน ฉันแค่เสพยาโอย(วาย) แต่ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย เพราะฉะนั้น…เพราะฉะนั้นน่ะ! เลิกจิ้นผมสักทีเถอะ!!!//

โอ้วววววว...... ใช่ๆ เลิกจิ้นผมสักทีเถอะ! แล้วเลิกตามจีบผมด้วย ผมชอบสาวมีกล้าม!!! รีเพลย์ฟังท่อนนี้มา 4-5 รอบ ฟังแล้วมัน... ฟิน! อารมณ์และเนื้อหาที่สื่อออกมาเหมือนอารมณ์ตอนนี้ของผมเป๊ะ การทิ้งจังหวะ เสียงสะอึกสะอื้น ได้จังหวะดีเหลือเกิน แถมยังพูดออกมาเป็นเสียงโชตะอีก แบบนี้มัน... พรวดด! เลือดกำเดาพุ่งไปหลายรอบ ...เอ้ย! ไม่ใช่ๆ ผมฟังที่เนื้อหาครับ จริงๆ! ไม่ได้เกี่ยวกับเสียงโชตะเล๊ย จริงๆน๊ะ! อีกอย่าง ... ผมไม่ได้โรคจิตนะครับคุณวายุ

แล้วกว่าจะได้นอนก็เกือบตี 3 สะดุ้งตื่นก็ตอนได้ยินเสียงแตรรถนั่นแหละ

            ปี๊นๆๆ เสียงแตรดังขึ้นอีกรอบทำเอาผมต้องดึงผ้าห่มมาคลุมโปง แต่ก็ยังบีบแตรกันอีกไม่หยุด จนผมต้องลุกขึ้นมานั่งมึนเซไปมาที่ข้างเตียง จะบีบอะไรหนักหนาหน้าบ้านผมเนี่ย? วันอื่นไม่ยักจะมาบีบ โว๊ยยย!

“อ่าว คุณหมูตื่นแล้วเหรอ เอ่อ...ไหวไหมคะ?” โรสถามทันทีที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นผมนั่งหัวฟูอยู่

“พอไหวครับ...” ผมบอกไปงั้นล่ะ จากที่หันไปมองดูกระจกเมื่อกี้เห็นได้ชัดว่าหน้าซีดมาก

“คุณหมูคะ ทำใจดีๆไว้นะคะ วันนี้ ... ท่าน...” มองดูโรสที่อ้าปากพูดกับผมต่อแต่มันไม่เข้าหัวผมเลยสักประโยค แถมยังเห็นโรส 3 คนทับซ้อนกันอีกด้วย... หรือเดซี่ซ้อนทับโรส ยิ่งมองยิ่งงง “... คุณหมู... คุณหมูคะ ฟังที่โรสพูดอยู่หรือเปล่าคะ?” โรสเขย่าตัวเรียกผมทำเอาผมสะดุ้งเล็กน้อย

“คะ..ครับ” ความจริงไม่รู้หรอกว่าโรสพูดอะไร ครับไว้ก่อนล่ะนะ

“ค่ะ คุณหมูสบายใจได้นะคะ ท่านต้องช่วยคุณหมูแน่นอนค่ะ” ท่าน? พระเจ้าเหรอครับโรส ผมพยักหน้าให้ จากนั้นก็ยกมือขึ้นแล้วพนมมือสวดมนต์(?) ‘พระเจ้าโปรดช่วยลูกด้วยเถิด’ เวลานี้ เล่นไสยศาสตร์อะไรได้ผมเล่นหมด! หลังจากภาวนาอยู่นานก็ตัดสินใจลุกเข้าห้องน้ำ ได้อาบน้ำแต่งตัว ไม่นานอาการมึนเบลอก็เริ่มหาย ถึงผมจะนอนดึกเสียเลือดเยอะ แต่ผมชินแล้วละครับ เอิ๊กๆ

วันนี้ผมแต่งตัวปกติแล้วครับ ไม่ปลอมตัวอีกแล้ว ชุดนักศึกษาพอดีตัวทำให้ดูเหมือนผู้หญิงแต่งชุดผู้ชายยังไงยังงั้น เฮ้อ ทำใจครับ ต้องทำใจสถานเดียว “ผมไปก่อนนะครับ ยัยปลา รีบๆกินเลย เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก” ผมบอกป๊าม๊าและตะโกนบอกยัยปลาที่ยังทานข้าวไม่เสร็จ มันพยายามส่งสายตาบอกให้รอ แต่ผมว่าถ้ารอมันผมสายแน่ๆ และการที่ไม่สนใจมันก็เป็นแรงกระตุ้นที่ดี แต่เพียงแค่เปิดประตูเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น

“หมู /พี่หมู~/น้องหมูครับ...”

‘... ว่าแล้ว’ ยังไม่ทันได้ก้าวออกประตู เสียงเรียกหมูสามตัว เอ๊ย! สามคนก็ดังขึ้นพร้อมกัน ผมมองดูคนทั้งสามยืนยิ้มรออยู่หน้าบ้านสามมุมสามสไตส์ ทำเอาผม…เอ่อ ผมไม่อยากออกจากบ้านแล้วแหละ หันหลังเข้าบ้านทันไหมเนี่ย?

…

หลับตาระลึกถึงมายไอดอล…

วายุ... ถ้านายเจอเหตุการณ์นี้ นายจะทำยังไงดี?

ผมก็อยากเข้าบ้านกลับไปถามอยู่นะ แต่ผมไม่กล้าแล้วครับ ...ผมกลัวเขาหาว่าผมโรคจิต

...............................................................................................................................................

คลิปที่หมูเปิด [ https://www.youtube.com/watch?v=pbZXsDP2kFU ] เครดิตโดย Sirwayu