คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
...
8.02 น.
ซึงรีตื่นเร็วกว่าปกติ เพราะวันนี้ว่าจะไปหาอะไรกินกับพี่ยองเบสักหน่อย
เมื่อเดินออกมาจากห้องก็พบเพียงห้องนั่งเล่นเงียบๆ
จียงหายไปไหน..?
ร่างเล็กมองซ้ายขวาไม่เจอร่างโปร่งก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะกระเป๋าใบโตของอีกคนยังอยู่จึงเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย
.
.
.
8.57 น.
“ฮะ กำลังจะลงไปแล้วว โหยยเร่งจังเลยพี่ยองเบอะ” ร่างน้อยคุยโทรศัพท์มือหนึ่งสวมรองเท้ามือหนึ่ง ดูวุ่นวายเสียจริง
ซึงรีหันกลับมามองในห้อง จียงก็ยังคงไม่อยู่เหมือนเดิม
ไปไหนของเขา
(ซึงรียา ออกมายังเนี่ย บอกพี่ 5นาทีนี่เป็นชั่วโมงแล้วนะ)
“ฮะๆๆๆ ไปแล้วๆๆๆ”
ปลายสายเรียกให้คนตัวเล็กเลิกคิด ขาเล็กรีบวิ่งไปลงลิฟต์ทันที
.
.
.
จียงหายไปไหนกัน..
7.58 น.
จียงเดินออกจากคอนโดพร้อมกระเป๋าเงินมุ่งหน้าไปยังตลาดใกล้ๆ เพื่อซื้อมื้อเช้าไปง้อร่างเล็ก
ป่านนี้คนตัวเล็กคงยังไม่ตื่นหรอก ฮ่าๆ
จียงเดินไปตลาดอย่างอารมดีพรางนึกถึงคนตัวเล็กไป
ซึงรีชอบกินอะไรน๊า
ถ้าซื้ออันนั้นแล้วซึงรีจะกินมั้ย
ตอนนั้นจงฮุนทำแกงกิมจินี่นา
สารพัดความคิดมีแต่คนตัวเล็กทั้งนั้น
8.19 น.
จียงเดินดูนู่นดูนี่ไปเรื่อยๆ ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะซื้อแต่ละอย่างได้
จียงเดินไปร้านต่างๆที่คนตัวเล็กพาไปกินเมื่อวานก่อนซื้อของที่คนตัวเล็กบอกว่าอร่อยมาทุกอย่าง
จนในมือพะรุงพะรังไปหมด
เหลือบมองท้องฟ้าที่ดูครึ้มๆตั้งแต่เมื่อเช้า นี่ฝนหลงฤดูรึไง
.
.
ร่างโปร่งยืนหลบฝนอยู่ป้ายรถเมลล์ จะขึ้นรถกลับก็ขึ้นไม่เป็นอยากกลับบ้าน(ที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง - -)จะตายอยู่แล้ว
หิวก็หิว หนักก็หนักแถมยังเปียกอีก - -
เมื่อฝนเริ่มเบาลงร่างโปร่งวิ่งฝ่าฝนไปไม่คิดชีวิต ข้าวของในมือถูกมัดแน่นติดกันอยู่ในอ้อมกอดของเขา
9.02 น.
ในที่สุดก็วิ่งมาถึงสักที ร่างโปร่งวิ่งเข้าชายคาคอนโดอย่างเร่งรีบ ยืนหอบหายใจพักเหนื่อยพรางก้มลงมองถุงในมือ
ปลอดภัยดีใช่มั้ย? ฮ่าๆๆๆ
“พี่ยองเบบบบบ มาแล้วฮะ แห่ๆ ไปกัน” เสียงอันสดใสที่คุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกลนัก
ร่างเล็กวิ่งมากอดแขนร่างหนาที่ยืนรออยู่แต่แรก
ทั้งคู่เดินขึ้นรถไปด้วยกัน รถคันหรูวิ่งผ่านหน้าจียงไปเหมือนกับต้องการเหยียดหยาม
ตาคมมองตารถคันนั้นไปจนลับตา ข้าวของในมือหลุดลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย
นี่ทุ่มเทไปเพื่ออะไร..
.
.
.
“เอ๊ะ.. ”
“หืม มีอะไรรึเปล่าซึงรี??”
“เอ่อ พี่ยองเบฮะ พาซึงรีกลับบ้านได้มั้ยฮะ”
“ทำไมหละ ไหนบอกหิวข้าว”
“คือ ซึงรีไม่หิวแล้วฮะ เอ่ออ ปวดท้องอ่าฮะ กลับบ้านไปนอนดีกว่า”
“อ่าๆ ก็ได้ๆ”
ยองเบเลี้ยวรถกลับเมื่อออกมาจากคอนโดได้ไม่ไกลนักร่างเล็กนี่เป็นอะไรไป...
“ขอโทษนะฮะพี่ยองเบ วันอื่นค่อยไปหาไรกินกันเนอะ”
“อื้ม แล้วแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรมากหนะ ไปหาหมอมั้ย”
“ไม่เป็นไรฮะ นอนพักก็หายแล้วพี่ยองเบกลับไปเถอะฮะ บ๊ายบายย”
ซึงรีตัดบท ยองเบพยักหน้ายิ้มๆก่อนขับรถออกไป
ทันทีที่รถคันหรูลับตา ร่างน้อยรีบวิ่งไปกดลิฟต์ทันที
กลับมาทำไมหนะเหรอ.. จียง
เขาเห็นจียงยืนเปียกอยู่หน้าคอนโด ต้องใช่แน่ๆ ไม่ผิดแน่ๆ
กึก~!
ประตูปิดลงพร้อมร่างเล็กที่ก้าวเข้ามาถอดรองเท้าออกอย่างเร่งรีบ
“จียงง จียงง นายอยู่ไหนหนะ” ร่างเล็กวิ่งตามหาอีกคนให้วุ่น
อยู่ไหนกัน??
ร่างเล็กมองไปที่กระเป๋าใบโตยังคงวางอยู่เหมือนเดิม แล้วเจ้าของหละ หายไปไหน
ขาเล็กเดินเข้าไปในครัวภาพที่เห็นทำเอาเขาแทบทรุด อาหารสุดโปรดทั้งหลายวางอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด
นี่จียงตากฝนไปซื้อของพวกนี้มาเหรอ...
ปึกก!
“จียง!!” เสียงดังจากในห้องน้ำเรียกความสนใจให้ร่างน้อยรีบก้าวเดินไป
มือเล็กเปิดประตูห้องน้ำออกอย่างรวดเร็ว
O///O << ซึงรี
-[]- << จียง
“เฮ้ย! ซอรี่ๆๆๆๆ ไม่ได้ตั้งใจ ซอรี่นะ ซอรี่ๆๆๆ” ร่างน้อยหันหลังให้อีกคน ก้มหน้าลงกับมือตัวเองหลับตาปี๋ ใบหน้าขาวขึ้นสีจนเห็นได้ชัด
”Hey, I'm wearing pants haha ” จียงพูดขึ้น พรางใส่เสื้อ
แล้วมายืนหัวเราะคนตัวเล็ก ก็เขาแค่ถอดเสื้อเองนี่ ทำไมต้องตกใจอะไรขนาดนั้น 55
“อ..เอ่อ แหะๆ ^^’’ ” ร่างเล็กหันมาหาอีกคนช้าๆ
ฟู่ววว~ ใส่กางเกงอยู่จริงด้วย
“เฮ้ ฮวายยูว เอ่อ ไลค์that !? ยูโนวว่าเรนนี่แล้วฮวายยูออกไปอะ เดี๋ยวซิกขึ้นมาอิสน็อทโอเค้นะ อันเดอสแต๊น??”
จียงยืนยิ้มกับร่างเล็กที่เดินมาจับตัวเขาหมุนไปมาแล้วดุแบบนั้น
อ่า ใจเต้นแรงชะมัด..
“I’m okey..”
“ดอนท์เซย์แมนน มานี่มากินยาเลย อ๊ะ! จียง!!” ร่างเล็กที่ดึงแขนอีกคนให้เดินตาม
แต่ร่างโปร่งกลับล้มใส่จนร่างเล็กต้องล้มไปด้วย
ตัวร้อนจี๋เลย..
“ย๊าาา นอนตรงนี้ไม่ได้นะ ลุกขึ้นก่อนนน ” ร่างน้อยดันตัวอีกคนที่อยู่ด้านบนของเขาอย่างทุลักทุเล
นอนคว่ำแบบนี้ลำบากชะมัด T^T
“ฮึบ ย๊ากกก~~!!” ซึงรีใช้พละกำลังที่มีลุกขึ้น ร่างโปร่งที่นอนทับอยู่ไปนอนหงายอยู่ที่พื้น
.
ฟึบบ~
ร่างเล็กพาอีกคนมานอนที่โซฟาอย่างทุลักทุเล พรางยืนมองอีกคนที่เหงื่อชุ่มตัวไปหมด
“I’m sorry… ซึง..รี.. I’m so..rry” ร่างโปร่งเพ้อออกมาเพราะพิษไข้ ร่างน้อยที่ได้ยินก็นึกสงสาร
นี่คงจะสำนึกผิดเรื่องเมื่อคืนแล้วไปซื้อของกินพวกนั้นมาง้อสินะ..
“พี่แดซอง วันนี้ผมขอหยุดหนึ่งวันนะฮะ.. จียงเขาไม่สบายหนะฮะ.. ฮะ ขอบคุณฮะ” มือเล็กกดวางจากปลายสาย
หันมาดูคนป่วยที่นอนสั่นเป็นลูกแมวอยู่ในผ้าห่ม
นี่มาอาศัยอยู่ยังมาให้ดูแลอีก -3-
เมื่อป้อนยาอย่างลำบากยากเข็ญกว่าร่างโปร่งนี่จะเลิกสำลักแล้วกินยาเข้าไปจนสำเร็จ
ร่างเล็กเดินไปหยิบผ้าผืนเล็กพร้อมกะละมังใบกะทัดรัดพร้อมน้ำอุ่นมาวางไว้ข้างๆ
มือเล็กหยิบผ้าขึ้นมาบิดหมาดๆ
“เช็ดตัวนะฮะ” ร่างน้อยพูดพรางดึงผ้าห่มออก
“อืออ.. It's cold..” จียงยกแขนขึ้นกอดตัวเองอย่างเร็วเมื่อผิวสัมผัสความหนาวเย็นของอากาศ
ร่างเล็กวางผ้าลงบนหน้าผากจียง เช็ดลงมาที่แก้มเบาๆจนทั่วใบหน้าหล่อนั่น
ตึกๆ.. ตึกๆ~
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน..
มือเล็กเช็ดตัวให้ร่างโปร่งอย่างเบามือ เช็ดเพียงส่วนที่พ้นออกมาจาร่มผ้าเท่านั้น ใครจะกล้าเช็ดตรงอื่นหละ -///-
เมื่อเช็ดเสร็จ ผ้าผืนเล็กถูกพับเป็นสี่เหลี่ยมแล้ววางไว้บนหน้าผากของคนป่วย
“อ๊ะ!.. ”
“อือ..”
มือหนาคว้าแขนเล็กมาจับไว้พรางเอาแนบแก้มตัวเอง
อ..อะไรเนี่ย ทำบ้าอะไรเนี่ย -////////-
ซึงรีพยายามดึงแขนตัวเองออกจากการจับกุม แต่ยิ่งดึงออกมาเท่าไร ยิ่งโดนดึงเข้าไปให้ใกล้มากเท่านั้น
“Mom… I'm so cold...”
“เฮ้ๆๆ !!!” จียงเพ้อ พรางดึงแขนร่างน้อยจนคนตัวเล็กเสียหลักล้มลงบนตัวของเขา
-/////////////////////-
ซึงรีนอนหน้าแดงอยู่บนตัวอีกคน จียงยกแขนขึ้นกอดเอวร่างด้านบนตัวเองแน่น พรางพลิกตัวให้คนตัวเล็กนอนข้างๆตัวเองบนโซฟาตัวเล็กๆนั่น
ปล่อยเถอะพ่อคุณเอ้ยย -///////-
ซึงรีนอนมองหน้าจียงที่ห่างจากตนเองไม่ถึงสองคืบ สับสนกับความรู้สึกภายในของตัวเอง
ทำไมต้องใจเต้นเวลาอยู่ใกล้นายคนนี้ด้วยนะ..
.
.
“อื้ออ~ ” เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ลืมตาขึ้นมาก็พบร่างโปร่งหลับสนิทอยู่เหมือนเดิม
ร่างเล็กค่อยๆปลีกตัวออกเมื่ออ้อมแขนนั้นปล่อยให้ตนเป็นอิสระ
ฮู่วว~ อยากระเบิดตัวเองตาย -////-
มองดูเวลานี่กูเกือบเที่ยงแล้ว ร่างเล็กเดินออกมาจากคอนโดไปซูเปอร์มาร์กเก็ทใกล้ๆ ซื้อโจ๊กสำหรับคนป่วยและขนมขบเขี้ยวทั้งหลายให้ตัวเอง
ใช้เวลาไม่นานร่างเล็กเดินกลับห้อง ก็เห็นร่างโปร่งยังคงหลับอยู่เช่นเดิม
ร่างเล็กจัดการนำอาหารที่ร่างโปร่งซื้อมาเข้าไมโครเวฟ ดีนะที่มันไม่เสีย -o-‘’
“ซึงรีอา..” เสียงแหบพร่าดังขึ้นด้านหลัง ร่างน้อยหันไปมองยิ้มๆ
“ซิทๆ จะได้อีทโจ๊กแอนด์อีทยานะฮะ ” ซึงรียิ้มหวาน
คัพโจ๊กถูกแกะออกเทใส่ถ้วย กดน้ำร้อนรอเวลาโจ๊กได้ที่พร้อมเสิร์ฟ
จียงนั่งมองคนตัวเล็กที่หยิบนู่นเอานี่มาเสิร์ฟ ทำแบบนี้.. เหมือนเราเป็นแฟนกันเลยนะ
จียงนั่งยิ้ม เมื่อโจ๊กมาเสิร์ฟจียงก็เกิดอาการอยากอ้อนคนตัวเล็ก
มานั่งป้อนหน่อยๆอยู่นั่นแหละ
ซึงรีก็แพ้หน้าแมวๆของจียงอยู่แล้ว ก็ต้องตามใจจียง
อาหารมื้อเที่ยงของคนป่วยควอน จียงช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้
ถ้ารู้ว่าป่วยแล้วคนน่ารักจะเป็นห่วงขนาดนี้ ควอน จียงคนนี้จะไปเดินตากฝนทุกวันเลย..
TBC.
ความคิดเห็น