คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ร่างหนาพูดขึ้นพรางยิ้มอบอุ่นให้ร่างเล็กที่ยืนน้ำตาคลออยู่
“พี่ยองเบ..” น้ำตาที่คลออยู่ไหลลงตามแรงดึงดูดโลก ร่างเล็กโผลเข้ากอดอีกคนทันที
“พี่หายไปไหนมาฮะ ฮึก.. ทำไมพี่ไม่ติดต่อผมเลย ผมไลน์ไปพี่ก็ไม่ตอบ พี่มัวไปทำอะไรที่ไหนฮะ ผมไม่สำคัญกับพี่แล้วใช่มั้ย ฮืออ..” ร่างเล็กกอดอีกคนแน่น ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายฟ้าดิน
“ฮ่าๆ นี่พี่จะตอบยังไงหมดหละ หืม” ยองเบกอดร่างเล็กพรางลูบผมเบาๆ
ร่างเล็กไม่ตอบอะไร เอาแต่กอดร่างหนาด้วยความคิดถึงอยู่แบบนั้น
“นี่จะฆ่าพี่ให้ตายด้วยการกอดเลยรึไง หืม?”
“พี่หายไปไหนมาฮะ พี่รู้มั้ยผมคิดถึงพี่ขนาดไหนอะ ใจร้ายชะมัด TT” ร่างน้อยผละออกจากอ้อมกอดพรางตีแผงอกอีกคน
“ขอโทษน๊าา พี่ก็อยู่นี่แล้วไง โอ๋ๆ” ยองเบเห็นก็คว้าร่างเล็กมากอดแต่ก็โดนอีกคนดันออก
“ไม่ต้องเลย! ชิส์ T3T”
“ไม่เอาน่าซึงรี เอางี้ เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าว.. ไปกินขนมด้วย ดูหนังต่อเลยเอ้า เดี๋ยวซื้อของให้ด้วย โอเคมั้ย”
“โอเคตั้งแต่พาไปกินข้าวแล้วฮะ ฮะๆๆ”
“ฮ่าๆๆ ซึงรีนี่น๊าาา งั้นไปกัน”
“โกๆ!”
ยองเบเปิดประตูรถพรางผายมือให้คนตัวเล็กเข้าไป ซึงรีหัวเราะคิกคักแล้วเข้าไปนั่งในรถอย่างอารมณ์ดีสุด
ปิดประตูให้ร่างเล็กแล้วก็อ้อมมาฝั่งคนขับ
รถคนหรูค่อยๆแล่นออกไปสู่ถนนใหญ่กลืนไปกับรถมากมายบนท้องถนน ท่ามกลางแสงไฟที่ส่องสว่างไปทั่วเมือง
ซึงรีนั่งรถจับมือกับคนที่คิดถึงจนแทบบ้าไปตลอดทาง อย่างกับกลัวว่าคนข้างๆจะหายไปอย่างนั้น
ใบหน้าน่ารักถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอย่างไม่มีท่าทีว่ายิ้มนั่นจะหายไป
อะไรจะมีความสุขขนาดนั้น
บางทีการที่เรามีความสุขมากไป อาจทำให้เราลืมบางสิ่งไป..
.
.
.
จียงกดโทรศัพท์โทหาร่างน้อย แต่โทรเท่าไรร่างน้อยก็ไม่รับสักที
เขาเดินวนไปมาอยู่หน้าประตูแบบนั้นอยู่นานสองนาน
“เฮ้ออ หายไปไหนของเขา.. ” จียงทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม เป็นห่วงคนตัวเล็กนั่นจริงๆ เหลือบมองที่ประตูห้องสลับกับหน้าจอ
นั่งนิ่งๆมาได้สักพักก็ร้อนรนจนทนไม่ไหว ร่างโปร่งเดินออกจากห้องตามหาร่างเล็กทันที
ขายาวหยุดก้าวเดินอยู่หน้าคอนโด ก้มลงกดเบอร์คนน่ารักอีกครั้ง.. แต่ก็ไม่มีการตอบรับเหมือนเดิม
ไม่รู้จะไปตามที่ไหน ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กชอบไปที่ไหน
ป่วยหรือเปล่า หรือยังอยู่ที่ร้าน..
เมื่อคิดแบบนั้นขายาววิ่งไวที่ร้านทันที
ในหัวมีเพียงเรื่องของคนตัวเล็ก ระหว่างทางกลับบ้านเจอเรื่องไม่ดีรึเปล่านะ..
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา สมองก็สั่งการขาให้วิ่งไปที่ร้านให้เร็วที่สุด
.
.
“แฮก.. แฮก..” ร่างโปร่งยืนหอบหายใจอยู่หน้าร้านซึ่งปิดไฟมืดสนิท..
ไม่มีใครอยู่สักคน..
เรียวขาก้าวเดินกลับคอนโดอย่างเหนื่อยล้า จะขึ้นรถกลับก็ไม่ได้เอาเงินมา
ระหว่างทางที่เดินกลับตาคมสอดส่องไปทุกๆที่ที่เดินผ่าน หวังว่าจะไม่เจอคนตัวเล็กเป็นอะไรไป
จนถึงคอนโด ถึงจะโล่งใจที่ร่างเล็กไม่เป็นอะไร แต่ก็ยังกังวลไม่หายว่าคนตัวเล็กไปไหน
หยุดคิดไม่ได้จริงๆ
ร่างโปร่งก้มลงกดเบอร์คนน่ารักอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นไปตามที่หวัง..
(ฮัลโหลฮะ) ร่างน้อยรับโทรศัพท์ด้วยเสียงร่าเริงสุดๆ จียงถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ย๊าา! Where are you?! Why you don't come back home!!” จียงหงุดหงิดสุดๆ เป็นห่วงแทบตาย ไปไหนก็ไม่บอก
(ใจเย็นๆฮะ แหะๆ เดี๋ยวไอโกแบ็คฮะ ไออีทติ้งอยู่ฮะๆ)
“why don’t tell me? I very worry about you..”
(เอ่อ.. ดอนท์วอรี่ฮะๆ ไอแอมไฟนน์ \ซึงรีอาาา กินร้านนี้มั้ย\ ไอต้องวางแล้ว แค่นี้นะฮะ ไอจะรีบแบ็คนะ ไม่ต้องเว็ทนะฮะ สลีพไปโลด บ๊าย ตู๊ดด ตู๊ดด..)
“ย๊า! ซึงรี ฮัลโหล ย๊า!!..” จียงก้มมองโทรศัพท์ อย่างไม่เข้าใจ..
ซึงรีอยู่กับใคร... แล้วทำไมอยู่ด้วยกัน
คนตัวสูงๆที่เจอวันนั้นเหรอ? แต่เสียงไม่เหมือนนะ
แล้วกำลังทำอะไรกัน.. ทำไมร่างเล็กถึงต้องรีบวาง..
สองคนนั้นเป็นอะไรกัน..
คำถามของคนขี้กังวลผุดขึ้นเต็มไปหมด จียงถอนหายใจยาวๆอีกครั้งก่อนเดินขึ้นห้องอย่างช่างใจ
.
.
.
.
“เมื่อกี้ใครโทรมาเหรอ” ยองเบเอ่ยขึ้นขณะที่ร่างน้อยกำลังจัดการอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
“อ่า อ๋า เพื่อนหนะฮะ” ซึงรีเงยหน้าขึ้นตอบแล้วก้มลงกินต่อ
“เพื่อนจริงเหรอออ แล้วทำไมเราคุยภาษาอังกฤษกับเขาหละ”
“เอ่อ เขาพูดภาษาเราไม่ได้หนะฮะ เขามาจากแคลิฟอร์เนียร์ฮะ ”
“อ่อ.. ”
“เอ๊ะ พี่ก็ไปอยู่แคลิฟอร์เนียร์นี่ฮะ”
“อื้มใช่ๆ บังเอิญจังเลยนะ ฮ่าๆ”
“พี่ยังไม่บอกเหตุผลผมเลยนะฮะ ว่าทำไมไม่ติดต่อกลับมาบ้างเลย -3-”
“เดี๋ยวทุกอย่างพร้อมเมื่อไรพี่จะบอกนะ เอ้าๆกินเร็ว” ยองเบพูดปัดๆ ร่างน้อยยิ่งไม่เข้าใจ แต่ก็ช่างเหอะ เวลานี้คือ กิน!
หลังจากเติมพลังจนเต็มที่ ยองเบก็พาร่างเล็กไปดูหนังต่อด้วยช็อปปิ้งเล็กน้อย
จริงๆยองเบก็ไม่ได้ป๋าอะไรมาจากไหนหรอก แค่พูดหลอกล่อคนตัวเล็กให้หายงอนเฉยๆ
ใครจะคิดว่าเด็กนี่จะให้ทำตามที่พูดไปจริงๆกันหละ
พอช็อปจนหนำใจก็พากันกลับ กว่าร่างเล็กจะเหนื่อยก็กินเวลาไปซะดึกดื่น
.
.
.
“ขอบคุณนะฮะ วันนี้อร่อยและอิ่ม แถมสนุกมากกก แถมได้ของอร่อยๆมาฝากเพื่อนอีก ฮ่าๆ จุ๊บ~! ขับรถดีๆนะฮะ” ซึงรีจุ๊บแก้มอีกคน ร่างน้อยลงจากรถพรางโบกมือให้ยองเบ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับไปที่ร้านนะ” ยองเบพูดแล้วขับรถออกไป
ร่างน้อยยืนมองจนรถแล่นไปลับตา ก่อนเดินขึ้นห้องไปอย่างอารมณ์ดี
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ดด~~ กึกก
ร่างน้อยกดรหัสก็เปิดประตูออก
“อ๊ะ!! เฮ้!..ทำอะไรเนี่ย!?” ร่างเล็กแทบหัวใจวาย ร่างโปร่งพุ่งตัวมาจากไหนก็ไม่รู้มาจับแขนตนไว้พรางกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง
“If you comeback so late Why you don't come back tomorrow?!” จียงกดเสียงต่ำจนน่ากลัว ทำเอาคนตัวเล็กสั่นไปหมด
เขาจะไม่ฆ่าผมใช่มั้ย T^T<< ซึงรี
“ต..แต่ไอเทลยูไปแล้วนะ ว่าจะแบคเลทอะ TT”
“But I worry, you know? I worry about you very much”
ทำไมผู้ชายคนนี้น่ากลัวแบบนี้ฮะ TT แต่.. ผมจะกลัวเขาทำไม!
ผมบอกไปแล้วนะ! และอีกอย่างจะมายุ่งกับผมทำไม! เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่!!
เมื่อคิดเช่นนั้นซึงรีจึงเงยหน้าขึ้นประจันหน้ากับอีกคน
“ฮวาย! แวร์แอมไอโกอิ้ง อิทสฺอะเบาท์มี!!” จียงอึ้งเล็กน้อยกับคพพูดของร่างเล็ก แต่ก็ยังไม่ปล่อยแขนเล็กนั่นอยู่ดี
“But I worry, you don't understand?!!!”
“ปล่อยผมนะ! เราเป็นอะไรกันเหรอ!! จะมายุ่งกับผมทำไม!! Don't mess me!” ซึงรีสะบัดแขนแรงๆจนหลุดจากการจับกุมของร่างโปร่ง ร่างเล็กเดินกระแทกเท้าเข้าห้องพรางปิดประตูเสียงดัง
“Damn!!!!” จียงสบถกับตัวเองพรางทิ้งตัวลงบนโซฟา
เขาทำอะไรลงไป.. ไปหาเรื่องคนตัวเล็กทำไม.. จริงสินะ
เขามีสิทธิอะไรเหรอ?..
จียงไม่ได้คิดมากเรื่องคนตัวเล็กกลับดึก แต่คิดมากว่าใครทำให้คนตัวเล็กกลับดึกมากกว่า..
นั่งคิดทบทวนไปมาอยู่พักหนึ่ง จียงเดินไปหน้าห้องคนตัวเล็กเพื่อจะขอโทษ
“ฮะ.. ผมรักพี่นะ ฝันดีฮะ”
เสียงคนตัวเล็กคุยโทรศัพท์กับใครสักคน กำปั้นที่เตรียมจะเคาะห้องร่างเล็กลดลงทันที
คำว่ารักหนะ ทำไมเขาจะไม่รู้ เขารู้คำว่ารักเป็นร้อยภาษาเลยด้วยซ้ำ
คนน่ารักนั่น.. คงจะมีคนที่รักมากอยู่แล้วสินะ..
จียงเดินกลับไปยังโซฟา นอนลงอย่างอ่อนล้า..
นี่คนตัวเล็กมีอิทธิพลมากกับเขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ทั้งๆที่เจอกันไม่นานแท้ๆ
แต่ทำไมรู้สึกเหมือนหลงรักเด็กคนนี้มาเป็นปีๆแล้วนะ.. เดี๋ยว ร..รัก
ความรักมันไม่เลือกเวลาและสถานที่จริงๆสินะ..
TBC.
-----
โอ้ยย อารมณ์ดีเหมือนเค้ามั้ยคะรีดเดอร์ ><
นี่อัพสองตอนให้เลย 55555
อารมณ์ดีจริงๆนะคะ อิอิอิ
อารมณ์ดีไม่เข้ากับสถานการณ์ฟิคเลย 55555
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะคะ ><
ความคิดเห็น