คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
อิไรท์มันเขียนเรื่องงงมากจริงไหมคะทุกคน 5555
มาต่อแล้วน๊า ไปอ่านกันโลดด จุ๊บๆ >3<
.
.
.
หลังจากที่ทั้งสองกลับจากการไปเที่ยวสวนสนุก
ก็แวะหาอะไรใส่ท้องกันนิดหน่อย
อิ่มหนำสำราญแล้วก็เดินกลับคอนโดด้วยกัน
สองคนเดินกินไอติมท่ามกลางแสงสีส้มของท้องฟ้ายามเย็นด้วยกัน
เงาของสองร่างที่แย่งไอติมกันไปมาสะท้องทอดยาวไปกับพื้นคอนกรีต
ตีกันบ้างผลักกันบ้าง ช่างน่ารักเสียจริง -///-
ตลอดทางสองคนหยอกเย้ากันไม่หยุด
เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่หยุดจากร่างโปร่งนี่ บ่งบอกว่าเขามีความสุขมากเพียงใด
ถึงจะโดนร่างน้อยโวยวายใส่บ้างตีบ้าง แต่รอยยิ้มของ ควอน จียงคนนี้ไม่เคยหายไปจากหน้าเลย
“If I want to say ‘Happy’, I have to say?”
“อ๋อ ต้องพูดว่า ‘มีความสุข’ ฮะ”
“มีความสุข.. ผมมีความสุข hahaha”
“ฮะๆ เยสๆ สำเนียงเจ๋งนะ 5555”
ทั้งสองหัวเราะให้กันขณะถึงหน้าคอนโด
“อะฮึ่ม!” เสียงกระแอมกระไอดังขึ้นเรียกให้สองคนหันไปมองอัตโนมัติ
“โอ๊ะ ! พี่ซึงฮยอน!!” ร่างน้อยวิ่งไปกระโดดกอดร่างสูงด้วยความเร็วแสง ทำเอาคนโดนกอดเสียหลัก
“โอ๊ะ! ใจเย็นเบบี๋ ฮ่าๆๆๆ ตัวหนักขึ้นรึเปล่าเราเนี่ย” ร่างสูงกอดตอบพรางพูดหยอกร่างน้อยอย่างสนิทสนม
“พี่อะ! -3-” และแน่นอน ร่างน้อยลงจากการกระโดดกอดร่างสูงพรางฟาดมือเล็กๆลงบนแขนแกร่งดังเพี้ยะ
จียงยืนมองสองคนหยอกเย้ากันหน้านิ่งเหมือนไม่ได้สนใจอะไร แต่..
เขาเป็นใคร? ทำไมกอดกัน? ทำไมเรียกซึงรีของเราว่าเบบี๋?
มาที่นี่ทำไม? ทำไมสนิทกันขนาดนั้น? ทำไม?ทำไม?ทำไม? !!!
คำถามพวกนี้วุ่นวายอยู่ในหัวจียงเต็มไปหมด
“ลมอะไรหอบคุณชายใหญ่แห่งชเวสกุลมากันฮะเนี่ย”
“มีคนบ่นคิดถึงพี่หนะสิ”
“ใครคิดถึงพี่กันฮะ - -”
“นายไง ฮ่าๆๆๆๆ”
เดี๋ยวนะ.. สองคนลืมอะไรไปรึเปล่า..
จียงยืนนิ่งไม่ไหวติง สายตาคมว่างเปล่ายากจะคาดเดา ตรงกันข้ามกับภายใน..
‘Who is himmmmmmmmmm ฮร๊ากกกกก~!!’ เขากำลังพ่นไฟอย่างดุร้าย - -‘’
ซึงหันมามองจียงที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นก็เกิดอาการอึกอัก ตายหละ ปล่อยตานั่นไว้ ลืมไปสนิทเลย - -‘’
“เอ้อนี่ พี่ซึงฮยอนฮะ นี่จียง จียงดิสอีสซึงฮยอน มายบรออออ”
“สวัสดีคร๊าบบ” ซึงฮยอนยื่นโค้งทักทายกับเพื่อนใหม่จียงโค้งทักทายกลับนิ่งๆ
“เฮ้ ทำไมพูดอังกฤษกับเขาหละ” ซึงฮยอนหันมากระซิบร่างน้อย
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังฮะ >< ” ซึงรีกระซิบกลับ
“Nice to meet you” จียงพดนิ่งๆ
“You're welcome~” สองคนจับมือทักทายกันด้วยอารมณ์ที่ต่างกันสุดๆ
ซึงฮยอนใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสแต่จียงนี่จ้องซึงฮยอนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
คนหล่อผิดอะไรรร T^T <<< ซึงฮยอน
“เอ่ออ เอ้อ แล้วนี่ไม่อะไรทำรึไงฮะ ผมจะขึ้นห้องแล้ว พี่กลับบ้านกลับช่องไปได้แล้วฮะ” ซึงรีเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัด
“อ่า พี่ตั้งใจจะมารับนายไปกินข้าวหนะ”
“เรากินกันแล้ว อิ่มมากด้วย” จียงพูดขึ้นนิ่งๆ ทำเอาร่างน้อยหันไปมองอึ้งๆ
“อ่า ฮ่าๆๆ ใช่ฮะพอดีเรากินอิ่มแล้วฮะ เมื่อกี้เลย”
“อ่าว แย่จัง งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับนะ”
“พรุ่งนี้ก็อิ่ม” จียงพูดขึ้นอีกครั้ง
ทำเอาสองซึงหันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติ
“เอ่อ.. พี่ไปนะ” ซึงฮยอนพูดก่อนเข้าไปในรถ(ซึ่งไม่ได้ขับเอง)
“บ๊ายบายฮะ” ซึงรีโบกมือให้ร่างสูงขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไป
.
.
.
“เอ่อ พูดคล่องขึ้นนะฮะ ฮ่าๆ” ร่างน้อยหันมาพูดกับจียงขณะยืนรอลิฟต์อยู่
ติ๊ง~
รอไม่นานลิฟต์ก็มาถึง สองคนเดินเข้าไปด้วยกัน
กดจุดหมายปลายทาง สองคนยืนนิ่งอยู่กลางลิฟต์
อึดอัดอะไรเช่นนี้..
ปึก!!
“ทะ..ทำอะไรฮะ!? o.O” ซึงรีที่ยืนห่างจากผนังลิฟต์ไม่มากถูกจียงคร่อมด้วยแขนทั้งสองข้าง
แขนยาวยันผนังลิฟต์ไว้ใบหน้าห่างจากแก้มใสไม่กี่นิ้ว ตาคมจ้องใบหน้าขาวไม่ละสายตา
ทำเอาคนโดนจ้องหน้าขึ้นสีเรื่อๆจนต้องก้มลงซ่อนความเขินอาย
“You know?, I was so jealous” จียงกระซิบแผ่วเบาแล้วผละออกจังหวะเดียวกับลิฟต์เปิดออกพอดี
ร่างโปร่งเดินออกจากลิฟต์ทิ้งร่างน้อยให้ยืนงง?เขิน?สับสน?กับเหตุการณ์เมื่อครู่
“Jealous.. jealous… อิจฉา?? อิจฉาไรอะ -0-” ร่างน้อยเดินงงออกจากลิฟต์ พรางหยิบมือถือขึ้นมาเข้าแอพพลิเคชั่นแปลภาษา
“jealous แปลว่าอะไรได้บ้า... หึง?เหรอ? ไม่น่า ฮ่าๆๆๆๆๆ” ร่างน้อยยืนหัวเราะอยู่คนเดียวหน้าห้องเมื่อรู้คำแปล
จะบ้าเหรออี ซึงฮยอน เขาจะมาหึงอาร๊ายยยย -///////-
ซึงรีสะบัดหัวเบาๆก่อนเดินเข้าห้องไป
วันต่อมา..
“โอ้ยยย คนเยอะชะมัด!” แดซองพูดขึ้นพรางยืนบิดไปบิดมาอยู่หน้าเคาท์เตอร์
“คนเยอะพี่ก็ไม่ได้ออกมาเสิร์ฟไม่ใช่รึไง -0-” ฮันบินพูดขึ้นขณะยืนเก็บโต๊ะอยู่
“ไอ่เด็กนี่ - -”
“ฮ่าๆๆๆ”
คำพูดของฮันบินเรียกเสียงหัวเราะให้พนักงาน แม้แต่คนโดนเองก็ทำหน้าโกรธได้แป๊บเดียวก็มาร่วมหัวเราะกับคนอื่นๆด้วย
กิ๊งๆ~
เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นเรียกให้พนักงานหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“Schicksal cafe สวัสดีคร๊า.. มาทำไม!?” ทันที่ลูกค้าคนใหม่ก้าวขาเข้ามา พนักงานต้อนรับที่เค้าท์เตอร์อย่างแดซองถึงกับหน้าบึ้ง
“มาร้านกาแฟ ก็มากินกาแฟสิครับ ^^” ร่างสูงพูดกวนๆพร้อมส่งยิ้มหวานละลายโลกให้ แต่ไม่ใช่กับแดซอง มันเป็นยิ้มที่ชั่วร้ายที่สุดในโลกเลย!!
“..!! ไม่ขายแล้ว!” แดซองเงิบกับคำตอบอีกคน ร่างเล็กจ้องร่างสูงอย่างกับจะกินหัว
สองคนยังคงยืนต่อล้อต่อถึงกันไม่เลิก เป็นเรื่องปกติไปซะแล้วที่มักจะมีสงครามประสาทเกิดขึ้นในร้านแห่งนี้
“คิดถึงพี่จึงมาหา~” ร่างสูงเอ่ยหยอกร่างเล็ก เอาอีกแล้วมาไม้นี้อีกแล้ว
“ฮิ้วววว~” และแน่นอน ขาแซวในร้านพากันส่งเสียง เล่นเอาคนที่โดนแซวเขินจนทำอะไรไม่ถูก
“กลับบ้านพร้อมพี่นะ เดี๋ยวเย็นพี่มารับ” พูดเสร็จก็เดินจากไป
“อาแฮ่มๆๆ ยังไงๆ สองคนนี้ คบกันแล้วหราาาาา” ฮันบินจอมแก่นเดินเข้ามาแซวทันที
“นั่นสิฮะพี่แดซอง พี่คบกับพี่ซึงฮยอนแล้วเหรอออ” ซึงรีเข้าร่วมอีกคน
“บ้าเหรอ! คบเคิบอะไรเล่า ไปๆ ไปทำงานได้แล้วเจ้าเด็กพวกนี้ -//////-” แดซองทำโมโหกลบเกลื่อน
ทำเอาทุกคนอดหัวเราะกับท่าทางนั่นไม่ได้
การทำงานวันนี้เป็นไปอย่างสนุกสนานเพราะมีเรื่องให้แซวหุ้นส่วนใหญ่ทั้งวัน
คนเยอะหน่อยแต่ก็มีความสุข
ตกเย็น..
ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านปกติ เพียงแต่มีเรื่องน่าแซวนิดหน่อยตอนกลับ
แดซองและซึงฮยอนนั่นเอง
“จะขึ้นดีๆรึจะให้พี่อุ้ม” ซึงฮยอนพูดเสียงเข้มเมื่อแดซองทำท่าทีปฏิเสธไม่กลับบ้านกับตน
“อู่ววววว~” ฮันบิน มิโน บ็อบบี้ เด็กพาร์ทไทม์ยืนแซวอยู่หน้าร้าน แดซองหันมาทำหน้าดุใส่จนเด็กพวกนั้นต้องรีบสลายม็อบ(แซว)กันทันที
“กลับเองได้” แดซองพูดขึ้น
“แสดงว่าอยากโดนอุ้ม”
“ไม่ๆๆๆ หยุดเลย รู้แล้วๆ ขึ้นก็ได้ฮะ -\\\-” เมื่อเห็นว่าร่างสูงเดินตรงเข้ามาหาตน แดซองรีบขึ้นรถแทบไม่ทัน
ซึงฮยอนยิ้มกริ่มกับคนที่เพิ่งจะหน้าแดงขึ้นรถไปเมื่อครู่
“ชิส์ ทีน้องละไม่เคยจะมาให้เห็นหน้าหรอกกกก” ซึงรีแซวผู้เป็นพี่
“นายก็กลับบ้านเองทุกวันนี่ ฮ่าๆๆๆๆ”
“พี่ซึงฮยอน!!!-3-”
“ฮ่าๆๆๆ กลับบ้านดีๆนะ พี่ไปหละ” ซึงฮยอนพูดพรางยีผมร่างน้อยเบาๆแล้วเดินขึ้นรถไป ไม่ลืมที่จะหันมาโบกมือล่ำลาร่างน้อย
ซึงรียิ้มไม่หยุดกับคู่รักคู่ใหม่ ตั้งแต่หน้าร้านจนขึ้นรถมาถึงคอนโด
ร่างเล็กเดินมาถึงหน้าคอนโดก็ต้องชะงัก..
มีใครบางคนยืนอยู่หน้าคอนโด…
ร่างที่คุ้นเคย ร่างที่คิดถึงที่สุด..
ร่างที่ไม่ได้เจอมานานแสนนาน..
ตอนนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว อยู่ตรงนี้แล้ว..
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ร่างหนาพูดขึ้นพรางยิ้มอบอุ่นให้ร่างเล็กที่ยืนน้ำตาคลออยู่
TBC.
ความคิดเห็น