คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Outreach Love : Chapter 5
บทที่
5
อีกครั้งที่ผมตื่นขึ้นเพราะนกน้อยกลอยใจมาร้องเพลงอยู่ริมหน้าต่าง
หลังจากที่ตื่นเพราะพี่ไก่แกขันตั้งแต่ตีสาม..
รีบมากเหรอครับพี่!!!!
นั่นแหละผมเลยตื่นตั้งแต่ตีสามเกือบตีสี่
เป็นการตื่นเช้ามากๆแบบที่ชายฮเวไม่เคยตื่นมาก่อน
แต่ก็ดีนะ ได้นอนมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ...
ทายซิตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน…
ถูกต้องครับ!! ห้องนอนของคิมดงฮยอก
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ถามว่าทำไมหมอนี่ถึงให้ผมนอนด้วยหนะเหรอ...
หึหึหึหึหึหึ
ยามค่ำคืนของวันที่กูจุนฮเวสุดหล่อป่วย...
“ย๊า! ลุกไปนอนห้องตัวเองได้แล้ว”
ดงฮยอกเปิดประตูเดินตึงตังเสียงดังเข้ามาอย่างไม่คิดเกรงใจคนป่วย
นี่แน่ใจนะว่าเดิน พื้นนี่ลั่นจนหัวสั่น โถะ..
- -
จุนฮเวไม่ตอบอะไร
ยังคงแกล้งหลับอย่างนั้นต่อไป
“นี่ กูจุนฮเว!! ลุกได้แล้วฉันจะนอน!” อดทนไม่ไหว
มือเล็กๆกระชากผ้าห่มผืนหนาออก
เผยร่างสูงที่นอนสั่นเทาเต็มไปด้วยเหงื่อ
อุณหภูมิที่สูงลิบถูกอัดแน่นอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
ความร้อนมากมายจนดงฮยอกรู้สึกได้
“ท..ทำไมเป็นหนักขนาดนี้ล่ะจุนฮเว”
ดงฮยอกรีบถลาตัวลงไปเช็คอุณหภูมิร่างกายของจุนฮเวอย่างรวดเร็ว
“น..หนาว” ริมฝีปากแห้งผาดครางออกมาเบาๆ
ดงฮยอกลนลานทำอะไรไม่ถูก
พ่อกับแม่ก็ไม่อยู่
รถก็ไม่มีแล้วจะไปหาหมอยังไง TT
“ด..เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้นอย่าเป็นอะไรนะจุนฮเว!”
“อ..อย่าไป เอื้ออ..”
จุนฮเวร้องออกมาอย่างกับคนโดนยิง
ดงฮยอกเอะใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่มีเวลามาคิดอะไรมาก
เนื่องจากความร้อนจากร่างกายจุนฮเว
“ฉันไปไม่นานหรอก รอก่อนนะ”
แกะมือหนาที่แขนของตัวเองออก
ก่อนรีบวิ่งออกจากห้องไป
“อย่า.. อย่าไป... หึหึหึหึฮ่าๆๆ” จุนฮเวปรือตามองดูลาดเลาก่อนหลุดหัวเราะออกมา
ร่างสูงยันตัวเองให้ลุกขึ้น
หยิบสเปรย์ที่ใช้สร้างเหงื่อ
ผ้าเช็ดตัวกับน้ำร้อนที่เอามาทำให้ร่างกายอุณหภูมิสูงขึ้นออกมาจากที่ซ่อน
วิ่งไปเก็บที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนรีบวิ่งกลับมานอนซุกตัวใต้ผ้าห่มห้องคนตัวเล็กเช่นเดิม
“มาแล้วๆๆ จุนฮเวอ่า กินยานะ..”
มีจุนฮเวอ่าด้วย
ถ้ารู้ว่าป่วยแล้วดูแลดีขนาดนี้พ่อจะป่วยตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลอะ
จุนฮเวลืมตาขึ้นช้าๆ
ก่อนค่อยๆยันตัวให้ลุกขึ้น
รับยาจากคนตัวเล็กทำเป็นเอาใส่ปาก แต่ไม่ มันยังอยู่ในมือ..
รับน้ำจากมือเล็กมาดื่มก่อนลงไปนอนขดเช่นเดิม
“ฉันขอโทษนะ.. เป็นเพราะฉันแท้ๆเลย”
จุนฮเวปรือตาขึ้นมองดงฮยอกที่นั่งจับแขนเขาอยู่พลางก้มหน้ารู้สึกผิด
ยกยิ้มชอบใจก่อนหลับตาลง
ดงฮยอกปล่อยมือจาคนตัวสูงก่อนลุกขึ้นยืน
“คืนนี้นายนอนนี่ก็ได้
ฉันจะรับผิดชอบที่ทำให้นายเป็นแบบนี้เอง”
กลับมาที่ปัจจุบัน
นั่นแหละครับท่านผู้อ่าน
จุนฮเวสุดหล่อคนนี้จึงได้มานอนอยู่กับคิมดงฮยอก
ฮ่าๆๆๆๆๆ
ผมไม่ได้อะไรนะ แค่ต้องการให้ดงฮยอกสำนึกบ้าง
- -
ใครมันจะไปทนโดนสาดน้ำเย็นๆทุกเช้าในอากาศหนาวๆได้ทุกวันหละ
คือตอนเช้าอะผมป่วยจริงๆ และยังไม่หายดีด้วย
แค่เพิ่มอุณหภูมิร่างกายให้ดงฮยอกตกใจเล่นเฉยๆเท่านั้นเอง
-3-
แล้วดีไม่ดีผมอาจจะฟลุ๊คได้กลับบ้านก็ได้
หึหึหึหึ
แต่เรื่องนั้นไว้ก่อน
จะบอกไร เมื่อคืนดงฮยอกคิดว่าผมหลับไปแล้ว
หมอนี่กำลังจะไปอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกหมดเลย!!
หัวใจจุนฮเวแทบวายครับ หลับตาแทบไม่ทัน...
เห็นตัวเล็กๆงี้จัดเต็มทั้งกล้ามทั้งแพ็กเลยนะบอกให้
อ่า ผมไม่ได้แอบดูนะ! -
-
“อือ..” ดงฮยอกครางอะไรไม่รู้
แล้วจู่ๆก็หันมาหาผม โอ้โห่..
ทำเป็นละครหลังข่าวไปได้
ผมกลืนน้ำลายลงคอ คือแบบ มันใกล้ไปอะ
จุนฮเวตกใจ..
ใกล้จน.. ได้กลิ่นหัวนายนี่เลยอะ
ทำงานทั้งวันทำไมหอม..
ในละครตื่นมานางเอกจะโวยวายใช่มั้ย
แบบทำไมฉันถึงนอนท่านี้อะไรแบบนี้
แล้วนางเอกจะบังเอิญกอดพระเอกด้วย..
เรามาทำให้ครบตามฉบับละครหลังข่าวกันเถอะนะ
หุหุ
ว่าแล้วผมก็เอื้อมมือไปดึงแขนดงฮยอกมาวางไว้ที่เอวตัวเอง
อย่างช้าๆและเบามือที่สุด
เพื่อไม่ให้เจ้าตัวตื่น
ผมไม่ได้อยากให้นายนี่กอดนะ เอ่อ แค่แบบ
เวลาผมไม่สบายพี่ยุนฮยองจะมานอนกอดผมแบบนี้แหละ
ผมแค่คิดถึงบ้านเอง จริงๆนะครับ
ไม่รู้เพราะอากาศหนาวรึดงฮยอกคิดว่าผมเป็นหมอนข้าง
อยู่ดีๆแขนที่พาดเอวผมไว้เฉยๆกลับรัดแน่นขึ้น
และดงฮยอก.. ซุกตัวเขามาจนแทบจมหายไปในอกผม
ตอนนอนแบบนี้ก็น่ารักดีนะ..
ตื่นมาแล้วโวยวายตลอด ฮ่าๆๆๆ
อ่า อยู่แบบนี้แล้วคิดถึงพี่ยุนชะมัด
ไม่มีผมคงช่วยงานป๊าเหนื่อยแย่
(ปกติแกเคยช่วยด้วยเหรอจุนฮเว - -)
ว่าแล้วก็นอนต่อดีกว่าจุนฮเวชอบ.. ความอบอุ่น 55555555555
.
.
.
“กรี๊ดดดดดดด!!!!! น้องดง!!!!!!!”
เสียงหมีควายที่ไหนมากรี๊ดแถวนี้วะ
“เฮ้ย! ทำไมนายมากอดฉันแบบนี้อะ!!”
นั่นไง
ทันทีที่ดงฮยอกตื่นมือเล็กพร้อมฝ่าเท้าก็ผลักยันมายังตัวผมเต็มที่
ดีนะไม่ได้นอนบนเตียง
ไม่งั้นผมคงได้ตกลงไปนอนกลิ้งด้านล่างแน่ๆ
“ฉันไม่ได้กอดนาย นายนั่นแหละกอดฉัน!”
“กรี๊ดดดดดดด!! สนใจกันบ้างเซ่!!”
เสียงบุคคลที่สามที่เป็นตัวการทำให้ผมกับดงฮยอกตื่นโวยวายขึ้นอีกครั้ง
“ใครวะ - -” ผมเห็นไม่ชัดอะ มันสะท้อนแสง
“พ...พี่มาตั้งแต่เมื่อไรอะ!!” ผมหันมองดงฮยอกที่ดูตกใจไม่น้อยกับผู้มาเยือน
“มาตั้งแต่นายสองคนนอนเลื้อยใส่กันนั่นแหละ!! ทำไมทำงี้อะน้องดงงงงง”
เลื้อยห่าไรของมันวะ คนไม่ใช่งู
“พี่พูดอะไรของพี่เนี่ย!!” นี่ก็หน้าแดงอีก - -
ฮัลโหล กูจุนฮเวยังอยู่ตรงนี้นะครับ..
“อึ้มๆ อะแฮ่ม!
แค่กๆๆ!!”
“ตีนติดคอเหรอ” อ่าวไอ้นี่..
ไอ้สูงๆที่ยืนย้อนแสงอยู่พูดขึ้น
ที่นี่เขาทักทายคนแปลกหน้ากันแบบนี้เหรอ..
แหม่ วอนซะแล้ว
ผมยันตัวลุกขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับมัน
โอ้โห่...
ท่าทางจะมีของดี ฟันไม่เข้าครับพี่น้อง
กร๊ากกกกกก
“เอ่อ..”
ดงฮยอกเองก็รีบวิ่งมาอยู่ระหว่างผมและไอ้นั่น ไอ้..เหยินนั่น
“น้องดง! ไอ้หน้ากวนบาทานี่มันเป็นใคร!”
“คืองี้พี่จีวอน อ่า นี่จุนฮเว
กูจุนฮเวเป็นลูกคุณอาเขาส่งมาช่วยงานพ่อน่ะฮะ”
“สวัสดีครับจีวอน จุนฮเวครับ”
“วอท! นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
ไอ้เหยินนั่นเดินเข้ามาประชิดตัวผมพลางกระชากคอเสื้อ
เอาหน้าผากมันๆของมันมาชนหน้าผากของผม
“คอล! มี! บ็อบบี้!” มันกดเสียงต่ำแบบโหดๆอะ
โอ้ย กลัวจังเลยยย
“โอเค บ็อบบี้ ฟู่ว~” แถมลมให้ครับ
ยังไม่แปรงฟันด้วย 5555555555555555
“อ่า พี่จีวอนไปรอข้างนอกดีกว่านะ
เดี๋ยวผมไปอาบน้ำแล้วไว้คุยกันเนอะๆ”
ดงฮยอกแทรกตัวเข้ามาก่อนจับไอ่เหยินนั่นออกไปจากห้อง
ผมเดินตามดงฮยอกออกไปเงียบๆ
คือไม่ห่วงจุนฮเวแล้วเหรอ นี่ป่วยอยู่นะ T^T
.
.
.
หลังจากที่ผมชำระร่างกายเสร็จ
ทุกคนต่างก็พร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหารแล้ว
พ่อกับแม่กลับมาแล้ว มาพร้อมพี่จีวอน
เขาเป็นใครหนะเหรอ
“น้องดงงงงงงง” ร่างสูงๆนั่นปรี่เข้ามากอดแขนผมพลางอิงซบไหล่ผม
เห้อมมม
ให้คิมดงฮยอกได้อยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้รึไงกัน
“มาๆกินข้าวกันลูก” เสียงแม่ผมเอ่ยเรียกสมาชิก
พี่จินฮวานกับพี่ฮันบินรีบตรงเข้ามานั่งประจำที่
รวมถึงผมและคนที่เกาแขนไม่ปล่อยอยู่นี่ด้วย
“จีวอน ปล่อยน้องก่อนสิลูก
เดี๋ยวกินข้าวไม่ถนัดนะ”
ใช่ครับแม่ TT
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า
ถ้าผมกินไม่ถนัดน้องดงก็ป้อนผมเองแหละ”
หันมายิงฟันใส่ผมก่อนจะกอดแขนผมแน่นขึ้นไปอีก
เออ ให้ตาย..
“นี่รู้จักกันรึยัง ทำไมไม่แนะนำตัวกันหละลูก”
แม่ผมหันไปทางพี่จินฮวานกับพี่ฮันบิน
ที่นั่งมองมาทางผมแบบเอ๋อๆ คงตกใจสินะ
“อ๋อ ลืมไปเลย สวัสดีครับผมคิมจีวอน
แต่เรียกบ็อบบี้ดีกว่า จีวอนเอาไว้ให้คนพิเศษเรียก”
แนะนำตัวอย่างหน้าหมั่นไส้เสร็จก็แอบอิงพิงซบมาที่ไหล่ผมอีกรอบ
“อ่า โอเคบ็อบบี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ
ฉันจินฮวาน คิมจินฮวาน ส่วนนีคิมฮันบิน นี่ก็กูจุนฮเว”
พี่จินฮวานยิ้มให้พี่จีวอนหลังจากแนะนำตัวเสร็จ
มื้ออาหารดำเนินไปอย่างไม่รีบร้อน
พี่จีวอนดูจะสนิทกับพี่สองคิมแล้วแหะ
เว้นซะแต่กูจุนฮเวที่นั่งเงียบมาเป็นชั่วโมง
เป็นอะไรของเขา..
“จีวอนหนะเป็นลูกชายพี่สาวป้าเอง
เล่นกับน้องดงมาตั้งแต่เด็กๆเลยหละ แต่มีช่วงนึงที่จีวอนต้องย้ายไปเรียนต่างประเทศ
ทีแรกก็ร้องห่มร้องไห้จะไม่ไปเพราะกลัวไม่เจอน้องดง ฮ่าๆ ตลกดีนะเด็กพวกนี้”
“โถ่ คุณน้าก็”
“ผมว่าผมเคยเจอจีวอนนะฮะ
เด็กผู้ชายที่คอยมาห้ามไม่ให้เราเล่นกับดงฮยอกใช่มั้ย ใช่แน่ๆๆๆ”
พี่จินฮวานพูดขึ้นพลางยิ้มกว้าง
ตามด้วยพี่จีวอนที่เออออตามไปด้วย
ดูเหมือนพี่ฮันบินจะไม่รู้เรื่องแหะ
นั่งกินไม่สนใจชาวบ้านเอาซะเลย...
ผมลอบมองจุนฮเวที่ยังนั่งกินข้าวไม่สนใจใคร
มันเงียบแปลกๆนะฮะว่ามั้ย..
เห็นดังนั้นผมเลยยื่นมือไปคีบเนื้อชิ้นเดียวกับที่จุนฮเวกำลังจะคีบไป
กึก
ตะเกียบของผมกับเขาชนกันด้วยความตั้งใจของผมเองนี่แหละ
จุนฮเวนิ่งไปก่อนปล่อยเนื้อชิ้นนั้น
ไปคีบอีกชิ้น
รีดเดอร์ครับ แปลกมั้ย แปลกมากๆเลยใช่มั้ย
ปกติหมอนั่นต้องด่าผมแล้วสิ ใช่มะ
ทำไมมันเงียบอะ
“น้องดงจะทานเนื้อเหรอครับ ทำไมไม่บอกพี่จีวอน
เดี๋ยวพี่จีวอนเอาให้”
เสียงงุ้งงิ้งที่ข้างหูผมทำให้ผมจำต้องหันไปยิ้มให้พี่จีวอน
“ขอบคุณฮะ”
“พี่ป้อนดีกว่า มามะ”
ว่าแล้วก็ยกตะเกียบขึ้นจ่อมาที่ปากผม
โดยไม่ได้เกรงใจแม่ผมเลยแม้แต่น้อย
เกร๊ง!
ตะเกียบถูกโยนกระทบกับถ้วยที่ยังเหลือข้าวอยู่นิดหน่อยของจุนฮเว
“เป็นง่อยรึไง กินเองไม่เป็นเหรอ”
พูดจบก็ลุกไปทันที
การกระทำของจุนฮเวทำเอาทั้งโต๊ะอาหารงงกันไปหมด
“ผมอิ่มแล้วฮะพี่จีวอน พี่กินเองนะ
เดี๋ยวผมไปดูจุนฮเวก่อน”
ผมไม่รอให้ใครได้ทักท้วง
รีบลุกขึ้นวิ่งตามจุนฮเวที่เป็นบ้าอะไรไม่รู้ไป
อยุ่ไหนฟระ
“จุนฮเว!! จุนฮเว!!”
หายไปไหนของเขา..
“จุนฮเว!!!!
จุนฮเววววว”
หลงป่าตายไปแล้วรึไง
“จุนฮเ...”
“ตะโกนอะไรนักหนาหนวกหู”
ผมหันไปเผชิญหน้ากับจุนฮเวทันที
ด้วยระยะที่ไม่ได้ห่างกันมากทำเอาหัวผมชนกับคางหมอนั่นเข้า
“โอ๊ะ ขอโทษ”
แปลกแหะ ไม่โวยวาย
“ตามมาทำไม ไม่กินข้าวต่อเหรอ”
ทำไมไม่ขยับออกไปก่อนวะ -/-
“อ..อิ่มแล้ว”
“เหรอ”
“...”
“...”
“นี่ นายเป็นไร”
หลังจากที่เงียบมาสักพักผมเลยถามจุนฮเวที่เอาแต่จ้องหน้าผมไม่เลิก
“มองอะไร”
“เปล่า แค่เห็นว่าหน้านายแดง”
น..หน้าแดง....?
“ม..มันหนาวหรอกน่า
ไม่ใช่อย่างที่นายคิดซะหน่อย”
“ฉันคิดอะไรเหรอ หืมม”
ไม่พูดเปล่าคนตัวสูงกว่าผมยังยื่นหน้ามาใกล้ๆอีก
ม..มันเล่นบ้าอะไรเนี่ย
“มะ ไม่รู้เว้ย!
ไปดูแลผักของนายไป!”
อะไรเนี่ยผมเป็นอะไรฮะ
ทำไมต้องโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลด้วย
ทำไมร้อนงี้เนี่ย อ๊าชชชชช
“ย๊า คิมดงฮยอก! เขินบ่อยๆนะ
น่ารักดี ฮ่าๆๆๆๆ”
อ๊าช!! กูจุนฮเวนี่มันกวนประสาทที่สุดเลย!!
ผมรีบวิ่งหนีเสียงหัวเราะที่ดังไล่หลังมาด้วยความเร่งรีบ
คนบ้าอะไรกวนประสาทชะมัด
.
ผมมองไล่หลังดงฮยอกไปจนแผ่นหลังนั่นลับตาไป
ตลกชะมัด แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็หน้าดงซะแล้ว
ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยครับ ว่าผมหนีออกมาทำไม
แมนๆเลยนะ
รำคาญตุ๊ดฟันเหยินนั่นครับ - -
น้องดงยังงั้น น้องดงยังงี้
ทำไมต้องบีบเสียงเล็กเสียงน้อยด้วย
ชายรำคาญครับ! - -
แล้วจะไปเกาะแกะอะไรดงฮยอกนักหนา
ยืนเองนั่งเองไม่เป็นรึไง
หมอนั่นก็ไม่รู้จักปฏิเสธ ไม่รำคาญรึไงวะ
เอาง่ายๆชายหงุดหงิดครับ!!
ว่าแล้วก็เดินไปคว้าบัวรดน้ำใส่น้ำเอามารดผักกาดน้อยกลอยใจ
ที่ผมไม่ค่อยจะสนใจมันนักแต่ก็ยังเจริญเติบโตได้
เออ ผมนี่ปลูกผักเก่งแหะ
เบื่อจริงๆ หล่อแล้วยังเก่งอีก ฮ่าๆๆๆๆ
“โอ้โห่
วันนี้คุณชายจุนฮเวใส่จอร์แดนลุยแปลงผักเลยเหรอครับ”
คิมฮันบินที่เพิ่งเดินลงมาในแปลงผักเอ่ยขึ้น
ทำไมวะ ก็ถุงเท้าหมดอะ - -
“ไม่มีถุงเท้าใส่เฉยๆเว้ย”
“กระผมก็คิดว่าเมื่อถุงเท้าหมดจะยอมลุยเท้าเปล่าเสียอีกนะครับ”
“หยุดกวนตีนครับคิมฮันบิน ทำงานมึงไป”
“โอ้โห่ ดุซะด้วย”
ไอ่ห่านส่ายหน้าไปมาเบาๆก่อนเดินไปหยิบบัวบ้าง
มันดูคล่องแคล่วในการดูแลผักพวกนี้จังแหะ
“มึงมานี่ทุกวันเลยอ่อ”
“เออดิ
ถ้ากูไม่ดูแลผักตายไปทัวร์คอกหมูขึ้นมาซวยตาย”
เดี๋ยวนะ..
“งั้นมึงก็ทำแทนกูอะดิ...”
“อืม..”
แม่งโคตรหล่อ...
ตุบ!
บัวรดน้ำร่วงหล่นจากมือผมสู่พื้นดิน
ผมเดินเข้าไปประชิดตัวพี่ชายที่ไม่เคยเคารพมันแล้วคว้าตัวมันมากอดไว้
“เฮ้ย!! เหี้ยไรเนี่ย!!” ฮันบินดันผมพร้อมโวยวาย
“พี่ฮันบินครับ ผมขอบคุณมาก
ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่จะยอมเหนื่อยสองเท่าเพื่อไม่ให้ผมไปทัวร์คอกหมู
ผมซาบซึ้งใจมากๆเลยครับ”
ซึ้งแรง ซึ้งจริงๆครับ กอดแน่นๆเลย โฮรร
“ไอ้จุนฮเว มึงเป็นอะไรเนี้ยยย ปล่อยกูววว
ขนลุกห่า”
ฮันบินผลักผมออกด้วยความแรง โถ่..
ทำไมปฏิเสธกอดคนหล่อ
“พี่ฮันบินครับบบ”
“หยุด มึงกลับมาเรียกกูเหมือนเดิมเถอะ กูขนลุก
ไม่งั้นกูสาดน้ำนะ”
“เออๆ กูล้อเล่นหรอก
แค่ซึ้งใจที่มีพี่ชายรักมากแค่นั้นเอง โว๊ะ”
ไอ่ห่านทำท่าขนลุกก่อนเดินไปตักน้ำเพิ่ม
ตลกว่ะ ผมเป็นบ้ารึไงวะเนี่ยไปกอดมันทำไม -
-
TBC.
---------------------------------
โหววววว นี่ไม่ได้อัพมากี่ชาติแล้วเนี่ย 5555555555
ยังมีใครรออยู่มั้ยคะ แฮ่ๆ ขออภัยในความล่าช้าค่าา OTZ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านทั้งคนที่เม้นและไม่เม้นด้วยนะคะ
ซารางเงลลลลลลลลล
ความคิดเห็น