คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
.
.
.
จ๊อกกก~
ร่างน้อยตื่นขึ้นมาเนื่องจากท้องไส้เริ่มครวญคราง
เป็นสัญญาณว่าตอนนี้เขาควรหาอะไรใส่ท้องน้อยๆนั่นก่อนที่น้ำย่อยจะย่อยกระเพาะของเขาไปซะหมด
ร่างเล็กเดินออกจากห้องตรงมายังห้องครัวอย่างงัวเงีย
มือเล็กปัดป่ายคลำหาประตูตู้ ซึ่งเปิดออกมาก็พบเพียงความว่างเปล่า
แล้วเช้านี้จะกินอะไรหละเนี่ย T^T
เปิดตู้เย็นก็มีแต่ของสด ซึ่งมีเพียงจงฮุนเท่านั้นที่รู้ว่าต้องทำยังไงกับเจ้าอาหารสดพวกนี้
ร่างน้อยนั่งลงหน้าตู้เย็นอย่างน่าสงสาร มือเล็กลูบท้องตัวเองปอยๆ
“ขอโทษนะคุณกระเพาะ TT” ร่างน้อยนั่งพูดกับตัวเอง คนที่แอบมองอยู่อดหัวเราะไม่ได้
“Are you hungry? I can cook.” จียงเดินมาหาร่างน้อยและพูดขึ้นพรางยิ้มให้ร่างเล็ก
“ยูแคนคุก?? เรียลลี่!? ทำเลยฮะๆๆ ดูอิทดูอิท ><” ซึงรีตาโตทันที่กับประโยคที่ร่างโปร่งพูดอย่างมั่นใจนั่น
ร่างน้อยดีดตัวขึ้นยืนพรางกระโดดดีใจยกใหญ่ ดันหลังร่างโปร่งเข้าครัวทันที
“haha okey~ wait a minute” จียงยิ้มกว้างพรางหันไปค้นของในตู้เย็นออกมา
ให้ทำหนะ ทำได้นะ แต่จะกินได้มั้ย..ก็ไม่รู้สินะ -0-‘’
ซึงรีนั่งมองจียงที่ทำเหมือนจะคล่องแคล่วในการทำอาหาร
ร่างโปร่งหยิบนู่นจับนี่มาหั่นๆตีๆแล้วเอาลงกระทะด้วยท่าทีที่กลัวกระทะสุดๆ
นี่แน่ใจเหรอว่าทำเป็นหนะ - -
ซึงรีนั่งคิดพรางหัวเราะกับท่าทางเก้ๆกังๆในการผัดๆคนๆอะไรสักอย่างในกระทะ
หวังว่าวันนี้จะได้กินอาหารดีๆนะ - -
.
.
.
“เอิ่มม... มันดู..” ซึงรีและจียงยืนมองศพ(?)บรรดาผักและไข่ที่แน่นิ่งอยู่บนจาน
ด้วยหน้าตาและสีไหม้ๆของอาหาร บ่งบอกว่าควรนำศพพวกนี้ลงถังขยะไปซะ
“แล้วก็บอกว่าทำเป็น - -” ซึงรีหันไปมองจียงที่ยืนไว้อาลัยกับอาหารของตนอยู่ จึงส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินเขาห้องไป
“อา.. ซึงรียา.. I’m sorry” จียงพูดไล่หลังร่างน้อยอย่างรู้สึกผิด
“อย่าคิดทำอาหารอีกเลยนะฮะ - - ดอนท์tryทูคุกอีกนะฮะ” ซึงรีเดินออกมาพรางเบ้ปากใส่จียง
แล้วหลุดหัวเราะออกมาเพราะหน้าแมวเหงาของร่างโปร่งนั่น
“What we have something to eat..?”
“หือ??”
“What we eat?? Eating??” จียงพูดประกอบท่าทาง ร่างน้อยก็พยักหน้ารับแล้วคลี่ยิ้มออกมา
“ไอคอลทูเรสเตอร์รองแล้วฮะ ดอนท์วอรี่ๆ”
สองคนนั่งรออาหาร เพียงไม่นานพิซซ่าน่าอร่อยก็ส่งถึงที่
มื้อเช้าที่มีคนสองคนกับพิซซ่าหกชิ้นดำเนินไปอย่างไม่เงียบเหงา สองคนคุยกันสนุกสนาน
ลำบากหน่อย แต่ต่างคนก็ต่างเริ่มเรียนรู้ในภาษาของกันและกัน
จึงทำให้พิซซ่าเช้านี้อร่อยกว่าทุกครั้งที่เคยกินมา
.
.
.
วันนี้เป็นวันหยุดของซึงรี ร่างเล็กจึงอาสาพาจียงเที่ยว
ก็ไม่ได้ใจดีอะไรขนาดนั้นหรอก แต่ข้อเสนอของจียงมันน่าสนใจไม่เบาเลยนะ
เพราะซึงรีอยากเก่งภาษา จียงจึงอาสาเป็นครูสอนให้ฟรีๆ
จริงๆแล้วมันต้องแลกกับการพาจียงเที่ยวและให้อยู่ด้วยต่างหาก - -
อะไรกัน จียงแค่สอนภาษาแต่กลับได้ค่าจ้างเกินคุ้มเสียจริง
“แวร์ยูวว๊อนท์ทูโก๊ว??” ร่างน้อยถามขึ้นเมื่อทั้งคู่เตรียมพร้อมยืนอยู่หน้าคอนโด
“I want to go to the amusement park”
“มันไกลนะฮะ - - อิทสทูฟาาาาร์”
“But I want to go. Please, take me there pleassssssse”
จียงอ้อนเหมือนเด็กๆ นั่นทำให้ซึงรีอดหัวเราะไม่ได้ ผู้ชายอะไรมุ้งมิ้งชะมัด -/-
“Yeah, yeah, โอเคโอเค ฮะๆ”
.
.
.
เนื่องจากไม่มีรถส่วนตัว จึงต้องเดินทางด้วยรถสาธารณะ
ตลอดการเดินทางสองคนคุยกันไม่หยุด
ปากก็พูดไปมือไม้ก็โบกใบ้ตาม ซึ่งส่วนมากนั้นจะเป็นร่างน้อยที่ชวนคุยเสียมากกว่า
จียงได้แต่มองตามตอบบ้างเป็นครั้งคราว
เห็นท่าทางน่ารักๆแบบนั้นก็อดจะยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้เสียไม่ได้
แต่ก็โดนร่างน้อยโววายยกใหญ่เพราะบางรูปที่ถ่ายออกมานั้นดูไม่ได้สักเท่าไร ฮ่าๆ แต่รูปหลุดๆแบบนั้นมีเหรอที่ควอน จียงจะลบ
เพราะความมึน(?)ของจียงที่ไม่ยอมลบรูปหลุดๆของร่างน้อย จึงเกินสงครามแย่งกล้องขึ้น
ซึงรีปัดป่ายคว้ากล้อง ที่ร่างโปร่งชูขึ้น เอื้อมยังไงก็เอื้อมไม่ถึง
จนตอนนี้ร่างน้อยแทบจะขึ้นมาอยู่บนตักจียงอยู่แล้ว
“ย๊า! บอกให้เอามาไง! -3- ” ร่างน้อยหันมาจ้องหน้าจียงอย่าเอาเรื่อง
“ไม่ห้ายย if you want, going to buy it boy ฮ่าๆๆๆ”
“หนอยย.. เดี๋ยวพ่อก็ฟาดหางครอกโคดาล์ยใส่ซะหรอก ดีลีทดิสพิกเจอร์นาวววว!!”
ซึงรีตะโกนขึ้นเสียงดัง ทำให้ผู้ร่วมเดินทางหันมามองทั้งสองคนกันเป็นตาเดียว
ทั้งคู่จึงต้องยอมสงบศึกลง
สิ่งที่ทำให้ซึงรีเงิบกว่าการถูกมองทั้งโบกี้แล้วก็น่าจะเป็นเสียงซุบซิบจากกลุ่มนักเรียนหญิง ที่แว่วได้ยินมาประมาณว่า
‘เขาเดทกันเหรอ?/ฉันว่าใช่นะ/อ๊ายยคนตัวเล็กนั่นน่ารักจัง/ดูคนที่ถือกล้องสิเท่ห์ชะมัด/ดูสิๆเขาหยอกกันน่ารักมากเลยอะ กรี๊ดด/นี่!เบาๆสิเขามองมาแล้วเห็นมั้ย/ คิกๆๆๆ’
ซึงรีหหน้าขึ้นสีเรื่อๆพรางหันไปมองค้อนใส่จียงที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่
.
.
ใช้เวลาสักพักรถไฟฟ้าจอดที่สถานีหนึ่ง ซึ่งการไปสวนสนุกนี้ต้องขึ้นรถหลายต่อ
จียงเดินตามซึงรีไปยิ้มๆ
เดินตามไม่นานทั้งคู่ก็ขึ้นรถต่อไปยังสานสนุก
ทันทีที่ได้ที่นั่ง จียงยังคอยกวนซึงรีไปเรื่อยๆไม่หยุด จนซึงรีขู่ว่าจะให้กลับเอง
จียงจึงยอมเงียบไป
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงจุดหมาย
จียงยืนรอซึงรีที่ไปซื้อตั๋ว ฆ่าเวลาด้วยการถ่ายรูปบริเวณรอบๆไปเรื่อยๆอย่างเพลิดเพลิน
วันนี้เป็นวันธรรมดา(แต่เป็นวันหยุดของซึงรี) ผู้คนจึงไม่ค่อยเยอะนัก
รอเพียงไม่นานร่างน้อยเดินยิ้มร่ามาพร้อมตั๋วสองใบแล้วเดินเข้าสวนสนุกไปด้วยกัน
เดินเข้ามาก็เจอกับวงเวียนดอกไม้สวยงาม อดที่จะเก็บภาพไม่ได้
ทั้งภาพเซลฟี่ และภาพที่จียงถ่ายให้ซึงรี
ถ่ายเสร็จก็เดินเข้าไปด้านใน สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านขายของต่างๆที่แต่ละร้านออกแบบได้ดึงดูดใจแตกต่างกันไป
จียงที่เดินตามคนตัวเล็กแนะนำนั่นนี่ไปตลอดทางพยักหน้าเออออตาม มีความสุขเสียจริง
“วอทดูยูวอนท์ทูเพล๊??” ซึงรีหันมาถามจียงที่ถ่ายภาพบริเวณรอบๆอยู่
“up to you” จียงละจากการถ่ายภาะแล้วหันมามองซึงรีพรางตอบยิ้มๆ
เมื่อจียงตอบแบบนั้นจึงเข้าทางซึงรี หมั่นไส้มานานแล้ว หึหึหึ..
.
.
ซึงรีเดินดิ่งมา ณ ที่ที่จียงไม่อยากพบเจอมากที่สุด..
บ้านผีสิง
“y..you want to play this really?” จะยงถามขึ้น ใบหน้าหล่อตอนนี้ไร้ซึ่งเม็ดเลือดซีดเผือดเป็นไก่ต้มเลยทีเดียว
“ฮี๊ย์ ฮี๊ย์ ฮีย์ เยสสส เรียลลี่~” (ดูเสียงหัวเราะเขา - -‘ ) ซึงรีตอบเสียงเย็น แสยะยิ้มให้ร่างโปร่งที่ยืนเหงื่อตกอยู่
“ฮว๊ายยย?? ยูวกลัวเหรอ? ฮิฮิฮิ” ซึงรียิ้มล้อ
“ว๊อททท!? ฮู๊วว who fear โน๊วววว I'm not afraid. It's just a haunted house” จียงพูดเสียงสูงปรี๊ดพรางกลอกตาไปมาลิกล็อก เหงื่อยังคงไหลไม่หยุด
คำพูดช่างขัดกับร่างกายเสียเหลือเกิน - -
“okeyyyyyy ถ้าไม่กลัวงั้น โกโก!!” ซึงรีพูดอย่างร่าเริงพรางดึงให้อีกคนนำหน้าแล้วดันหลังร่างโปร่งให้เข้าไป
“Wait, wait, wait.. ” จียงขืนตัวหยุด แหม่อีกครึ่งก้าวก็ถึงข้างในแล้ว
“ว๊อททททท ยูวเข้ามาถึงนี่แล้ว ไปเลย!!”
“โน๊ววววววววว ” จียงร้องเสียงหลง เนื่องจากซึงรีไม่ฟังอะไรทั้งนั้นดันหลังร่างโปร่งสุดแรงจนเข้ามาภายในบ้านผีสิงจนได้
เมื่อเข้ามาด้านในบรรยากาศวังเวงสุดๆจากตอนแรกที่จียงนำหน้า
แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าเกาะหลังซึงรีแน่นแทบจะกอดร่างน้อยอยู่แล้ว
“ย๊าา ขยับไปหน่อยสิฮะ มันใกล้ไปแล้ว ทูโคลสสสส”
“I'm afraid T^T” จียงว่า แต่ก็จำต้องยอมถอยออกจากร่างน้อย แต่มือหนายังคงจับเสื้อร่างบางไว้แน่น
“แล้วฮวูบอกว่า น็อตอเฟรดๆ โถ่ววว ขี้โม้ชัดๆ” ซึงรีหันมาล้อเลียนจียง แล้วเดินหน้าต่อ
ตึง!!!!!
“อ๊ากกกก!!!” จู่ๆก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น จียงที่ตอนแรกจับเสื้อซึงรีกลายเป็นว่ากอดคนตัวเล็กแน่น
“ฮ่าๆๆๆๆ ยูวกลัวผีจริงๆด้วยอะ” ซึงรีหัวเราะร่า แล้วเดินไปต่อ
จียงยังคงกอดซึงรีไม่ปล่อย ไอ้ฟินที่ได้กลิ่นของคนตัวเล็กนี่มันก็ฟินอยู่นะ
แต่ไอ้ผีบ้าที่โผล่มาแต่ละตัวนี่ทำเอาร่างโปร่งจะลงไปช็อกตายเสียให้ได้
นาทีนี้คงไม่มีอารมณ์มาฟินแล้วหละ TT
จียงทำได้เพียงจับเสื้อคนตัวน้อยไว้ เพราะเมื่อกี้ดันไปคลอเคลียที่คอซึงรีซะนี่
โดนด่าไปยกใหญ่เลย (มังกรหื่น - - 555)
มาจนใกล้ถึงทางออก จู่ๆไฟก็มืดลง ทำให้มือของจียงที่จับเสื้อซึงรีไว้หลุดจากคนตัวเล็ก
โดยซึงรีไม่ได้รู้สึกเลยว่าอีกคนหายไป
แสงสว่างข้างหน้าเข้าใกล้เรื่อยๆ ซึงรีรีบเดินออกไป
“อ่าว.. จียงหละ..” ซึงรีหันกลับมาไม่เจอจียงก็งงเต๊ก เมื่อกี้ยังจับหลังอยู่เลย
เดินกลับเข้าไปไม่ได้ซะด้วย ซึงรีเลยเดินไปรอที่ม้านั่งแถวๆนั้น
มาดูจียงกันบ้าง..
“ซ..ซึงรียา.. Where are you? ซึงรียาาา Don't play this TT” จียงยืนเคว้งคว้างในความมืดอยู่คนเดียว
ตาย ตายแน่ๆ ควอน จียง
จึ๊กๆ~(เสียงสะกิด..)
“ซึงร.. อ๊ากกกกกกก!!!!!!!!!!” จียงร้องลั่นเมื่อหันไปมองคนที่สะกิดนั้นไม่ใช่ร่างเล็ก
แต่เป็นร่างใหญ่บึกบึนถือเลื่อยไฟฟ้าเลือดอาบตัวแสยะยิ้มน่าสยดสยองอยู่
“Help meeeeeeeeeeeeeeeeeeeee~!!! อ๊ากกกกกกกกก” ร่างโปร่งใส่เกียร์ม้าวิ่งไม่คิดชีวิต ยิ่งวิ่งมันยิ่งตาม
“oh my goddddd~!!!” จียงมุ่งหน้าไปทางแสงสว่างนั่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
และแล้วก็หลุดพ้นจากชั่วโมงอันโหดร้ายนี่ได้สักที
ร่างโปร่งยืนหอบอยู่ทางออก โอ้ยย สาบานเลยจะไม่เข้าบ้านผีสิงนี่อีกแล้ว T^T
จึ๊กๆ~(สะกิด)
“เฮ้!!”
“อ๊ากก!!” เนื่องจากยังไม่เลิกหลอกกับเหตุการณ์เมื่อครู่ จึงทำให้จียงหัวใจจะวายเมื่อร่างน้อยสะกิด
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ยูวกลัวขาดนี้เลยเหรอฮะ ฮ่าๆๆๆ” ร่างน้อยยืนหัวเราะจียงที่หน้าซีดเป็นเผือกร้องไห้อยู่
“you left me TT”
“ย๊าาาา ไอแอมน็อตแมนนน ยูปล่อยยัวร์แฮนส์เองนะ -3-”
“I almost got killed T^T”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ซึงรีระเบิดหัวเราะชุดใหญ่กับร่างโปร่งนี่
บ้าไปแล้ว ในนั้นมันมีแต่คนที่แต่งเป็นผีทั้งนั้น - -
“Stop laughing.. I don't want to play anymore go home pleasssse T~T”
“ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆ ว่าไงนะฮะ ฮ่าๆ”
“ย๊าาา - -* back home”
“เราเพิ่งมาถึงเองนะฮะ - -”
“พลีสสสสส” จียงเห็นว่าร่างน้อยมีท่าทีขัดขืน จึงต้องใช้ลูกอ้อน ซึ่งซึงรีก็ต้องยอมเสียไม่ได้
เปลืองเงินชิบ - - เข้ามาแป๊บเดียวยังเล่นไม่คุ้มเลย
คอยดูนะ ถ้านายนี่เจอกระเป๋าเมื่อไร พ่อจะเรียกคืนมั้นสิบเท่าเลย ฮึ้ย!!
ซึงรีบ่นในใจ ในขณะที่กำลังเดินออกจากสวนสนุกเพื่อไปขึ้นรถกลับบ้าน
เล่นแค่อย่างเดียวมันคุ้มตรงไหนเนี้ยยยยยย ซึงรีอยากครายยยยย TT
TBC.
-----
ยาวมั้ยคะ? 55555
เวลาที่ไรท์แต่งแล้วแบบมันเหมือนจะยาวแต่พอมาอ่านๆดูแล้วมันสั้นอีกละ
5555
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ชอบฟิคของเค้านะคะ >< รักค่ะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น