คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Outreach Love : Chapter 4
บทที่ 4
เสียงนกร้องจิ๊บๆอย่างบันเทิงเริงจิตที่ริมหน้ารับแสงอาทิตย์ยามเช้า
ซึ่งมัน...
“จะร้องไรนักหนาวะ! จะนอนโว้ยยยย!”
เมือสิ้นเสียงตะโกนอันแสนหงุดหงิดของผม นกสองตัวนั้นก็โผบินออกไปสู้ท้องนภา - -
รำคาญชิบ ลุงหยางอุตส่าห์ไม่อยู่จะแอบตื่นสายซะหน่อย
นกพวกนี้ดันมากวนเวลาอันแสนสบายของกู จุนฮเวผู้นี้เสียได้
มันน่าจับมาผัดเผ็ดจริงๆ - -
ว่าแล้วก็กลับสู้ห้วงนิทราเช่นเดิมเถิด
ปัง!!!
ซ่าาาา~
ไม่ต้องรอให้ได้ถามไถ่อะไร น้ำเย็นๆที่ผมได้รับทุกเช้าถูกสาดกระเซ็นเข้าหน้าเต็มๆ
วิธีการปลุกแบบนี้ไม่ต้องถามเลยว่าใคร - -
ช่างดิ ไม่ลุกเว้ย นอนเปียกๆแบบนี้แหละง่วง!
“จะลุกไม่ลุก” เสียงหวานกับถ้อยคำห้วนๆนั่นมันช่างไม่เข้ากันซะเล้ยยย
“ไม่ลุกเว้ย ลุงหยางไม่อยู่”
“ถึงพ่อฉันไม่อยู่ นายก็ควรลุกไปทำหน้าที่สิ อีกอย่างนายโดนทำโทษอยู่ ต้องลุกขึ้นไปดูแลผัก”
“ช่างมันเหอะ มันไม่ตายง่ายๆขนาดนั้นหรอก”
ผมว่าพลางดึงผ้าห่มคลุมทั้งตัว หัวด้วย
แม่งเปียกทุกสิ่งสรรพ หนาวเว้ย! TT
“ได้ไปล้างคอกหมูไม่รู้ด้วยนะ ดูท่านายจะได้ไปคนเดียวซะด้วย เพราะพี่ฮันบินเขาตื่นแต่เช้าไปอยู่แปลงผักนู้น”
มึงจะขยันไปไหนวะคิมฮันบิน!
“เออๆๆ ลุกแล้วๆๆ”
ผมลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ โอ้ยย ขี้เกียจก็ขี้เกียจ
นานๆทีจะได้ตื่นสายขอนอนอีกนิดไม่ได้ไงวะ - -
“คนทำผิดไม่มีสิทธิ์บ่นนะ ^_____^” ยิ้มให้ผมเสร็จก็เดินจากไป
รู้ได้ไงว่าบ่น.. เป็นผีเหรอ o.O?
ผมหอบผ้าห่มไปตากที่ราวหน้าบ้าน เสร็จแล้วก็เปลี่ยนชุด
ตั้งแต่มาอยู่นี่ผมก็โดนปลุกด้วยน้ำเย็นมาโดยตลอด
ถ้าไม่สบายขึ้นมาวันไหนนะ พ่อจะสาปแช่งให้กินข้าวไม่อร่อยไปตลอดชีวิตเลย - -
ฮัทชิ่วว!!!!
โอเค ถามหาหวัดหวัดก็มา ดี๊ย์ดี - -
ผมเดินไปยังแปลงผักน้อยกลอยใจ ฮันบินไม่อยู่ สงสัยไปเก็บผักแล้วมั้ง
ไม่เข้าใจทำไมต้องเก็บผักทุกวันด้วยวะ
ผมเดินย่ำลงไปในแปลงผัก จอร์ดงจอร์แดนอะไรช่างแม่ง
ถุงเท้าเหลือคู่สุดท้ายแล้ว - -
มันแฉะๆนะ สงสัยฮันบินรดให้แล้วมัง น่ารักจริงๆคุณพี่ชาย
ว่าแล้วผมก็ย้ายร่างตัวเองไปยังแปลงผักใหญ่ ที่ที่ผมสร้างวีรกรรมไว้ตั้งแต่วันนู้นน
ดงฮยอกไม่อยู่หนิ เห็นแต่พี่จินฮวานกับฮันบินเก็บผักใส่ตะกร้าอย่างขยันขันแข็ง
สวนผักอันกว้างใหญ่ กับอากาศเย็นๆลมพัดเอื่อยๆ
แหม่อากาศแบบนี้กับธรรมชาติแบบนี้ มันก็ดีอยู่นะครับ
ถ้าไม่ติดตรงที่ ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเที่ยว...
ผมหยุดมองบรรยากาศรอบๆพลางหันมาผู้มาใหม่
ตายยากจริงๆ - -
“เก็บตรงนี้เสร็จแล้ว ก็ขนไปไว้ตรงนู้นนะ อย่าให้ผักช้ำหละ”
เสียงเล็กๆที่ผมเคยคิดว่ามันน่ารัก บัดนี้น่ารำคาญเต็มทน
โดนปลุกด้วยน้ำเย็นๆทุกเช้า กินข้าวเสร็จต้องล้างจานเอง ทำแตกก็โดนด่า
แล้วตอนนี้ยังมานั่งสั่งงานสบายใจ
อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ คิมดงฮยอก
“มองไรอะ ว่างเหรอ ทำงานไปสิ ^___^” ตอนไม่พูดมันก็น่ารักอยู่นะ
ทำไมพอพูดแล้วน่าเตะวะ - - หมั่นไส้รอยยิ้มนี่จัง
“ทำอยู่ ตาบอดเหรอ” ผมก้มลงยกตะกร้าผักขึ้นแล้วเดินหนีออกจากตรงนั้น
ก่อนที่ดงฮยอกจะเปิดปากด่าอะไรผมอีก
ใครจะอยู่ให้ด่าหละครับ
“ย๊า! พี่จินฮวาน บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องยก เก็บผักอย่างเดียวก็พอ!”
“มันไม่ได้หนักอะไรขนาดนั้นซะหน่อยฮันบิน! มาด้วยกันก็ต้องช่วยกันทำดิ”
เสียงพี่จินฮวานกับฮันบินดังขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากตะกร้าผักกันสุดแรง
“เอามานี่เดี๋ยวผมยกเอง!”
ผมว่ามันต้องโดนลุงหยางด่าเพราะผักช้ำแน่นอน
“ไม่ ฉันยกมาแล้วก็ต้องยกไปให้ถึงสิ”
ตะกร้าผักหลุดมือชัวร์ - -
“ไม่ได้! ส่งมันมาให้ผม!”
“ปล่อย! คิมฮันบิน!”
“อ๊ะ! / เฮ้ย!!”
ตุบ!!
ผมหันกลับไปมองสองคนนั้นหลังจากได้ยินเสียงตะกร้ากระทบพื้น
อื้อหืมมม ภาพสวยใช้ได้
ฮันบินกอดพี่จินฮวานไว้ไม่ให้ล้ม ทั้งคู่ยังคงจ้องหน้ากันด้วยความตกใจ
ให้ผมเดานะต้องมีใครสักคนใจเต้นแรง
สองคนนี้แม่งดูมีอะไรอะ
“เฮ้ยๆ จะจ้องกันอีกนานมั้ย เป็นปลาพี่จินฮวานคงได้ท้องลูกเป็นโหลแล้วมั้งนั่น ทำงานๆ”
สิ้นเสียงตะโกนของผมสองคนนั้นก็รีบผละออกจากกันทันที
โด่ว อย่าให้รู้นะว่าแอบกิ๊กกัน จะฟ้องป๊า -3-
ผมละความสนใจจากพี่ทั้งสองก่อนเดินเอาผักไปเก็บที่
ฮัทชิ่วว!! โอ่ยยย ปวดหัว TT
ผมวางตะกร้าผักลงบนโต๊ะ ก่อนยืนนิ่งๆให้รอบๆตัวผมหยุดนิ่ง
ทำไมมันหมุนไหมดอย่างงี้อะ เดี๋ยวอ้วกนะเว้ย
“จุนฮเว ไหวมั้ยเนี่ย นายดูหน้าซีดๆนะ ไม่สบายเหรอ” พี่จินฮวานที่เพิ่งเดินเข้ามา ถามผมขึ้น
“ไหวๆ ผมไม่เป็นไรหรอก เดินเร็วไปมั้ง”
“ไหวแน่นะ ไม่ไหวเดี๋ยวฉันบอกดงฮยอกให้”
“ไม่เป็นไรๆ พี่ไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวผมออกไป”
พี่จินฮวานพยักหน้า หันมามองผมอีกครั้งก่อนเดินออกไป
เฮ้ยนี่จริงจังนะ ทำไมเวียนหัวจังวะครับ
ผมทิ้งตัวลงนั่งด้วยความที่รอบตัวเหวี่ยงเร็วเกินไป
ผมหลับตาลงแล้วสะบัดหัวสองสามที แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหาย
ผมไม่อยากป่วยที่นี่... มันทำให้ผมคิดถึงแม่ TT
“มานั่งอู้อะไรตรงนี้ ทำไมไม่ไปทำงาน”
เสียงเล็กๆดังขึ้นอย่างห้วนๆ ไม่ต้องเดา
ดงฮยอกเดินเข้ามาหาผมโดยพาหน้าดุๆที่มันดูเหมือนแมวนั่นมาหาผมด้วย
“ฉันเวียนหัว ขอนั่งพักแป๊บเดียวเดี๋ยวออกไป”
“ไปได้แล้ว นายเข้ามานานแล้วนะ”
ผมพยักหน้าเบาๆก่อนลุกขึ้นเดินตามดงฮยอกไป
แต่......
“เฮ้ย! จุนฮเว!”
ใครเรียกวะ.....
.
.
.
“ดงดง พี่ว่าจุนฮเวไม่สบายนะ” พี่จินฮวานที่เดินกลับมาจากที่เอาผักไปเก็บตะโกนบอกผม
จุนฮเวเนี่ยนะไม่สบาย..
“อ่า เดี๋ยวผมไปดูแล้วกันฮะ”
ผมเดินจากพี่จินฮวานไปยังที่เก็บผักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากแปลกผักนี้นัก
“มานั่งอู้อะไรตรงนี้ ทำไมไม่ไปทำงาน”
ผมปั้นหน้าปั้นตาให้ดูน่ากลัว หมอนั่นจะได้ไม่กล้าเถียง
แต่เอ่อ.. ลักษณะเหมือนจะเถียงไม่ไหวหรอกมั้งนั่น
“ฉันเวียนหัว ขอนั่งพักแป๊บเดียวเดี๋ยวออกไป”
“ไปได้แล้ว นายเข้ามานานแล้วนะ”
จุนฮเวพยักหน้าเบาๆกับคำพูดผม พลางค่อยๆลุกขึ้น
อ่า เขาคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ผมหมุนตัวกำลังจะเดินออกไป แต่ความเงียบของจุนฮเวทำให้ผมสงสัยจึงหันกลับไปดูอีกครั้ง
“เฮ้ย! จุนฮเว!”
ร่างสูงล้มพับลงที่พื้น ผมรีบวิ่งไปดูเขาทันที
“จุนฮเว จุนฮเว” ผมเขย่าตัวจุนฮเวก่อนจะนั่งลงแล้วประคองหัวจุนฮเวมาไว้ที่ตัก
หืม.. ตัวร้อนจี๋เลย..
จะทำไงหละทีนี้ TT ตัวหมอนี่ก็ไม่ใช่เล็กๆ
พี่ฮันบินกับพี่จินฮวานไปไหนก็ไม่รู้ แงงงงงง
แบกก็ได้ T______T
“ทำตัวให้มันเบาๆหน่อยนะ”
“.....”
รู้ว่าพูดไปก็ไม่มีใครตอบหรอกฮะ - -
ผมจับสองแขนยาวๆของจุนฮเวพาดไหล่ จับไว้แน่นแล้วรวบรวมกำลังทั้งหมด
ฮึบบบ!!!!!!!!
ยันตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ไม่ขยับเลยสักนิด TT
อีกครั้งละกัน
ฮึบ!.. ย๊ากกกก!!!!!!
ผมลุกขึ้นยืนได้สำเร็จโดยมีร่างยักษ์ไร้สติแน่นิ่งอยู่บนหลัง
คนรึหมีเนี่ย TT หนักเป็นบ้าเลย
ผมแบกจุนฮเวกลับเข้าห้องอย่างยากลำบาก
มันใช่มั้ยที่ให้เคะแบกเมะแบบนี้เนี่ยไรท์! -3-
“น..หนาว” เสียงสั่นเครือข้างๆหูพร้อมไอร้อนๆนี่ทำเอาจั๊กจี้เป็นบ้า
ทำไมป่วยแล้วต้องเป็นลมด้วยเนี่ย เป็นสาวน้อยรึไงกัน TT
อีกนิดเดียวคิมดงฮยอก สู้ๆ ฮึบบ
ใช้เวลานาพอควรในการแบกร่างยักษ์นี่ ในที่สุดก็ถึงหน้าห้อง TT
ตุบ..
ผมทิ้งร่างจุนฮเวลงกับที่นอน โอ้ยย ปวดหลัง
“ลดน้ำหนักบ้างนะ!!” ตะโกนใส่หมอนั่นให้สะใจก่อนจะหมุนตัวออกจากห้อง
“หนาว...”
ผมเหลือบตามองบนไปที ก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจุนฮเว
ทำไมที่นอนชื้นๆอะ... ผ้าห่มก็ไม่อยู่..
อ่า ผมสาดน้ำปลุกหมอนี่นี่เนอะ แหะๆๆ
“ขอโทษนะจุนฮเว”
ด้วยความที่ผมหมดแรงจากการแบกร่างยักษ์นี่แล้ว
เลยทำการเคลื่อนย้ายจุนฮเวอีกครั้งด้วยการลาก..
ครืดดด~~
ผมยึดขายาวๆนั่นไว้แน่นๆก่อนออกแรงดึง ลากจุนฮเวออกจากห้องของเขาไปห้องผม
ก็ไม่ได้อยากให้นอนหรอกนะ ถ้าไม่ติดว่าที่นอนหมอนี่เปียก
แล้วคนทำให้มันเปียกก็คือผม..
ปัก!!
เสียงวัตถุชนกับพื้นที่ยกสูงของประตู เรียกให้ผมหันไปดู
อ่า.. บางทีผมก็ลืมว่าบ้านผมมันเป็นแบบเกาหลีดั้งเดิม
“แหะๆ ฉันไม่ผิดนะ -3-”
ผมเดินไปยกหัวจุนฮเวให้พ้นจากความสูงของพื้น ก่อนออกแรงลากเขาอีกครั้ง
เวรกรรมอะไรของผมเนี่ย TT
เฮ้อออ! ผมทิ้งตัวลงนั่งพื้นอย่างหมดแรงหลังจากพาจุนฮเวมายังห้องผมสำเร็จ
ต่อไปนี้จะไม่ปลุกด้วยน้ำอีกละ ขอโทษ T_T
ใบหน้าของจุนฮเวยังคงแดงขึ้นเรื่อยๆจากพิษไข้
ดงฮยอกเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากคนตัวสูงเพื่อเช็คอุณหภูมิ
ความร้อนจากร่างกายคนตัวยักษ์ทำเอาตกใจไม่น้อย
“แม่.. หนูหนาว..”
อาการเพ้อจากพิษไข้นั่นทำให้จุนฮเวดูเป็นเด็กน้อยไร้ซึ่งความกวนประสาทในยามปกติ
เอาจริงๆเป็นไข้แบบนี้ตลอดไปก็ดีเหมือนกันนะ
ดงฮยอกยันตัวเองลุกขึ้นเตรียมน้ำและผ้าผืนเล็กๆ
มาเช็ดตัวคนป่วย
กะละมังใบเล็กถูกวางลงข้างๆ
มือเล็กหยิบผ้าขึ้นมาบิดหมาดๆแล้ววางลงบนหน้าผากร่างสูงเบาๆ
ก่อนจะลากผ้าผืนเล็กไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาอย่างเบามือ
“อืม..” เปลือกตาคมค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ
โดยที่ดงฮยอกไม่ทันได้สังเกตเพราะง่วนอยู่กับการเช็ดตัวให้ร่างสูง
จุนฮเวอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นดงฮยอกขะมักเขม้นอยู่กับการเช็ดตัวให้ตน
สัมผัสเบาๆที่หน้าท้องนั่นทำเอาจุนฮเวจั๊กจี้แปลกๆ
มือเล็กที่สัมผัสเนื้อเขาอย่างไม่ตั้งใจนั่นทำเอาอุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
มือเล็กเลิกเสื้อจุนฮเวจนถึงคอ ใบหน้าหวานขึ้นสีเรื่อๆ
ความรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มตัวเองทำเอาดงฮยอกงงงวยไม่น้อย
“อ..เอ่อ ฉันไม่ได้ลวนลามนายนะ ก..ก็นายป่วยอะ!” ดงฮยอกก้มหน้าพูดเสียงดัง
จุนฮเวที่เห็นทุกอย่างอดหัวเราะไม่ได้
“อืมม ฉันรู้น่า”
ร่างเล็กหันขวับมาทางคนป่วยทันทีที่ได้ยินเสียง
“น..นายตื่นตั้งแต่เมื่อไรอะ!”
“ตั้งแต่นายลูบไล้ท้องฉันนั่นแหละ”
“ไอ้บ้า! ฉันเช็ดตัวให้นายต่างหากเล่า! เช็ดเองเลย ไปเล่า!”
ผ้าผืนเล็กถูกโยนลงกะละมัง ก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้น
โมโหเพราะอะไร ดงฮยอกก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“เดี๋ยว.. ฉันป่วยอยู่นะ แล้วนายก็เป็นต้นเหตุด้วย..”
ดงฮยอกถอนหายใจออกมาอย่างช่างใจ ก่อนนั่งลงข้างๆร่างสูง
หยิบผ้าบิดหมาดๆมาเช็ดตัวให้อีกคนต่อ
“ยิ้มอะไรหละ เป็นบ้าเหรอ”
จุนฮเวพยักหน้าเบาๆก่อนหัวเราะออกมา
เขาคงบ้าไปแล้วจริงๆนั่นแหละ - -“
ผ้าผืนเล็กถูกพับเป็นสี่เหลี่ยมก่อนวางแหมะไว้ที่หน้าผากของคนป่วย
“นอนอยู่นี่แหละ เดี๋ยวไปเอาข้าวมาให้ จะได้กินยา”
จุนฮเวพยักหน้ารับ นอนยิ้มไม่หุบตั้งแต่ตื่นขึ้นมา
จนคนตัวเล็กเช็ดตัวให้เสร็จก็ไม่หุบยิ้มสักที นี่พิษไข้มันทำให้คนเป็นบ้าเหรอ
รอไม่นานนักดงฮยอกก็กลับมาพร้อมข้าวต้มร้อนๆ
นี่ทำอาหารเก่งรึแอบทำไว้ อะไรจะทำไวปานนั้น
“อะ กินข้าวจะได้กินยา” ถ้วยข้างต้มถูกวางไว้ข้างๆคนตัวสูงที่นอนอยู่
“^_____^” จุนฮเวไม่พูดอะไร ไม่แม้แต่จะขยับตัว
ทำเพียงนั่งยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น
“ยิ้มไร กินสิ” ดงฮยอกขมวดคิ้วดุเสียงแข็ง
นี่ป่วยทำไมถึงปัญญาอ่อนหละ - -
“ป้อนหน่อย..” ว่าจบก็ยิ้มกว้างเหมือนเด็กๆ
ดงฮยอกอึ้งกับพฤติกรรมแปลกๆของจุนฮเว
ไม่อยากเชื้อเลยว่าคนคนเดียวกัน - -“
“อาาา...” อ้าปากรอเป็นเหตุให้ดงฮยอกต้องนั่งลงตักข้าวป้อนอีกคนอย่างช่วยไม่ได้
“อ๊ากก! ร้อนๆๆๆๆ ฟู่วว” ใบหน้าหล่อแดงไปจนถึงหูกับความร้อนของข้าวต้มคำโต
“ขอโทษๆๆๆ ลืม.. ฮะๆๆๆ” ดงฮยอกรีบยื่นน้ำให้จุนฮเวก่อนหลุดหัวเราะออกมา
จุนฮเวพองแก้มใส่ดงฮยอกแบบเวลาเคะงอนเขาชอบทำกัน
ดงฮยอกหัวเราะไม่หยุดกับท่าทางนั่น ไอ้น่ารักมันก็น่ารักนะ
แต่หน้าโหดๆมางอนเป็นตุ๊ดแบบนี้มันใช่เหรอ 55555555555555
“หัวเราะอะไร ตลกมากเหรอ - -”
“อื้อ ตลกมาก 5555 อะๆ ขอโทษๆ นี่เป่าแล้วๆ” ป้อนคนตัวสูงอีกครั้ง
จุนฮเวยอมรับช้อนที่บรรจุข้าวนั่นเข้าปากอย่างระมัดระวัง
ถึงกระนั้นดงฮยอกก็ไม่มีท่าทีจะหยุดหัวเราะ
“ขำอะไรของนายนักหนาเนี่ยคิมดงฮยอก”
“ปากนายเลอะอะ ฮะๆ” มือเล็กถือวิสาสะเกลี่ยข้าวที่มุมปากคนตัวสูง
และสติลหัวเราะไม่หยุดหย่อน
หมับ! จุนฮเวจุบแขนคนตัวเล็กก่อนจ้องเขม็ง
ดงฮยอกหยุดหัวเราะในทันทีด้วยความหวาดกลัวกับตานั่น
มือหนาดึงแขนเล็กเข้าหาตัวเองอย่างช้าๆ ก่อนจะ...
แลบลิ้นเลียนิ้วเรียวที่มีข้าวติดอยู่
“เดี๋ยวมือเลอะ” ยิ้มใส่คนที่นั่งแข็งเป็นหินไปที
ดงฮยอกนั่งนิ่งกับการกระทำเมื่อครู่ของจุนฮเว
เพิ่งโดนเลียมืองั้นเหรอ..... -///////////////////-
“หืม.. ป้อนข้าวฉันแค่นี้ติดไข้แล้วเหรอ หน้าแดงหมดเลย ฮ่าๆๆ”
“บ..บ้า! กินเองเลยไป!” ได้สติจากการล้อเลียนของคนตัวสูง
มือเล็กวางถ้วยข้าวลงก่อนเดินออกจากห้องไปทันที
จุนฮเวนอนหัวเราะกับตัวเองก่อนถือถ้วยข้าวมานั่งกินเอง
ดงฮยอกเดินออกมาจากห้องตัวเองด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว หรือเขินอายกันแน่
รู้แต่ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด หรือจะติดไข้จากจุนฮเวจริงๆ??
\\ ดงดงอาาา~! จุนฮเวจะกินยาแต่จุนฮเวไม่มีน้ำครับบบบ //
เสียงตะโกนจากในห้องทำเอาดงฮยอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
แทนตัวเองว่าจุนฮเว โอ้ยย จะบ้าตาย TT
พาร่างตัวเองกลับเข้าห้องพร้อมน้ำดื่มอย่างช่วยไม่ได้
ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นคนทำนายป่วย ฉันไม่มีทางมาดูแลนายหรอกนะกูจุนฮเว!
“อะ”
“ขอบคุณครับ” รับน้ำจากคนตัวเล็กก่อนส่งยิ้มให้
เวลานี้ทำไมจุนฮเวดูไม่มีพิษมีภัยเลยแหะ เหมือนเด็กๆยังไงไม่รู้
แต่ไม่นับไอ้ที่โดนเลียมือไปเมื่อครู่นะ - -
“กินยาแล้วนอนพักนะ จะได้หายไปทำงานเร็วๆ ^^ ไปหละ”
“เดี๋ยว ดงดงอา..”
เสียงอ้อนแบบนี้มันชวนขนลุกแปลกๆแหะ - -“
“มีไร..”
“อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าฉันจะหลับได้มั้ย.. นะ”
“อ่า.. ก็ได้ เฮ้ย!” (สบถแมนมากค่ะดง 5555)
ร่างเล็กโดนแขนยาวดึงให้ลงไปนอนด้วยกัน
ก่อนจุนฮเวจะพลิกตัวให้ดงฮยอกอยู่ด้านล่างแทน
“ทะ..ทำอะไรของนาย ปล่อยนะ!” ดงฮยอกดิ้นเพื่อเอาตัวรอดแต่ก็ไม่สำเร็จ
ข้อมือถูกกดไว้กับที่นอน ส่วนสองขาก็ถูกหนีบไว้ด้วยคนด้านบน
“นายทำให้ฉันป่วย นายต้องป่วยเหมือนฉัน! หึหึหึหึหึ”
“ไอ้บ้าาาาาาาาาา!! ปล่อยฉันนะ! ปล่อยยยยยย!!!”
“หึหึหึ ตะโกนไปเหอะ คนแถวนี้เขาจะได้รู้ว่านายกำลังจะเป็นของฉัน”
“ห๊ะ!? พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย!! ปล่อย!!”
“รับไข้ฉันไปซะดีดี หึหึหึ”
“ปล่อยจุนฮเววววว!!”
ฟุบ!
จุนฮเวล้มตัวลงนอนทับดงฮยอกอย่างกะทันหัน
อ่า คงเป็นเพราะยาแหละมั้ง
“ไอ้บ้าเอ๊ย.. เล่นไรก็ไม่รู้ -/-” มือเล็กดันอกคนตัวสูงด้านบนให้ลงไปนอนดีๆ
ลุกขึ้นยืนก่อนโยนผ้าใส่หน้าคนป่วยด้วยความหมั่นไส้
หายดีเมื่อไรนายเจ็บตัวแน่ กูจุนฮเว!
TBC.
-------------------------------
ขอกำลังใจในการดำเนินเรื่องต่อไปด้วยนะคะ
รักรีด จุ๊บบบ >3<
B E R L I N ❀
ความคิดเห็น