The Schicksal cafe

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4

.

.

.

ยิ่งใกล้เวลาปิดร้าน ลูกค้ายิ่งดูบางตา ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา

ลูกค้ามากมายเพิ่มขึ้นทุกวันๆ จนพนักงานเองก็ตกใจ

ลูกค้าที่เหลือค่อยๆทยอยกลับออกไป แต่คนเข้ามาก็ยังมีบ้าง

จึงทำให้เวลาปิดของร้านต้องเลื่อนออกไปอีก

“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคร๊าบบบ~” แดซองยิ้มหวานพรางโค้งให้ลูกค้าสองคู่สุดท้ายของวันนี้

ป้ายหน้าร้านถูกพลิกจาก ‘OPEN’ เป็น ‘CLOSE’

บ่งบอกว่าหมดเวลาสำหรับค่ำคืนนี้แล้ว

พนักงานอันน้อยนิดต่างช่วยกันทำหน้าที่ของตนอย่างขยันขันแข็ง ทั้งเช็ดโต๊ะ ถูพื้น ทิ้งขยะ ล้างแก้วล้างจาน

ส่วนกระจกในมุมต่างๆของร้านนั้นเป็นหน้าที่ของซึงรี

ร่างน้อยง่วงเหงาหาวนอนเพราะเหนื่อยล้ากับงานเสิร์ฟมาทั้งวัน

ตากลมสลึมสะลือในขณะที่มือยังถูวนบนกระจกนั่นซ้ำไปมา

ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ

จียงที่นั่งอยู่ด้านในเห็นร่างน้อยเช็ดกระจกอยู่ข้างนอกด้วยฟิลลิ่งที่ใกล้จะหลับเต็มที

จึงเคาะกระจกเรียก แต่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ร่างน้อยไม่มีท่าทีจะหืออือเลยสักนิด

“เฮ้~! ซึงรียา!!”

“อุ๊แม่! ทหารตกกระไดกระเด็นกระดอนไปดิ้นกระเด่วๆ! ตกใจหมดเลย!!”

ซึงรีสะดุ้งยกใหญ่กับร่างโปร่งตรงหน้าที่แอบมาจ๊ะเอ๋เขาตอนสะลึมสะลืออยู่แบบนี้

และคำอุทานของซึงรีทำเอาจียงงงตึ๊บ

“haha are you sleepy?? But what did you say?? What กาไดกาเดวๆ??”

“ฮะๆ อุทานหนะฮะ.. เอ่อ ช่างมันๆ” ร่างน้อยตอบปัดๆพรางหันไปเช็ดกระจกต่อ

“I will do that for you. Getting some rest boy” จียงแย่งผ้ามาจากร่างเล็กพรางดันหลังอีกคนให้เดินเข้าประตูไป

“อะไรของเขา -0-” ซึงรีงงเป็นหมีหลงป่า ยังไม่ทันแปลประโยคที่ได้ยินเลอะ แต่ไม่ต้องแปลก็เข้าใจแล้วหละ

ซึงรียิ้มให้ร่างโปร่งที่ตอนนี้เช็ดกระจกแทนตัวเองอย่างขยันขันแข็ง

“งีบสักหน่อยแล้วกัน T^T” ร่างน้อยนั่งลงฟุบกับโต๊ะอย่างเหนื่อยล้า ปล่อยตัวเองให้ล่องลอยเข้าสู่ห้วงนิทรา

.

.

.

ฟรึบ~ พรึบ~! (เสียงสะบัดผ้าค่ะ - -‘’)

กว่าจะเช็ดกระจกเสร็จคนอื่นก็กลับไปจนหมดแล้ว

จียงเดินเข้ามาภายในร้าน พรางนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่หลับตาฝันหวานอยู่

ตาคมจ้องดวงหน้าขาวอย่างไม่ละสายตา คิ้วหนาขนตายาวเรียงสวย จมูกโด่งๆริมฝีปากบางสีเชอรี่น่าหลงใหล

น่ารัก.. น่ารักไปทุกอณูรูขมขนจริงๆ

“ซึงรี.. ซึงรีอา” จียงเรียกคนน่ารักพรางเขย่าแขนเบาๆ แต่คนตัวน้อยกลับขมวดคิ้วแล้วหันหน้าหนีไปหลับต่อทางอื่น

“yaa~.. Wake up boy... We have to go home… ya ซึงรี..”

ไม่ว่าจะเรียกครั้งคนน่ารักก็ไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นมาเลย

“yaa don't sleep here.. wake upp~” ก็เล่นกระซิบเป็นแมวเดินแบบนี้ใครมันจะไปตื่นให้ - -

จียงมองร่างน้อยตาเยิ้มพรางยิ้มกริ่ม มือหนายกแขนร่างน้อยออก

ร่างโปร่งนั่งลงตรงหน้าคนที่หลับสนิทอยู่ แขนเล็กถูกดึงมาพาดไว้ที่ลำคอ

จียงออกแรงดึงเบาๆให้ร่างน้อยทิ้งตัวลงมาบนแผ่นหลังของตน

หนักเหมือนกันนะเรา.. -,-

จียงบ่นในใจพรางใช้พละกำลังที่มีลุกขึ้นยืนแบกร่างน้อยไว้บนหลัง

ขายาวก้าวผ่านประตูร้านอย่างทุลักทุเล เท้าซ้ายถูกใช้เหยียบล็อกประตูร้านเสร็จสัพ

เรียวขาก้าวเดินไปตามท้องถนนอย่างใจเย็น ลมหายใจเบาๆที่รดต้นคอร่างโปร่งอยู่นั้น ไม่ได้ทำให้เจ้าของคอรำคาญเลยสักนิด

กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“อื้ออ..” ร่างเล็กดิ้นเบาๆอยู่บนหลังกว้าง ซุกหน้าลงกับไหล่นั่นพรางกอดคนที่แบกตนอยู่แน่น

คอนโดที่ไม่ได้อยู่ไกลมากนักทำให้จียงเลือกที่จะเดินกลับมากกว่าขึ้นรถแบบคนตัวเล็ก

เพราะอะไรเหรอ.. ขึ้นรถมันก็ถึงเร็วสิ

เดินแบบนี้แหละ สุขีดีจะตายไป

ลมเบาๆพัดผ่าน อากาศเย็นสบาย แสงไฟส่องข้างทางยิ่งทำให้เส้นทางในการเดินกลับนี้ยิ่งโรแมนติกยิ่งนัก

ยิ่งถ้ามีดอกไม้ร่วงโรยตามสายลมนี่ก็ซีรีย์ดีๆนี่เอง 55

จียงหยุดเดินขยับคนตัวน้อยที่ไหลลงเรื่อยๆขึ้นให้เข้าที่ เด็กน้อยบนหลังยังคงคลอเคลียซุกไหล่และลำคอเขาไม่เลิก

อะไรจะมีความสุขเท่าควอน จียงตอนนี้ ไม่มีอีกแล้ว

.

.

.

เดินมาสักพักก็ถึงหน้าห้อง

จียงปล่อยมือข้างหนึ่งกดรหัสเข้าห้องอย่างคล่องแคล่วยังกะป็นห้องของตัวเอง ทั้งๆที่มาอาศัยอยู่เพียงวันเดียว

ประตูเปิดออกพร้อมร่างโปร่งที่เดินทุลักทุเลเข้ามา

ร่างน้อยถูกวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม มือหนาถือวิสาสะถอดเสื้อโค้ดออกให้ร่างน้อย

ใจก็นึกอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้(พี่จี อิหื่น - - 55555) แต่มาคิดๆอีกที ก็คงจะเหมือนละครที่เคยๆดูมา

ที่ว่า พระเอกเปลี่ยนเสื้อให้พอนางเอกตื่นมาก็โวยวายใส่อะไรแบบนั้น จึงถอดเพียงเสื้อกันหนาวอีกตัวออก

เหลือเพียงเสื้อแขนสั้น กับบ็อกเซ่อร์ที่ร่างน้อยสวมไว้ใต้กางเกงยีนส์ตัวหนานั่น

ตาคมเผลอมองขาขาวๆของร่างเล็กอยู่นานกว่าจะเรียกสะติตัวเองกลับมาได้ก็น้ำลายแทบหก

จียงจัดการห่มผ้าให้คนน่ารัก ปรับอุณหภูมิแอร์ให้เข้าที่ เดินไปปิดไฟพรางปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุด

บ้านอันเงียบงันนำมาสู่บรรยากาศอันวังเวง มันเงียบไป.. เหมือนอะไรหายไป..

อ่อ! ใช่! จงฮุน จงฮุนหายไปไหนซะหละ

ความสงสัยหายไปทันที่ที่ตาคมเหลือบไปเห็นโพสต์อิทสีสดติดอยู่ที่ตู้เย็น

อ่านไม่ออกหรอก แต่น่าจะเป็นของจงฮุนนั่นแหละ

เวลาล่วงเลยไปจนดึกดื่น กว่าควอนจียงคนนี้จะข่มตาให้หลับบนโซฟาตัวนุ่มนี้

ค่ำคืนอันแสนโหวเหวงวังเวงกำลังจะผ่านไป TT

คิดซ้ำไปมาอยู่แบบนั้นจึงหลับได้

ซึงรีตื่นขึ้นมากลางดึกก็ตกใจ จำได้ว่าหลับอยู่ที่ร้านนี่นา..

ร่างน้อยเดินออกจากห้อง ตากลมปะทะเข้ากับร่างโปร่งที่นอนขดอยู่บนโซฟา
เพราะผ้าห่มและหมอนนั้น จียงเอาไปไว้ในห้องซึงรีตอนแอบไปนอนด้วย..

คิดแล้วก็หมั่นไส้ไม่หาย น่าปล่อยให้หนาวตายแบบนั้นแหละ แต่พอนึกถึงเรื่องวันนี้ก็โกรธไม่ลง

ที่เขามานอนอยู่บนเตียงนุ่มๆแบบนี้ ก็คงเป็นเพราะร่างโปร่งนี้แน่ๆ..

ร่างน้อยจึงหันกลับเข้าห้องหยิบผ้าห่มมาให้ร่างโปร่ง ห่มให้คนที่นอนอยู่ลวกๆแล้วเดินหนี

ชำระร่างกายเสร็จก็ตรงเข้าหาตู้เย็น(ดึกแล้วนะจ๊ะหมีจ๋าาา อิอิ) สายตาสะดุดเข้ากระโพสต์อิทสีแสบทรวง

‘ซึงรียาาา ฉันไม่อยู่ประมาณ2อาทิตย์นะ พอดีคุณพ่อคิดถึงลูกชายสุดที่รักหนะ อิอิ

ระหว่างนี้ก็ต้มรามยอนกินไปก่อนแล้วกันนะ หุหุ รักนะเพื่อนเลิฟ จุ๊บๆ >3<

-จงฮุนเทพบุตรสุดหล่อพ่อเป็นเศรษฐีมีปอร์เช่ขี่-’

ซึงรีหัวเราะกับคำลงท้ายจากเพื่อนรัก เอาซะอิ่มเลย

ร่างน้อยส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินเขาห้องไป

มือเล็กคว้าโทรศัพท์ขึ้นกดเข้าแอพพลิเคชั่นไลน์ นิ้วสวยกดเข้าแชตล่าสุด

Tue, 5/20

SeungRiTORY: พี่ฮะๆ วันนี้มีใครไม่รู้มาขอผมอยู่บ้านอะ แต่เขาก็นิสัยดีนะ อิอิ  19:42 PM.

SeungRiTORY: ผมขอถอนคำพูดที่ว่านิสัยดีนะฮะ -3- คนอะไรไม่รู้กวนสุดๆเลย! 20:27 PM.

SeungRiTORY: นี่พี่ไม่คิดจะตอบไลน์ผมเลยรึไงฮะ -3- งอนแล้วนะ!! 22:03 PM.

SeungRiTORY: .... 22:17 PM.

SeungRiTORY: ฝันดีฮะ.. 23:08 PM.

                                    Wed, 5/21

SeungRiTORY: คิดถึงนะฮะ.. ฝันดีครับ! ^^ 02:17 AM.

มือเล็กกดล็อกหน้าจอพรางโยนมือนถือลงบนเตียงแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างอ่อนล้า

เป็นยังไงบ้างนะ..

ตอนนี้พี่จะทำอะไรอยู่..

ไม่คิดถึงกันเลยรึไง...

ใจร้ายชะมัด...

ตากลมหลับลงช้าๆ ซึงรีพยายามทำสมองให้โล่งเพื่อจะได้หลับ

แต่มันก็ยากเหลือเกิน..

ภายใต้ความสดใสร่าเริงนั้น ไม่มีใครเคนรู้เลยว่าร่างน้อยนี่ซ่อนอะไรไว้บ้าง..

ไม่มีใครให้ระบาย นับวันยิ่งแทบล้นอกแต่พูดไม่ได้..

ความเหนื่อยล้าที่มาจากงานที่ทำทั้งวันทำให้ร่างน้อยเผลอหลับไปทั้งความคิดที่น่าปวดหัวเหล่านั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

TBC.


----------------------------

มาต่อตอนที่ 4 แย้ววววววว
สั้นไปหน่อย แต่จะอัพบ่อยๆนะคะ >3<

เอ๊ะๆ ใครกันมาทำให้ริริของเราต้องคิดมาก
งานนี้พี่จียงกินแห้วซะแล้วมั้งเนี่ย อิอิ


ขอขอบคุณท่านผู้อ่าน และกราบงามๆที่ตักท่านผู้อ่าน+เม้น อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ><
เห็นทุกคนชอบเรื่องที่เค้าแต่งแล้วมันมีความสุขอ่าาา
คนอ่านแฮปปี้เราก็แฮปปี้~~ อิ๊อิ๊
รักนะคะ จุ๊บๆ ><