คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Outreach Love : Chapter 3
บทที่ 3
“เมื่อวานเว้ย จุนฮเวมันถอดรองเท้าห้อยคอเข้าเล้าไก่ 55555”
เสียงคิมฮันบินที่สติลพูดไม่หยุดเกี่ยวกับผมเมื่อวานเรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นจากการถอนผักออกจากดินขึ้น
“ฮันบินครับ..”
“แล้วแบบถุงเท้ามันมีแต่อุนจิน้องไก่อะ ฮ่าๆๆๆ”
ไม่หยุด - -
“คิม ฮันบิน” ผมกดเสียงให้ต่ำลงและพูดดังขึ้นอีก
“คือโคตรเหม็นอะ แม่งบ้ารึบ้าก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เชี่ยฮันบิน! หยุดได้แล้วมึง!”
ผมทนไม่ไหว ลุกขึ้นแล้วเดินไปหามัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” มึงขำมากมั้ย - -
แค่ผมห่วงจอร์แดนมากนี่มันน่าขำขนาดนั้นเลยเหรอครับ - -
“ใจเย็นน่า ฮะๆๆ ไม่เห็นต้องโกรธเลย”
พี่จินฮวานก็อีกคน สีหน้าพี่แกดูทรมานจากการกลั้นหัวเราะมากอะ
“พวกพี่แม่ง ฮันบิน มึงอะเล่าทำไม”
ผมนั่งลงคว้าผักในตะกร้าขว้างมันด้วยความหมั่นไส้
“ก็มันตลกนี่หว่า จะมีสักกี่คนในโลกที่ถอดรองเท้าลุยอุนจิน้องไก่ 555555555”
“นั่นสิ ฉันว่านายอาการหนักแล้วนะจุนฮเว”
พี่จินฮวานเสริม เอ้อออ เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ - -
“เออออ!” ผมรัวสารพัดผักในตะกร้าใส่ไอ้พี่ที่รักทั้งสองคน
“เห้ย มึง หยุดจุนฮเว ฮ่าๆๆ”
ปากมันบอกว่าหยุดแต่แม่งก็รัวผักใส่ผมเหมือนกันแหละ
“หยุดได้แล้วน่าจุนฮเว เราไม่ควรเอาผักมาเล่นนะ ”
ผมกับฮันบินรัวผักใส่กันอย่างบ้าคลั่ง โดยมีพี่จินฮวานปรามอยู่
แต่ใครจะฟังหละครับ..
จากที่ทำเพราะความหมั่นไส้ตอนนี้เริ่มสนุกละครับ
ผักหมดก็ดึงมาใหม่ สุขี..
แต่เดี๋ยวนะ...
“ย๊า!!!!!!! พวกนายทำอะไรกันหนะ!!!!”
เสียงเล็กที่น่ารำคาญและน่ากลัวในเวลาเดียวกันดังขึ้น
ความเคลื่อนไหวทั้งหมดหยุดลง
ซวยละครับ...
“ใครเขาสั่งสอนให้เอาผักมาเล่นแบบนี้ มันของซื้อของขายนะ!!!”
ดงฮยอกเดินดุ่มๆมาทางพวกผมด้วยความโกรธจัดจัด
หน้างี้สั่นเป็นคุณชายชาวีในละครน้ำตากามมมม..เทพ ของไทยเลยครับ
“อ..เอ่อ ขอโทษนะดงฮยอก พวกเราไม่ได้ตั้งใจหนะ ใจเย็นๆนะ”
พี่จินฮวานลุกขึ้นแล้วเดินไปหาดงฮยอก
ผมและฮันบินวางอาวุธ(ผัก)ลงแล้วยกมือขึ้น มอบตัวให้กับตำรวจ เฮ้ย ไม่ใช่
“ฮันบินมันเริ่มอะ ฉันห้ามมันแล้วนะ!”
“อ้าวไอ่เหี้.ยยยย ทำไมทำงี้กับกูวะ”
กูจำได้มึงเคยแถตอนพากูไปแอบดูดงฮยอกเล่นน้ำ ฮันบิน
วันนี้กูจะแก้แค้น หึหึหึ
“คนที่ปฏิเสธก่อนนั่นแหละคนเริ่ม!!”
เย้ - - แล้วกูก็ผิด
“อะไรวะ ก็ม...”
“หุบปากจุนฮเว!!”
ผมหุบปากตามที่ดงฮยอกบอกอย่างช่วยไม่ได้
ทำไมถึงโกรธขนาดนั้นวะ โกรธจนผมไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอะ
“พวกคนรวยๆอย่างนายจะมาเข้าใจอะไร กว่าเขาจะปลูกผักพวกนี้ให้โตได้รู้มั้ยมันใช้เวลานานเท่าไร ต้องเอาใจใส่มากแค่ไหน แล้วดูสิ่งที่พวกนายทำสิ! มันใช่เรื่องมั้ย!!!”
รวยไม่รวยมันเกี่ยวไรวะ - -
นายก็ไม่ได้จนนี่ดงฮยอก ผมได้แต่เถียงในใจนี่แหละ
ใครจะไปหล้าต่อปากต่อคำกะดงฮยอกตอนนี้ โหดชิบ
พวกผมทั้งสามตกอยู่ในความเงียบ พี่จินฮวานดูหงอยสุดอะ
พี่เขาไม่ค่อยโดนดุ และไม่ได้ทำผิดอะไรด้วย..
“ฉันคิดอยู่แล้วว่ามันต้องวุ่นวายแบบนี้ ฉันไม่น่าไว้ใจให้พวกนายอยู่กันตามลำพังเลย”
“เราขอโทษนะดงฮยอก” พี่จินฮวานพูดขึ้น
“พี่ไม่ต้องขอโทษผม พี่ไม่ใช่คนผิด ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ปัญญาอ่อนเหมือนพวกนี้”
ใครคือพวกนี้ที่ดงฮยอกว่าวะ -0-
อ่า ผมเหรอ... - -
“พี่ฮันบิน จุนฮเวตามฉันมา”
ผมกับฮันบินเดินตามดงฮยอกมาเงียบๆด้วยความผิดที่พวกผมกระทำ
ดงฮยอกเองก็ไม่พูดอะไรเลยย โกรธแล้วน่ากลัวชิบ..
"ฟังนะ..." แล้วก็หยุดเดินพลางหันหน้ามามองพวกผม
"ต่อไปนี้ พวกนายต้องดูแลที่นี่"
ผมเลิกคิ้วพลางมองไปรอบๆ
อ่าเป็นแปลงผักเล็กๆที่โล่งๆ ไม่มีผักสักต้น
ให้มาทำไม หาไส้เดือนเหรอ
ไม่เอานะจุนฮเวเกลียดไส้เดือน T^T
"ให้เราทำไรอะ" ฮันบินถามขึ้น
"ปลูกผัก"
"โฮะ ง่ายๆ" ผมตอบพรางยิ้มตามแบบฉบับผมให้ดงฮยอก
"เหอะๆ ให้พวกนายสองคนช่วยกันปลูกผักกาดหอมตามจำนวนที่พวกนายทำเสียไป
ดูแลมันให้ดี ถ้าพวกนายปลูกไม่ขึ้น หรือผักตาย พวกนายจะต้องไปทำความสะอาดคอกหมู!"
โล่งใจที่ไม่ได้ให้หาไส้เดือน - -"
"เรื่องง่ายๆ แค่นี้สบายอยู่แล้ว"
พูดไปงั้นแหละ ปลูกไม่เป็นหรอก ก็มันดูไม่น่ายากอะไรนี่ - -
"เฮ้ย มึงแน่ใจเหรอว่าทำได้ ถ้าพลาดนี่มึงลุยคอกหมูเลยนะ - -" ฮันบินสะกิดผมพลางกระซิบ
"ระดับกูแล้ว ไม่มีอะไรที่จุนฮเวทำไม่ได้เว้ย!"
"เหอๆ - - กูไม่เห็นมึงทำห่าอะไรได้สักอย่าง"
"อ้าว คุณฮันบิน - - ระวังเลือดกกปากนะครับ"
"หยุดเถียงกันได้มะ นี่พวกนายเพิ่งทำผิดมานะ สำนึกบ้างสิ"
ดงฮยอกมองแรงก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ฉันมีกล้าเตรียมไว้ให้แล้วแค่พวกนายเอาลงดินก็พอ ^___^"
"เยี่ยม"
"วิธีปลูกคือ.."
ดงฮยอกเริ่มอธิบาย
ผมว่ามันไม่ได้ยากหรอก ต้นกล้าก็มีแล้ว
ได้มาก็โยนลงหลุมเอาดินกลบรดน้ำแค่นั้นก็จบละ ไม่จำเป็นต้องฟังไรมากหรอก
แค่ปลูกผัก - - โถะ
ผมมองบรรยากาศรอบๆอย่างเบื่อหน่าย
ฮันบินนี่ก็ตั้งใจฟังจัง ตอนเรียนไม่เห็นขยันแบบนี้วะ 55555
อ่า น่าเบื่อชิบ เมื่อไรจะพูดจบวะ
ผมมองปากดงฮยอกที่ยังขยับไม่หยุด
แต่ไม่มีอะไรเข้าหูผมสักอย่างอย่าง
คือ.. ปากดงฮยอกมันเล็กจังวะ
สีแดงด้วย กินเลือดมาเหรอ 5555
แต่ปากเล็กจริงๆนะ แต่ทำไมด่าเก่งจังวะ -3- ปากแค่นี้น่าจะพูดน้อยๆนะ
จมูกรั้นๆนั่นบ่งบอกเลยว่านายนี่ดื้อขนาดไหน ทำไมแก้มแดงหละ อ่อ หนาวสินะ
เห้ย! แล้วผมมายืนสังเกตอะไรเนี่ย โว๊ะ
ไปใหญ่ละสมงสมอง
"เข้าใจที่ฉันพูดนะ นี่ต้นกล้าของผักกาดหอม อย่าลืมหละ
ใครทำผักตายต้องไปล้างคอกหมูนะ ไปหละ ^________^"
ยิ้มน่าหมั่นไส้ทิ้งท้ายแล้วก็เดินหนีไป
ทิ้งให้ผมกะฮันบินยืนอยู่กับต้นกล้าผักกาดหอมไรนั่น
"ฝั่งนี้ของกูนะเว้ย"
ฮันบินว่าพลางถือตะกร้าที่บรรจุต้นกล้าไปนั่งลงกับดินฝั่งที่มันเลือก
มันนั่งลงขุดดินปลูกผักด้วยความทะนุถนอม
เงยหน้าขึ้นคิดอะไรไม่รู้แล้วก้มลงวุ่นวายกับผักนั่นต่อ
ถ้าให้ผมเดานะ ฮันบินมันต้องนั่งนึกคำพูดที่ดงฮยอกบอกแน่ๆ
แค่ปลูกผักมันต้องมีทฤษฎีเหมือนสร้างตึกด้วยเหรอวะ - -
ทำให้วุ่นวายทำไม
ผมก้มลงหยิบตะกร้า เดินไปยังที่ว่างของแปลงผักแห่งนี้
เดี๋ยว ถอดรองเท้าแป๊บ ดินนี่ทำลูกผมเลอะแน่ๆ
ว่าแล้วก็ถอดรองเท้าวางไว้ด้านบนก่อนบุกลงไปยังแปลงผัก
ด้วยสองเท้าที่มีเพียงถุงเท้ากั้นดิน
ต้องขุดตรงที่มันเป็นเนินขึ้นมาใช่มั้ย
ผมเหลือบมองฮันบิน ก่อนใช้ช้อนยักษ์นี่ขุดดิน
โยนต้นกล้าลงในหลุมก่อนเขี่ยๆดินกลบ
เห็นมั้ยง่ายจะตายไป หึหึหึหึ
“ฮันบิน ไหนป๊าบอกให้มาบำเพ็ญประโยชน์วะ กูรู้สึกเหมือนเป็นคนใช้ยังไงไม่รู้”
ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบพลางขุดดินด้วยความเมามันส์
“คนใช้ห่าไร ดีแล้วที่ได้มาช่วยลุงแบบนี้”
“กูรู้สึกยังงั้นอะ - -”
“มึงจำที่ลุงบอกไม่ได้เหรอ เดือนแรกให้ช่วยลุงก่อน เดือนที่สองสามค่อยบำเพ็ญประโยชน์”
“ลุงพูดตอนไหนวะ - -”
“มึงไม่ฟังเองมั้ยหละ ฟาย”
“มึงด่ากูตลอดอะฮันบิน กูเป็นน้องมึงนะเว้ย”
ผมหันไปมองค้อนมันอย่างน่ารัก(?) ก่อนโยนผักลงหลุมใช้เท้าเขี่ยดินกลบ
ขี้เกียจแรง - -
“มึงน่ารักให้กูโอ๋ตายแหละ เห็นหน้ามึงคำแรกที่กูคิดออกก็คำว่าไอ่ห่านี่แหละ”
“ขอบคุณความรักที่ให้กูนะ ^____^”
ซึ้งใจจริงๆ - -
“ยินดี”
ฮันบินแม่ง
ผมเลิกต่อล้อต่อเถียงกับฮันบินแล้วหันมาสนใจผักมากมายในตะกร้าต่อ
เมื่อไรจะเสร็จวะ - -
~30 นาทีผ่านไป
“เสร็จแล้วเว้ย!!!!” ผมโยนตะกร้าเปล่าทิ้ง นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า
“เสร็จเร็วจังวะ มึงไม่ได้ทำตามที่ดงฮยอกบอกเหรอ”
หมอนั่นบอกอะไรด้วยเหรอวะ - -
“ไม่อะ ปลูกผักมันก็เหมือนๆกันไปหมดแหละ ทำไมต้องมีทฤษฎีวะ”
ผมตอบฮันบินที่สติลประณีตในการเอาต้นกล้าผักกาดหอมลงพื้นดิน
“ระวังได้ไปทัวร์คอกหมูนะมึง”
“ไม่มีทางง กูไปละ ตั้งใจทำงานนะเว้ยฮันบิน 55555555”
พูดจบผมก็นั่งลงถอดถุงเท้าออกแล้วใส่รองเท้าตาม
ก่อนจะทิ้งให้ฮันบินหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินแบบนั้นต่อไป
จะเที่ยงแล้วนี่หว่า กระเพราะผมนี่ตรงเวลาจริงๆ
เริ่มส่งเสียงครางด้วยความหิวโหยละ 555555
.
.
.
หลังจากที่พี่ชายตัวเล็กเตรียมโต๊ะอาหารเสร็จ
จินฮวานก็เดินตามหาเด็กสองคนที่โดนดงฮยอกเรียกตัวไป
เพราะนี่ก็ใกล้เวลาเที่ยงแล้ว เรื่องกินถ้าไม่เรียกสองคนนั้นคงได้งอนกันแน่ๆ
นั่น เจอแล้ว
“จุนฮเว จุนฮเว” แขนเล็กเขย่าน้องชายตัวสูงด้วยความแรง
แต่ไม่มีท่าทีว่าเด็กยักษ์นี่จะลุกขึ้นเลยสักนิด - -
เกลียดสุดคือการปลุกไอ่เด็กนี่แหละ เดี๋ยวโดนมันต่อย..
ถึงจะคิดอย่างนั้นจินฮวานก็ยังกลั้นใจปลุกจุนฮเวต่อ
“จุนฮเววว!!!!”
“.......”
“ตื่นเด้! มานอนไรตรงนี้!!”
“.......”
“งั้นไม่ต้องกินข้าวนะ”
ในเมื่อเรียกไม่ตื่นก็เอาของกินมาล่อนี่แหละ
“อากาศดีเนอะ พี่ว่ามั้ย”
เด็กยักษ์ขี้เซาเด้งตัวขึ้นทันทีหลังที่ที่สิ้นเสียงหวาน
จุนฮเวนี่มันจุนฮเวจริงๆ - -
“เรียกตั้งนานไม่ลุก พอพูดเรื่องกินนี่ทำยังกะไม่เคยหลับเลยนะ - - แล้วนี่ฮันบินไปไหน”
“เดี๋ยวมันก็มาาาาา ไปๆ กินข้าวดีกว่าๆๆ”
สองมือหนาคว้าไหล่เล็กไว้พลางจับให้หันไปทางที่จินฮวานเดินมา
จุนฮเวดันไหล่พี่ชายให้เดินไปกับเขาด้วยท่าทางร่าเริงสุดๆ
เรื่องกินนี่ขอให้บอกเหอะ
เมื่อถึงห้องอาหารทุกคนก็มานั่งล้อมโต๊ะกันเรียบร้อย
ลุงหยางกับป้าอึนจูออกไปทำธุระ จึงเหลือแต่เด็กๆ
เว้นแต่ฮันบิน
“ทานแล้วนะคร๊าบบบ”
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงใคร กู จุนฮเว
“นายทำที่ฉันสั่งเสร็จแล้วเหรอ”
ดงฮยอกพูดขึ้นพรางขมวดคิ้ว จ้องแรงไปทางจุนฮเว
จินฮวานมองต้นเสียงด้วยความสงสัย
“แน่นอน ระดับฉันแล้ว ^_______^”
จุนฮเวตอบพลางตักข้าวคำโตเข้าปาก
“ผักตายนายเละแน่ๆ กู จุนฮเว”
จินฮวานนั่งมองจุนฮเวและดงฮยอกคุยกัน
รอยยิ้มปรากฏบนบหน้าหวานทุกเมื่อที่เด็กทั้งสองแยกเขี้ยวไส่กัน
ถึงมันจะไม่ใช่บทสนทนาที่ลื่นหูเท่าไร แต่มันดูน่ารักดีอะนะ
“ยิ้มไรวะพี่จินฮวาน” จุนฮเวหันมองพี่ชายตัวเล็กที่นั่งยิ้มไม่หุบ
จินฮวานยักไหล่ก่อนก้มลงตักข้าวกินบ้าง
นี่มันเลยเวลามานานแล้วนะ ทำไมฮันบินยังไม่มาอีก
เมื่อคิดได้อย่างนั้นจินฮวานลุกขึ้นออกไปตามหาฮันบินทันที
“เดี๋ยวฉันออกไปตามฮันบินนะ ฮันบินอยู่ไหนอะ - -”
“พี่เดินตรงไปจากที่เจอผมนอนอยู่อะ เดี๋ยวก็เจอ อยู่ในแปลงผักเล็กๆนั่นหละ”
จินฮวานพยักหน้าก่อนออกไปตามหาน้องชายอีกคน
อ่า ตรงนั้นสินะ
“ฮันบินอา!” ทันทีที่เห็นร่างสูง
จินฮวานรีบวิ่งลงไปหาคนที่ตัวเองตามหาทันที
“ทำไมไม่ไปกินข้าว”
จินฮวานยืนมองฮันบินที่ง่วนอยู่กับการขุดผักกาดหอมแล้วก็ปลูกใหม่
“ปลูกผักอยู่อะ” เงยหน้าขึ้นตอบคนตัวเล็กก่อนขยับไปยังต้นถัดไป
“มันก็ปลูกไว้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ นายจะขุดมันขึ้นมาทำไม”
จินฮวานมองการกระทำของร่างสูงอย่างไม่เข้าใจ
ก็ในเมื่อปลูกเสร็จหมดแล้วจะไปดึงมันขึ้นมาทำไม
“ของไอ่จุนฮเวอะ มันปลูกผิด ดงฮยอกบอกว่าผักกาดเนี่ยถ้าปลูกไม่ถูกวิธีมันจะตาย”
“ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”
ฮันบินหัวเราะน้อยๆก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
ยิ้มให้กับความเข้าใจยากของคนตัวเล็กตรงหน้า
“ก็จุนฮเวมันปลูกแบบลวกๆ แน่นอนผักพวกนี้ไม่รอดแน่
แล้วถ้าผักพวกนี้ตาย จุนฮเวมันก็ต้องไปทัวร์คอกหมูไง”
“นายก็เลยมาแก้ไขให้มันถูกต้อง”
“ครับ” ยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนนั่งลงแก้ไขสิ่งที่จุนฮเวทำไว้
“ช่วยมั้ย”
“พี่ไปนั่งรอเถอะ เดี๋ยวเหนื่อย” เงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนตัวเล็ก
จินฮวานยิ้มรับก่อนเดินกลับไปนั่งด้านหน้าแปลงผัก
จินฮวานนั่งมองคนตัวสูงที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งตัวยิ้มๆ
ถึงจะทะเลาะกับจุนฮเวตลอด แต่ฮันบินก็รักจุนฮเวมากๆเช่นกัน
ไม่งั้นไม่มาปลูกผักใหม่ให้แบบนี้หรอก
.
.
.
ผมนั่งจ้องหน้าไอ่บ้าตัวสูง พร้อมมือขวาที่มีตะเกียบจิ้มแรงไปที่เนื้อชิ้นสุดท้ายในจาน
“ปล่อย นี่ของฉัน” พูดกับคนตรงหน้าด้วยเสียงดุดันที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ - -
แต่ดูมันไม่เห็นจะเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย แถมยังหัวเราะอีก
“หัวเราะอะไร!”
“คิดว่าเวลาขู่ตัวเองน่ากลัวเหรอ ฮ่าๆๆๆ”
จุนฮเวว่าพลางหัวเราะไม่หยุด
ตลกมากเหรอ เดี๋ยวพ่อโบกเข้าให้
“หยุดหัวเราะแล้วปล่อยเนื้อมา! มันเป็นของฉัน!”
“อ๋อเหรอๆ ฮ่าๆๆ ไม่เอานะแมวเหมียวไม่ขู่นะๆ”
แมวบ้านแกสิ - -
“แมวบ้าอะไรหละ ปล่อย!!”
“อุ่ยๆ แยกเขี้ยวด้วย อย่ากัดจุนฮเวนะครับ เดี๋ยวหาปลาให้กินนะ
นี่เนื้อเป็นของเสืออย่างพี่ แมวเหมียวกินไม่ได้นะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เกลียดมัน T^T
“นายเหรอเสือ เป็นได้แค่หมาบ้าเท่านั้นแหละ!”
“ว่าไงนะ”
จุนฮเวจ้องเขม็งมาที่ผม นายนั่นออกแรงแย่งเนื้อแล้วเอาเข้าปากไปต่อหน้าต่อตา
“ย๊า!!! ทำไมทำแบบนี้หละ T^T”
เคี้ยวแล้วกลืนลงคอด้วยความรวดเร็ว
คือมันไปอดอยากมาจากไหนฮะ กินดุจัง..
ผมได้กินเนื้อไปนิดเดียวเองนะ ไอ่สูงนี่กินคนเดียวเลยอะ TT
“เมื่อกี้นายบอกว่าฉันเป็นได้แค่อะไรนะ”
จุนฮเววางตะเกียบลงพลางคลานมาหาผม
โดยหมอนั่นยังจ้องผมไม่เลิกรา
“หมาบ้า ยิ่งคลานแบบนี้ยิ่งเหมือนหมาบ้าไปใหญ่อะ”
ไม่กลัวไรทั้งนั้นแหละตอนนี้ คือเนื้อไง - -
“แล้วเคยโดนหมาบ้าขย้ำมั้ย..”
“ห๊ะ.. ว๊ากกกก!!!!”
ไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัว
จุนฮเวกระโจนเข้ามาทับตัวผม ด้วยน้ำหนักตัวหมอนั่น
ทำให้ผมล้มลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้
“แฮ่ซ์!! ฉันจะขย้ำนายยย” ไอ่บ้บนตัวผมยกมือขึ้นทำเหมือนมีกรงเล็บ
แยกเขี้ยวใส่ เลียปากด้วย
“ไอ่บ้า! ออกไปนะ มันหนัก!! ลงไปปปปป!!!!”
มันจะก้มมาไรเยอะขนาดนั้นวะ TT
ผมบิดตัวไปมาป้องกันการกลั่นแกล้งแบบประหลาดๆของคนตัวสูงที่อยู่ด้านบน
“มาให้กินไส้ซะดีๆ แฮ่ซ์”
“ไอ่บ้าาาาาาาา ลงป๊ายยยยยย T^T”
“พูดเองนะว่าฉันเหมือนหมาบ้า บ้าให้ดูอยู่นี่ไง”
ร่างสูงยังคงแยกเขี้ยวใส่คนตัวเล็กอย่างสนุกสนาน
คนด้านล่างก็ใช่ว่าจะยอมแพ้ แขนเล็กปัดป่ายคนตัวสูงป้องกันตัวเองสุดฤทธิ์
“ลงป.. อ๊ะ!!”
แขนเล็กปัดชนเข้ากับข้อพับแขนคนด้านบน
ทำให้แรงค้ำคนตัวสูงหมดไป
จุนฮเวเสียหลักล้มลงจมูกชนกับคนตัวเล็กโดยไม่ได้ตั้งใจ
เหมือนโลกหยุดหมุน สองคนจ้องตากันด้วยความบังเอิญ
ก่อนทุกอย่างจะเข้าสู่โหมดปกติ
ผลั่กก~
แรงถีบจากดงฮยอกทำเอาจุนฮเวหงายหลัง
“ถีบทำไมวะ TT”
“ส.. สมน้ำหน้า! เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง แบร่!”
สิ้นเสียงหวานเจ้าของเสียงก็วิ่งหนีไปโดยมีจุนฮเวตามไปติดๆ
ถีบมาได้คนเพิ่งกินข้าวอิ่มๆ
ฮึ่มมม..
TBC.
#ฟิคบพปย
-------------------------------------
มาต่อแล้วค่าาาาาาา ขออภัยที่หายไปแสนนาน
จะหลงเหลือรีดอยู่บ้างมั้ย T^T 5555555555
ขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้นะ
จะพยายามขยันให้มากกว่านี้นะคะ TT
B E R L I N ❀
ความคิดเห็น