คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
.
.
.
เช้าอันแสนสดใส อากาศเย็นสบายหน้านอนเป็นที่สุด
ร่างน้อยหลับตาพริ้มบนเตียงนุ่นอย่างสบายใจ ไม่คิดจะลุกขึ้นมาให้เปลืองเวลานอน
แสงแดดยามเช้าส่องทแยงตาทำให้ร่างเล็กต้องบิดกายพลิกตัวหนีแสงแดดที่น่ารำคาญนั่น
หื้ม?? หมอนข้างวันนี้แข็งไปนะ.. แต่กอดแล้วอุ่นกว่าเดิมอีกแหะ
ร่างน้อยฉกคิดแต่ก็ไม่เอะใจอะไร ก้มลงซุกหมอนข้างสุดโปรดหลบแสงแดด
หมอนข้าง.. แกกลิ่นแปลกๆไปนะ..
คิ้วสวยเริ่มขมวดเป็นปม แต่ตากลมก็ยังไม่มีท่าทีจะเปิดขึ้น
มือเล็กปัดป่ายรวบสิ่งที่ตนเริ่มไม่แน่ใจว่าเป็นหมอนข้างแน่เหรอเข้ากอด
เอ่อ.. เดี๋ยวนี้แกพัฒนาหายใจได้ มีแขนงอกออกมาแล้วเหรอ..
ไม่ใช่ ซึงรี นี่ไม่ใช่หมอนข้าง!!
ทันทีที่คิดได้ร่างน้อยลืมตาพรางเด้งตัวขึ้นทันที หันมองสิ่งแปลกปลอมที่เผลอ(?)คิดว่าเป็นหมอนข้าง
ถึงกับลมจับ
“ย๊า~!!!!! ลุกขึ้นเลยนะ!! นายมานอนตรงนี้ได้ง๊ายยยย ใครให้เข้าม๊าาาา โฮกกกกกกกT0T ย๊า!!!!”ร่างเล็กทั้งทุบทั้งตีร่างโปร่งที่หลับฝันหวานอยู่ข้างๆอย่างไม่ปรานี (ทำยังกะตัวเองโดนข่มขืน - -“)
“ย๊า! ควอน จียง!!!! ตื่น!!!”
“five minutes please..” จียงงัวเงียตอบอีกคนที่ทำร้ายร่างร่างกายเขาอยู่
“โนว!! จัสวันมินิทก็โนววว !!! ย๊าาา!! ลุกขึ้นมานะ!!!” ซึงรีไม่มีท่าทีจะเลิกปลุกร่างโปร่งเลย จะให้หยุดได้ไงอะ
มันเสียหายนะ! นี่ห้องเขา เตียงเขา แล้วตานี่เป็นคร๊ายยยย จงฮุนยังไม่เคยได้สัมผัสเตียงนี้เลยนะ อ๊ากกกก!!
“so noisy.. Ah…” จียงดึงผ้าห่มขึ้นปิดหู หนีเสียงดังจากร่างเล็ก
“นอยซี่..นอยซี่งั้นเหรอ.. ย๊า!! อยากตายเหรอ!! นี่มันห้องผมนะ!!!!” ซึงรีหมดความอดทน
ร่างน้อยลุกขึ้นยืนบนเตียง มือเล็กกำหมอนใบโตแน่นกัดฟันอย่างเหลืออด
“ย๊ากกกกส์~!!!”
“อัก! อ๊ากกก!!” ร่างน้อยกระโดดลงทับตัวคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่ม มือเล็กกระชากผ้าผืนหนาออก แล้วกดหมอนใบโตลงบนใบหน้าหล่อๆนั่นเต็มแรง
จียงดิ้นไปมาอย่างทรมาน แต่ไม่มีหนทางที่จะหลุดพ้นจากคนด้านบนนี่ได้เลย
“ตายซะเถอะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ซึงรีทำหน้าโหดเหี้ยมพรางหัวเราะอย่างสะใจ
“เอ็ดมีโอ อึกกก ไอแอนอีทท เฮือกก อิทออยอีสกอนอาอิลลิ่งอี เอื้อออ TT
(Let me go! I can't breathe. This boy's gonna killing me!)” จียงพูดสลับกับหายใจอย่างติดขัด ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้ -0-
“ฮ่าๆๆ ร้องไปเลย!! ร้องเลย โฮะๆๆๆ” ซึงรียังไม่มีท่าทีจะผ่อนแรงลง จียงก็ดิ้นไม่หยุดเช่นกัน (ริริแลดูจิตๆแหะ - -‘’)
จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ยเจ้าเด็กแพนด้า... ได้!
ฟรึบบ! ตุบ!
“อ๊ะ!!” จียงรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีดันร่างเล็กออก พรางกดลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมทันที
“Want to play out like this? หื้ม??” จียงกดข้อมือเล็กกับเตียงแน่น พรางกดเสียงต่ำจนน่าขนลุก
“ย๊า!! ปล่อยผมนะ ทำบ้าอะไรเนี่ย!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!!” ซึงรีเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ตากลมจ้องตาคมเขม่งไม่วางตา
“Just now, you’re going to killing me!” จียงบีบข้อมือคนข้างล่างแน่น
ก็รู้อยู่ว่าเป็นคนผิด แค่อยากขู่เด็กนี่เล่นซะหน่อยเสียหายตรงไหน -3- (อิพี่จี แกด้านอะ 55555)
“จ..เจ็บนะ! ปล่อยเด้!!” แต่ร่างน้อยนี่ไม่ได้มีท่าทีจะกลัวเลยสักนิด
สงสัยต้องงัดไม้เด็ด
จียงยิ้มกริ่มพรางกดแขนซึงรีแน่น โน้มใบหน้เข้าใกล้ร่างน้อยอย่างรวดเร็ว จนตอนนี้ห่างกันไม่ถึงคืบ
“ท..ทำอะไรอะ!” ร่างเล็กเบิกตากว้างกับการกระทำของคนด้านบน
จียงไม่ตอบยังคงขยับใบหน้าเข้าใกล้ร่างน้อยช้าๆ
ซึงรีกดศีรษะตัวเองจนจมลงไปกับเตียง
ก..ใกล้ไปแล้ว ใกล้เกินไปแล้ววว T^T
ระยะห่างน้อยจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอีกคน ซึงรีรีบหลับตาปี๋อย่างรวดเร็ว
จียงยกยิ้มพรางก้มลงเรื่อยๆ ปลายจมูกโด่งใกล้กับปลายจมูเล็กจนแทบจะโดนกัน..
ปึกก!!!!
“อ๊าาาาช์” จียงลงไปนอนกอนกับเตียงพรางกุมหน้าผากตัวเองดิ้นพล่าน
“เหอะ! เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอี ซึงฮยอน ย๊า!! วันนี้ ยู!! เตรียมเก็ทเอ๊าท์ออฟมายเฮาส์ได้เลย!!!”
ทิ้งท้ายไว้แบบนั้น พรางฟาดหมอนใบโตลงไปแรงๆกับร่างที่ดิ้นทุรนทุรายอีกที
มือเล็กกุมหน้าผากตัวเองพรางส่ายหน้าไปมาสองสามครั้งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“Hey.. I.m sorry.. ซึงรียาาา I’m sorry~!!” จียงวิ่งจะล้มลุกคลุกคลานตามร่างน้อยออกไป
“ช็อทอัพบอย! โกทูเก็บยัวร์แบคเลย! แบร่!!”
ปัง!!
ว่าเสร็จก็ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังใส่จียง
ร่างโปร่งยืนคอตกทำหน้าหงอยเป็นหมาเหงา
จียงเอ้ยยย เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง สมน้ำหน้ามั้ยหละ จะนอนไหนหละทีนี้ T^T
.
.
.
เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จทั้งคู่ก็มาประจันหน้ากันอีกครั้ง
ซึงรีนั่งกอดอกมองจิกๆไปยังจียงที่นั่งหลบตาขดเป็นลกหมาโดนดุอยู่
“You're gonna let me go really?” จียงถามร่างน้อยเสียงอ่อย
พรางทำหน้าแมวใส่เหมือนตอนอย่ป้ายรถเมล์ เผื่อว่าคนตัวน้อยนี่จะใจอ่อน
“ว่าไงนะ?? –o-”
จียงกระพริบตาปริบๆแข่งกับร่างน้อย ลืมไปว่าคุยกันไม่ค่อยเข้าใจ
“you จะให้ I go out really? ผมขอโทษ.. I was wrong..”
“อย่ามาทำหน้าแมวเลย ผมไม่ใจอ่อนหรอกฮะ วัฒนธรรมเรามันไม่เหมือนกันหรอกนะฮะ
ผมบอกตรงๆนะ ผมไม่ได้ไว้ใจอะไรคุณเลยด้วยซ้ำ แต่เห็นหน้างงๆ หน้าแมวๆ แล้วอดสงสารไม่ได้
แต่คุณทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะฮะ ทั้งมานอนเตียงผมโดยไม่ได้รับอนุญาต แล้ว.. แล้วแถมยัง
เอ่อ.. แถมยังเอาเปรียบผมอีก! แบบนี้ให้อภัยไม่ได้หรอกฮะ!”
-O++ << หน้าจียงหลังจากที่โดนรัวใส่
ถึงจะฟังไม่รู้เรื่องแต่เขาก็พอจะเดาออก ว่าร่างน้อยนี่คงไม่ไว้ใจและให้เขาอยู่ด้วยแล้วหละ (เดาเก่งจัง >< อิอิ)
จียงจึงทำแค่ก้มมองนิ้วของตัวเองอย่างรู้สึกผิด
“ผมก็สงสารคุณนะฮะ แต่คุณทำตัวคุณเองนะ..ย๊า จียงชี่ ไอแอมซอรี่ ที่ต้องพูดคำนี้นะ
บัท ไอแคนท์ ให้ยูสเตย์แอดมายโฮมได้แล้วหละฮะ..” ร่างน้อยยังคงดำภาษาประกอบการใช้มือสื่อสารกับอีกคนเช่นเดิม
จียงมองหงอยๆพรางพยักหน้าตาม นี่เขากำลังจะโดนไล่ใช่มั้ย
ไม่น่าหาเรื่องเล้ยย T^T แต่คนกลัวผีนี่นา แล้วแปลกที่แบบนี้ใครมันจะนอนหลับ โฮฮฮ
จียงดราม่าอยู่ในใจคนเดียว
“It's OK, I understand that you help me too much. No wonder if you’re angry.
Thank you for helping me. I'll never forget this. I will repay you when I had the chance.”
(ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ แค่นี้คุณช่วยผมมากแล้วไม่แปลกหรอกครับถ้าคุณจะโกรธ
ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือผมนะครับผมจะไม่ลืมบุญคุณเลย ผมจะตอบแทนคุณเมื่อผมมีโอกาสทันที)
จียงลุกขึ้นพรางโค้งให้ซึงรี ร่างน้อยต้องรีบลุกขึ้นโค้งตอบแทบไม่ทัน
เมื่อกี้ที่ร่างโปร่งพูดมาหนะ เขาไม่เข้าใจหรอก เพียงแต่รู้สึกได้ว่างคนตรงหน้าคงรู้สึกผิดแล้วจริงๆนั่นแหละ
“But I don't have money TT” จียงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ซึงรีส่ายหน้าระเอือมกับอีกคนทันที นี่แกรอายุเท่าไรแล้วเนี้ยยย
ทำตัวเป็นเด็กน้อยไปได้ - -
จะว่าไปก็น่าสงสารนะ..
“ถ้างั้น.. ทำงานมั้ยฮะ จะได้มีเงินกลับบ้าน! เอ่อ กูทูเวิร์คหนะ ยูจะได้แฮวฟฺมันนี่โกแบคทูอเมริกาไง”
“Really?? I can do? Will you help me?! Thank you! Thank you!” จียงกระโดดดีใจเป็นเด็กพรางเขย่าแขนซึงรีไปมา
หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วซึเรรรรร้ T^T
.
.
.
11.30 น. ณ Schicksul Café
กริ๊งๆ~
เสียงกระดิ่งน้อยสุดแสนไพเราะดังขึ้นเมื่อประตูเปิดออกเช่นทุกครั้ง
“อ้าวซึงรีมาแล้วเหรอ” เวียงหุ้นส่วนรายใหญ่ของร้านที่อยู่หน้าเคาท์เตอร์เอ่ยทัก
“พี่แดซอง หวัดดีฮะ~” ซึงรีตอบเนือยๆ พรางเดินไปหลังร้าน นำสัมภาระไปเก็บที่ล็อกเกอร์ตัวเองพรางเข้าไปเปลี่ยนชุด
“อ้าว ซึงรีมาแล้วเหรอ”
“อื้อ จินวูอันยองง” ซึงรีตอบอย่างไร้ชีวิตชีวา ทำเอาคนตาแป๋วอดสงสัยไม่ได้
“เป็นไรไปเนี่ย ไม่ร่าเริงเลยวันนี้”
“อ๋อ ไม่ค่อยสบายหนะ แหะๆ”
“บอกพี่แดซองยัง ทำงานไหวป๊ะเนี่ย”
“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อเงินไม่มีอะไรมาหยุดซึงรีคนนี้ได้หรอก ฮะๆ” ซึงรีพูดทีเล่นทีจริง
จินวูส่ายหน้าเบาๆพรางตบไหล่เพื่อนเบาๆแล้วเดินไปหน้าร้าน
ซึงรียิ้มตามหลังเพื่อนแล้วกลับมาทำหน้าเหนื่อยเหมือนเดิม ก้มลงเปลี่ยนเสื้อผ้าซึมๆ อะไรกัน
กลายเป็นคนซึมเศร้าเหงาหงอนไปตั้งแต่เมื่อไรกัน
ปึก~!
ร่างน้อยปิดล็อกเกอร์เบาๆตรวจความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายแล้เตรียมจะออกไปหน้าร้าน
“เห้ย! ตกใจหมดเลย!” ซึงรียกมือขึ้นกุมหน้าอก อิตาควอน จียงนี่เป็นคนรึอะไร แว๊บไปแว๊บมาซะน่ากลัวชะมัด
“แหะๆ sorry~~” ยังมีหน้ามายิ้มอีก - -
ซึงรีกรอกตาไปมาแล้วเดินผ่านจียงไปอย่างไม่สนใจ
“ย๊าาา ซึงรีอา..” นั่น เรียกแบบนี้นี่สนิทกับผมรึไงกัน - -
ซึงรีคิด
“วอททท?”
“ไฟต์ติ้ง!” จียงพูดพรางทำหน้าทะเล้น ชูกำปั้นให้ร่างน้อย ก่อนซึงรีจะประสาทตายกับอิตานี่ จึงรีบเดินไปหน้าร้าน ทิ้งให้จียงยืนหัวเราะอยู่คนเดียว
.
.
.
Jiyong’s part
ผมนั่งมองซึงรีทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่ที่ที่ผมเคยนั่งเมื่อวาน แต่วันนี้ซึงรีดูเหนื่อยๆไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อวานเลยครับ (แหงแหละ เพราะแกแหละค่ะ พี่จียง - -)
ผมว่าอาจจะเป็นเพราะผมก็ได้ (แหนะ รู้ตัวด้วย - -) แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้คนร่าเริงคนนั้นเป็นแบบนี้นะครับ
ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆนี่นา T^T ลองมาโดนขโมยกระเป๋าเงินแบบผมมั้ยหละครับ - -
“อะ เผื่อจะหิว นั่งทำหน้าเป็นแมวป่วยอยู่นั่นแหละ” ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนซึงรีเอาขนมปังกับกาแฟมาให้
คนอะไรน่ารักขนาดนี้ครับ TT ซึ้งง ว่าแต่เจ้าแพนด้านี่พูดอะไรนะ ฮ่าๆ
ผมขอบคุณซึงรีแล้วยิ้มให้ร่างน้อยนั่นหวานที่สุดเท่าทีจะหวานได้(เพื่อ? - -)
ซึงรียู่ปากใส่ผมแล้วกลับไปทำงานต่อ ฮ่าๆ น่ารักจังครับ..
ลูกค้าเริ่มทยอยมาเรื่อยๆ ดูเหมือนจะเป็นพนักงานบริษัทแถวนี้ เพราะตอนนี้พักเที่ยงด้วยมั้งครับ
ซึงรีกับเพื่อนร่วมงานง่วนทำงานกันใหญ่เลย
เวลาที่เจ้าเด็กนั่นอยู่กับลูกค้า เขาดูร่าเริงมากเลยครับ
ดูรอยยิ้มนั่นสิครับ 55 ผมชักสงสัยแล้วว่าลูกค้ามาที่นี่เพราะติดใจขนมหรือพนักงานเสิร์ฟกันแน่ ฮ่าๆ
สำหรับผมแล้ว ผมว่า.. ผมติดใจพนักงานเสิร์ฟนะครับ..^^
.
.
ร่างโปร่งยิ้มกับความคิดตัวเอง มือหนาล้วงเข้ากระเป๋ากางเกงพรางหยิบกระเป๋าเงินตัวเองออกมา
แล้วมองมันสลับกับร่างน้อยที่เดินเสิร์ฟออเดอร์ให้วุ่น
ขออยู่ด้วยอีกสักหน่อยแล้วกันนะ ซึงรี...
เมื่อคิดดังนั้นมือหนาเก็บกระเป๋าเงินเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว พอดีกับร่างน้อยที่หันมามอง
จียงจึงยิ้มให้เบี่ยงเบนความสนใจจากร่างน้อย
ซึงรีเองก็ไม่ได้สนใจอะไร เบะปากใส่แล้วเดินไปรับออเดอร์ต่อ
TBC.
-----------------------------
อิพี่จี!! แกเจอกระเป๋าเงินแล้วนี่หว่า!!
อะไรเนี่ยอะไร (ไรท์แต่งเองงงเอง 5555)
แห่ๆ มาต่อให้แล้วนะค๊าาา T^T
ช่วงนี้เปิดเทอมแล้วอ่าาาา เข้าใจเค้าใช่ม๊าา TT
หวังว่ายังจะมีคนอ่านนะคะ อ่านเถอะค๊าาา พลีสสส T^T
เค้ารักคนเม้นมากกว่าคนอ่านจริงๆนะ อิอิ ><
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ >3<
ความคิดเห็น