คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Outreach Love : Chapter 2
บทที่ 2
-ดงฮยอก-
“ดงฮยอก.. ตื่นได้แล้วลูก”
ผมลุกขึ้นจากที่นอนอย่างช่วยไม่ได้ด้วยเสียงปลุกของพ่อ
ผมต้องตื่นเช้าเป็นประจำอยู่แล้ว เพราะมีภารกิจต้องทำหนะ
เพียงแต่วันนี้ผมไม่ต้องทำเอง เพราะมีคนทำแทนแล้วหนะสิ
ปัง~! ผมผลักประตูให้เปิดออกแรงๆ
เผยสองร่างที่นอนหลับใหลอย่างไม่คิดจะลุกจะตื่น พี่จินฮวานตื่นแล้ว
ตอนนี้น่าจะช่วยแม่ของผมอยู่มั้ง เหลือแค่สองคนนี้แหละ
คุณชายนี่จำเป็นต้องตื่นสายกันทุกคนเหรอครับ..
"ตื่นได้แล้ว!!" ผมตะโกนปลุกคนเมืองทั้งสองด้วยความดังพอควร
“……” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกรุณาตะโกนใหม่อีกครั้งค่ะ
ดงจะบ้าตาย...
“อีกห้านาทีจะมาเรียกใหม่นะ ถ้าไม่ตื่นฉันไม่รับรองความปลอดภัยของชีวิตพวกนายนะ”
พูดจบผมก็เดินออกจากห้อง โดยมีพี่ฮันบินเดินตามออกมาด้วยท่าทางงัวเงียสุดๆ
“ทำไมปลุกเช้าจัง”
“ตีห้านี่สายมากเลยนะฮะที่นี่หนะ”
“ก็บ้านฉันมันเช้าอะ”
จำเป็นต้องกวนตี_ด้วยเหรอฮะ - -
พูดด้วยความงัวเงียเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำไป
ผมเดินกลับมาที่ห้องนอนของแขกอีกครั้งตามที่ได้กำหนดเวลาไว้
ไอ้โรคจิตตัวสูงยังคงนอนหลับไม่สนใจโลกอยู่ - -
“ย๊า! ตื่นได้แล้ว!” ผมหยิบหมอนปาลงไปที่ใบหน้าหมอนั่นแรงๆ
นี่หน้ามันด้านรึยังไง ทำไมถึงไม่ขยับเอาซะเลย
หลับรึตาย... - -
“กู!! จุน!! ฮเว!!! ตื่น!! ได้!! แล้ว!!!!!” ผมตะโกนใส่หมอนั่นด้วยความดังแปดร้อยล้านเดซิเบล
ไร้ซึ่งสัญญาณตอบรับเช่นเดิม
“ตื่นนนนนน!!!!!!!!!!!”
เงียบ...
ในเมื่อตะโกนดังจนแทบจะได้ยินกันทั้งหมู่บ้านขนาดนี้แล้วไม่ตื่น
ฉันก็ไม่มีทางเลือกละนะ
ซ่าาาาาา~!
น้ำเย็นๆทั้งหมดในถังที่ผมถืออยู่ล่องลอยไปยังร่างสูงที่นอนอยู่เรียบร้อย
“เห้ย! อะไรวะเนี่ย!” ไอ้โรคจิตตัวสูงเด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ
“น้ำไง” ผมตอบพลางชูถังในมือขึ้น
“เกินไปแล้วนะเว้ย!” หมอนั่นพรวดพราดลุกขึ้นมาประชิดตัวผม
ตอนเด็กมันกินเสาไฟเหรอ สูงจังวะครับ TT
“กะ..ก็ฉันปลุกดีๆนายไม่ตื่นเองอะ!!” เรื่องไรจะยอมเล่า
ถ้าไม่ใช้วิธีนี้มันจะตื่นมั้ยหละ จริงมั้ยฮะรีดเดอร์ -3-
“ฉันตื่นง่ายจะตาย เขย่าเบาๆฉันก็ตื่นแล้ว!”
อะไรบอกให้มันเชื่ออย่างนั้นฮะ บอกดงที = =
“ฉันตะโกนเรียกนายจนได้ยินไปถึงโซลแล้วมั้ง นายยังนอนนิ่งจนฉันคิดว่าตายไปแล้วด้วยซ้ำ!!”
“...” เงียบ ยอมรับแล้วสิ เหอๆ
“ถ้าไม่อยากโดนสาดน้ำปลุกอีก ก็หัดตื่นให้มันเช้าๆ เข้าใจมั้ย” ผมแค่นยิ้มให้จุนฮเวก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
“เพิ่งจะตีห้า รีบไปไหนวะ” หมอนั่นบ่นพรางสะบัดหัวไปมา
น่าสงสารเหมือนกันนะ เปียกแต่เช้าเลอะ คิกๆ
“รีบไปตลาดไง ไปช้าของสดก็หมดสิ” พูดพลางหยิบเสื้อโค๊ทมาใส่แล้วโยนอีกตัวให้อีกคน
“แล้วทำไมฉันต้องไปอะ ทำไมไม่ให้คนอื่นไป”
“ถามพ่อฉันดูสิ ^______^”
มันจะถามอะไรนักหนาเนี่ย น่าเบื่อชะมัด - -
“เฮ้ยเดี๋ยว ไม่มีรถไปเหรอ”
ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาพ้นขอบรั้วบ้าน หมอนั่นก็ร้องทักเสียงดัง
ถ้ามีแล้วฉันจะเดินออกมารึไงกัน
“เห็นมั้ยหละ ถ้าเห็นแสดงว่ามี ถ้าไม่เห็นแสดงว่าไม่มี”
ไม่รอให้จุนฮเวได้พูดอะไร ผมรีบเดินออกมาทันที
“เฮ้ยรอด้วยดิ”
เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งตามผมมาก่อนจะชะลอลงในจังหวะเดียวกับผม
“ต้องเดินไปจริงเหรอ”
เดินมาได้สักพัก คนข้างๆผมก็ถามขึ้น
“เดินมาขนาดนี้แล้ว นายคิดว่าจะมีรถมารับไปรึไงหละ”
“แล้วมันต้องเดินไปไกลมั้ย”
“เกือบ 2 โลมั้ง”
ทันทีที่ได้คำตอบ คนข้างๆผมถึงกับหยุดเดินไปเลยแหะ คิกๆๆๆ
“งั้นนายไปคนเดียวแล้วกันนะ ฉันกลับหละ”
“ถ้าอยากอยู่นี่นานๆ และทำงานหนักกว่าคนอื่นก็ตามใจนายนะ”
“ก็ได้วะ!” แล้วเขาก็วิ่งตามผมมาอีกครั้ง
ทำไมถึงได้หลอกง่ายขนาดนี้นะ 5555555
“อันที่จริงมันไม่ได้ไกลขนาดนั้นหรอก ล้อเล่นหนะ ฮะๆๆ”
“ย๊า!”
“แบร่~~” ผมหันไปแลบลิ้นใส่จุนฮเว
ก่อนจะวิ่งหนีเมื่อหมอนั่นเร่งฝีเท้าตามมา
แค่นี้โกรธเหรอ ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนั้นด้วยอะ TT
“หยุดเลยคิมดงฮยอก! ”
พรึบบ~!
แขนยาวๆของจุนฮเวดึงฮู้ดเสื้อผมเอาไว้
มันคงไม่ฆ่าผมหมกป่าแถวนี้หรอกใช่มั้ย TT
ป๊อก~!
“โอ้ย! เจ็บนะ! T3T” ผมยกมือขึ้นคลำบริเวณที่ไอ้โรคจิตนั่นดีดเบาๆ
รู้สึกเจ็บแรง
“แกล้งฉันก่อนนะ ช่วยไม่ได้ ^^”
แล้วก็ลอยหน้าลอยตานำหน้าผมไป
เกลียดมันจริงๆเลย!!
.
.
.
-จุนฮเว-
“จุนฮเว เร็วๆเดะ! ต้องรีบไปซื้อเนื้อนะ ถ้าได้เนื้อไม่ดีหละก็ ฉันจะฟ้องพ่อ”
ตั้งแต่มาถึงตลาด หูผมยังไม่ได้พักเลยสักวินาที
ไม่มาหิ้วของแบบกูให้มันรู้ไปสิครับ เร่งได้เร่งดี
เป็นมอไซค์รึไงวะ!
“รู้แล้วน่า!”
ผมตะโกนกลับไปก่อนรวบรวมพละกำลังทั้งหมดหิ้วของสดหลายถุงพวกนี้ขึ้น
แล้วเดินตามไอ้หลังขาวนั่นไปอย่างช่วยไม่ได้
“โหวว เนื้อนี่สดมากเลยนะฮะ 5โลเลยลุง!”
ด..เดี๋ยวนะ.. หะ ห้าโล
“เห้ย ซื้อไปเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านรึไง ห้าโลไม่น้อยเลยนะ”
ไม่ไหวอะ ผมถือไม่ไหวแน่นอน แค่ที่ถืออยู่นี่ไหล่ก็จะหลุดแล้วนะ TT
“นานๆทีจะเจอเนื้อเกรดพรีเมี่ยมในราคาถูกแบบนี้ มันก็ต้องซื้อไว้สิ”
“แต่ฉันเป็นคนถือนะ T^T”
“อย่าบ่นเลยน่า อยากกลับโซลเร็วๆมั้ย ^_____^”
รอยยิ้มดงฮยอกแม่มโหดร้ายที่สดในโลกนี้เลยครับ TT
ผมรับเนื้อน้ำหนัก5กิโลมาถือรวมกับถุงอื่นๆ
เชื่อเลย ส่วนสูงผมต้องลดลงอีก 10 เซ็นชัวร์
โคตรหนัก
“ป๊ะ กลับกันดีกว่า” จ่ายเงินเสร็จสรรพ
ดงฮยอกก็หันมายิ้มให้ผมอีกรอบก่อนเดินตัวปลิวลิ่วนำหน้าไปอย่างสบายใจ
มันจะรีบเดินไปไหนวะ คือตามไม่ทันเว้ย
ผมอยากจะสัญญาสาบานต่อหน้าฟ้าดินอีกสักล้านรอบ
ว่าผมจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีกแล้วถ้าต้องมาเจออะไรแบบนี้
ไหนบอกให้มาบำเพ็ญประโยชน์ ไหงกลายมาเป็นคนใช้แบบนี้ฟระ TT
“เอ้าๆ รีบๆเดินเข้าสิ ชักช้าอยู่ได้”
อยากให้ชักเร็วๆมั้ยหละ ชักบ่อยนะ..
ชักดิ้นชักงอหนะ อย่าคิดลึกครับ
“มาลองถือบ้างมั้ยหละ”
ผมพูดพลางขยับแขนเพื่อให้ถุงที่มันใกล้จะหลุดมือ กลับมาอยู่ในอุ้งมือผมเหมือนเดิม
“ฉันมาซื้อของแบบนี้ทุกวันแหละ คนเดียวด้วยนะ”
นั่นมันนายไม่ใช่ฉันนี่หว่า - -
โม้ป๊ะ ตัวแค่นั้นหนะนะ - -
“อย่างนี้นี่เอง นายถึงได้ตัวเตี้ย ฮ่าๆๆๆ”
“ว..ว่าไงนะ นายว่าฉันเตี้ยเหรอ!!”
ดงฮยอกหยุดเดินก่อนหันมามองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
มาเซ้เข้ามาเลย พี่ไม่กลัวหรอกไอ่น้อง
“เข้ามาดิ นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ^^”
ปึก!!
“โอ้ยย T^T”
“สมน้ำหน้า ถือว่าเอาคืนที่นายดีดหน้าผากฉันแล้วกันนะ”
ผมนั่งลง วางของในมือแล้วลูบหน้าแข้งตัวเองเบาๆ
เตะเข้ามาได้ โคตรเจ็บ T^T
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คิม ดงฮยอก!!
.
.
.
“เอ.. ทำไมจุนฮเวกับดงฮยอกยังไม่กลับมาอีกเนี่ย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ”
หญิงสาววัยกลางคน ภรรยาลุงหยางพูดขึ้น พรางมองออกไปนอกหน้าต่างครัว
ร่างเล็กที่อยู่ข้างๆก็เอะใจไม่แพ้กัน
ก็สองคนนั้นไปตลาดตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น จนป่านนี้แล้วยังไม่กลับมากันเลย
“อีกเดี๋ยวก็คงถึงหละฮะ จุนฮเวไม่รู้ทาง ดงฮยอกคงต้องเดินช้าๆ”
จินฮวานพูดขึ้นพรางส่งยิ้มให้คนเป็นป้า
“ป้าก็หวังให้เป็นอย่างนั้นนะ ไม่ใช่ว่าทะเลาะกันจนเสียเวล่ำเวลาหละ”
“ฮะๆ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะฮะ สองคนหนะไม่ถูกกันตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นา”
“นั่นสินะ ป้ายังจำตอนที่แย่งรถกันจนสุดท้ายไม่มีใครได้เล่นได้ดีเลยหละ
เห้ออ ดูตอนนี้สิ พวกหนูโตเป็นหนุ่มกันหมดซะแล้ว”
“ย๊า!! ถ้านายไม่มาช่วยฉันนะ ฉันจะโยนพวกนี้ทิ้งให้หมดเลยคอยดูสิ!”
“ถ้านายอยากอยู่ที่นี่ต่อไปก็เชิญโยนทิ้งตามสบายเลย!”
“ย๊า! คิมดงฮยอก!!”
เสียงทะเลาะกันสนั่นหวั่นไหวนั่น
เป็นสัญญาณบอกว่าจุนฮเวกับดงฮยอกคงมาถึงกันแล้ว
“ไปห้ามศึกหน่อยไปลูก”
จินฮวานพยักหน้ารับยิ้มๆ ก่อนเดินออกจากห้องครัวไปห้ามศึกตามที่ได้รับคำสั่ง
“นี่ๆ เสียงดังไปจนถึงโซลแล้ว” จินฮวานหยุดลงตรงหน้าทั้งสองคน
ก่อนพูดออกมายิ้มๆ
เดาได้เลยว่าสองคนนี้ไม่ได้พูดคุยกันดีๆทั้งไปและกลับชัวร์ๆ
“พี่ก็ดูไอ่เตี้ยนี่ดิ โคตรหาเรื่องอะ” จุนฮเวพูดพลางพยักพเยิดหน้าฟ้องจินฮวานเหมือนเด็กๆ
“จุนฮเว ฉันก็เตี้ย - -”
“ขอโทษครับ”
“ฮะๆๆๆ” ดงฮยอกอดหัวเราะกับจุนฮเวที่กลัวพี่เสียไม่ได้
ก่อนจะเก็บอาการหลังเจอสายตาดุๆของจินฮวาน
“เอาของไปเก็บเร็ว เดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวกันหรอก”
จินฮวานพูดก่อนจะยื่นมืออกไปช่วยจุนฮเวถือในบางส่วน
แล้วเดินนำเข้าบ้านไป
โดยมีอีกสองคนที่จิกกัดกันทางสายตาตามไปอย่างเงียบๆ(?)
.
.
.
-ฮันบิน-
หลังจากข้าวเช้าผ่านไป สัตว์น้อยทั้งหลายก็ถึงเวลารับอาหารบ้าง
ผมและจุนฮเวถูกนำตัวมาโดยลุงหยาง
ณ เล้าไก่แสนสุข
ลุงเขาบอกงี้ - -
“รู้ไหมเลี้ยงไก่หนะ มีประโยชน์มากๆเลยนะ” ลุงหยางพร่ำพรรณนาเกี่ยวกับไก่
พรางโยนอุปกรณ์ให้อาหารไก่ให้กับพวกผม
“เราสามารถใช้ประโยชน์มันได้ตั้งแต่ตัวมันจนถึงอึ๊มันเลยนะ”
“ตกลงลุงพูดถึงมัน รึไก่ครับ -0-” ไอ้จุนฮเวที่เงียบมานานพูดขึ้น
โอโห่ กวนตรีนมากครับน้องผม - -
“ระวังเอ็งจะปากแตกเอานะจุนฮเว ฮ่าๆๆ”
ลุงหยางหันมาพูดทีเล่นทีจริงกับจุนฮเว
ก่อนจะเดินนำหน้าพวกผมไป
“กวนไม่ดูเวล่ำเวลานะมึง ถ้าลุงหยางไม่ให้กลับ กูจะฆ่ามึงแล้วเอาไปทำปุ๋ย”
มึงพูดก่อนเดินออกหน้ามันมา
แอบเห็นนะว่าแม่งเบ้ปากแล้วมองบน
ผมเกลียดเวลามันทำหน้างี้มากอะ - - รู้สึกอวัยวะเบื้องล่างสั่นระริก
ผมเดินตามลุงหยางโดยที่กลิ่นเริ่มมาละครับ
ยิ่งเข้าใกล้เล้าไก่ กลิ่นยิ่งแรง
โอ้แม่เจ้า ชายบินจะเป็นลม TT
“มึงๆ กูไม่เข้าไปได้มั้ยวะ TT” จุนฮเวสะกิดหลังผมแล้วพูดพรางทำหน้าเหมือนจะตาย
“ไม่ได้ สูดอากาศบริสุทธิ์ไว้ แล้วเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายไปกับกู”
“ไม่เอา TT”
“อย่าปัญหาเยอะดิมึง”
“จอร์แดนกู...” ไอ่สัส... - -
ผมละเกลียดมันจริงๆ บ้าแฟชั่น บ้ารองเท้า บ้ากระเป๋า
แล้วยังบ้ามากๆอีก
“แล้วทำไมมึงไม่เปลี่ยนใส่บูทที่ลุงเขาให้วะ!” ชายบินเพลีย - -
“กูใส่ไม่ได้”
“งั้นมึงก็ใส่ถุงเท้าเข้ามาละกัน ถอดลูกรักมึงห้อยคอไว้”
พูดเสร็จผมก็ทิ้งมันงอแงไว้ตรงนั้นแหละ
เดี๋ยวมันก็ตามมาเอง
ผมเดินตามลุงหยางพลางหว่านอาหารให้ไก่อย่างสบายอารมณ์
จริงๆเข้ามามันก็ไม่ได้เหม็นแหะ แต่อุนจิน้องไก่ที่พื้นนี่เพียบเลอะ
ไก่ท้องเสียเหรอลุง
“เหี้ย! ตกใจหมด”
ผมหันหลังกลับก็ป๊ะเข้าให้กับจุนฮเวยืนเปรตอยู่ด้านหลัง
เดี๋ยวนะ..
“เห้ย นี่มึงถอดรองเท้าห้อยคอจริงๆเหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
แม่งโคตรลงทุนครับ ถอดรองเท้าห้อยคอ
แล้วย่างก้าวเข้ามาในเล้าไก่ที่เต็มไปด้วยอุนจิ
โดยมีถุงเท้าบางๆกั้น โอ้ยยย แม่งบ้ารึบ้าวะเนี่ยยย
เดี๋ยวกลับบ้าจะบอกให้ป๊ามันพาไปเลิกแบรนด์เนมที่ถ้ำกระบอก 55555555555
จุนฮเวหันมามองผมเคืองๆ ก่อนเดินไปเหวี่ยงอาหารใส่ไก่
แม่งขาโหด โกรธแล้วเหวี่ยงใส่ไก่ 55555
TBC.
---------------------------------------
จบแบบบ้าบอมาก ไหนบอกให้ดงคุมงานฟระ
ไหงเป็นมาให้อาหารไก่กะลุงหยาง 55555555555555555
อย่าได้หวังอะไรจากฟิคเรื่องนี้ค่ะ ไร้สาระสุดๆ 55555555
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น และทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ ><
ซารางเงลลลลล
ความคิดเห็น