คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
.
.
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด.. ตี๊ดด~
“เวลคัมทูมายโฮมมม~ ” เปิดประตูเสร็จก็ผายมือนำเหนอห้องตัวเองอย่างร่าเริง
จียงหัวเราะเบาๆแล้วเดินตามคนตัวเล็กเข้าไป
ซึงรีเดินเอาของไปเก็บในห้องนอน จียงวางกระเป๋าลงแล้วเดินดูรอบๆห้อง
“ซึงรีกลับมาแล้วเหร... เห้ย! ใครอะ!! ขโมยเหรอ!! หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ”
เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องครัวถึงกับตกใจ เมื่อมีชายผู้ไม่คุ้นหน้าคุ้นตามาเดินไปมาอยู่ในบ้านตัวเอง
“โววๆ clam down man” จียงยกมือขึ้น เป็นเชิงว่าให้อีกคนใจเย็นๆ ดูมีดนั่นดิ แหลมเชียว - -‘’
“แกเป็นใคร!! เข้ามาได้ไง!!” แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เย็นลงเลย ร่างตรงหน้าขยับเข้าหาจียงช้าๆ
โดยมีมีดยาวเฟื้อยนั่นนำหน้าอยู่
“Hey put the knife down. It's too dangerous” จียงก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง
อะไรเนี่ย เขาทำอะไรผิด ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แล้วเด็กแพนด้าที่พาเขามาหละ หายไปไหน
“เฮ้ย! จงฮุน!!”
“ซึงรี! นายไปหลบก่อน! บ้านเรามีขโมยเข้ามา!!”
“Wait, what happened??!” จียงถึงกับงง นี่พูดอะไรกันอยู่!?? เกิดอะไรขึ้น?
“บ้าเหรอ!! ขโมยไหนเล่า ฉันพาเค้ามาเอง!!”
“อ่าว..เหรอ ล..แล้วทำไมไม่บอกเล่า!”
“ก็จะบอกอยู่ นายฟังฉันมั้ยเล่า!”
“ก็..”
“Hey! ” จียงที่ยืนงงสองคนนั้นที่เถียงกันอยู่ ก็ตะโกนออกมาเพื่อห้ามศึก สองคนถึงกับสะดุ้งแล้วก็สงบศึกไปในที่สุด
“ซึงรี มานี่..” คนที่ถือมืดอยู่ก็ลากร่างเล็กของอีกคนเข้าไปในครัว
ซึงรีไม่ลืมที่จะหันไปโบกมือใบ้ให้จียง ประมาณว่าไปเคลียแป๊บ
จียงก็พยักหน้าเออออตาม ทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจอะไรเท่าไรหรอก
“นี่! นายบ้าไปแล้วเหรอ พาใครมาบ้านเนี่ย ไว้ใจได้ไง เป็นคนร้ายหนีคดีอะไรมารึเปล่าก็ไม่รู้
แล้วไปเอาเขามาจากไหน ชื่ออะไร แล้วเจอกันได้ไง แล้ว..”
“โอ้ย! นี่! ฟังก่อนดิ! ถ้าจะรัวคำถามซะขนาดนี้ จะตอบยังไงหมด” ซึงรีดุเพื่อนตัวเองเบาๆ
ก่อนเริ่มเล่าเรื่องราวของคนแปลกหน้าให้ฟัง นั่นยิ่งทำให้ซึงรีโดนดุยกใหญ่...
“โอ้ยย ทำไมถึงได้ไว้ใจคนง่ายๆแบบนี้ห๊ะ ”
“ก็เค้าน่าสงสารออก.. ก็แค่ไม่กี่วันเอง น่านะ จงฮุนนะ ช่วยเขาหน่อยเถอะ เนอะๆ”
“เฮ้อออ นายนี่น๊า ก็ได้ๆ แล้วแต่นายเลยยย” จงฮุนตอบเนือยๆ
ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านี่แล้ว เถียงกันทีไรไม่เคยชนะหรอก - -
“นี่สิ สมกับเป็นเพื่อนคนหน้าตาดีหน่อย ฮิฮิฮิ” ซึงรีตบไหล่เพื่อนเบาๆพรางยิ้มร่า
“เหอๆ - - พาคนที่ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเข้าบ้านเนี่ยนะ เฮ้อออออ”
จงฮุนบ่นเบาๆพอให้ร่างน้อยได้ยินแล้วก็หันไปทำกับข้าวที่ทำค้างไว้ต่อ
“แหะๆ ก็จะไปถามอยู่นี่ไง -3-” ซึงรีว่าพรางเดินออกมาจากห้องครัว ไปหาคนที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
จียงหันมองร่างเล็กที่เดินยิ้มร่าออกมา คงไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย -0-
“I can stay here??”
“เยสๆ ยูแคน ~!!”
“oh thank god!”
“แต๊งค์ก็อดอะไรหละ คุณต้องแต๊งค์ผมสิ -3-” พูดอุบอิบอยู่คนเดียวเมื่อเห็นท่าทางของร่างโปร่งนั่น
ใช่ว่าจียงจะไม่ได้ยิน และใช่ว่าเขาจะฟังประโยคง่ายๆที่คนตัวเล็กบ่นไม่ออกซะหน่อย
นึกดูแล้วก็อดขำไม่ได้
น่ารักดี ฮ่าๆ
“เอ้อ! มายเนมอีส อี ซึงฮยอน บัท ยูแคนคอลมี ซึงรี~! แอนด์เดอะแมนคนเมื่อกี้หนะ คนนู้นอะ
ฮีเนมอีส จงฮุน ชเว จงฮุน แอนด์ยู๊??”
“อาา.. ออ! My name’s Jiyong Kwon. Haha sorry I’m so rude.
We talked for a long time, but we don’t know each other's names haha”
จียงพูดอย่างลืมตัว จึงทำให้เงยหน้าขึ้นมาก็เจอใบหน้าน่ารักเหรอหราอยู่
"....-0-??...."
ถามไปแค่ 2เมตร ตอบมาซะ800เมตรเลย - -‘’
“oh sorry haha I’m Jiyong Kwon.. จียง”
“โอเค้! ออไร๊ท์! ไนซ์ทูมีทยู มิสเตอร์จียง ควอน!!”
“Haha nice to meet you too boy ^^”
"เออนี่ ฮว๊าย ยู ไม่เข้าใจ โคเรี๊ย??"
"อืมม.. I grew up in California"
"กริวอัพ.. กริวอัพ อ๋อ! คุณโตที่นั่นเหรอฮะ เลยพูดภาษาบ้านเราไม่ได้สินะ"
"หืม?"
"อ่อ โน๊วๆ ไม่มีไรฮะๆ" ร่างน้อยส่ายหน้ารัวพรางยิ้มจนตาหยีให้ร่างโปร่ง
y.. you're so cute...
"y.. you look like a panda kkk" สิ่งที่คิดอยู่ในใจกับสิ่งที่พูดมาไม่ตรงกันเลยสักนิด - -
"อ..อะไรนะ - -++ "
"แพนดา นายแพนดา ฮ่าๆๆ"
“ผมชื่อซึงรี! - -”
“แพนดา ^^”
“ซึงรี - -+”
“แพนดา ^^~”
“ซึง.. ฮึ่มม~!”
โอ้ยย ซึงรี คิดผิดมหันต์เลยนะเนี่ย! ที่ช่วยอิตานี่หนะ
ถ้ารู้กวนขนาดนี้ พ่อจะปล่อยให้นอนมันอยู่ป้ายรถเมล์นั่นแหละ!
ไม่น่าใจอ่อนเลย! ฮึ่มม
ร่างเล็กยู่ปากแล้วเดินหนีอีกออกคนมา ถ้าเขาไม่ออกมาคงไม่จบง่ายๆหรอก - -
ร่างน้อยเดินกระแทกเท้าเขามาในครัว จงฮุนที่อยู่ก่อนก็อดสงสัยไม่ได้
เมื่อกี้ยังร่าเริงอยู่ดีๆ ไหงทำหน้าเป็นหมีขาดไผ่แบบนี้อะ -0-
“เป็นไรเนี่ย - -”
“ป่าวหรอก หิวมั้ง ทำไรกินอะ”
“ไปตักข้าวไป เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
ซึงรีพยักหน้าแล้วหันไปหาหม้อข้าวจ๋าสุดที่รัก
หยิบถ้วยมาสองถ้วยตามความเคยชิน แต่.. อิตานั่นเขาจะกินข้าวมั้ย
ไวกว่าที่จะตอบตัวเอง มือบางหยิบอีกถ้วยเป็นสาม พรางเปิดหม้อข้าวออก
กลิ่นหอมๆของข้าวสุกร้อนๆนี่ช่วยให้อารมดีขึ้นจริงๆนะ
ร่างน้อยยิ้มร่า ตักข้าวครบสามถ้วยแล้วจะยกไปวางบนโต๊ะ
“เย้ย!!” ถ้วยข้าวในมือเกือบหล่นด้วยความตกใจ “มายืนทำอะไรตรงนี้เนี่ย ตกใจหมดเลย!”
ซึงรีดุจียงที่มายืนไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงอยู่ด้านหลัง เกือบไปแล้วมั้ยหละ
“เอ่อ I’m just..”
“ช่างเถอะฮะๆ เอ้านี่ เอาไปวางบนโต๊ะหน่อย ออนเดอะเทเบิ้ลๆ นู่นๆ” พยักเพยิดหน้า พรางยัด(?)ถ้วยข้าวใส่มือร่างโปร่ง
จนอีกคนแทบรับไม่ทัน
ซึงรียักไหล่แล้วเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบสาหร่ายออกมา
.
.
.
“แกงกิมจิร้อนๆมาแล้วคร๊าบบ” จงฮุนยกหม้อมาวางไว้กลางโต๊ะที่มีซึงรีนั่งตื่นเต้น กับจียงที่นั่งมองตะเกียบอยู่
"ทานแล้วนะคร๊าบบ~" ซึงรีและจงฮุนพูดขึ้นพร้อมกัน พรางจัดการอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย
ผิดกับจียงที่ตอนนี้นั่งงงว่าจะทำยังไงกับตะเกียบนี้ดี
มือหนาใช้ตะเกียบคีบข้าว แต่ก็หล่นเอาเข้าปากไม่ทันสักที
เลยกลายเป็นว่าตอนนี้จียงกำลังทำศึกกับตะเกียบ ไล่งับข้าวก่อนมันจะหล่นลงถ้วย
ซึงรีและจงฮุนแอบหัวเราะกับท่าทางของจียง ดูไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ ฮ่าๆ
"นี่ ซึงรี ไปเอาช้อนมาให้เขาดิ" จงฮุนกระซิบ
"ไม่เอาอะ ฮิฮิ ให้หัดใช้ตะเกียบบ้างดิ เป็นคนเกาหลีอะไร ใช้ตะเกียบไม่เป็น" ซึงรียักไหล่ไม่สนใจ พรางคีบสาหร่ายเข้าปาก
โดยลืมนึกไปว่าจียงโตที่ประเทศนอก
"ทีก่อนหน้านี้ใครมาขอร้องให้ฉันช่วยเขากันนะ"
"ก็ใครจะไปรู้หละว่าอิตานี่จะกวนมากมายก่ายกองขนาดนี้อะ!" (โปรดอ่านให้เป็นการกระซิบ - -'')
"แค่กๆ!!" จียงสำลักข้าวที่เพิ่งไล่งับได้ทัน
ก็เล่นนินทาระยะประชิดขนาดนี้ - -''
"น้ำๆ" จงฮุนยื่นแก้วน้ำให้ จียงก้มเป็นเชิงขอบคุณจงฮุนเล็กน้อยก่อนรับน้ำไปดื่ม
"อะ ใช้นี่แทนดีกว่านะฮะ" จงฮุนเดินไปหยิบช้อนมาให้จียง แล้วนั่งลงที่เดิมของตัวเอง
"ขอบคุณครับ" จียงรับช้อนมาแล้วจัดการอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย(?)
"นี่ เอามาให้เขาทำไมงะ" ซึงรีกัดตะเกียบพรางแยกเขี้ยวใส่เพื่อนรัก
"ฉันไม่อยากเห็นใครเหนื่อยตายเพราะไล่งับข้าวหนะ - - กินๆไป"
.
.
มื้ออาหารผ่านไป อย่างไม่วุ่นวายเท่าไรนัก
เมื่อจัดการอาหารเสร็จ จียงก็ช่วยจงฮุนล้างจาน
ส่วนซึงรีก็นอนแผ่หราบนโซฟา นอนดูรายการโปรดอย่างสุขกายสบายใจ
.
.
.
ร่วมดูทีวีกันสักพักก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปอาบน้ำ
"นี่ๆ ยูๆ สลีปออนเดอะโซฟานี้นะ โอเค๊??" ซึงรีใช้ภาษาท่าทางในการบอกจียงอีกครั้ง
"But it's cold here" จียงพูดขึ้นทำหน้าเหยเกพรางยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง
"เรื่องมากชะมัด.. -3- " ซึงรีบ่นอุบอิบพรางเดินเข้าห้องไป
ฟรึบ~!
ผ้าห่มหนาๆพร้อมหมอนถูกโยกลงมาทับร่างโปร่งที่นอนดูทีวีอยู่
"โอเค๊?? ไม่คูลแล้วนะ กู๊ดไนท์!!" พูดแค่นั้นก็เดินไปปิดไฟแล้วเขาห้องตัวเองไป
จียงมองตามร่างเล็กในความมืด ไม่รู้ใช่มั้ย..
ว่าเขากลัวผีขนาดไหน..
ให้อยู่ข้างนอกคนเดียวแบบนี้มันใช่มั้ย TT..
ก๊อกๆ
มือหนาเคาะประตูห้องร่างเล็ก ไม่นานนักคนในห้องก็เปิดประตูออกมา
"ว๊อททท?"
"นอนด้วย.." จียงยืนหอบหมอนกับผ้าห่มที่คนตัวเล็กเอามาให้เมื่อสักครู่ พรางมองคนตัวเล็กอ้อนๆ
"ว๊อท ว๊อทททท!? โนๆๆ ไม่ได้ฮะๆ โกแบ็คทูยัวโซฟาเลยฮะ"
"Just tonight~ พลีสสส"
"โน โน! ไม่ทูไนท์ ทรีไนท์ โฟร์ไนท์อะไรทั้งนั้นอะ นี่ ผมช่วยคุณให้เข้ามาในห้องนี้
ไม่ปล่อยให้คุณหนาวตายอยู่ป้ายรถเมล์ก็ดีแล้วนะฮะ -3-!"
"huh?" เจอร่างน้อยรัวภาษาที่ตนไม่คุ้นใส่บ้าง จียงถึงกับยืนขมวดคิ้ว
แพนด้าผู้น่ารักใจดีแสนดีคนนั้นหายไปไหนนน T^T(แกไปกวนเขาก่อนทำไมหละ - - :ไรท์เตอร์)
"โกแบคทูยัวร์โซฟ๊าาาาาา"
จียงเดินคอตกกลับมายังโซฟาจ๋าที่เดิม
ทำใจนอนได้สักพัก ร่างโปร่งก็เด้งตัวขึ้นมาอีก
เรียวขาก้าวเข้าห้องซึงรีซึ่งไม่ได้ล็อกประตูเพราะความเคยชินของคนตัวเล็ก
และนั่นก็ทำให้จียงโดนไล่คอตกกลับมาเหมือนเดิม เป็นแบบนี้อยู่สามสี่รอบ
กว่าจะได้นอนก็ดึกโข
ซึงรีเอ้ยยย พลาดอย่างรุนแรงแล้วหละงานนี้ เฮ้ออ~
-----------
มึนๆนะตอนนี้ 55555
อ๊ายยยย มีคนอ่านของเค้าด้วยอ่า
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะคะ TT
ขอบคุณจริงๆค่ะ TT
หนูสัญญาว่าหนูจะพยายามเขียนเรื่องให้สนุกๆ
ไม่น่าเบื่อ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ขอบคุณทุกเม้นต์ โอ้ยย รักค่ะ จุ๊บๆ >3<
ความคิดเห็น