คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My baby is the Ghost!? : 1
My baby is the Ghost!? :Chapter 1
ผมลืมตาขึ้นเพราะแสงแดดที่ส่องแยงตาจนน่าหงุดหงิด ดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้ตาไล่ความงัวเงีย
วันหยุดแบบนี้ผมควรจะได้นอนนานๆสิ..
แต่เมื่อคืนนี้..ผมฝันร้ายสินะ.. ฝันได้ 3Dมาก..
ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัว ใส่ขนมปังลงในเครื่องปิ้ง
กดสวิตช์ให้มันทำงาน พร้อมเครื่องอุ่นนม
ขนมปังร้อนๆถูกคาบไว้ ในมือถือแก้วนมอุ่นๆเหมาะกับบรรยากาศในยามเช้าวันหยุดแบบนี้ชะมัด
เตรียมหันหลังกลับไปที่โซฟาห้องนั่งเล่นแต่ก็ต้องผงะ
ใบหน้าขาวซีดที่ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบทำเอาหัวใจจะวาย
เพล้ง~ แก้วนมถูกปล่อยออกจากมือหล่นลงตามแรงโน้มถ่วงโลก
อาการงัวเงียทั้งหมดหายไปแทนที่ด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
"ช่วยด้วย~" เสียงเย็นยะเยือกจากสิ่งมีชีวิต(รึเปล่า?)ตรงหน้าผมพูดขึ้น
“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!” ผมวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต
เป้าหมายคือผ้าห่ม
ทันทีที่ถึงเตียงผมกระโจนเข้าผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
นี่ผมไปทำอะไรให้ใคร ทำไมผีหลอกกลางวันแสกๆแบบนี้
ให้ตายเหอะ
“ช่วยฉันด้วย~”
“อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทันทีที่ลืมตา ก็พบใบหน้าขาวซีดตาแดงก่ำนั่นในระยะประชิด
ใต้ผ้าห่มนี้ไม่ได้มีเพียงผมคนเดียวอีกต่อไป
ผมวิ่งออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่นอย่างรีบเร่ง
“ช่ว..” แม่งดักหน้าครับ TT
“เหวอออ๊ากกกก!!” ผมเปลี่ยนทิศเมื่อสิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่าผีนั่นดักหน้า
ผมไม่รู้ ขามันไปเอง ผมรู้แค่ต้องวิ่ง
“เฮ้~ ช่ว..”
แม่งจะให้ตรูช่วยอะไรฟระ! ตรูไม่ใช่คุณเจน ญาณทิพรส รึคุณริว จิตสามผัดกระเพานะเฟ้ย! TT
อยากให้ช่วยก็ไปหาเขาเซ่!!
แม่จ๋าหนูอยากย้ายคอนโดวววว T^T
ผมวิ่งไปรอบๆห้องอย่างเสียสติ ผมหยุดไม่ได้ ผมจะทำไงดี แม่งโผล่นู่นทีนี่ที
คิดว่าตัวเองเป็นโทเมเนเจอร์เหรอวะ TT
แต่มองดีๆอ่า... กูวิ่งรอบมันนี่หว่า..
ผมหยุดวิ่งยืนหอบอย่างกับหมาป่าสุดหล่อ(-..-)
ไอ่ผีนั่นนั่งหน้าซีดอยู่บนโซฟาที่ท่านแม่ผมซื้อให้
บังอาจมาก
รู้มั้ย ความเหนื่อยมันทำให้ผมหงุดหงิด..
“แฮ่!!”
“อ๊ากกกกกก!!!!” แม่งทำลูกกะตาหลุดครับ
คนหล่อจะเป็นลม แม่งมาดีๆไม่เป็นรึไงวะ เหนื่อยแล้วเว้ยครับ!
“เฮ้ย! เหนื่อยแล้ว จะมาหลอกอะ ช่วยมาดีๆหน่อยได้มั้ย มาแบบหน้าหล่อๆอะ..”
“อ่า..” มันจะค้านครับ
“หยุด! แล้วฟัง! มาเละๆแบบนี้ถ้าคนเป็นโรคหัวใจเขาเจอเขาก็หัวใจวายตายพอดี นายจะบาปมากเลยนะ ติดคุกด้วยนะเว้ยข้อหาฆ่าคนตายหนะมาหลอกหล่อๆดิวะ จะได้สมเกียรติในการวิ่งหน่อย มาเละๆแบบนี้เดี๋ยวเอาเก้าอี้ฟาดหัวแม่ม”
“เอ่อ..”
“ชัทอัพ! ยัง ยังไม่สำนึก ไปทำหน้าให้มันดีๆแล้วมาคุยกัน เข้าใจคนเหนื่อยมั้ยวะ เหนื่อยยย”
“ฉันเป็..”
“เออ! รู้ว่าเป็นผี แต่นี่คน วาร์ปไม่ได้ เหนื่อยเว้ย!! นายเป็นผีวาร์ปไปนู่นนี่ได้ จะไปเหนื่อยอะไรวะ แต่นี่คนครับ คน!!ถ้าเหนื่อยตายจะรับผิดชอบมั้ย ห๊ะ!?”
“ข..ขอโทษ”
“ดี! เปลี่ยนหน้าเละๆนั่นด้วย เก็บลูกกะตาไป รกห้อง”
“ค..ครับๆ” ผีนั่นเก็บลูกตาตัวเองแล้วยัดเข้าเบ้าตา มันเดินทะลุกำแพงไปไหนสักที่แหละ
เฮ้ออ รู้งี้ด่าแม่งนานละ โง่วิ่งอยู่ได้ - -
.
.
“แฮ่!!”
“เฮ้ย!! มาดีๆสิวะ!” หัวใจจะวายครับ
อยู่ดีๆมันมาโผล่ข้างๆ ผมฟาดมือไปเต็มแรง
แต่ดันทะลุหัวมันไปครับ - - ลืม..
แต่คราวนี้มันไม่เละแล้วครับ แต่ก็ยังซีดอยู่ดี
อ่า ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ดวงตาเรียวเล็ก
จมูกโด่ง ปากเล็ก ผมสีดำ มีลักยิ้มด้วย..
“ผมหล่ออะดิ จ้องซะ คิกๆ” หืม? ใคร ใครจ้องวะ
“คุณแหละจ้อง” ได้ยินผมคิดด้วยครับ - -
“มาแบบนี้แต่แรกซะก็จบ” พูดเสร็จผมก็เดินไปนั่งโซฟา
“นี่..”
“!!” ตกใจครับ - - มาให้ซุ่มให้เสียงหน่อยไม่ได้รึไงฟร๊าาาา
“โทษทีแหะๆ เอ่อ..ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย...” จะให้ช่วยไรวะ
นี่ไม่ใช่คนรับเรื่องร้องทุกข์ผีนะเว้ย - -
ทำไมไม่หาพวกหมอผี รึไปรายการคนอวดผีนะจ๊ะนู่นหละ
ทุกวันนี้ช่วยตัวเองยังไม่เป็นเลย(?) อ่า ช่วยตัวเองไม่ได้..
“ก็ฟังก่อนได้มั้ยเล่า ที่ให้นายช่วยอะเพราะนายเป็นเจ้าของห้องต่อจากฉัน”
เออดี คุยกับผีไม่ต้องพูดมันก็ได้ยิน เยี่ยมครับ
แล้วยังไง..
“คือ ฉันอยากรู้ว่าร่างฉันอยู่ไหน ฉันหาร่างตัวเองไม่เจออะ หาร่างไม่เจอมันก็มีห่วงใช่มะ
แล้วแบบจะไปไหนก็ไม่ได้ต้องวนเวียนอยู่แบบนี้อะ จนกว่าจะมีคนมาเป็นเจ้าของต่อ ฉันอาจจะยังไม่ตายก็ได้
ร่างฉันอาจจะอยู่โรงพยาบาลสักแห่ง แล้วตอนนี้ นายเป็นเจ้าของห้องต่อจากฉัน เพราะฉะนั้น นายต้องพาฉันไปตามหาร่าง”
“คงมีโรงบาลสักล้านแห่งมั้ง ฉันจะไปหาเจอได้ไง ทำไมไม่รู้จักตามไปตอนเขาเก็บร่างนายอะ”
นี่มันงมเข็มในมหาสมุทรเลยนะครับ จะไปหาเจอได้ยังไง
ไอ่เห็นใจก็เห็นใจอยู่นะ
ผมลุกขึ้นเดินหนีนายผีนั่น
ผมไม่รู้จริงๆว่าต้องช่วยยังไง ต้องเริ่มจากตรงไหน
แค่คิดก็ปวดหัวแล้วครับ
“แต่ถ้าหาไม่เจอนายต้องอยู่กับผีตลอดไปเลยนะ..” เหอๆ จะย้ายออกวันนี้แหละครับ - -
“ช่วยฉันเถอะนะ.. นะกู จุนฮเว..”
เฮ้ย! รู้ชื่อผมได้ไงครับ!?
ผมหันขวับไปที่นายนั่นทันทีที่ชื่อผมออกจากริมฝีปากซีดนั่น
“คือ ตอนนายคุยโทรศัพท์ฉันได้ยินแม่นายเรียกหนะ ข..ขอโทษไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่คือ มันได้ยินเอง”
“ช่วยฉันนะ..”
“ไม่” ผมหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอน
แต่ต้องชะงัก ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องลอยขว้างอยู่บนอากาศ
ล..เล่นอะไรของมันเนี่ยไอ่ผี
“ช่ ว ย ฉั น นะ !!!” เสียงนั่นเย็นเยือกจนผมขนลุก
ผมหันกลับไปมองต้นเสียง เจ้าผีนั่นตาแดงก่ำอีกแล้วครับ T^T
ผมต้องช่วยใช่มั้ย..
.
.
.
ซวยครับ..
TBC.
#ฟิคผีที่รัก
---------
@spysind << ทวงฟิคด่าโวยวายอะไรเชิญที่ทวิตนี้ค่ะ 5555
ความคิดเห็น