คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 [END]
.
.
.
หลายวันที่ผ่านมาจียงยังคงตามง้อซึงรีอย่างไม่มีท่าทีจะยอมแพ้
วันนี้ก็เช่นกัน..
“ซึงรีๆ นู่นๆ มานู่นแล้ว” แดซองสะกิดซึงรีให้หันมองร่างโปร่งที่กำลังเดินมา
ใบหน้าหล่อแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมดอกไม้ช่อโตเช่นทุกวัน
ซึงรีหันมองพรางเบะปากกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย มือเล็กยกถาดไปเสิร์ฟออเดอร์อย่างไม่สนใจ
แต่ทันทีที่หันหลังให้แดซอง ยิ้มบางๆอย่างเขินอายกลับผุดขึ้นบนใบหน้าขาวซะงั้น
กิ๊งๆ~
“สวัสดีคร๊าบบ คุณจียงง~” แดซองเอ่ยทักทายอย่างร่าเริง
“สวัสดีครับ ^^ เหมือนเดิมนะครับ” ทักทายกลับอย่างอารมณ์ดีเสร็จ ก็พูดอย่างรู้กันกับแดซองแล้วเดินไปนั่งที่ประจำของตน
.
.
ตาคมมองคนตัวเล็กเป็นประกาย รอยยิ้มที่ไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ถูกเผยให้ร่างน้อย
ที่กำลังเดินมาหาตนเห็น
“กาแฟฮะ” วางถ้วยกาแฟให้อีกคนแล้วเตรียมจะเดินหนีไป แต่ถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้ก่อน
“ซึงรีอา.. จะไม่ยกโทษให้ไอจริงๆเหรอ” จียงพูดอ้อนๆพรางลูบมือเล็กเบาๆ
“...” ตึกๆ~ตึกๆ~ ส..เสียงหัวใจใครเต้นกัน ทำไมมันดังขนาดเนน้ >/////<
ซึงรีโววายอยู่ในใจ ถึงจะทำหน้าบึ้งใส่อีกคนได้ แต่ก็ใช่ว่าคนตัวเล็กนี่จะควบคุมอาการหน้าแดงของตัวเองได้ซะเมื่อไร
“ซึงรีอาาา ไอผิดไปแล้ว ยกโทษให้ไอนะ นะครับบ”
ด...ดูสายตาผู้ชายคนนี้เส้!! แม่จ๋าา ริอยากระเบิดตัวเองตายยย T\\\\\T
“-//////- ผมมีงานต้องทำนะฮะ..”
“ซึงรียาา..”
“ปล่อยได้แล้วฮะ ผมจะไปทำงานต่อ -///-” ร่างน้อยบิดข้อมือตัวเองออกจากการจับกุมของอีกคน
จียงต้องยอมปล่อยคนตัวเล็กไปไม่งั้นซึงรีต้องเจ็บแน่
ทันทีที่หลุดพ้นฝ่ามือหนานั่นร่างน้อยก็รีบเดินออกมาทันที
แต่มีเหรอที่ควอน จียงคนนี้จะล้มเลิกความตั้งใจง่าย ไม่มีทาง!!!
ฟึบบ~! ตุบ~! ชึบบ~~!!
“เห้ย!” ซึงรีตกใจกับการกระทำของอีกคนที่เดินมาดักหน้าเขาพรางคุกเข่าลงกลางร้านแล้วยื่นดอกไม้ช่อโตนั่นมาที่ตน
ท..ทำอะไรเนี๊ยยยย T//////T
“ซึงรีอา!! ผมขอโทษ!! ผมรู้ว่าที่ผ่านมา ผมได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยลงไป!!
เนื่องจากความโลภที่ผมอยากอยู่กับซึงรีนานๆ!! ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆทั้งสิ้น! ได้โปรดให้อภัยผมด้วยครับ!!”
จียงตะโกนดังลั่น จนลูกค้าที่อยู่ในร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว พรางยิ้มเขินอายปานกับตนเองเป็นคนโดนง้อ - -“
“จ..จียง! นายทำบ้าอะไรเนี่ย -////- ลุกขึ้นมาเลยนะฮะ!” ซึงรีที่ขู่จียงผ่านการกระซิบ มองรอบตัวอย่างเขินอาย ใบหน้าน่ารักนั่นขึ้นสีเรื่อๆอย่างห้ามไม่ได้ ทั้งอาย ทั้งเขิน โอ้ยย
“No way!! จนกว่าซึงรีจะให้อภัย!!!” จียงยังคงตะโกนเสียงดัง
ซึงรีหันมองซ้ายขวาก็พบกับสายตาประชาชีที่บอกกับซึงรีว่า ให้อภัยเขาเถอะ
อะไรประมาณนั้น ซึงรียิ้มแห้งๆ ใบหน้าแดงลามไปถึงหู
นี่ถ้าเขาไม่ให้อภัย อิตานี่จะไม่ลุกขึ้นจริงๆใช่มั้ย T/////T
“ก... ก็ได้ฮะ ก็ได้ฮะ! -////////////-” ซึงรีตอบส่งๆพรางรับดอกไม้นั่นมาลวกๆแล้ววิ่งเข้าหลังร้านไปทันที
โดยมีเสียงปรบมือของสักขีพยาน(?)ในร้านไล่หลัง
จียงลุกขึ้นโค้งให้ทุกคนในร้านราวกับตนเองแข่งตอบปัญหาสาราณุกรมได้เหรียญทอง
เสร็จแล้วก็วิ่งตามคนตัวเล็กไป
“จียง! นายทำบ้าอะไรเนี่ย! ไม่อายคนอื่นเค้ารึไงฮะ -////////-” ทันทีที่ร่างโปร่งมาถึงร่างน้อยก็โวยวายใส่ทันที
“แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ยูจะให้อภัยผมมั้ยหละ” จียงพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว น่าเอากระทะฟาดจริงๆ - -++
“แล้วใครว่าไม่ให้อภัยเล่า!”
“ก็ซึงรีไม่คุยกับไอเลย ไม่มองหน้าด้วย &ยู.. wait.. เมื่อกี้??”
“ผมให้อภัยตั้งนานแล้วตาเบื๊อก!” ซึงรีพูดอย่างเขินๆพรางหันหน้าหนีอีกคน “ก็แค่อยากให้ง้อบ่อยๆเอง -////-”
“really!? จริงเหรอ!? จริงนะ จริงๆนะ ไม่หลอกนะ!??” จียงวิ่งมาจับไหล่คนตัวเล็กให้หันเผชิญหน้ากับตน
ร่างน้อยไม่ตอบ เพียงแต่พยักหน้าเขินๆแทน
“เยสสสสส!! ซึงรียา!! I love youuu~!!” จียงอุ้มคนตัวเล็กขึ้นอย่างดีใจ
ประโยคหลังที่เผลอพูดออกมาทำเอาคนตัวเล็กที่โวยวายอยู่ในอ้อมกอดเขาหน้าแดงจนลามไปไหนต่อไหน
ผมก็รักจียงฮะ.. >\\\\<
สองคนหัวเราะอยู่ในสวนหลังร้านอย่างมีความสุข โดยลืมไปสนิทว่า ตรงนั้นคนในร้านก็เห็นนะ..
แต่ใครจะไปสนหละ สนแค่คนที่อยู่ตรงหน้านี้ก็พอแล้ว ><
.
.
.
หลังจากปิดร้านจียงก็อยู่ช่วยซึงรีจนเสร็จงาน
โดยระหว่างนั้นก็มีเสียงแซวจากคนนู้นทีคนนี้ที จนร่างเล็กไม่เป็นอันทำงาน
“บ๊ายบายย เจอกันพรุ่งนี้นะฮะทุกคน”
“บ๊ายยย~”
สิ้นเสียงเพื่อนร่วมงานซึงรีกับจียงก็เดินกลับบ้านด้วยกัน
สองมือประสานกันแน่นโดยเจ้าของมือนั้นเดินเคียงกันไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ
“เดี๋ยวนี้พูดเกาหลีคล่องขึ้นนะฮะ ฮะๆ ><”
“แน่นอนน ผมเก่งใช่มั้ยหละ ฮ่าๆ เพื่อซึงรีผมทำได้ทุกอย่างแหละ ^^”
“ชิ..-\\\-”
“ฮ่าๆๆ cute.. อา ซึงรียา..”
“ฮะ?”
“ขอบคุณนะ ^^” จียงพูดขึ้นพรางยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างอบอุ่น
“เรื่องอะไรฮะ??”
“ก็เรื่องที่ซึงรีให้อภัยผมไง” จียงหยุดเดินพรางจ้องตาอีกคน
“อ๋อ ฮะ -////-” ร่างน้อยก้มลงหลบตาอีกคนอย่างขัดเขิน จียงมองร่างเล็กนั่นแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
น่ารักไปไหนกัน..
จุ๊บ~!
“อ๊ะ.. -/////////////////- ” ซึงรีเงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งขโมยจุ๊บแก้มเขาไปเมื่อกี้
ทันทีที่สบตาคนตรงหน้า หัวใจก็เต้นรัวเลือดสูบฉีดจนใบหน้าแดงก่ำ
วันนี้เขาหน้าแดงมากี่รอบแล้วนะ >////////////<
จียงยิ้มอบอุ่นให้คนตัวเล็กอีกครั้ง พรางกระตุกแขนเล็กเบาๆให้ก้าวเดินไปด้วยกัน
.
.
.
“Sol วันนี้ไอไม่กลับนะ... ว๊าวว ยูแม่งโคตรรอเมซิ่งอะ รู้ใจไอไปซะหมด.. แต๊งบรออ บายย”
จียงกดวางสายจากเพื่อนรับพรางเก็บเครื่องมือสื่อสารเข้ากระเป๋า
แล้วนั่งดูทีวีไปเรื่อยๆ
“พี่จียงฮะ กินข้าวกัน” ซึงรีเดินออกมาจากห้องครัวอย่างร่าเริง
พรางดึงแขนจียงให้เดินไปพร้อมกัน
ระหว่างมื้ออาหาร สองคนกุ๊งกิ๊งมุ้งมิ๊งกันไม่หยุด
ตักอาหารให้กันบ้าง ป้อนกันบ้าง
ไม่เกรงใจจงฮุนที่นั่งมองงงเป็นไก่ตาแตก
มันไปได้(คบ)กันตอนไหน - -??
จงฮุนกัดตะเกียบอย่างอึดอัด นี่ฉันมีตัวตนอยู่ไหมมม~~ T^T
“ย๊าาาา ซึงรี ฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้นะ T^T” จงฮุนพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“อ่า.. แหะๆ โทษทีเพื่อนรัก โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องน๊าาา อะๆ กินนี่เร็ว” ซึงรีหันมายิ้มแห้งๆอย่างรู้สึกผิดให้เพื่อน
“ฉันไม่น่ากลับมาลำบากทำกับข้าวให้นายกินเลย ฮึ่ย!TT อยู่กันสองคนไปเลย สุดหล่อเซ็ง!” จงฮุนพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที
“ป๊ะป๋า มารับหนูหน่อยฮะ แง๊งงง T0T” จงฮุนก้มลงกดเบอร์หาพ่อสุดที่รัก จริงๆก็ไม่ได้งอนอะไรหรอก
ไม่อยากอยู่เป้นกขค. อิอิ ><
.
.
“อ่า.. ”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ มันไม่ได้โกรธจริงหรอก ฮ่าๆ กินต่อเถอะฮะๆ” ซึงรีตอบตัดบทจียง
เขารู้นิสัยเพื่อนรักคนนี้ดีน่าาา อิอิ ><
.
.
มื้อเย็นผ่านไป สองคนช่วยกันล้างจาน ก็ไม่วายที่จะหยอกเย้ากันตามประสาคู่รักข้าวใหม่ปลามัน
“โอ๊ะ จานนี้ทำไมนุ่มจัง~”
“พี่จียงอะ -////-” ซึงรีเขินจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อร่างโปร่งข้างจับมือเขาขึ้นมาแล้วบีบเบาๆ
“ฮ่าๆๆ”
จียงชอบใจใหญ่เมื่อคนน่ารักเกิดอาการเคอะเขินแบบนั้น
ก็อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนิ่มๆนั่นสักสองสามครั้ง แลกกับการโดนคนตัวเล็กตี
ก็คุ้มอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ
.
.
กึก..
เมื่ออาบน้ำเสร็จจียงก็เดินเข้าห้องมา ดีนะที่ลืมเสื้อผ้าบางชุดไว้
แถมคนน่ารักยังซักให้ด้วย ไม่งั้นเขาคงไม่มีชุดใส่นอนแหงๆ
จียงนั่งลงบนเตียงพรางเช็ดผมตัวเองอย่างลวกๆ
“ผมเช็ดให้นะฮะ” ซึงรีเดินมานั่งข้างๆพรางดึงผ้าในมือร่างโปร่งมา
จียงนั่งยิ้มกับความน่ารักของอีกคน สายตาคมจับจ้องทุกการกระทำของคนตัวเล็กไม่วางตา
ซึงรีนั่งคุกเข่าเพื่อให้ถนัดกับการเช็ดผมให้คนตรงหน้า
ร่างเล็กตั้งอกตั้งใจเช็ดจนจียงอดขำไม่ได้ ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ
แขนแกร่งยกขึ้นเกี่ยวเอวของอีกคน
ซึงรีสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ว่าอะไร
“เสร็จแล้วฮะ” ร่างเล็กว่าพรางยิ้มหวานให้อีกคน
ทันทีที่สบตาคมนั่นสติก็หลุดหายไป มือเล็กที่ถือผ้าอยู่เลื่อนลงเกาะไหล่กว้างไว้
แขนยาวเกี่ยวเอวเล็กให้ขยับเข้าใกล้ตน
ใบหน้าของสองคนขยับเข้าใกล้กันเรื่อยๆอย่างไม่ตั้งใจ
แรงดึงดูดประหลาดนี้มาจากไหนกัน..
ซึงรีหยุดกะทันหันเมื่อสัมผัสถึงลมหายใจของอีกคน ร่างน้อยยิ้มหวานอย่างน่ารัก
จียงย่นคิ้วงงกับคนตรงหน้า อีกนิดเดียวเองง T^T
จุ๊บบบ~
ร่างเล็กโน้มตัวลง ริมฝีปากเล็กแตะลงบนริมฝีปากอีกคนหนักๆแล้วผละออก
“หืม?” จียงยิ้มกริ่มกับการกระทำของคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้
ยังไม่อยากมีอะไร(?)มากกว่านี้สินะ
“เดี๋ยวผมเอาผ้าไปเก็บก่อนนะฮะ ><” ว่าเสร็จก็ออกจากอ้อมกอดอุ่นไปตากผ้าทันที
จียงยิ้มกับความน่ารักของซึงรี
ผมเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ
คิดในใจพรางล้มตัวลงนอนรอคนน่ารักไม่นาน ซึงรีก็เข้ามาในห้อง
แล้วล้มตัวลงนอนกับคนข้างๆ
เตียงนี้กับคนนี้อีกครั้ง และครั้งนี้ เต็มใจ.. ><
.
.
สองร่างกอดกันแน่นภายใต้แสงจันที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา
คนตัวเล็กกว่าหลับใหลสู่ห้วงนิทราด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
เช่นเดียวกับเจ้าของอกแกร่งที่ร่างเล็กซุกอยู่ แขนแกร่งกระชับกอดคนในอกแน่น
กลิ่นหอมจากคนตัวเล็กนี้ ทำให้เขาหลับฝันดีจริงๆ
ขอบคุณที่ให้อภัยกันนะ ซึงรียา..
ทุกคนครับ!! ซึงรี.. เป็นของผม!!
THE END
-----------------
พอจะจบ มันก็จบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยค่ะ - -''
ขอโทษนะคะที่อัพช้าาา แต่ว่าจบแล้วน๊าา
555555 เรื่องอาจจะแปลกๆนะคะ TT
เค้าแต่งไม่เก่งงะ
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ จุ๊บๆๆ >3<
ความคิดเห็น