The Schicksal cafe

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10

.

 

.

 

.

 

หลังจากที่ส่งจียงและยองเบแล้วหน้าประตูแล้ว ซึงรีหมุนตัวกลับมาที่ห้องนั่งเล่น

ร่างเล็กเก็บหมอนกับผ้าห่มที่ร่างโปร่งใช้หลับนอน เห็นแล้วก็อดนึกถึงภาพวันแรกที่ตานั่นมาขอนอนด้วยไม่ได้

 

.

 

.

 

ก๊อกๆ

 

มือหนาเคาะประตูห้องร่างเล็ก ไม่นานนักคนในห้องก็เปิดประตูออกมา

 

 

"ว๊อททท?"

 

 

 

"นอนด้วย.." จียงยืนหอบหมอนกับผ้าห่มที่คนตัวเล็กเอามาให้เมื่อสักครู่ พรางมองคนตัวเล็กอ้อนๆ 

.


.

 

นึกถึงหน้าแมวๆนั่นก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ แต่..

จะไปนึกถึงอิตามักเกอร์นั่นทำไมกัน!

 

ร่างเล็กสะบัดหัวไล่สิ่งที่ตนคิดออกไป แขนเล็กหอบผ้าห่มกับหมอนใบโตไปเก็บในที่ที่มันเคยอยู่

เรียบร้อยก็กลับมานั่งดูทีวี

 

มือเล็กกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ดูทีวีคนเดียวทำไมมันเหงาแปลกๆแบบนี้นะ..

 

ก้มลงมองรีโมทในมือก็อดนึกถึงคนที่ชอบแย่งมันไปจากเขาไม่ได้

จะว่าไป ตอนนั้นก็ตลกดีนะ.. แย่งกันเป็นเด็กเลย

 

.

 

.

.

 

“ย๊าา จียง แวร์อีสรีโมทคอนโท๊ร์ล???” ร่างน้อยแทบจะพลิกแผ่นดินหารีโมท เนื่องจากใกล้ถึงเวลาละครเรื่องโปรดของเขาแล้วหนะสิ

 

“I don’t know ” จียงตอบยิ้มๆพรางนั่งดูข่าวต่างประเทศต่อ

อันที่จริงจียงนี่แหละเป็นซ่อน กะจะหาเรื่องแกล้งคนน่ารักนี่สักหน่อย

 

“หายไปไหนนะ..” ร่างน้อยยังคงง่วนกับการหารีโมท

จียงแอบยิ้มกับร่างน้อยที่เอาจริงเอาจังกับหารีโมท

 

“Kkk” นั่งจ้องไปจ้องมาก็หลุดหัวเราะออกมา ร่างน้อยหันขวับมาที่จียงทันที

 

“หัวเราะอะไร เอ๊ะ! ย๊า! เอารีโมทมาเลยนะ! กีวฟอิททูมี!!! ” 

มือเล็กปัดป่ายไขว่ขว้าแย่งชิงรีโมทที่จียงเพิ่งเอาออกมาจากด้านหลังเมื่อครู่

 

“ฮ่าๆๆ woww panda! Are you angry?? hahaha” 

 

“ย๊า! ว่าใครแพนด้าห๊ะ เอามานี่เลยนะ” 

 

มือเล็กเอื้อมไปแขนยาวก็ยืดหนี แถมยังทำหน้ากวนประสาทใส่อีก - - ฮึ่มม

“ยูโนวมีน้อยไปซะแล้ว โฮะๆๆ.. ย๊ากก!!”

 

“อักก!” ซึงรีกระโดดขึ้นนั่งบนตัวของจียง และแย่งรีโมทมาจนสำเร็จ

 

“ฮ่าๆๆ ได้แล้ว! แบร่~~” 

 

ด้วยความต้องการเอาชนะของซึงรีทำให้ลืมดูไปว่าตอนนี้ตัวเองกับคนด้านหน้าอยู่ในท่าที่ควรแก่การเข้าใจผิดขนาดไหน

ร่างเล็กกดเปลี่ยนช่องไปดูละครเรื่องโปรดของตัวเองอย่างเพลิดเพลิน โดยลืมไปสนิทเลยว่า

ตัวเองนั่งอยู่บนตักของจียง..

 

บึ้ม~!!!!

 

“เย้ย!!!” เสียงเอฟเฟคจากทีวี เรียกให้ร่างเล็กตื่นจากความคิด

นี่คิดถึงอิตามักเกอร์นั่นอีกแล้วเหรอ -////////-

 

“นายง่วงมากแล้วนะอี ซึงฮยอน นอนๆๆๆ” ร่างเล็กบอกตัวเองพรางเดินไปเข้าห้องแล้วล้มตัวลงนอน

น้ำก็ไม่อาบ..

 

 

นอนพลิกไปพลิกมาสักพักว่าลืมอะไร จนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมอาบน้ำ ร่างน้อยจึงลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป

 

สติหายไปไหนหมดนะอี ซึงฮยอน..

รึว่าตามคนคนนั้นไปกันนะ?

 

.

 

.

 

.

 

ทางจียงก็นั่งดูทีวีอยู่ในห้องยองเบอย่างเบื่อหน่าย นิ้วเรียวกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ตาคมมองเหม่อไปทางจอสี่เหลี่ยมนั่น

ในหัวคิดแต่เรื่องของคนตัวเล็ก..

ป่านนี้จะนอนรึยัง?

จะหิวตอนดึกๆอีกมั้ย?

ทำอะไรอยู่?

 

ก้มมองดูรีโมทก็อดนึกถึงวันที่แย่งรีโมทกันไม่ได้

วันนั้นคนตัวเล็กนั่งดูละครอยู่บนตักเขาจนหลับไปเลยหละ..

 

คิดดูแล้วมีความสุขชะมัดเวลาได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างเล็กนั่น..

 

“เฮ้อออออ~~ เบื่อออออ” จียงพูดเนือยๆ ยองเบก็ไม่อยู่หายไปไหนก็ไม่รู้ ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว

 

ทีวีเครื่องยักษ์ถูกกดปิด รีโมทถูกโยนไว้บนโซฟาอย่างลวกๆ 

 

จียงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง หยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

ยังไม่ทันหายป่วยเลย ร่างเล็กดันมารู้ความจริงซะนี่

 

 

พระเจ้าใจร้ายจังนะครับ ให้คนน่ารักดูแลผมอีกสักหน่อยก็ไม่ได้..

.

 

.

 

.

 

วันต่อมา..

 

ซึงรีออกมาทำงานตามปกติ เพียงแต่วันนี้ไม่เห็นจียงคอยนั่งบอกให้เขาตั้งใจทำงานเหมือนหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา..

 

เลิกหลอกหลอนสักทีเถอะ ผมกลัว T^T

 

 

กิ๊งๆ~

 

“สวัสดีฮะทุกคนน~”

 

 ประตูร้านเปิดออกพร้อมร่ายเล็กที่ปกติขอบตาคล้ำแต่วันนี้คล้ำกว่าเดิมอีกหลายเท่า จนแดซองอดถามไม่ได้

 

 

“ซึงรี นี่ตกลงจียงป่วยนึนายป่วยกันแน่เนี่ย ทำไมโทรมแบบนี้หละ”

 

“แหะๆ นอนไม่หลับนิดหน่อยหนะฮะ”

 

“ไหวมั้ยเนี่ย พักก่อนมั้ย”

 

“ไม่เป็นไรฮะ เมื่อนี้ผมก็ลา วันนี้จะให้พักอีก ไม่ได้หรอกฮะ”

 

“พี่แดซองเขาไม่ว่าอะไรหรอก อิอิ ก็มีผู้ช่วยส่วนตัวนี่นา” จินวูที่ยกแก้วออกมาจากเครื่องล้างจานเอ่ยแซว

 

“หืม?? นี่ฉันไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ” ซึงรีหันไปถามเพื่อนร่วมงาน

 

“ก็พี่ซึงฮยอนเขามาช่วยหนะ อิอิ”

 

“พอเลยๆ ไปทำงานทำการได้แล้ว -///////-” แดซองตัดบททำทีก้มลงกดๆจิ้มๆอะไรก็ไม่รู้ 

ซึงฮยอนที่ยืนอยู่ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มพรางเข้ามาหยอกคนรักของตัวเอง

 

เรียกเสียงแซวจากบรรดาเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี

 

น่าอิจฉาซะไม่มี คู่นี้

 

.

 

.

 

.

 

“Hey~! Sol!!! Wake up, man!!” 

 

“whyyy” ยองเบยกผ้าห่มขึ้นขลุมตัวเมื่อเพื่อนรักมาปลุกเขาแต่เช้า(แต่สายของคนอื่น - -)

 

“พาไปหาซึงรีหน่อยยย~” จียงเอาหมอนข้างเขี่ยๆเพื่อนรัก

 

“ไปเองสิวะ คนจะน๊อนนนน” 

 

“จะให้ไปยังไงวะ ฉันยังไม่เคยมาเกาหลีนะเว้ย แล้วรถก็ไม่มี นะคุณเพื่อน พลีสสส” 

 

“โอ้ยย มากเรื่องจริงคุณมรึง เออๆ” 

 

“เยี่ยมมม” 

 

ยองเบลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างหัวเสีย เขาเพิ่งกลับบ้านมาตอนตีห้า ได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง ยังมาอ้อนให้พาไปหาน้องชายเขาอีก - - 

(จียง: ใครใช้ให้กลับดึกฟระ -3-)

 

รอไม่นานทั้งคู่ก็ออกมุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟ

 

(ปล.จีดีวายบีคุยอิ้งกันนะคะ 5555)


 

.

.

.

@ Schicksal Cafe

จียงและยองเบเดินเข้าร้านไปด้วยอารมณ์ดีสุดๆ กลิ่นหอมของขนมปังโชยออกมาจนท้องไส้เริ่มครวญคราง

 

กิ๊งๆ~~

 

“Schicksul Cafe สวัสดีคร๊าบบบ อ้าว ไอ่ยองเบ คุณจียง” ซึงฮยอนที่ทำหน้าที่แทนแดซองเอ่ยทัก

 

“จีย.. พี่ยองเบ!” ทันทีที่ซึงรีได้ยินซึงฮยอนเอ่ยทักลูกค้ารายใหม่ก็รีบวิ่งออกมาทันที

 

“ไอ่คนสองมาตรฐาน - - แล้วนี่ตกลงจะเรียกใครครับคุณหนู” แขวะเพื่อนเสร็จก็หันมาหาร่างน้อยพรางยีผมนุ่มนั่น

 

“อ..เอ่อ ก็เรียกพี่ยองเบสิฮะ”

 

“คร๊าบๆ เหอะๆๆๆๆ เด็กน้อยเอ้ยย” 

หยิกแก้มขาวๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วเดินเข้าไปนั่งด้านในของร้าน

 

จียงเดินตามยองเบไปทีหลัง 

 

“มาทำไมก็ไม่รู้ -3-” ซึงรีพูดอย่างจงใจให้จียงได้ยิน พูดจบก็เดินไปหลังร้านทันที

 

จียงยืนมองตามคนตัวเล็กไป นี่เขาโดนเกลียดจริงๆแล้วเหรอ T^T

 

 

 

 

.

 

.

 

.

 

“นี่ๆ คุณจียงเขาทำไมมากับพี่ยองเบหละ” จินวูถามขึ้น

 

“เขาเป็นเพื่อนกันหนะ” ซึงรีตอบสั้นๆแล้วก้มลงจัดออร์เดอร์ต่อ

 

“คุณจียงนี่เท่จังเลยเนอะ >\\<” 

 

“ว่าไงนะ!? ตานั่นหนะนะเท่ เหอะๆ จินวูย่าาา นายทำงานหนักไปแล้วนะ” ซึงรีส่ายหน้าให้ร่างบางแล้วยกถาดไปเสิร์ฟ

จินวูมองตามซึงรีงงๆ เขาพูดผิดตรงไหนหงะ -0-

 

 

ยองเบและจียงนั่งเล่นในร้านกาแฟไปเรื่อยๆ ยองเบก็คอยแซวซึงฮยอนกับแดซองเป็นระยะ 

จียงก็นั่งมองคนตัวเล็กง่วนทำนู่นทำนี่ไม่หยุด เห็นแล้วเหนื่อยแทนชะมัด..

 

 

 

.

 

.

 

.

 

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาร้านปิด จียงกับยองเบกลับไปแล้ว 

เพราะยองเบบอกว่าจะพาจียงไปเปิดหูเปิดตาตามประสาหนุ่มโสดสักหน่อย

 

 

เมื่อได้ยินดังนั้นซึงรีก็หน้ามุ่ยไม่หยุด 

อะไรกันเด็กคนนี้..

 

 

 

 

.

 

.

“กลับแล้วนะคร๊าบบ” ซึงรีเอ่ยลาทุกคนเมื่อทำหน้าที่ของตนเสร็จ

ขาเล็กเดินมาตามถนนเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ..

 

 

 

 

ร่างเล็กเดินตามถนนที่เคยเดินกับจียง

นึกถึงตอนที่กลับจากไปเที่ยวด้วยกัน กินไอติมด้วยกัน

เดินกลับบ้านด้วยกัน หยอกเย้ากันไปมา

 

ความรู้สึกพวกนี้นี่มันอะไร ทำไมต้องคิดถึงด้วย..

 

 

.

 

 

.

 

 

เมื่อถึงคอนโด ซึงรีกดรหัสเปิดประตูเข้าห้องเช่นทุกวัน

 

เพียงแต่วันนี้เขาเหนื่อยเหลือเกิน..

 

 

"จะไปนึกถึงตานั่นทำไมกัน อีซึงฮยอน" ร่างว่า พรางก้มหน้าลง

.

 

 

.

 

 

 

หลังจากอาบน้ำชำระความเหนื่อยล้าออกไป 

ร่างเล็กโดดขึ้นเตียงหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยมากดเบอร์โทรหาพี่ชายสุดที่รัก

 

 

(ตู๊ดด~.. ตู๊ดด~.. ว่าไง) รอไม่นานนักปลายสายก็ตอบกลับมา

 

 

"พี่ยองเบ! เอ่อ พี่อยู่ไหนฮะ"

 

 

(พี่กำลังจะไปเที่ยวหนะ เรามีอะไรรึเปล่า)

 

 

"อ่าา.. แล้วพี่ไปเที่ยวไหนฮะ"

 

 

(เรานี่แปลกนะ ปกติไม่เห็นสนใจถาม มีอะไรรึเปล่า หืมมมม) ยองเบพูดอย่างจับผิด

 

 

"ป่าวๆๆๆ ป่าวนะฮะ เอ่อ.. ก็ไม่ได้อยากรู้หรอกฮะว่าไปไหน ไม่อยากรู้ด้วยว่าไปกับใคร

แล้วไม่ได้อยากรู้ว่าเพื่อนพี่เขาอยู่ด้วยรึป่าว"

 

 

 

(ครับๆ ไม่อยากรู้เล้ยย พี่กำลังจะไปคลับไอ่ท็อปหนะ ไปกับจียงนี่แหละ)

 

 

 

"ก็ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย.. แล้วจะกลับเมื่อไรฮะ"

 

 

- -'' << หน้ายองเบ

 

 

"อ่า.. งั้นๆ แค่นี้นะฮะ นอนแล้วนะ" ร่างน้อยพูดจบก็กดวางอย่างเร็ว

 

นี่เขาคงไม่ได้พูดอะไรที่มันทำให้รู้สึกว่ากำลังร้อนตัวไปใช่มั้ย -o-??

 

 

"ย๊า! อี ซึงฮยอนนนนน นายเป็นอะไรรรรร!!!!" ร่างน้อยดิ้นไปมาอยู่บนเตียงนุ่ม 

ใบหน้าขาวซุกผ้าห่มพรางม้วนตัวไปมา

 

ตั้งแต่อิตานั่นเข้ามาในชีวิต เขาก็ไม่เป็นอันทำอะไรเลยจริงๆ

ตอนอยู่ก็วุ่นวายกาย

พอไม่อยู่ยังทำให้ใจวุ่นวายอีก.. 

 

 

 

นี่เราเป็นบ้าไปแล้วรึไงกันนะ -////-

 

 

TBC.