คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9
.
.
.
หลังจากกินข้าวกินยาเรียบร้อยจียงก็หลับไปเพราะฤทธิ์ของยา
ซึงรีอนุญาตจียงให้เข้าไปนอนในห้องของตนเพราะร่างโปร่งบ่นว่าขืนสลีปอินลีฟวิ่งรูมต่อไป
คงได้ปอดบวมตาย อะไรประมาณนั้น ร่างน้อยไม่มีทางเลือกจะให้ไปนอนห้องจงฮุนก็กระไรอยู่
จึงจำยอมให้นอนในห้องตน
ร่างน้อยนั่งดูทีวีไปกินขนมไป นึกได้ว่าต้องเอาผ้าไปส่งซัก เหลือบไปเห็นกระเป๋าใบโตของร่างโปร่ง
นี่ ตานั่นมาอยู่เป็นอาทิตย์ๆแล้วเสื้อผ้ายังไม่หมดใส่อีกรึไงนะ?
เมื่อคิดแบบนั้นร่างน้อยก็ถือวิสาสะด้วยความหวังดีเปิดกระเป๋าใบโตออก
เสื้อผ้าที่ใช้แล้วถูกเก็บไว้ในกระเป๋าอย่างที่คิด ชุดที่ใส่อยู่คงเป็นชุดสุดท้ายสินะ
ว่าแล้วก็หอบเสื้อผ้าพวกนั้นออกจากกระเป๋าไปรวมกับของตน
ตุบ..
เสียงวัตถุตกลงพื้นจากกองผ้า ร่างเล็กวางสัมภาระในมือพรางก้มลงมองสิ่งนั้น
กระเป๋าเงิน?..
มือเล็กหยิบวัตถุสี่เหลี่ยมสีดำขึ้นเปิดดูภายใน
บัตรประชาชนใบหน้าของร่างโปร่งนั่นชัดเจน
เงินมากมายจนกระเป๋าแทบปิดไม่ได้..
บัตรมากมายอัดแน่นอยู่ภายในกระเป๋าสีดำใบนั้น
“น..นี่มันอะไรกัน..”
จียงหลอกเขา กำลังหลอกเขา
ผู้ชายคนนั้นต้องการอะไร.. มาหลอกกันทำไม?..
.
.
“อืม..” จียงลืมตาขึ้น บิดตัวไปมาเล็กน้อย นอนทั้งวันเลยสินะวันนี้ ตื่นมาอีกทีก็มืดเสียแล้ว
ลุกขึ้นนั่งพรางยิ้มกริ่มอยู่บนเตียงของคนตัวเล็ก..
ซึงรีใช้เตียงนี้นอนทุกวันสินะ..
“ซึงรีอา~” จียงเดินออกจากห้องคนตัวเล็ก มองซ้ายขวาหาคนน่ารัก
ขายาวเดินไปยังห้องนั่งเล่น เห็นคนตัวเล็กนั่งอยู่บนโซฟา
“ซึงรีอา ...”
จียงหน้าถอดสีเมื่อเห็นคนน่ารักนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา โดยโต๊ะตัวเล็กด้านหน้ามีกระเป๋าเงินของตนวางอยู่
“ซึงรี..”
“มีอะไรจะโกหกอีกมั้ยฮะ?” ซึงรีเงยหน้ามองอีกคนด้วยสายตาว่างเปล่า
ถึงจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็พอจะรู้ว่ารักเล็กนี่โกรธเขามากขนาดไหน
“....” จียงยืนนิ่งก้มหน้ายอมรับสิ่งที่ตนทำ
จะอธิบายอะไร จะหาเหตุผลไหนมาอ้าง จะเอาอะไรมาแก้ตัว..?
ตอนนี้ร่างเล็กคงมองเขาเป็น18มงกุฎไปแล้ว..
“ทำแบบนี้เพื่ออะไรฮะ?? คุณต้องการอะไร??” ซึงรีลุกขึ้นมองจียงอย่างไม่เข้าใจ
เขาอุตส่าห์ใจดี ยอมให้จียงเข้ามาอยู่ด้วยทั้งๆที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ
อุตส่าห์เห็นใจที่อีกคนไม่มีที่พึ่งแล้วจริงๆ แต่ดูสิ่งที่ได้กลับมาสิ คืออะไร..?
“I’m sorry..”
สิ้นสุดเสียงขอโทษของร่างโปร่ง ภายในห้องนั่งเล่นมีเพียงความเงียบ
จียงยืนก้มหน้าในขณะที่ร่างเล็กยังคงยืนมองเขาอยู่อย่างนั้น
คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของซึงรี เขาคิดซ้ำไปมาอยู่แบบนั้น
ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคนตรงหน้าทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร
ติ๊งง~
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้นทำลายความเงียบ ซึงรีและจียงหันไปมองพร้อมกัน และหันกลับมามองหน้ากันโดยบังเอิญ
ทันทีที่จียงสบตาร่างเล็กความรู้สึกผิดพากันฉุดให้เขาก้มลงมองพื้นอีกครั้ง
ซึงรีละสายตาจากอีกคนพรางเดินไปเปิดประตู
แกร๊ก~
“พี่ยองเบ..” ร่างเล็กตกใจกับคนหลังประตู
แย่แล้วสิ..
“อ..เอ่อ พี่มีอะไรเหรอฮะ”
“ก็นายไม่สบาย เห็นเงียบไปตั้งแต่เที่ยงๆ ไม่รับโทรศัพท์พี่อีก พี่เลยมาหาหนะ เป็นอะไรมากรึเปล่า”
มือหนาจับร่างเล็กหมุนไปมาสำรวจร่างกาย
“ผมไม่เป็นไรแล้วฮะ ” ซึงรียิ้มให้อีกคน
ยิ้มนี้..มีดูพิรุธชอบกล..
“นี่ไม่คิดจะเชิญแขกเข้าห้องหน่อยรึไง หืม”
“อ..เอ่อ.. ห้องมัน.. เอ่อ รกมากเลยฮะตอนนี้ พี่อย่าเพิ่งเข้าไปเลยเนอะ แหะๆ”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ จะได้ช่วยกันเก็บไง” ยองเบพูดจบก็แทรกตัวเข้ามาในห้องทันที
ซึงรีได้สติก็วิ่งตามยองเบเข้ามาติดๆ
“อ..เอ่อ พี่ยองเบ!..”
“หืม?” ยองเบหันมองร่างเล็กพรางนั่งลงบนโซฟา “นี่ออกมานอนข้างนอกเหรอ หมอนผ้าห่มครบเลย”
“เอ่อ.. ฮะ ฮ่าๆๆ” ร่างเล็กหัวเราะกลบเกลื่อน นั่นยิ่งทำให้ยองเบจับผิดร่างน้อยมากขึ้น
จียงโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำให้ซึงรีเห็นว่าเขาอยู่ในนี้นะ ซึงรีมองพรางส่งสัญญาณให้จียงว่าโอเค้!
“ไม่เห็นรกเลยหนิ” ยองเบว่าพรางกดรีโมทเปิดทีวี ร่างเล็กนั่งลงข้างๆยองเบอย่างเกร็งๆ
“ดื่มน้ำมั้ยฮะ เดี๋ยวซึงรีไปเอามาให้” ร่างน้อยว่าเสร็จก็ไม่รอให้อีกคนตอบ
ร่างเล็กเดินเข้าครัวไปอย่างรวดเร็ว เปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำมาเทใส่แก้วโดยไม่สังเกตว่ายองเบกำลังเดินมาเข้าห้องน้ำ
แกร๊ก~
“พี่ยองเบฮะ!!” ทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างเล็กหันขวับมาทันที
“วันนี้เรียกพี่บ่อยจังเลยนะ ฮ่าๆ มีอะไรอีกรึเปล่า? ส้วมเต็ม? หลดไฟขาด? เครื่องดูดอากาศพัง?น้ำไม่ไหล? หรือซ่อนใครไว้?”
ยองเบเน้นคำถามสุดท้ายอย่างรู้ทัน แน่นอน ร่างน้อยหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยเชียว
“อ๋าาา ซ่อนใครไว้สินะ” ยองเบพูดยิ้มๆ เปิดประตูออกกว้างแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
ตายแล้ว อี ซึงฮยอน ตายย T^T
ร่างน้อยทำอะไรไม่ถูก เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่หน้าห้องน้ำ
กู๊ดบายจียงชี่ T~T
ครืดด~!!! ยองเบรูดม่านกั้นอ่างอาบน้ำออก
“GD!!!”
“SOL!!!!!” สองคนตะลึงงันเมื่อเห็นหน้าของกันและกัน
นี่โลกกลมไปไหม ทำไมหนะเหรอ.. สองคนเป็นเพื่อนสนิทกันหนะสิ
“ห่ะ?! -0-??” ร่างน้อยงงเป็นไก่ตาแตก อะไรจีดี โซลอะไรที่ไหน?? สองคนรู้จักกันเหรอ?????
“What are you doing here?!”
“I'll tell you.. but now can you help me?” จียงทำหน้าอ้อนใส่เพื่อนรัก ซึงรีที่ยืนมองอยู่งงไม่หาย
นี่มันอะไรกัน?? ไปรู้จักกันตอนไหน???
.
.
.
จียงและยองเบเจอกันที่มหาลัย เขาเป็นรูมเมทกัน
ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เริ่มเรียนจนเรียนจบ ก็นานพอสมควร
เพราะยองเบเล่าเรื่องที่ประเทศเกาหลีให้จียงฟังบ่อยๆ ทำให้จียงอยากมาเที่ยวบ้าง
เพราะเป็นบ้านเกิดของเขาด้วย ถึงจะได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับบ้านเกิดตัวเองมามากมาย
ยองเบกลับไม่สอนภาษาเกาหลีให้เขาสะเลย และไม่เคยเล่าให้ฟังว่ามีน้องชายต่างพ่อที่น่ารักขนาดนี้.. ซึงรีนั่นเอง
(ไรท: อ้าว ยองเบกับซึงรีไม่ใช่แฟนกันเหรอ -0-?? //รีดเดอร์: ไรท์แต่งเองไม่ใช่เหรอวะคะ - - 5555)
เมื่อเล่าเรื่องตัวเองกับจียงให้ซึงรี และเล่าเรื่องตัวเองกับซึงรีฟังเสร็จ
ยองเบก็กลายมาเป็นคนเคลียร์ปัญหาของจียงกับซึงรีซะได้
สามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร จียงกับซึงรีนั่งตรงข้ามกันและยองเบนั่งตรงกลาง
“เรื่องก็คือ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วจีดีมาขอนายอยู่เพราะบอกว่าทำกระเป๋าเงินหาย แต่วันนี้นายกลับเจอมันอยู่ในเป้?”
“ใช่ฮะ!!! เขามันจอมลวงโลก! หลอกลวงที่สุดเลย!! Mugger!!!” ซึงรีพูดพรางมองไปที่จียงอย่างเอาเรื่อง
“Hey, I'm not mugger!!”
“ทำไมจะไม่ใช่! ยูอะ มักเกอร์!!”
“ย๊า! อี ซึงฮยอน!!”
“ย๊า!! ควอน จียง!!”
“พอๆ.. สองคนเลย Sit down” ยองเบรีบห้ามศึกก่อนที่สองคนจะพ่นไฟใส่กัน
โอ้ยยย แล้วมันเรื่องอะไรของผมครับ ที่ต้องมานั่งเคลียร์ปัญหาให้สองคนนี้หนะ T^T << ยองเบ
“ส่วนจีดี Why did you do that??” เมื่อห้ามศึกจนสงบยองเบก็หันมาถามจียง
“เอ่อ.. Can I tell you later?”
“No!!”
“ใจร้าย T^T.. Come on come near me” จียงเรียกเพื่อนให้ขยับมาใกล้ๆพรางกระซิบกระซาบ
ซึงรีที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับขมวดคิ้ว
“ฮ่าๆๆๆๆๆ แม่งลงทุนหวะ! ฮ่าๆๆ โอ้ยยย ตายหละเพื่อนตรู ฮ่าๆๆ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบ ยองเบถึงกับขำกร๊ากออกมา
จียงนั่งก้มหน้าหงุดๆ พรางมองตาขวางใส่ยองเบ นั่นยิ่งทำให้ซึงรีสงสัยในคำตอบของจียง
“อะไรฮะ พี่ยองเบ เขาบอกว่าอะไร????” ซึงรีจ้องเขม็ง
“Can I tell him?? hahaha” ยองเบหันถามเพื่อนในขณะที่กำลังหัวเราะอยู่
“No!!! don’t tell him!!!”
“มันไม่ให้บอกอะซึงรี ฮ่าๆ”
“ทำไมอะ! ชิส์!! เอาเพื่อนพี่ไปอยู่ด้วยเลย!!” ซึงรีตบโต๊ะอย่างเสียอารมณ์ พรางเดินเข้าห้องไปอย่างหัวเสียสุดๆ
จียงและยองเบมองหน้ากันงงๆ นี่เขาทำอะไรผิดกันรึเปล่า?
“ไปอยู่กับฉัน ไปเก็บเสื้อผ้าเลยครับคุณเพื่อน”
“อะไรวะ.. อยากอยู่กับซึงรีอะ”
“อยากโดนฟันหัวขาดก็เชิญครับ!!” ยองเบทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็ลุกขึ้นไปห้องนั่งเล่น
“Damnnnnnnn” จียงถอนหายใจพร้อมสบถออกมายาวๆ
ร่างโปร่งจำต้องยอมลุกขึ้นไปเก็บข้าวเก็บของของตัวเองลงเป้ใบใหญ่
ล่ำลาซึงรีเสร็จสองเพื่อนซี้ก็ลงมาจากคอนโดของคนตัวเล็ก มุ่งหน้าไปยังคอนโดของยองเบ
ตลอดทางจียงนั่งหงอยเป็นแมวหิวมาตลอดทาง เพราะอะไรหนะเหรอ??
เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
“ไปแล้วอย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะ มักเกอร์!!” ร่างน้อยพูดกับจียง โดยมียองเบเป็นล่ามแปลให้จียงฟัง
พูดแบบนี้เอาไม้ฟาดหน้าเถอะครับ TT << จียง
นั่นแหละ หลังจากโดนคนตัวเล็กฟาดด้วยคำพูดจียงก็นั่งหงอยอยู่แบบนั้นอยู่นานสองนาน..
ทำตัวเองทั้งนั้น - -
TBC.
ไรท์เป็นคนดราม่าไม่เป็นค่ะ 555555555
พอจะเข้าดราม่าแล้วชอบแถไปนู้นนนนนนน
ไม่รู้เป็นอะไร 5555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ จุ๊บๆๆ >3<
วิจารณ์กันได้ตามสบายจ้าาา 555
ความคิดเห็น