คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Outreach Love : Intro
บทนำ
ร่างเล็กหิ้วปีกน้องชายตัวสูงคนสนิทอย่างทุลักทุเล
โดยแขนอีกข้างก็ลากคนตัวสูงอีกคนด้วยเช่นกัน
ความลำบากตกมาที่เขาเสมอเวลาสองคนนี้เมา
แล้วไม่เข้าใจ เมาแล้วทำไมต้องคลาน - -
“โว้ยย!” ร่างเล็กหมดซึ่งความอดทน
ปล่อยร่างสูงทั้งสองนอนกองกับพื้นเมื่อมาถึงลานจอดรถ
“เห้อมมม” หันกลับไปมองสองร่างที่นอนเกยกันไม่รู้เรื่องแล้วก็อนาถลูกตา
อดไม่ได้ที่จะกลับไปแบกสองร่างนั่นขึ้น
“ฮันบินๆ” เขย่าเสื้อคนตัวสูงที่นอนไม่รู้เรื่องแรงๆ
ตบหน้าซ้ายทีขวาทีแรงๆจนแก้มของคนตัวสูงแดงเถือก
“โว้ยย อะร๊ายยย” คนเมาโวยวายยกมือขึ้นตบตีอากาศโดยที่ดวงตายังคงปิดสนิท
“ลุก! ไปขึ้นรถ อีกนิดเดียว เร็ว!”
ฉุดกระชากลากถู จนฮันบินต้องยอมลุกขึ้น
จินฮวานก้มลงหิ้วปีกจุนฮเวอีกครั้ง
อิเด็กยักษ์นี่ก็ตัวใหญ่จัง ปลุกมันก็กลัวจะโดนต่อยเหมือนคราวที่แล้ว - -“
จำต้องยอมแบกร่างยักษ์ๆนี่เดินไปที่รถโดยมีฮันบิน
เดินหน้าสองก้าวถอยหลังสามก้าวตามมา
เมื่อถึงรถจินฮวานยัดจุนฮเวเข้าไปที่เบาะหลังแล้วรีบปิดประตูทันที
"คิมฮันบิน! เร็วเด้" จินฮวานหันไปกวักมือเรียกคนหล่อที่ตอนนี้สภาพดูแทบไม่ได้
ร่างสูงที่เมาจนเดินไม่ไหวค่อยๆคลานขึ้นรถอย่างน่าอนาถ
เห็นแล้วอยากถ่ายคลิปแบ็คเมล์ครับ
นี่คงเป็นเหตุผลที่จินฮวานดื่มน้อยสินะ
รถคันหรูแล่นไปบนท้องถนนยามดึกอันแสนว่างเปล่าด้วยความเร็ว
คนขับอยากถึงบ้านนอนเต็มทีแล้ว
อะไรวะนั่น..
จินฮวานคิดพรางมองไปที่ซากโลหะบางอย่างกลางถนน
เมื่อใกล้กับกองเหล็กนั่นจินฮวานชะลอรถลงเพื่อดูว่ามันคืออะไร
ไม่ทนระวัง...
ปึง!!
รถคันหรูเบียดเข้ากับเศษเหล็กที่โผล่ออกมา
"บ้าชิบ!" จินฮวานสบถเบาๆแล้วจอดรถเลยกับกองปริศนานั่นมานิดหน่อยเพื่อลงไปดูรถของตน
"แม่งเอ้ยย เพิ่งถอยมาแท้ๆลูกพ่อ" จินฮวานยืนลูบคางอย่างใช้ความคิด
"ถึงงง~ล๊าวว~อ่อออ.." ฮันบินเดินโซเซลงมาจากรถ
พรางปรี่เข้ามาท้าวไหล่จินฮวาน เพื่อยึดให้ตัวเองยืนได้
"ลงมาทำซากอะไรหละ กลับไปเลย" ร่างเล็กว่าผลักหัวคนตัวสูงที่วุ่นวายอยู่กับตน
พรางหันมาลูบคางอย่างใช้ความคิดต่อ
"อูแหวะ~ อ้อกกก~ " เสียงประตูจากเบาะหลังเปิดออกตามด้วยร่างสูงที่แทบจะพุ่งออกมาพร้อมของเหลวที่ตนเพิ่งจะปล่อยออกมา
"..อึกกก~.... เหี้ย!!!!!!!!" แทบจะสร่างเมาในทันที
เมื่อจุนฮเวทำการปล่อยอาหารในกระเพาะของตนออกมาเสร็จ ก็หันขวาไปเจอกับอะไรสักอย่าง
ที่ไม่รู้เรียกว่าคนได้หรือไม่...
ดวงตาทั้งสองข้างเหลือกขึ้น ขอบตาเต็มไปด้วยเลือด!!!
ปากฉีกจนแทบจะหลุดออกเผยให้เห็นฟันข้างในที่มีสีแดงซึมสลับกับสีขาวของฟัน
ดวงตาที่เหลือกค้างอยู่นั้นกำลังจ้องมาที่เขา
"ฮ..ฮันบินฮ..ฮยอง จ..จินฮวาน..ฮยอง"
เสียงแผ่วเบาลอดออกมาจากปากร่างสูงที่ยืนตาค้างอยู่อย่างนั้น ขายาวสั่นระริกแทบจะยืนไม่อยู่
"เมื่อกี้เสียงจุนฮเวป๊ะ" ร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้ารถได้ยินเสียงแว่วๆ
จึงเดินไปดูน้องรัก พร้อมกับฮันบินที่เกาะคนตัวเล็กเป็นลูกลิงอยู่
"จุนฮเว๊วว เป็นเชี่ยรายเมิงง " ฮันบินที่ยังไม่รู้อะไรเดินไปหาน้องรัก แต่..
กรึกก~ แหยะ~
"หือ เหยียบไรวะ" จินฮวานและฮันบินก้มลงมองที่พื้น
อะไรวะนิ่มๆแหยะๆ อย่างกับแขน..
.
.
แขน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"ว๊ากกกกก!!!!!!!!!!!!" จินฮวาน
"อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!" ฮันบิน
"อ๊ากกกกกกกกก!!!!!" จุนฮเวที่ตกใจอยู่แล้วสติกระเจิงหมดเพราะเสียงร้องของสองคน
ทั้งสามคนวิ่งมารวมตัวกันโดยอัตโนมัติ อะไรกันนี่มันอะไรกัน
"ท..ท.. โทรหาตำรวจจจ!!!" จินฮวานที่ได้สติหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเนื่องจากทั้งสามคนกอดกันอยู่
"เห้ย!!!! ปล่อยก่อน!" จินฮวานตะคอกเสียงดังให้พวกไร้สติสองคนปล่อย
"ว๊ากกก!!/ อ๊ากก!!" แต่ทั้งคู่กลับตกใจสติกระจายหายเข้าป่าไป
สองร่างสูงยืนกอดกันสั่นระริก ในขณะที่จินฮวานโทรหาตำรวจ
ไม่นานนัก ตำรวจก็มาถึงที่เกิดเหตุ
ทั้งสามคนถูกนำตัวไปสอบสวนที่สน.เพราะรถมีรอยถลอกและพวกเขาก็เมากันด้วย
"แหม่ ไม่ต้องเป่าแล้วแหละ สิบเมตรยังได้กลิ่นเลย จัดหนักเลยสิ"
คุณตำรวจหน้าเหี้ยมเดินเข้ามานั่งโต๊ะเพื่อสอบสวนพร้อมกับเหน็บแนมสามคนที่ตอนนี้สร่างเมาเรียบร้อย
"นี่ฆ่าคนตายเลยนะรู้มั้ย สภาพศพไม่น่าดูเท่าไร... " ร่างท้วมก้มลงเขียนอะไรไม่รู้ยุกยิกๆแล้วก็พล่ามไปเรื่อยตามสไตล์ตำรวจ
"ผมบอกแล้วไง ว่าพวกผมไม่ได้ทำ" จุนฮเวแย้งขึ้น
"หึหึ หลักฐานขนาดนั้นแล้วยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ ขังลืมเลยมั้ย หื้ม"
ตำรวจร่างบึกบึนเหลือบตาขึ้นมองจุนฮเวพรางมองด้วยสีหน้าชั่วร้าย
"ก็บอกว่าแค่ขับผ่านมา แล้วมันดันไปชน ชนตอนรถยับแล้วด้วย" จินฮวานแย้งด้วย
"ฟังขึ้นซะที่ไหนกัน" คุณตำรวจก็ยังคงจดอะไรไม่รู้ต่อไป
"รถเราถลอกนิดเดียว แต่รถที่เกิดอุบัติเหตุพังยับขนาดนั้น คิดบ้างดิวะ เป็นตำรวจภาษาอะไร" จุนฮเวกดเสียงต่ำ พรางกอดอกจ้องคนตรงข้าม
"หึ.. คิดว่าพ่อรวยแล้วพวกนายจะทำอะไรกันก็ได้เหรอ ก็แค่เด็กไม่มีปัญญาทำงานเกาะพ่อแม่กินไปวันๆแหละวะ" คราวนี้ร่างหนาเงยหน้าขึ้นพรางมองทั้งสามพร้อมส่งรอยยิ้มเหยียดหยามให้
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!" จุนฮเวลุกขึ้นแต่จินฮวานดึงไว้เอาไว้เสียก่อน
"อ๊ะๆ ใจเย็นวัยรุ่น โดน2กระทงนี่ไม่พอ อยากได้เพิ่มรึไงครับ" ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ว่าพรางทำท่าจะเพิ่มข้อหา จุนฮเวยอมนั่งลงเสียไม่ได้
อยากจะลุกไปกระทืบหน้ามันจริงๆ - -
"เอ่อ พี่ครับ...ฟหสวกยำยสกบไยกมแวห"
จู่ๆตำรวจอีกนายก็พรวดพราดเข้ามาพรางกระซิบกระซาบกับไอ่ตำรวจหน้าปลาเก๋านี่
"อืม งั้นนายไปจัดการทางนู้นนะ ส่วนไอ่เด็กพวกนี้ฉันจัดการเอง"
เมื่อพูดจบตำรวจอีกนายก็ออกไป
"แหม่ รอดตัวไปนะพวกนาย โชคดีที่คนผิดเขามารับโทษ"
"งั้นก็ปล่อยสักทีดิ จะกลับบ้าน" จุนฮเวพูดขึ้น
"จะกลับไปกินนมเหรอ หึหึหึ"
"ปากแม่ง!!!" คราวนี้ทั้งฮันบินที่ตื่นจากสัปหงกทั้งจินฮวานช่วยกันห้าม
ถามว่าทำไมสองคนถึงไม่โมโหกับคำเหยียดพวกนั้น
ก็เพราะทั้งสองรู้ว่ายิ่งโมโหมันยิ่งได้ใจ
"หึหึ เสียใจนะคืนนี้พวกนายคงไม่ได้กลับไปบ้านหรอก"
"ทำไม ก็เราไม่ผิดอะไรแล้วนี่" จินฮวานหัวขวับทันที
"ลืมไปเหรอ ว่าพวกนาย เมาแล้วขับ! "
สิ้นเสียง ร่างท้วมก็ลุกเดินออกไป
ทั้งสามต้องจำต้องนอนอยู่ที่โรงพัก เพื่อรอคนมาประกันตัว
“คิมจินฮวาน คิมฮันบิน กูจุนฮเวกลับบ้าน”
นายตำรวจเดินมาไขประตูห้องขังพรางเอ่ยชื่อเสียงดัง
ทั้งสามลุกขึ้น เดินออกจากตารางนี่อย่างร่าเริง
“พี่ยุนฮยองงง~” จุนฮเววิ่งเข้าไปกอดพี่คนสนิทอย่างร่างเริง
เด็กยังไงก็เด็กอยู่วันยังค่ำสินะ
“หยุดเลยจุนฮเว คราวนี่นายโดนป๊าเล่นงานแน่ สองคนนั้นด้วย”
ยุนฮยองผลักหัวน้องชายต่างบิดาออก พรางหันไปมองคนสนิทอีกสองคนที่ยืนคอตกด้วยความง่วงอยู่
สามคนต้นเหตุแห่งความวุ่นวายหลับใหลไปด้วยความเมาและง่วง
บนรถคันหรูที่แล่นไปบนท้องถนน โดยมีคนขับหน้าตาดีที่ทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่
.
.
.
วันรุ่งขึ้น
สามสหายถูกเรียกตัวจากท่านพ่อของทั้งสาม
ที่หารือว่าจะจัดการลูกชายทั้งสามอย่างไรดี
ฮันบินและจุนฮเวที่ยังไม่ตื่นดี ยืนสลึมสลือด้วยท่าทีที่สุภาพ
จินฮวานเดินมาสมทบทีหลัง หันมองคนตัวสูงทั้งสองก่อนส่ายหน้าเบาๆ
“เอาหละ พ่อลองมาคิดๆดูแล้วนะ หลังจากข่าวอุบัติเหตุเมื่อคืน”
“ถึงพวกลูกๆจะไม่ใช่คนผิด แต่ทั้งสามคนก็เมาแล้วขับ จริงไหม”
“เราเลยตัดสินใจว่า จะส่งลูกทั้งสาม”
“ไปบำเพ็ญประโยชน์นอกเมือง เป็นเวลา สามเดือน”
“อะไรนะครับ!!!!!”
ฮันบินและจุนฮเวตาสว่างทันที เขาเกลียดการออกนอกเมือง
เพราะมันไม่มีสาวๆ ไม่มีแสงสี
ไม่มีถนนดีๆให้ซิ่งรถ
“ได้ยินน่า เพราะจุนฮเวกับฮันบินสร้างข่าวเสียๆมาเยอะเกินไป
มันมีผลต่อธุรกิจเรา ไม่รู้เหรอ พ่อคิดว่ามันสมควรแล้วหละ”
“โถ้วป๊าาาาา” จุนฮเวและฮันบินครวญครางออกมาพร้อมกัน
“ป๊าฝากด้วยนะจินฮวาน”
“ผมด้วยเหรอฮะ T^T”
ผู้ใหญ่ทั้งสามยักไหล่ ก่อนเดินออกจากห้องไป
ทิ้งให้เด็กทั้งสามโอดครวญกับบทลงโทษที่ได้รับ
#ฟิคบพปย
TBC.
-------------------------------------------
โย้วววววว >[]< เรื่องเก่าไม่จบมาเปิดเรื่องใหม่
ตบได้ค่ะ 55555555555
เรื่องนี้เป็นแนวฮาๆไม่ดราม่านะเคอะ ><
ไม่รู้มันจะฮามั้ย แต่เค้าจะพยายามเขียนให้มันออกมาฮาๆเน้อ
ไม่ใช่คนตลกแต่เป็นคนหื่นกาม... -/////- ถถถถถถถถถถถถ
ฝากเรื่องนี้ด้วยนะค๊าาาาาา
B E R L I N ❀
ความคิดเห็น