คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My baby is the Ghost!? : 2
My baby is the Ghost!? : Chapter 2
-Ghost part-
ผมนั่งมองคนตัวสูงตรงหน้าพรางส่งสายตาปริบๆอย่าน่าสงสาร
เผื่อเขาจะเห็นใจและช่วยผมตามหาร่าง..
ทำไมผมต้องให้เขาช่วยตามหาร่างหนะเหรอ..
ก็เพราะผมหาเองไม่เจอไง 5555555
ผมต้องรำบากตรากตรำเป็นผีสุดน่ารักลอยไปลอยมาอยู่ในห้องนี้
นับตั้งแต่มีคนมาย้ายของของผมออกจากห้องผม
อ่า จริงๆแล้วผมก็ไม่แน่ใจว่านี่มันคือที่อยู่ของผมจริงๆรึป่าว
เพราะผมจำอะไรไม่ได้เลย
จำได้แค่ว่า ผมชื่อ คิม ดงฮยอก(อ่านจากป้ายชื่อที่เสื้อนักเรียนที่คาดว่าน่าจะเป็นของผมฮะ)
ผมลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องนี้
และได้ยินเสียงดังอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเลยเดินออกมาดู
ก็เห็นว่ามีคนกำลังย้ายของออกจากห้องนี้ ทุกคนไม่คุยกับผม
ผมถามอะไรก็ไม่มีใครตอบ..
รู้ว่าตัวเองเป็นผีก็ตอนที่มีคนยกโซฟาทะลุตัวผมนี่แหละฮะ
และตั้งแต่นั้นมา ผมก็วนเวียนอยู่ในห้องนี้
ชั้นนี้ของคอนโดแห่งนี้ค่อนข้างส่วนตัว
เพราะมีเพียงสองห้อง เคยมีคนอยู่ห้องข้างๆนะฮะ
แต่ผมไปเล่นกับเขา วันต่อมาเขาย้ายออก และไม่มีใครกล้ามาชั้นนี้อีกเลย..
ผมผิดอะไร T^T
แต่ผมก็มีเพื่อนนะ เขาบอกว่า เขาเป็นผีที่ดูแลความสงบเรียบร้อยของคอนโดนี้
เขาชื่ออี ซึงฮุนฮะ.. เป็นเจ้าที่ที่หล่อที่สุดในแดนดินผี(เขาบอกมางี้ - -“)
ผมไม่สามารถออกจากคอนโดแห่งนี้ได้ ออกไปแล้วก็โดนดึงกลับมาที่ห้องตลอด
อึดอัดมากฮะ -3- เพราะคุณเจ้าที่ซึงฮุนนี่แหละ ทำให้ผมไปตามหาร่างไม่ได้
เขาบอกผมว่า ถ้าอยากออกไปได้ ต้องมีคนอนุญาตให้ตามไป
ตอนนี้ผมเลยนั่งแบ๊วใส่กู จุนฮเวเจ้าของห้องคนใหม่
ที่เป็นความหวังอันริบหรี่ยิ่งกว่าแสงหิ่งห้อยของผม
‘ทำหน้าอะไรของมันวะ’ และนี่คือสิ่งที่มนุษย์ตรงหน้าผมคิด - -“
ความน่ารักของคิม ดงฮยอกตนนี้ ไม่ได้ทำให้อีกคนใจอ่อนเลย T^T
“นี่.. กูจุนฮเว ช่วยฉันเถอะนะ น๊าาาา~~” ต้องใช้ลูกอ้อนฮะ
อ้อนเข้าไปลูกดงดง อ้อนนน
ผมส่งสายตาวิ้งๆไปให้พร้อมเสียงอ้อนสุดพลัง
ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะ ตั้งแต่เป็นผีมาเนี่ย TT
อับอายขายหน้าผีที่ขึ้นชื่อว่าดุสุดๆของชั้นนี้ชะมัด
“โอ้ยย ไม่รู้ๆเว้ย หิว กลับมาแล้วจะให้คำตอบแล้วกันนะ” หมอนั่นโวยวาย
แล้วลุกหนีผมไปทันที
WTF? ที่แบ๊วไปนี่ไม่ช่วยอะไรเลยจริมๆ - -
.
.
ผมลอยตามจุนฮเวไปเงียบๆ แต่ไม่ลืมที่จะส่งสายตาเว้าวอนไปให้เมื่อนายนั่นหันมา
เพื่อการได้อิสระคืน ดงดงผู้นี้ยอมทุกอย่างฮะ T^T
“นี่!!!”
เฮ้ย! ตกใจหมด - -“ (หนูเป็นผีนะดง ตกใจอะไร 5555)
จู่ๆจุนฮเวก็หยุดเดินแล้วหันมาเสียงดังใส่ผมฮะ
“มีอะไรเหรอ จะช่วยแล้วใช่มั้ย โง้ยย นายนี่ใจดีชะมัดอะ โชคดีของฉันนะที่นายมาเป็นเจ้..”
“เมื่อไรจะหยุดตามมาสักที” อ่าว ไม่ได้จะช่วยเหรอ - -“ แหะๆ
“จนกว่านายจะตอบตกลงว่าจะช่วยหาร่างให้ฉัน ^^”
“ถ้ายังเซ้าซี้อยู่แบบนี้ ก็ฝันไปเหอะ”
จุนฮเวตอบหน้ากวนๆตามสไตล์ หนอยยย อย่าให้ดงต้องโหดนะครับพี่น้อง
แล้วจะหวาดผวาจนไม่กล้าอ่านต่อ!
ติ๊ง~!
ลิฟต์มาถึงหยุดบทสนทนาของเราสองคน
จุนฮเวรีบเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วรีบกดให้มันปิดทันที
นี่เขาลืมไปเหรอว่าผมเป็นผี - -
ผมวาร์ปเข้าไปในลิฟต์ จนฮเวเงิบน้อยๆเพราะผมวาร์ปไปอยู่หน้าเขาพอดีเป๊ะๆ
หึหึหึ รู้จักดงน้อยไปซะแล้วว
“หยุดตามมาได้แล้วมั้ง” จุนฮเวตั้งสติ แล้วทำเข้ม - -
ขี้เก๊กชะมัด -3-
“บอกแล้วไง ถ้าไม่รับปากก็ไม่หยุด”
‘จำอะไรไม่ได้นอกจากชื่อตัวเอง แล้วจะให้ตรูช่วยยังไงฟระ’
จุนฮเวคิดในใจ เอาซะผมพูดไม่ออกเลยฮะ - -“
ไม่รู้หละ ในเมื่อเขามาเป็นเจ้าของห้องต่อจากผม
ยังไงเขาก็ต้องช่วยผม -3-
ติ๊ง~!
แต่ไม่ทันที่จะได้ใช้อำนาจผี ลิฟต์ก็ดันเปิดออกเพราะถึงชั้นล่าซะก่อน
จุนฮเวเดินออกจากลิฟต์ทันทีที่เปิดออก ผมรีบตามเขาไปติดๆ
ผมไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก ฮึ้ย!!
จุนฮเวทำเป็นไม่สนใจผม แต่ตอนนี้เขากำลังคิดเรื่องของผม..
‘ใช่ว่าฉันไม่อยากนะ แต่แบบ.. จำอะไรไม่ได้แล้วจะให้ตรูช่วยยังไงครับ T^T’
นั่นแหละฮะท่านผู้อ่าน นี่คือสิ่งที่กูจุนฮเวคิด..
“ย๊า! กูจุนฮเว!!” จุนฮเวยังคงเดินไม่สนใจเสียงเรียกของผม
เขากำลังจะก้าวผ่านประตูคอนโดออกไป ไม่นะ! ผมออกจากที่นี่ไม่ได้ TT
“กู จุนฮเว๋ววว~~~” ผมตะโกนเรียกจุนฮเวที่จ้ำอ้าวไม่สนใจชายบ้าน
จุนฮเวหันกลับมามองด้วยสีหน้างงงวยสุดพลัง เมื่อเห็นว่าผมยังคงยืนอยู่ที่ประตูของคอนโด
เขามองผมอยู่สักพักแล้วผุดยิ้มขึ้นมา
‘เฮ้ย! จริงสิ ผีกลัวแดด!!’ จุนฮเวคิดฮะ
บ้าบอ ถ้าผมกลัวแดดผมจะออกมากลางวันแสกๆแบบนี้ได้ไง
ผมไม่ใช่แดรกคิวล่าซะหน่อย ที่จะโดนแดดไม่ได้หนะ
ตลกชะมัด
“ไม่กลัวเฟ้ย!” ผมตะโกนกลับไปเมื่อได้ยินความคิดตลกๆนั่น
“ไม่กลัวแล้วทำไมไม่ออกมาหละ” เขายิ้มพรางยักคิ้ว
“ฉันมีเหตุผลของฉันเว้ย!” ถ้าบอกเขาไป เขาก็จะไม่อนุญาตให้ผมตามดิ
ไม่บอกกก
“เหรอออออ เหตุผลที่ว่านั่นคือกลัวแดด ใช่มั้ยฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ เข้าใจหละ ฮ่าๆๆๆ” ร่างสูงพยักหน้ากวนๆพรางโบกมือให้ผมแล้วหันหลับไป
“ย๊า กู จุนฮเวววว มาคุยกันให้รู้เรื่องเซ่ T^T” จุนฮเวเดินผิวปากสบสยใจ
ผ่านพ้นจากอนาเขตของคอนโดไป
เง้ออ ผมต้องอยู่เฝ้าที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกัน T^T
TBC.
#ฟิคผีที่รัก
--------------
ไม่สามารถหาสาระใดๆได้ในฟิคเรื่องนี้ 555555
ไรท์ว่าฟิคมันน่าเบื่ออะ 5555
จะพยายามเขียนให้ออกมาสนุกกว่านี้นะคะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ >< จุ๊บๆ
ความคิดเห็น