คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
.
.
“อเมริกาโน่กับวาฟเฟิลได้แล้วคร๊าบบบ”
“ขอบคุณครั..บ” ละสายตาจากกล้องเงยหน้ามองพนักงานเสริฟที่ยืนยิ้มตาแป๋วอยู่
“รับอะไรเพิ่มมั้ยฮะ ตอนนี้ร้านเราเพิ่งเปิดกิจการได้ไม่นาน จึงมีโปรโมชั่นเพื่อขอบคุณคุณลูกค้าและโปรโมทร้านไปในตัว
ซึ่ง!! โปรโมชั่นของเราก็คือ กาแฟแก้วแรกรสโอชา ติดใจสั่งแก้วที่ 2 ลดครึ่งราคา~! ยังไม่หมดแค่นั้นนะฮะ!! ถ้าหากติดใจในรสชาติวาฟเฟิล หรือขนมอื่นๆในร้านของเรา จนอดซื้อไปฝากลูกหลานญาติพี่น้องที่บ้านไม่ไหว เราก็มีโปรโมชั่นเอาใจ ซื้อสองชิ้น แถมฟรี!! 1ชิ้น~ ชิ้น~ ชิ้น~” ร่างเล็กยืนพรีเซนท์โปรโมชั่นร้านอย่างร่างเริงด้วยท่าทางประกอบการพูดน่ารักๆนั่น ชายหนุ่มอดหัวเราะไม่ได้กับคนตรงหน้า
ไม่ใช่อะไร.. เขาฟังไม่รู้เรื่องหรอก ฮ่าๆ
“It’s really funny but I don’t understand. I’m so sorry” ร่างโปร่งพูดขึ้นพรางยิ้มอย่างรู้สึกผิด(?)ให้ร่างน้อยตรงหน้า
“ห๊ะ!?” ร่างเล็กถึงกับงงเมื่อลูกค้าคนนี้พ่นภาษาอังกฤษใส่ ร่างน้อยเกาท้ายทอยตัวเองงงๆ
ร่างโปร่งเห็นก็อดหัวเราะไม่ได้
“Can you speak English?”
“เฮ้~! นี่คุณไม่ใช่คนเกาหลีเหรอฮะ!?”
“Huh??”
“เอ่ออ.. ยู อะ น็อท โคเรีย??” ร่างน้อยดำภาษาพรางทำท่าประกอบ อีกคนที่หัวเราะอยู่แล้วก็หัวเราะไม่หยุดกับท่าทางน่ารักๆนั่น
“I’m Korea” ร่างโปร่งตอบยิ้มๆ
“อ้าว! แล้วทำไมไม่เข้าใจภาษาเกาหลีอะ!? เอ่อ.. วาย ยู ไม่เข้าใจ โคเรี๊ย? ฮว๊ายย?? ”
“haha I เข้าใจนิดหน่อย”
“วาาาาาา~ แวร์ อาร์ยูฟอร์ม??”
“I’m from California”
“โฮวว อย่างเจ๋งอะ! เท่ฝุดๆ” สองนิ้วโป้งชูให้ร่างโปร่ง คนมองก็หัวเราะน้อยหัวเราะใหญ่กับร่างเล็กนี่
ทำไมถึงได้อัธยาศัยดีขนาดนี้นะ
“ซึงรียาา! มาเสิร์ฟกาแฟเร็ว มัวทำอะไรอยู่!!” เสียงเรียกจากหน้าร้านทำให้ร่างเล็กต้องหยุดบทสนทนาไว้
“ทานให้อร่อยนะฮะ ผมไปทำงานแล้ว มายเวิร์คๆ บ๊ายยย~” แล้วก็วิ่งจากไปทำงานต่ออย่างร่าเริง
ทิ้งรอยยิ้มที่น่าหลงใหลไว้ให้ร่างโปร่งนี่
จียงยิ้มกับความน่ารัก ร่าเริงของร่างนั้น แล้วหันมาจัดการกับกาแฟและวาฟเฟิลตรงหน้าอย่างไม่เร่งรีบ
ลูกค้าที่เหมือนจะไม่มี ตอนนี้กลับเดินวุ่น ถึงจะไม่เยอะมากแต่ก็ไม่น้อยเลย
ทำให้พนักงานที่มีอยู่น้อยนิด ง่วนทำงานกันอย่างไม่ลืมหูลืมตา
กระเป๋าใบโตกลับมาอยู่บนหลังกว้างอีกครั้ง ร่างโปร่งเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อชำระเงิน
“โอกาสหน้าพาญาติมาด้วยนะคร๊าบบบบ~” พนักงานโค้งให้อย่างร่าเริง
จียงก็โค้งรับเช่นกัน
ร้านนี้เค้าใช้ถ่านเบอร์อะไรกันนะ ทำไมพนักงานถึงขยันร่าเริงกันขนาดนี้
นั่งเล่นอยู่ที่ร้านกาแฟไปซะนาน นี่ก็เย็นซะแล้ว ที่พักก็ยังไม่ได้หาอีกต่างหาก ทำไงดีหละทีนี้
พระอาทิตย์บอกลาขอบฟ้าส่งหน้าที่ต่อให้พระจันทร์ แสงไฟตามที่ต่างๆสว่างขึ้น
ผู้คนเดินกันขวักไขว่ ไม่ต่างอะไรกับรถที่ยังคงพลุกพล่าน
เรียวขาก้าวเดินไปอย่างไม่รีบ ก้มหน้าลงกดโทรศัพท์ก็ไม่รู้จะโทรหาใคร
ไม่ทันระวัง..
ปึกก~!!!!
“โอ๊ะ!!” ร่างโปร่งลงไปกองกับพื้นอย่างง่ายดายเพราะกระเป๋าที่หนักอึ้งนั่น
“ขอโทษครับๆ เป็นไรมั้ยครับ” คู่กรณีรีบก้มลงช่วยดึงร่างที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้นขึ้น
“ขอบคุณครับ” ร่างโปร่งเอ่ยขอบคุณพรางก้มลงเก็บข้าวของ
เดี๋ยวนะ.. กระเป๋าตังค์..
“Oh damn god! I’m fu*ked up!!!” ร่างโปร่งสบถเบาๆพรางยีผมตัวเองแรงๆ
ผู้ชายที่ชนเขาเมื่อกี้แน่ๆเลย มือไวชะมัด!!!
แล้วคืนนี้เขาจะไปนอนไหนหละ พระเจ้า เล่นตลกอะไรกัน!
ร่างโปร่งนั่งกอดกระเป๋าอยู่ที่ป้ายรถเมล์แถวๆนั้น
สงสัยคืนนี้เขาคงต้องนอนที่นี่จริงๆซะแล้วมั้ง..
รถคันแล้วคนเล่าผ่านไป พร้อมผู้คนที่สลับกันขึ้นลงรถเป็นจังหวะเหมือนถูกวางโปรแกรมไว้
ร่างโปร่งกอดกระเป๋าแน่นพรางนั่งพิงเสาข้างๆอย่างเหนื่อยอ่อน สายตาคมมองผู้คนที่เดินไปมาจวนจะหลับเต็มที่
จนกระทั่ง...
“นี่ คุณๆ..”
“หืม..?”
“อ้าว! คุณแคลิฟอร์เนียนี่ มาทำไรตรงนี้เนี่ย!”
“โอ๊ะ แพนด้าบอย!”
“อ..อะไรนะ แพนด้างั้นเหรอ! ชิ” ร่างเล็กเตรียมจะเดินหนีไป แต่ถูกมือหนาคว้าไว้ก่อน
“Help me..”
“เอ๋? ” ร่างบางทำหน้างงกับอีกคน
“I lost my wallet and I don't have a place to stay, and I don't know anyone. Please help me”
“เอ่อออ.. ใจเย็นนน ช้าๆฮะ สโลวลี่~”
“I’m sorry ผมไม่เจอกระเป๋าเงิน I don’t have a place to stay เอ่ออ.. stay sleep! To Sleep I don’t have ”
“อ้อ! กระเป๋าเงินหาย ก็เลยไม่มีที่นอนเหรอฮะ” สองคนพยายามสื่อสารกันด้วยคำพูดบ้างด้วยท่าทางบ้าง ลำบากหน่อย แต่ก็ดูน่ารักดี(อิอิ)
เมื่อดูเหมือนร่างเล็กจะเข้าใจคนที่นั่งอยู่ก็พยักหน้ารัว พรางส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ร่างน้อยตรงหน้า
“แล้วจะให้ผมช่วยเหรอฮะ -0-?” ร่างน้อยทำหน้าเหวอพรางชี้ที่ตัวเอง ร่างโปร่งพยักหน้ารัวและยิ้มให้ร่างน้อย
“แล้วจะให้ช่วยยังไงหละฮะ T^T”
“huh?” ร่างโปร่งงงว่าคนตรงหน้านี่เป็นอะไร แต่ก็พอเข้าใจได้
“ให้ผมอาศัยคุณนอนนะด้วยกันนะ”
“ห่ะ? ”
“ให้ I sleep” ร่างโปร่งชี้ไปมาระหว่างตัวเองและคนตรงหน้าพรางยกสองมือขึ้นหนุน
“อ๋อ จะขออยู่กับผมก่อนเหรอฮะ.. แต่ว่า..”
“พลีสสส”
คิ้วบางขมวดเป็นปมทันที จะไม่ช่วยก็น่าสงสาร แล้วนี่จะทำหน้าแมวไปถึงไหนกัน -/-
ร่างน้อยคิดในใจ
“โอเค! โกๆ โกทูมายโฮม”
“Really?? Thanks you! ” ร่างโปร่งดีดตัวขึ้นจับมือเล็กเขย่ายกใหญ่อย่างดีใจ
ร่างน้อยหัวเราะกับท่าทางเด็กๆของอีกคน แล้วหันไปรอรถโดยมีคนข้างๆยืนยิ้มไม่หุบอยู่
รอไม่นานนักรถก็มา สองคนขึ้นเดินขึ้นรถไปอย่างไม่รีรอ เลือกที่นั่งเสร็จ
รอไม่นานรถก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป..
--------------
ได้โปรดคอมเม้นท์ให้หนูด้วยยย >/\<
ถ้ามีคนอ่าน เค้าจะรีบลงตอนที่ 2 ให้นะคะ ><
ติชมแนะนำได้ตามสบายเยยยยย
รักคนอ่าน จุ๊บๆ >3<
ความคิดเห็น