สักวันหนึ่ง...เมื่อถึงวันนั้น

เนื้อเรื่อง

เธอเคยดูหนังเรื่องหนึ่ง และยังจำประโยคนั้นได้เสมอ

          " มีผัวเมียคู่หนึ่งอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งเดินเร็ว อีกคนหนึ่งเดินช้า จนฝ่ายผัวอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเมียถึงได้รีบเดินนัก"

          เธอหันไปหาคนข้างๆแล้วพูดว่า ถ้าเธอเดินเร็วก็ให้บอกนะ แล้วจะหยุดรอ เขาพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นแบบที่มีเขาคนเดียวที่ยิ้มได้

          คำถามสั้นๆที่เขาเคยถาม ตอนนี้มันกังวานในหัวของเธอ เหมือนเสียงกระซิบอันแผ่วเบา

          "เราจะอยู่ด้วยกันอีกนานแค่ไหน"

          "ไม่รู้สิ จนกว่าความตายจะมาแยกจากกันมั้ง"

          เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาหน้าตาก็ไม่เห็นสวยสักนิด ขี้ใจน้อยเอาแต่ใจ ประชดเก่ง

          เขาเป็นผู้ชายนิสัยดี อบอุ่น หน้าตาดี ใจเย็นมากๆจนไม่รู้ว่าเคยโกรธใครบ้างรึเปล่า แถมยังพูดเพราะมากๆด้วย

          เธอสะดุดตาเขาเมื่อราวๆ สามปีในวันสงกรานต์ ในวันนั้นเด็กผู้หญิงนุ่งกางเกงขาสั้นได้พบกับผู้ชายท่าทางใจดีสวมกางเกงแบรนด์เนม และผลสุดท้ายเจ้าของกางเกงยี่ห้อดังก็ถูกสาดน้ำด้วยน้ำแข็ง โดยภายในใจเด็กหญิงได้แต่ปรามาส ตาคนหน้าซื่อว่า

          "ผู้ชายบ้าอะไรหงิมเป็นกระเทยเลย"

          แต่ส่งที่ตอยตามมาคือ รอยยิ้มอบอุ่น และดวงตาที่มันประทับติดตรึงอยู่นานเท่านาน

          หลังจากนั้นไม่ถึงปี เธอและเขาก็ได้พบกันอีกครั้ง สิ่งที่เอได้รู้ว่าเธอแตกต่างกับเขาก็คือ

          เธอคือนักเรียนเตรียมเอนท์ ที่ไม่รู้ว่าจะรอดผ่านการเอนท์รึเปล่า

          เขาคือนักเรียนนอก จบปริญญาโทตั้งแต่หนุ่มๆ หน้าที่การงานดีเยี่ยม

          วันที่29 ธันวาคมคือจุดนัดพบโดยไม่ได้คาดหมายของเรา แล้วฉันก็ได้พบสิ่งดีๆในตัวผู้ชายคนนี้

          เธอคือคนเดินไฟในงานฉลองปีใหม่ประจำตระกูล

          เขาคือคนตกแต่งเล็กน้อยๆในงานฉลองปีใหม่ในตระกูล

          แต่อย่างน้อยก็ทำให้เห็นน้ำใจอันเปี่ยมล้นของเขา เพราะทันทีที่คนผิวบางคนนี้มาถึง ก็หอบเอาความอบอุ่นมาทักทายเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ในใจเธอกู่ร้องเบาๆว่า

          "น่าสนใจดีแฮะ ตาคนนี้"

          เธอเป็นคนตัดสินใจเร็ว รีบเร่งรีบทำ อยู่ไม่สุข ขยันหาอะไรทำแต่ก็เบื่อง่าย

          เขาเป็นคนที่ทำอะไรช้า กว่าจะทำอะไรได้ต้องวางแผนก่อน รอบคอบ หาผลเสียผลได้

          เธอตัดสินใจทุกอย่างด้วยอารมณ์

          เขาตัดสินใจทุกอย่างด้วยเหตุผล

          ทุกอย่างดูเหมือนจะบรรจบกันในวันที่ 29 นั้น หากแต่ว่ากลับกลายเป็นว่าเธอและเขาต่างนิ่งเงียบและครุ่นคิด แล้วก็พบแต่ความว่างเปล่าพร้อมใยบางๆที่แม้จะบางเบาแต่ก็รัดแน่น และพันธนาการเราไว้ร่วมกัน

          เธอใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยโดยไร้ซึ่งเงาของคนๆนี้ โดยไม่รู้ว่ามีใครเฝ้ามองอยู่ห่างๆ

          เขาใช้ชีวิตทำงานอย่างไม่ค่อยสบายนักด้วยปัญหาที่ฉันไม่เคยรู้ และไม่เคยสนใจ

          เข็มนาฬิกายังคงเดินไปเรื่อยเช่นเดียวกับเวลาที่ถอยหลังลงเรื่อยๆ

          นาฬิกาของเธอยังคงเดินไปข้างหน้า อย่างสดชื่นและสดใส

          นาฬิกาของเขาเริ่มเดินถอยหลัง อย่างอ่อนล้า

          เวลาพาเรามาพบกันอีกครั้ง เธอพบว่าเขาดูขาวและบอบบางยิ่งกว่าเดิมเช่นเดียวกับเขาที่พบว่าเด็กสาวที่สดใสดูอ่อนล้าและสิ้นหวัง

          แล้วคนสองคนที่มีเส้นทางขนานกันเสมอ ไม่มีใครที่จะยอมก้าวข้ามเส้นแบ่งถนนมา วินาทีนั้น เขาตัดสินใจที่จะโอบกอดเธอที่อ่อนล้าและสิ้นหวัง ให้ก้าวออกจากทางที่เต็มไปด้วยหนามทิ่มแทงจน เธอเจ็บเกินกว่าจะเดินต่อไปไหว

          เส้นทางของเขานั้นทั้งอบอุ่นและงดงาม แม้จะมีหลุมหรือเนิน เขาก็จะประคองเธอให้ค่อยๆก้าวผ่านมันไป

          และตอนนั้นเองที่เธอได้รู้ว่า เขารักเธอมากแค่ไหน

          เธอเอนตัวลงซบเขาเบาๆอ้วยเความอ่อนล้า แต่ก็อบอุ่นในหัวใจ

          เส้นทางของคนสองคนได้มาบรรจบกันทีละนิดจนกลายเป็นเส้นทางเดียวกันของคนสองคนที่จะเดินประคองกันไปบนเส้นทางนี้

          นาฬิกาที่เร็วเกินไปของเธอค่อยๆช้าลงจนเป็นจังหวะเดียวกับเขา

          นาฬิกาที่ถอยหลังลงก็เปลี่ยนเป็นถอยหลังอย่างช้าๆ

          เธอมองอนาคตที่จะอยู่ร่วมกันด้วยความฝัน

          เขามองปัจจุบันที่อยู่ร่วมกันด้วยความจริง

          ชีวิตที่มีกันและกัน ต่างคนต่างมีหัวใจของอีกคนอย่างละครึ่งดวง และพร้อมที่จะถนอมมันไปร่วมกัน ทุกวันต่างมีกันและกัน

          เธอหวังที่ตื่นมาในวันพรุ่งนี้เพื่อเจอหน้าเขา

          เขาขอเพียงแค่ยังหายใจอยู่ในวินาทีนี้ก็เพียงพอแล้ว

          เธอที่เคยคิดว่าการมีคนมาร่วมเตียงเดียวกันมันน่าอึดอัด กลับสุขใจที่ได้มีใครสักคนมาร่วมใช้ลมหายใจร่วมกับเธอ สุขใจที่จะได้พบกับความอบอุ่นอ่อนโยนข้างกายเมื่อลืมตาแล้วพบใครคนหนึ่งรอคอยอรุณสวัสดิ์ใต้แสงแดดอ่อนๆในเวลารุ่งสาง

          เขาที่คาดหวังว่าจะพบเธอข้างๆแม้ชั่วครู่ กลับได้เห็นเธอหลับตาพริ้มบนหมอนใบใหม่ที่เพิ่มมาหลังจากที่เคยเดียวดายมานาน

          เธอเดินมาบนเส้นทางของเขาแล้วพบกับเหวขนาดใหญ่ที่ลึกจนดูเหมือนไร้ก้นบึ้งและกว้างเสียจนมองไม่เห็นฝั่งตรงข้าม

          เขาเดินจนมาสุดเส้นทางของตัวเอง

          เขากุมมือของเธอไว้เบาๆ บีบแน่นกระชับ แล้วจับจูงเธอ ก้าวข้ามส่งเธอกลับไปยังเส้นทางของเธอ

          เธอบีบมือเขาไว้แน่นเมื่อเห็นการกระทำของเขา แล้วพยายามก้าวกลับมาเส้นทางของเขา

          เขาก็ยังคงเป็นเขา รอยยิ้มอ่อนโยนลุแก่โทษส่งมาให้เธอ แล้วเอ่ยลาเธอเบาๆ

          "ยังจำเรื่องผัวเมียได้มั้ย"

          "ขอโทษนะ ทางของพี่มันสิ้นสุดแค่นี้"

          "พี่ขอโทษที่เดินไปกับกับเธอต่อไม่ได้ แต่พี่พยายามเดินตามเธอที่เดินเร็วมาได้ไกลขนดนี้"

          "และขอบใจที่ยอมหันหลังกลับมาจูงมือพี่เดินไปด้วยกัน"

          "แต่ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะรอเธอเดินไปด้วยกันอีกครั้ง"

          "แต่สัญญานะว่าไม่ว่าจะเจอหลุมหรือเนิน เธอจะต้องก้าวข้ามผ่านไปอย่าท้อถอย แม้ว่าจะไม่มีพี่คอยประคองเธอก็ต้องสามารถผ่านมันไปด้วยตัวเอง"

          "แล้วพี่จะรอเพื่อจะเดินไปพร้อมเธออีกครั้ง"

          "เมื่อวันนั้นมาถึง พี่จะรอ"

          เขายิ้มให้เธออย่างอบอุ่น รอยยิ้มที่ไม่เคยหายไปจากใจของเธอแม้สักครั้ง เธอหันมองเขาเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมน้ำตาที่ท่วมท้น เขายังคงโบกมือ แต่เริ่มไกลขึ้นทุกที

          เธอยังคงเดินต่อไป ใน ขณะที่เขาได้หยุดเดินแล้ว

                 นาฬิกาที่ถอยหลังค่อยๆถอยเข็มอย่างช้าๆก่อนจะหยุดสนิท

          นาฬิกาที่เดินหน้ายังคงเดินต่อไป แม้จะไม่มั่นคงแต่สักวันก็ต้องเข้มแข็งเพื่อผ่านอุปสรรคในเส้นทางของเธอ

          เธอจะรอนับถอยหลังวันที่นาฬิกาของเธอจะหยุดลงเพื่อเริ่มเดินใหม่ไปพร้อมกับเขา ในสักวันหนึ่ง

          เมื่อวันนั้นมาถึง

          เขาจะมองว่าเธอเป็นยายแก่มั้ยนะ

          และเขายังคงหล่อเหมือนเดิมรึเปล่า

          เธอจะเล่าทุกอย่างที่เธอเจอบนเส้นทางของเธอให้เขาได้ฟัง

          เธอจะรอวันนั้น รอที่จะไปพบและประคองกันเดินต่อไปในเส้นทางที่ไม่คุ้นเคย

 ..........สักวันหนึ่ง......