ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    SHINee+++MinKey++เกลียดไม่ลง++

    ลำดับตอนที่ #7 : ชั่ววูบ

    • อัปเดตล่าสุด 8 ม.ค. 53


    มินโฮ!”ไม่ทันที่จะก้าวเพื่อไปตามบุคคลนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

     

    แววตาแบบนั้น..

    เหมือนกับว่า..

    มินโฮกำลังร้องไห้

     

    เนื่องจากระยะทางที่ทั้งสองยืนอยู่ไกลกันมากทำให้คีย์ไม่สามารถมองแววตาแบบนั้นของมินโฮได้ชัดเจน

     

    อ้าวมินโฮลูก..มาพอดีเลย..มาซิมาทานข้าวด้วยกันแม่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหันมาตามเสียงที่คีย์เรียก

    ไม่ละฮะก่อนจะเดินขึ้นห้องขึ้นไปเหมือนเดิม

    แต่เดี๋ยวแม่ก็จะไปแล้วนะ..แม่อยากทานข้าวกับนายนะคีย์พูดขึ้นเพราะรู้สึกไม่พอใจในการกระทำของมินโฮ

    ..........ไม่มีคำตอบใดจากมินโฮเข้ายังคงมุ่งหน้าไปยังห้องของตัวเอง

    คีย์ยืนหัวเสียเล็กน้อย

    ช่างเถอะคีย์เรามาทานข้าวกันดีกว่า

    .

    .

    คีย์แม่ต้องไปแล้วนะลูก

    ครับ..เดินทางปลอดภัยนะครับก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดแม่

    แม่ฝากน้องด้วยนะแม่รู้ว่ามินโฮกำลังยืนดูเข้าทั้งสองคนจากทางหน้าต่างอยู่

    ครับผมจะดูแลมินโฮให้ดีครับ

    งั้นแม่ไปก่อนนะ

    ครับ

    คีย์ยืนอยู่ตรงนั้นจนรถสีดำคันหรูจะแล่นลับตาไปก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไป

     

     

     

    ~ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก~

    มินโฮสายแล้วนะ..ไม่ไปเรียนเหรอ

    มินโฮ..คีย์ยังคงยืนเรียกต่อไป

    มิน..เสียงของคีย์ต้องหายไปเพราะมีคนเปิดประตูออกมา

    ....

    โอ้ย!”คีย์ร้องด้วยความตกใจก็อยู่ๆมินโฮก็ดึงเค้าเข้าไปในห้อง

    นี่นายจะทำอะไรของนายคีย์งงไปหมดแล้ว

     

    ปล่อยฉันนะ..นายมามัดฉันไว้ทำไมคีย์โวยวายขึ้นเมื่อมินโฮหยิบเชือกมามัดมือมัดเท้าเค้าติดกับเก้าอี้

    นี่คือโทษฐานที่นายทำให้ฉันทานข้าวเช้าไม่ลง..เพราะฉะนั้นวันนี้นายก็ไม่ต้องทานอะไรทั้งนั้นก่อนจะเอาเทปกาวปิดปากคีย์ไว้ น้ำเสียงของมินโฮฟังแล้วมันทำให้คีย์รู้สึกไม่ปลอดภัยในชีวิต

     

    อื้อ..อื้อ..อื้อ..คีย์พยายามส่งเสียงร้องตอบโต้แต่ใช่ว่ามินโฮจะสนใจมินโฮเดินออกห้องไปโดยไม่สนใจคนที่ทั้งดิ้นทั้งส่งเสียงอู้อี้อยู่ในห้อง

    +

    +

    +

    ทั้งวันที่มินโฮมีความสุขอยู่กับเพื่อนๆ

     

    ทั้งวันที่คีย์ต้องนั่งเฉยๆไม่ได้ทานอะไรอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม

    .

    .

    ~แอดดดด~

    เสียงประตูห้องดังขึ้นเรียกให้คนที่นั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ให้ตื่นขึ้น

    หวัดดีพี่ชาย..นึกว่าจะเหลือแต่ร่างไร้วิญาณซะอีก

    ....คีย์ไม่พูดอะไรเพราะถึงพูดไปก็คงจะฟังไม่รู้เรื่องแต่สายตาของคีย์มันบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

    ไม่พอใจเหรอก่อนจะแกะเทปกาวออกอย่างแรง

    โอ้ย!”คีย์ร้องพลางน้ำตาคลอ

    เจ็บเหรอก่อนจะค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลลงมาจากตาเรียวรี

    ปลอดฉันเถอะนะ

    ได้ซิไม่ใช่แต่พูดป่าวมินโฮแกะเชือกที่มัดมือมัดขาคีย์ไว้จริงๆ

    ขอบใจนะคีย์รีบลุกจากเก้าอี้แต่ไม่ทันที่คีย์จะก้าวเดินก็ถูกร่างสูงผลักให้ล้มไปอยู่บนเตียง

    ใครอนุญาตให้ออกไปก่อนจะขึ้นคล่อมร่างบาง

    นายจะทำอะไร..ปล่อยฉันไปเถอะนะคีย์พยายามทำใจดีสู้เสือเค้าพยายามพูดกับมินโฮด้วยน้ำน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

    ก็ทำให้นายรู้สึกถึงความรู้สึกของฉันไง

    รู้สึกอะไรฉันไม่อย่างรู้

    แต่นายต้องรู้มินโฮตะคอกใส่คีย์

    แต่..ฉะ.....ทุกคำพูดที่คีย์จะพูดมันได้จากหายไปพร้อมๆกับริมฝีปากบางที่ถูกริมฝีปากหนาของคนข้างบนประกบไว้  ลิ้นหนาของร่างสูงพยายามที่จะเข้าไปลิ้มรสหวานจากโพลงปากบางแต่ก็ถูกลิ้นบางกันไว้แต่ใช่ว่าคนร่างสูงจะยอมแพ้เค้ายังคงหาวิถีทางต่อไปสุดท้ายร่างบางต้องเป็นฝ่ายแพ้เพราะตอนนี้ลิ้นหนาได้เข้าไปลิ้มรสหวานในโพรงปากเล็กเรียบร้อยแล้ว

     

    อือ..อือ..อือคีย์พยายามส่งเสียงร้อง ทั้งทุบ ทั้งตีเพื่อให้มินโฮรับรู้ว่าเค้ากำลังขาดอากาศหายใจ

    มินโฮค่อยๆคายจูบอย่างช้าๆ

    ~เพี้ยะ~

    นาย..ฮึก..นายมันบ้าไปแล้วคีย์พาดมือเล็กลงเต็มใบหน้าคมอย่างแรง

    ใช่! ฉันมันบ้าแล้วก็จะบ้ามากว่านี้ด้วยมินโฮว่าก่อนจะกระชากเสื้อคีย์จนขาดจนเผยให้เห็นผิวขาวเนียน

    นะ..นายจะทำอะไรเพราะมัวแต่ตกใจที่มินโฮฉีกเสื้อมารู้ตัวอีกทีกางเกงตัวเองก็ไม่เหลือแล้วเช่นเดี่ยวกกับคนข้างบนที่ตอนนี้ร่างกายก็ไร้สิ่งปกปิดเช่นกัน

    อะ..อะไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดอะไรริมฝีปากหนาของคนข้างบนก็มาประกบกับริมฝีปากบางของเขาแล้ว   มินโฮบดริมฝีปากไปมาก่อนจะค่อยๆลากลงมายังซอกคอขาว

    อย่า..ฮึก..นายอย่าทำอะไรฉันเลยตอนนี้ใบหน้าของคีย์เต็มด้วยหยดน้ำตาเค้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร จะให้ฮึดสู้ก็คงไม่ไหวก็วันนี้ทั้งวันเค้ายังไม่ได้ทานอะไรแล้วจะเอาแรงที่ไหนไปสู้กับคนข้างบนนี้

    ใครใช้ให้นายพูดก่อนจะบดริมฝีปากกับร่างบางที่นอนอยู่ข้างล่างอีกครั้ง มินโฮลากปลายลิ้นหนาไปตามคลาบน้ำที่เปอะเปื้อนตามแก้มขาวของคีย์ก่อนจะลากมาที่ซอกคอขาวอีกครั้งเข้าฝากรอยแคล้นรูปกลีบกุหลาบสีแดงไวสี่ห้ารอยก่อนจะค่อยๆเลื่อนลงมาที่แผนอกขาว ร่างสูงขบกัดไปมาจนแผนอกขาวเต็มไปด้วยรอยช้ำ



    เวลาผ่านไปเนิ่นนานเกิดสิ่งต่างขึ้นมากมาย

    สุดท้าย


    คีย์มินโฮรีบเงยหน้ามาดูเจ้าของร่างนี้

    ....ไม่มีเสียงตอบรับเพราะเจ้าของร่างได้สลบไปแล้ว อกเล็กขยับขึ้นลงอย่างหอบๆแต่นี่ยังเรียกความสนใจของมินโฮไม่ได้เมื่อเทียบกับน้ำใสๆที่ไหลลงมาจากดวงตาที่ปิดสนิทไม่หยุด

     

    ทำไมต้องเป็นนาย....ทำไมต้องเป็นนาย...คีย์

     

    ----------------------------TBC------------------------------------------------------------------------------------

    อาจงงๆไปนิด

    แต่ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคร๊าบ ^^

    อาจมีบางตอนที่ขาดหาย หรือไม่ปะติดปะต่อกัน
    เนื่องจากโดนแบน 
    ต้องขออภัด้วยนะคร้าบที่แก้ไขไม่ค่อยดี
    แต่ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคร้าบ ^^

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×