คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อิจฉา
“อะ..อะ...”คีย์ร้องพลางกระตุกมือหนีจากการทำแผลของแม่
“อดทนหน่อยนะลูก..เดี๋ยวไม่งั้นไม่หายนะ”แม่พยายามทำแผลให้เบามือที่สุด
“แล้วนี่ไปโดนอะไรมา”พูดไปทั้งที่ยังทำแผลให้มือเล็ก
“โดนแก้วบาดมาครับ”ตอบไปทั้งๆที่สายตายังมองมือที่กำลังทำแผล
“แล้วไปทำอีท่าไหนเข้าละหะ..แผลถึงเยินแบบนี้เนี้ย”
“คือ..คือผมซุ้มซ้ามไปหน่อยเลยหกล้มมาครับ”ตอบเหมือนเด็กน้อยกำลังสาระภาพความผิด
แม่ไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้ม
“ต่อไปจะทำอะไรต้องระวังๆหน่อยนะลูก”
“ฮะ” หลังจากแม่พันแผลเสร็จแม่ก็เดินเอากล่องพลันแผลไปเก็บก่อนจะเดินหยิบยามา
“อะทานซะ..ไข้จะได้ไม่ขึ้น”ก่อนจะยื่นยามาพร้อมกับแก้วน้ำให้
“ไม่ทานไม่ได้เหรอคร้าบบบบ...ผมไม่ชอบยาอะ..มันขม”คีย์ทำแก้มพองลก่อนจะรีบหักหน้าไปทางอื่น
“ไมได้..คีย์ต้องกินเดี๋ยวนี้นะลูก”แม่ทำเสียงดุแกมบังคับ
“แต่...”
“ไม่มีแต่”แม่ยืนจองหน้าคีย์
เมื่อเห็นว่ๆม่มีทางเลือกคีย์จึงตัดสินใจพยักหน้ารับ
“มะ..เดี๋ยวแม่ป้อน”
คีย์จำใจอ้าปาก เมื่อเม็ดยาสัมผัสกับลิ้นคีย์ถึงกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเค้ารีบหยิบแก้วน้ำในมือแม่มาทาน ส่วนแม่ที่ยืนดูอยู่ก็อดหัวเราะในท่าทีของคีย์ไม่ได้
“ทำไมแม่กลับมาเร็วจังครับ” บทสทนาบนโต๊ะอาหารระหว่างแม่กับคีย์กำลังเริ่มขึ้น
“ก็แม่โทรมาหาแล้วมินโฮบอกว่าเราไม่สบาย..แม่ก็เลยรีบมา”
“แม่ไม่หน้าลำบากเลยครับ..เห็นมั้ยผมไม่เป็นไรซีกหน่อย”
“เนี้ยนะที่ว่าไม่เป็นไร”
“อะ!..แม่อะ”คีย์ทำแก้มพองลมใส่ผู้เป็นแม่ แม่แกล้งแย่งช้อนมาจากมือคีย์แม่รู้ว่าคีย์ยังเจ็บมือยังจับช้อนแน่นๆไม่ได้
“ว่าแต่ทำไมมินโฮยังไม่กลับอีกนะ”ใบหน้าของผู้เป็นแม่หันออกไปทางประตูบ้านด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวก็คงมาน่ะครับ”พูดเพื่อให้แม่คลายกังวล
พูดยังไม่ทันขาดคำก็มีรถสีดำคันหลูแล้นเข้าบ้านมาด้วยความเร็วสูง
“เมื่อร่างสูงย่างกายเข้าบ้านแม่ก็สร้างความตกใจให้คนทั้งสองที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารไม่น้อย ไม่ต่างอะไรกับมินโฮที่เห็นแม่
“อ้าวแม่..มาเมื่อไหร่..คงห่วงไอ่กำพร้านี่มากเลยละซิ”ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่พูดอยู่กำลังเมา
“เพี้ยะ”
“แม่!”คีย์ตกใจไม่น้อยที่เห็นแม่พาดมือลงไปบนหน้ามินโฮอย่างแรง
“พี่แกเจ็บขนาดนี้แกยังมีหน้าออกไปเมามาอีกเหรอ”แม่โมโหมาก
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่มีพี่”มินโฮตะคอกกลับ
“เพี้ยะ”ใบหน้าของมินโฮหันไปตามแรงตบเป็นครั้งที่สอง
“แม่หยุดเถอะครับอย่าทำน้องเลย”คีย์พูดออกมาหลังจากที่ยืนอึ้งอยู่นาน
“ใครน้องแก”มินโฮหันมามองหน้าคีย์ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
“ลูกคนนี้นี่..กลับมาเดี๋ยวนี้นะ..กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน..มินโฮ...มินโฮ..แม่บอกให้กลับมา”แต่เหมือนว่ามินโฮจะไม่ได้สนใจในคำพูดของแม่แต่อย่างใด เค้ายังคงเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่หันกลับมา
.
.
“โถ่โว๊ย!”มินโฮปัดข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องของตัวเองล้มระเนระนาดก่อนที่จะฟุบหลับไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์
+
+
+
“เป็นไงบ้างจ๊ะ..ดีขึ้นมั๊ย”หญิงวัยกลางคนถามร่างบางที่กำเดินมุ่งหน้ามายังโต๊ะอาหารด้วยคความห่วงใย
“ดีขึ้นแล้วครับ..ทั้งมือและอาการไข”คีย์โบกมือไปมาก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
“แล้วนี่มินโฮยังไม่ลงมาอีกเหรอครับ”คีย์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีเพียงเขากับแม่เท่านั้นที่นั่งอยู่ตรงนี้
“ใช่...แม่ว่านี่ก็สายแล้วนะเดี๋ยวแม่ก็จะต้องไปแล้วด้วย”แม่ทำท่าทางรีบร้อนไม่น้อย
“ไปไหนเหรอครับ”คิ้วหนาชนกันดวงตารีมองไปยังผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย
“ก็กลับไปช่วยพ่อต่อไงจ๊ะ”
“นี่แม่จะต้องไปแล้วเหรอครับ..ผมก็นึกว่าแม่จะมาอยู่กับพวกเรานานๆซะอีก”คีย์ลุกขึ้นไปโอบเอวผู้เป็นแม่อย่างอ้อนๆ
“แม่ก็อยากทำอย่างนั้นอยู่หลอก..แต่จะทำไงได้ละจ๊ะก็ช่วงพ่อเรากำลังขยายสาขาอยู่แม่ก็ต้องไปช่วยแบ่งเบาพ่อเค้า”
“งั้นก็ให้ผมไปช่วยด้วยซิครับ”
“แค่ลูกอยู่ดูแลมินโฮแทนแม่..แค่นี้ลูกก็ช่วยแม่ได้เยอะแล้วละจ๊ะ”แม่ลูบกลุ่มผมนุ้มไปมาอย่างเอ็นดู
“ครับผมจะช่วยดูแลมินโฮอย่างดีเลยครับ...งั้นเดี๋ยวผมไปตามมินโฮก่อนนะครับ”ร่างบางรีบลุกขึ้นก่อนจะหันหลังไป
“มินโฮ!”ไม่ทันที่จะก้าวเพื่อไปตามบุคคลนั้นก็มายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
แววตาแบบนั้น..
เหมือนกับว่า..
มินโฮกำลังร้องไห้
เนื่องจากระยะทางที่ทั้งสองยืนอยู่ไกลกันมากทำให้คีย์ไม่สามารถมองแววตาแบบนั้นของมินโฮได้ชัดเจน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------TBC
มันอาจจะสั้นอีกแล้วนะคร๊าบบบบ
Sorry..Sorry..Sorry..Sorry ..
ความคิดเห็น