คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : โหมด~อนคีย์
“อะ..อืม”ดวงตาเรียวรีค่อยๆลืมขึ้นช้าๆเพื่อปรับสภาพแสงก่อนจะลืมตาได้เต็มดวง
“มินโฮ..อะ..อะ..อ้ายยยยย”คีย์ตกใจที่เห็นมินโฮอยู่ข้างๆ เค้าถอยไปจนจะตกเตียงแต่โชคดีที่มีมือหนาของของคนตรงหน้ามารับไว้
“ทำไม!!เห็นหน้าฉันแล้วต้องตกใจขนาดนี้เลยเหรอ”มินโอบเอวของคีย์ไว้ทันก่อนที่คีย์จะตกลงจากเตียง จากนั้นเขาก็ดึงตัวของคีย์ให้เข้ามาใกล้
“.....”ไม่มีคำพูดใดจากคนทั้งสอง ทั้งคู่ได้แต่จ้องหน้ากับอยู่อย่างนั้น
“ปล่อยฉันได้แล้ว”คีย์พูดขึ้น
“.....”มินโฮปล่อยมือก่อนจะลุกแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงมองตาม
คีย์แปลงใจไม่น้อยที่วันนี้ดูมินโฮว่าง่ายเข้านั่งงงอยู่นานก่อนจะลุกตามไป
.
.
.
“มินโฮ..มินโฮ”
“มินโฮ..นายอยู่ไหน”หลังจากที่ทำภารกิจส่วนตัวหลังจากตื่นนอนเสร็จคีย์ก็รีบลงมาข้างล่างแต่ก็ไม่เจอร่างของใครอีกคน
“มินโฮ”คีย์ยังคงเดินตามหาไปทั่วบ้าน เค้าเดินไปเลื่อยๆจนไปถึงลานจอดรถถึงได้รู้ว่ามินโฮไม่อยู่แล้ว
“นายไปไหนของนายนะ”พึมพำกับตัวเองก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไป
“คุณคีย์”เสียงของใครบางคนดังมาทางประตูใหญ่ทำให้คีย์หยุดและหันกลับไปมอง
“คุณอนยู”ร่างบางยกยิ้มให้แก่ชายร่างโป่งที่กำเดินเข้ามาใกล้
“หวัดดีฮะคุณอนยู”คีย์โค้งให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ
“หวัดดี..แต่พี่ว่าเรียกพี่ว่าพี่อนยูดีกว่านะ..เรียกคุณแล้วมันดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้อะ”อนยูทำเสียงน้อยเสียงใหญ่เรียกร้องยิ้มจากคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
“ครับ..พี่อนยู...งั้นพี่อนยูก็ต้องเรียกผมว่าคีย์เฉยๆเหมือนกันนะ”
“จ๊ะ”อนยูยืนยิ้มจนตาหยี่เรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้ไม่น้อย เขาดีใจที่วันนี้ความสัมพันของเค้ากับคีย์มันพัฒนามากขึ้น
“ว่าแต่พี่อนยูถืออะไรมาเยอะแยะเลยครับ”คีย์ว่าพลางชี้ไปที่ถุงต่างๆนาๆที่อนยูถือมา
“ก็พี่เห็นว่าคีย์ไม่สบายและไหนมือที่ยังเจ็บอยู่..พี่ก็เลยซื้อของกินมาเพียบเลย”อนยูยกมือที่เต็มไปด้วยของขึ้น ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินเข้าไปในบ้าน
“ว่าแต่มินโฮมีไหนล่ะ”อนยูมองซ้ายมองขวา
“ไม่อยู่หลอกฮะ..ผมว่าเราเข้าไปในบ้านกับดีกว่า”คีย์ว่าพลางจะเอื้อมมือไปช่วยถือของจากมินโฮ
“ไม่ต้องหลอก..เดี๋ยวพี่ถือเอง”อนยูรีบดึงแขนตัวเองมาแนบตัวก่อนจะเดินนำหน้าคีย์เข้าบ้านไปก่อน
“คีย์!..ไม่ต้องทำหลอกมือยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”อนยูรีบมาแย้งถุงแกงที่คีย์กำลังเกาะอยู่ไป
“ไม่เป็นไรหลอกครับแค่นี้เองผมทำได้”แย้งถุงกับคืนมา
“พี่บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ซิ”แย้งกับ
“แต่ผมบอกว่าได้ก็ต้อง..โอ้ย!!”เพราะมัวแต่แย้งกันไปแย้งกันมาทำให้แกงที่แกะแล้วหกออกมาลดมือคีย์
“คีย์! เจ็บมั้ย”อนยูตกใจไม่น้อย เค้ารีบจับมือของคีย์ขึ้นมาเป่าเบาๆก่อนจะหาผ้ามาเช็ดมือคีย์แล้วพาคีย์ออกไปนั่งที่โซฟารับแขก
“บอกแล้วเห็นมั้ย..ถ้ามันโดนแผลขึ้นมาจะว่าไง”อนยูพูดเป็นเชิงตำหนิร่างบาง
“ผมขอโทษ”ทำสีหน้าเหมือนเด็กน้อยสำนึกผิด
“เราจะมาขอโทษพี่ทำไม”ถึงแม้ปากจะพูดแต่มือก็ยังคงทำแผลให้คีย์อยู่
“ก็ผมทำให้พี่อนยูต้องลำบากอยู่เรื่อยเลยนิฮะ”
“.....”สีหน้าคนตรงหน้าทำอนยูถึงกับพูดอะไรไม่ออก ก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้
“พี่อนยู...”
“พี่อนยูฮะ”คีย์เรียกคนตรงหน้าที่มีอาการแปลกๆก็อยู่ๆอนยูก้อจ้องหน้าเค้าไม่กระพลิบตาเลย
“อะ..อะไรเหรอ”เหมือนสะติของอนยูจะกลับคืนมาแล้ว
“พี่อนยูอะ..ผมเขินนะ”คีย์ทุบที่ไหลของอนยูเบาๆเพื่อแก้เขิน ก็อยู่ๆอนยูเล่นมาจ้องแบบนี้ใครบ้างล่ะที่จะไม่เขิน
“ฮ้า..ฮาาาาา”
“พี่อนยูหัวเราะอะไรอะ”
“ก็หน้าคีย์แดงไปหมดแล้ว”
“ไม่เอาแล้ว..พี่อนยูผมหิวแล้ว..พี่อนยูทำมือผมเจ็บพี่อนยูต้องไปจัดกับข้าวมาเสริฟให้ผมเลย”เมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้าของตัวเองคีย์ก็รีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อบ่ายเบี่ยง
“คร๊าบ...บบบ”ก่อนจะเดินยิ้มออกไปจากห้องรับแขก
“อาหารอร่อยๆมาแล้วคร๊าบบบบ”อนยูเดินเข้ามาพร้อมกับจานอาหารมากมาย
“ทำไมนานจัง..ผมหิวนะเนี้ย”คีย์ว่าพลางเอามือลูบที่ท้องไปมา
“อู้...หน้าทานจังฮะ”เมื่อเห็นอาหารว่างอยู่ตรงหน้าคีย์ก็มีอาการเหมือนเด็กได้ขนม
“ทานละนะคร้าบ”ว่าก่อนจะหยิบช้อนแต่
“โอ๊ย!”
“คีย์..”อนยูรีบมองมายังคีย์เพราะนึกได้ว่าเมื่อกี้ทำแกงหกลดมือขวาคีย์
“ไม่เป็นไรหลอกฮะ..ผมยังเหลือมือซ้าย”คีย์ยิ้มพลางยกกมือซ้ายขึ้นมาสลับไปมาให้อนยูดู
“แต่มันยังมีแผลเก่านิ”ยังคงเป็นห่วงไม่เลิก
“ไม่เป็นไรหลอกฮะ”เพื่อลดความกังวลของคนตรงหน้าคีย์จึงหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปาก ถึงแม้จะเจ็บแต่เพื่อความสบายใจของอนยูคีย์ก้เลือกที่จะอดทน
ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังนั่งทานข้าว อยู่ๆก็มีรถที่ดำแปลกตาวิ่งเข้ามาในบ้านทำให้ทั้งคู่ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตกใจไม่น้อย
“รถใครกัน”คีย์พึมพำก่อนจะลุกขึ้นไปดูที่หน้าบ้านโดยมีอนยูเดินตามไปติดๆ
“แม่”คีย์ทั้งดีใจ ทั้งตกใจ ก็ไหนบอกว่าจะไปนานแต่ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้และที่สำคัญคือทำไม่แม่ไม่โทรมาบอกก่อน
“คีย์”หญิงวัยกลางคนที่กำลังลงจากรถรีบเดินเข้ามาก่อนคีย์ด้วยความคิดถึงและห่วงใย
“เป็นไงบ้างลูก”ลูบหัวคีย์อย่างเอ็นดู
“แม่ครับ..ทำไมถึงกลับมาเร็วแบบนี้ละครับ”เมื่อผละออกจาดอ้อมกอดของแม่แล้วคีย์ก็เริ่มถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
“ก็แม่โทรมาแล้วมินโฮบอกแม่ว่าคีย์ไม่สบายแม่ก็เลยรีบกลับมา”
“แม่ไม่หน้าลำบากเลยนะครับ”
“ว่าแต่มินโฮไปไหนล่ะลูก”แม่มองซ้าย มองขวา
“ไม่อยู่หลอกครับ”ร่างโปร่งที่ยืนนิ่งอยู่นานเอ่ยขึ้น
“อ้าว!..อนยู”
“สวัสดีครับคุณอา”อนยูโค้งเพื่อแสดงความเคารพ
“หวัดดีจ๊ะ..พอดีอามัวแต่เป็นห่วงคีย์ก็เลยไม่ทันสังเกตเราน่ะ”
“ไม่เป็นไรฮะ...งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“จะกลับแล้วเหรอครับ”คีย์รีบถามขึ้นเมื่อเห็นอนยูทำท่าว่าจะกลับ
“ใช่..จะกลับแล้วเหรออายังไม่ได้ขอบคุณเราเลยที่มาอยู่เป็นเพื่อนคีย์”
“ไม่เป็นฮะ..ผมไม่อยู่กวนอากับคียืดีกว่านานจะได้เจอกันที..งั้นผมลาเลยนะครับ” โค้งอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป
“พี่อนยู..แล้วมาใหม่นะ..เอาอาหารอร่อยๆมาด้วยนะฮะ”คีย์โบกมือลาคนที่กำลังเดินไป ส่วนอนยูก็ไดด้แต่ยิ้มรับ
เมื่ออนยูเดินลับตาแล้ว
“แม่ว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่า”ว่าพลางจับมือคีย์
“โอ๊ย!”คีย์รีบดึงมือออก
“เป็นอะไรลูก...คีย์..คีย์ไปโดนอะไรมาลูก”แม่ตกใจมากที่เห็นมือคีย์พันไปด้วยผ้าก็อตที่ซึมเลลือดนิดๆ
“มินโฮนะมินโฮ..พี่เจ็บขนาดนี้ยังทิ้งให้พี่อยู่คนเดียว”แม่บ่นพึมพำๆไปพร้อมๆกับพาคีย์เข้าบ้าน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------- TBC
พอดีคิดชื่อตอนไม่ออกเลยใช้อนคีย์ไปก่อนละกันเนอะ
งงปะ...อ่านแล้วรู้สึกยังไงก็บอกกันด้วยนะคร้าบบบบ ^3^
ความคิดเห็น