คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความฝันกับความจริง
“สวัสดี..พี่ชื่อคีย์นะ”
“สวัสดีครับ..ผมชื่อมินโฮครับ”
เด็กชายทั้งสองแนะนำตัวซึ่งกันและกัน ทั้งคู่พึ่งเจอกันวันนี้เป็นวันแรก
“มินโฮ..ดีใจมั้ยลูกที่เราจะมีพี่ชายคนใหม่”หญิงวัยกลางคนถามเด็กชายร่างสูงที่ยื่นอยู่ตรงหน้า
“ดีใจครับ..ผมอยากมีพี่ชายมานานแล้ว”เด็กชายร่างสูงตอบอย่างดีอกดีใจพลางเอื้อมมือมาฉุดแขนร่างบางไป
“แม่คับ..ผมพาพี่ไปเดินเที่ยวรอบบ้านนะ”เด็กชายร่างสูงกระโกนบอกหญิงวัยกลางคนที่อยู่ดูเขาสองคนวิ่งไป
“ดูแลพี่เค้าดีๆนะลูก”หญิงไวกลางคนกระโกนบอกเด็กร่างสูงก่อนที่ทั้งสองจะลับตาไป
.
.
.
“แม่..”
“แม่คร้าบ...”
“แม่คร้าบ...ผมกับพี่คีย์หิวแล้ว”เด็กชายร่างสูงและเด็กชายร่างบางวิ่งมุ่งหน้ามาทางหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ทั้งคู่เปียกปอนไปทั้งตัวทำให้คนที่เป็นแม่ตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสภาพของเด็กทั้งสอง
“นี่ไปทำอะไรกันมา..มินโฮพาพี่เค้าไปทำอะไรมาดูซิเนื้อตัวเปียกไปหมด”พูดพลางดึงตัวเด็กชายร่างบางมาสำรวจดูสภาพร่างกาย หมุนซ้าย หมุนขวา
“ถ้าพี่เค้าไม่สะบายขึ้นมาแล้วเราจะทำไงหะ”แม่ว่าเป็นเชิงตำหนิ
“ผมไม่เป็นอะไรหลอกครับ”เด็กชายร่างบางที่ยืนเงียบอยู่นานตั้งแต่เดินเข้ามาพูดขึ้นเพราะกลัวแม่จะดุน้องไปมากว่านี้
“ไม่เป็นไรได้ไงลูก..ดูซิยืนตัวสั่น หน้าก็ซีดขนาดนี้ยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก..ปะไปกับแม่เดี๋ยวแม่จะพาไปอาบน้ำเปรียบเสื้อผ้าชุดใหม่”แม่พูดก่อนจะพาร่างบางเดินออกไปโดยไม่สนใจเด็กชายอีกคนที่ยืนมองคนทั้งสองด้วยความน้อยใจ
“ผมก็หนาวเมื่อกันนะ”ยืนพึมพำกลับตัวเองก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
+
+
+
+
~~กรี๊งๆๆๆกรี๊งๆๆๆ~~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังจมอยู่ในห่วงแห่งความฝันต้องตื่นขึ้น
“ใครโทรมาวะ”รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
มือยาวค่อยๆยกแขนเล็กที่กอดแขนของเขาไว้แน่นก่อนจะควานหาโทรศัพท์บนโต๊ะลุกขึ้นมารับแล้วนั่งคุย
“ฮัลโหล”
“มินโฮเหรอลูก..นี่แม่เองนะ”
“แม่เหรอครับ..แม่คับผมคิดถึงแม่จังเลย”เค้าดีใจมากที่ได้ยินเสียงแม่ ความง่วงที่มีหายไปหมดเหลือเพียงแต่ความดีใจ ก็ตั้งแต่ที่คีย์ย้ายมาอยู่เค้ากับแม่ยังไม่เคยได้คุยกันเลย
“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกันจ๊ะ..ว่าแต่พี่คีย์มีไหนจ๊ะขอแม่คุยด้วยหน่อยซิ”
จากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของมินโฮกลับต้องหุบลงเมื่อได้ยินถึงชื่อบุคคลอื่นในสาย เข้าหันมามองร่างบางที่ยังคงนอนหลับตาอยู่บนเตียงข้างๆตัวเค้า
“คีย์ยังไม่ตื่นครับ”น้ำเสียงเศร้าๆ
“ทำไมพี่เค้าตื่นสายล่ะลูก..พี่เค้าเป็นอะไรรึเปล่า..มินโฮไปดูพี่คีย์มารึยัง”น้ำเสียงของแม่ดูเป็นห่วงคนๆนี้ไม่น้อย
“ไปดูมาแล้วครับ..พี่เค้าไม่สบายก็เลยให้นอนพักน่ะฮะ”
“ตายจริง!”ดูแม่จะตกใจไม่น้อย
“แล้วมินโฮหายาให้พี่คีย์ทานรึยัง”
“ยังครับ..เดี๋ยวค่อยให้พี่เค้าไปหากินเอง”ตอบตามความจริง
“แล้วทำไมเราไม่ทำล่ะ..พี่เค้าพึ่งมาจะไปรู้ได้ยังไงว่าอะไรอยู่ตรงไหน”น้ำเสียงดูตำหนิคนในสายมาก
“เอาเป็นว่าแม่จะรีบเคลีย์ยงานแล้วจะรีบกลับไปนะ”
“ครับ”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะลูก..แม่มีประชุมต่อน่ะ”
“ครับ..สวัสดีครับ”
เอื้อมมือไปวางโทรศัพท์ก่อนจะหันมามองคนที่ยังนอนหลับบนเตียง ก่อนจะนั่งคิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมา
ถ้าเป็นผมแม่จะห่วงอย่างนี้บ้างมั้ย แม่รู้มั้ยแม้แต่ความฝันผมยังไม่อยู่ในสายตาแม่เลย
“อะ..อืม..”
เสียงของใครบางคนเรียกสติของมินโฮกลับมาอีกครั้ง
TBC ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษนะคับที่สั้นไปหน่อย
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่ยังติดตามนะคร๊าบ ^3^
ความคิดเห็น