คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I....
"และแล้วก็มาถึงช่วงสุดท้ายท้ายสุดของงานวันนี้กันแล้วนะคะ ซึ่งต้องขอบอกไว้ก่อนเลยว่าโชว์ปิดท้ายของวันนี้พิเศษสุดๆจริงๆ"
"พิเศษยังไงเหรอคะเนี่ยฉันชักอยากจะรู้แล้วซิ"
"ก็พิเศษตรงทีว่าโชว์ชุดนี้จะเป็นเวทีสุดท้ายของหนึ่งในสมาชิก exo planet ซึ่งทางวงเลยจัดสเปเชียลมาเพื่อส่งท้ายแฟนๆโดยเฉพาะ"
"ห๊ะ!!จริงเหรอคะเนี้ยว่าแต่ใครคือสมาชิกคนนั้นเหรอคะ"
"อันนี้ก็ต้องไปถามเจ้าตัวกันเองนะคะว่าเป็นใคร ถ้ายังไงแล้วหลังจากจบโชว์สเปเชียลเมื่อไหร่เราจะให้เจ้าตัวมาเฉลยกันนะคะ แต่ตอนนี้เหล่า exo plannet เค้ากระซิบมาบอกแล้วค่ะว่าพร้อมแล้ว"
"งั้นอย่าเสียเวลา เราไปชมโชว์พิเศษจาก exo planet กันเลยค่าาาาา"
ซีจัคคึน ดานโคมฮาเก พยองบอมฮาเก นาเอเก กึลรยอ
ออนเจนา คึแรซดึซซี มอนจอ มาลลึน กอลลอวา
โมดึน คานึงซอง ยอลลอดวอ Oh~
~กรี๊ดดดดดดดด~
"สุดยอด สุดยอดมากๆเลยค่ะสมแล้วที่เป็น spacial show ของวันนี้"
"งั้นเดี๋ยวขอเชิญหนุ่มๆออกมายืนโชว์ตัวกันด้านหน้านี้เลยนะคะ"
~กรี๊ดดดดดดดด~
"เฮ้ย!เสี่ยวลู่แกเป็นอะไร"ซิวหมินร้องออกมาด้วยความตกใจมันทีที่หันไปเห็นว่าตากลมสวยของคนข้างๆเออคลอไปด้วยน้ำตา
"ก็มันเสียใจอ่า นี่ฉันจะไม่ได้เห็นเค้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี้ยยยยยย"สายตายังคงจับจ้องไปยังร่างสูงบนเวที
"โอ๋ๆๆๆถึงจะไม่ได้เจอตัวจริงแต่นายก็ยังเห็นเค้าได้ในเฟสในทวิตนี่"
"แต่ฉันไม่มีทั้งเฟสทั้งทวิตเค้าหนิ"
"กวางบ้องเอ๊ย ไม่มีก็หาเซ่!!!! เดี๋ยวฉันหาให้ก็ได้แต่ตอนนี้นายหยุดร้องไห้ก่อนได้มั้ยดูซิคนเขาเริ่มหันมามองเรากันใหญ่แล้ว"ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตามอีกคน
"จะ..จริงๆนะ"
"จริงที่สุด ซิวหมินคนนี้พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว"
"รักจังเปาจือของฉัน"ถึงมือจะโอบกอดอีกคนแต่สายตามก็ยังคงจับจองไปยังร่างสูงบนเวที
"สุดท้ายนี้เราจะให้น้องเล็กแห่ง exo planet พูดอะไรถึงแฟนๆหน่อยนะคะ"
"ครับ...ก่อนอื่นก็ต้องสวัสดีทุกคนอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ ผม เซฮุน น้องเล็กแห่ง exo planet โคฟเวอร์ ยุนโฮฮะ คือผมก็ไม่มีอะไรจะพูดมากมายหรอกครับนอกจากคำว่าขอบคุณ ขอบคุณทุกคนนะครับที่คอยตามเชียร์พวกเรา ขอบคุณที่คอบเป็นกำลังใจกันเสมอ และนอกจากแฟนๆแล้วผมก็ต้องขอบคุณชมรมเอสเอ็มแดนซ์แห่งนี้ด้วยนะครับที่จัดตั้งชมรมดีๆทำให้พวกเรามีวันนี้ได้"ร่างสูงโค้งตัวแสดงความขอบคุณอย่างสุดใจก่อนจะเอ่ยทิ้งท้ายว่า "ไม่ต้องร้องไห้นะครับถ้าผมมีเวลาว่างเมื่อไหร่ผมจะกลับมาร่วมงานกับทางวงแน่นอนครับสัญญา"ปิดท้ายด้วยการส่งยิ้มหวานให้กับเหล่าแฟนคลับ ถึงจะเป็นการพูดกับแฟนๆทั้งหมดแบบทั่วไปแต่สำหรับคนตัวเล็กบางคนแล้วมันเหมือนกับว่าคนพูดนั้นได้ให้สัญญาไว้กับตัวเองแล้ว
.
.
“นั่นไงๆตรงนั้นๆอยู่ตรงนั้น”มือเล็กชี้ไปยังเป้าหมายให้อีกคนดู
“อื้อเห็นแล้ว แล้วไง”
“ก็ไปถ่ายรูปกับเค้าไง ไหนๆก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว”
“ห๊ะ!! อะไรนะถ่ายรูปเหรอ ไม่เอา!” ทำท่าจะเดินหนีทันทีที่พูดจบ
“ทำไม ก็ปลื้มน้องเค้ามากไม่ใช่รึไง ไปเร็ว”ไม่รอช้าร่างโปร่งออกแรงฉุดอีกคนให้เดินตามทันที
“ปล่อยนะไม่เอา ไม่เอานะเปาจือ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”สองขาเล็กยื้อตัวไว้สุดกำลัง
“ปล่อยเถอะฉันอาย ฉันไม่กล้าถ่ายกับน้องเค้าหรอก”
“จะอายทำไมเล่า นายเห็นมั้ยแฟนๆเค้าก็รุมขอถ่ายรูปด้วยกันเต็มไปหมด”
“แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ มันแปลกๆอ่า”
“แปลกอะไรดูนั่นๆ คนนั้นก็ผู้ชาย”
“แต่...”
“ไม่ต้องแต่เลยไปเร็ว”
“ฉันเขิน จบมั้ย” ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขินเพราะตอนนี้หน้าหวานก็ขึ้นสีแดงระเรื่อเขินไม่ต่างจากคำพูด
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ซิวหมินถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“หัวเราะอะไรเล่า นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอกว่ามันเขินแค่ไหน นี่ขนาดแค่คิดฉันก็เขินจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี้ย”
“กวางน้อยเอ๊ย...ก็ถ้านายมัวแต่เขินอยู่แบบนี้นายก็จะอดถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกนะ อย่าลืมซินี่น้องเค้ากำลังจะไปโซลแล้วนะ จะได้กลับมาเจอกันอีกเมื่อไหร่ก็ไม่รู้” พยายามพูดหว่านล้อมอีกคนให้ใจอ่อน อันที่จริงเค้าก็ไม่อยากจะไปบังคับอะไรกับเพื่อนคนนี้มากหรอกเพราะรู้ว่าคนตัวเล็กนี่หัวดื้อแค่ไหน แต่ก็นะเพื่อความสงบสุขของชีวิตเขาเองนั่นแหละเพราะถ้าวันนี้เขายุคนตัวเล็กนี่ไปถ่ายรูปไม่ได้ตลอดชีวิตนี้เขาคงจะต้องฟังคนตัวเล็กนี่นั่งบ่นเสียดายโอกาสแบบนี้ไปตลอดแน่ๆ ไอ้นิสัยต่อหน้าอายแต่พอผ่านไปกลับมาเสียดายทีหลังนี่คนตัวเล็กนี่ประจำอะ เพื่อนกันมานานย่อมรู้ดี
“พร้อมนะ”
“อื้ม พร้อมแล้ว”กำปั้นน้อยๆถูกยกขึ้นมาเพื่อแสดงความมั่นใจ
“แหม กว่าจะพร้อมได้นะ ฮ่าๆๆๆ”อดที่จะแซวไม่ได้กับอีกคนที่ก่อนหน้านี้ขอเวลาทำใจก่อนจะไปถ่ายรูปกับยุนโฮที่รัก นี่ขนาดแค่ถ่ายรูปนะ..ฮ่าๆๆๆ เด็กจริงๆเพื่อนฉัน
“เออ ขอโทษนะครับคือเพื่อนพี่ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยครับ”
“อ๋อได้ซิครับ มุมไหนดีครับ” พยักหน้ารับอย่างใจดีก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นพลางเขยิบเข้าไปใกล้ๆอีกคน
“เสี่ยวลู่!จะเกร็งไปไหน แล้วนั่นจะเขยิบห่างเค้าทำไม”เสียงบ่นดังมาจากเพื่อนรักที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นช่างภาพจำเป็นแล้ว
“ปะ..ป่าวเขยิบนะ”พูดไปก็เขยิบออกไป
“ไม่ต้องกลัวหรอกครับใกล้ได้ผมไม่กัด”ประโยชน์เชิงเล่นแสดงความเป็นกันเองถูกส่งให้คนข้างๆพร้อมกับรอยยิ้มที่อีกคนหลงใหลแต่ตอนนี้สิ่งที่ทำให้ร่างบางถึงกับอยากจะระเบิดตัวเองซะเดี๋ยวนี้กลับไม่ใช่รอยยิ้มนั่นแต่กลับเป็นวงแขนแกร่งที่กำลังโอบเข้ากับเอวคอดของตัวเอง
>\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\<
END cover love_I ..........................................................................................................................................
เป็นยังไงบ้างคะกับตอนแรกกร่อยรึป่าวเอ่ย..??
แอบลุ้นว่าเรื่องนี้จะเป็นฟิคร้างมั้ยน้อ..ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ..^____________________^
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^
ความคิดเห็น