คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ความรู้สึกแปลกๆ
~เพร้ง~
“อะ....”
ตุ๊บ.....
“เสียงอะไรอะ!”ร่างบางที่อยู่ห้องข้างๆเอ่ยขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนแล้วออกมาดูต้นเหตุของเสียง
“มินโฮ!”คีย์ตกใจไม่น้อยที่เห็นร่างสูงนอนราบอยู่กับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้วที่แตก น้ำ และ เลือด
“เลือด”คีย์รีบไปพยุงร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่ขึ้นไปว่างไวที่เตียงก่อนจะตบไปที่แก้มเบาๆเพื่อเรียกคนที่สลบให้ตื่น
“มินโฮ..”
“มินโฮตื่นซิ”
“มินโฮ...”แต่ดุท่าว่าจะไม่มีทางตื่นร่างบางจึงตัดสินใจไปทำความสะอาดพื้นที่สกปรกก่อนจะมาดูแผลที่โดนแก้วบาดของมินโฮ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับนายเนี๊ย”คีย์นั่งบ่นเบาๆขณะที่นั่งทำแผลให้คนที่หลับอยู่
“อะ...”เสียงดังมาจากร่างที่นอนอยู่ก่อนที่ท่อนแขนจะขยับหนีสัมผัสจากยาที่กำลังใส่ให้
“มินโฮ”คีย์
“....”ด้วยตากลมกระพริบถี่เพื่อปรับให้เข้ากับแสง
“คีย์”เค้าเรียกคนตรงหน้า
“นี่ฉันเป็นอะไรไป”พูดพลางจะมองดูแผลของตัวเอง
“ฉันต่างหากที่ต้องถามนายว่านายเป็นอะไร ทำไมถึงไปนอนอยู่ข้างล่างได้”คีย์มองหน้ามินโฮแต่ดูเหมือนว่าร่างสูงสติยังกลับมาไม่หมด
“ฉัน..ฉัน”เค้าพูดได้แค่นี่พลางคิดต่อ
“ฉันจำได้ว่าฉันกำลังจะหยิบน้ำ แล้ว..แล้วอยู่ก็ปวดหัวขึ้นมา มันปวดมาก แล้วทุกอย่างก็มืดไป”มินโฮเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างเท่าที่เค้าจำได้ให้คีย์ฟัง
“ปวดหัว..นายเป็นแบบนี้อีกแล้ว”คีย์
“หมายความว่าไงแบบนี้อีกแล้ว”มินถามด้วยความสงสัย
“ก็...ไม่มีอะไรหลอก ทำแผลเสร็จเดี๋ยวฉันจะไปเอายาแก้ปวดให้”พูดเสร็จคีย์ก็นั่งทำแผลให้มินโฮต่อ
“นายเจ็บตรงไหนอีกมั้ย”คีย์ถามก่อนจะหยิบยาขึ้นมาป้อนให้แก่มินโฮ
“ไม่อะ”
“แล้วแขนกับขานายละเจ็บรึเปล่า”คีย์มองไปที่แขนกับขาของมินโฮที่ใส่เผือกอยู่ของมินโฮ
“...”มินโฮส่ายหน้าแทนคำพูด
“งั้นก็นอนซะนะ พรุ่งนี้จะได้ไปโรวพยาบาลแต่เช้า”คีย์ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้มินโฮ
“โรงพยาบาล”ใบหน้าของมินโฮเต็มไปด้วยความสงสัย
“อย่าบอกนะว่านายลืม”
“ลืม”ยังไม่เข้าใจ
“ก็พรุ่งนี้ครบกำหนดแล้วที่นายจะต้องไปถอยเผือกออก แต่เอ๊ะ....ไม่รู้ว่าจะได้ถอดรึเปล่าเพราะเรื่องเมื่อกี๊”คีย์ติดจะพูดเล่น
“คีย์”มินโฮเรียกร่างที่กำลังจะเดินออกไป
“ฮืม...”คีย์หันมามอง
“อยู่กับฉันได้มั้ย”
“ฮา!”
นี่ฉันหูฝาดรึป่าว
“ฉันกลัว”
“นายกลัวอะไร”คีย์เดิมกลับมาหามินโฮแล้วนั่งลงข้างๆมินโฮ
“นายกลียดฉันมั้ยที่ฉันเคยทำไม่ดีกับนาย”มินโฮเลือกที่จะไม่ตอบคำถามคีย์แต่เค้ากลับถามคีย์ตอบ
“โกรธฉันโกรธนายมากเลย แต่..แต่ฉันไม่เคยเกลียดนายเลย”
ทำไมฉันต้องรู้สึกใจเต้นแบบนี้ด้วยเนี๊ย
“แล้วตอนนี้นายหายโกรธฉันรึยัง”
“แล้วนายจะรู้ไปทำไม”
“บอกมาเถอะหน่า”
“ไม่! ทำไมต้องบอก”
“ก็ฉันสั่ง”
“แล้วทำไมฉันต้องทำตาม”คีย์ทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกร่างสูงฉุดไว
“คำถามยังไม่หมด”
“อะไรอีกหละ”
“นายคิดยังไงกับพี่อนยู”
“รัก..”
“.....”เรี่ยวแรงทั้งหมดของมินโฮหายไปหมดเมื่อได้ยินคำตอบของคีย์ มือของมินโฮหลุดออกจากมือคีย์อย่างช้าๆ
“แต่เป็นรักแบบพี่ชายมากกว่าเพราะเค้าดูอบอุ่นมาก”
“พี่ชายงั้นเหรอ”มินโฮกลับมาจับมือคีย์ไว้อีกครั้งพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ทำไม! นี่นายเป็นอะไรของนายเนี้ย”คีย์เริ่มงงกับท่าทีของมินโฮ
“ไม่มีอะไร”พยายามเก็บรอยยิ้มไว้แล้วทำหน้านิ่ง
“งั้นฉันไปได้รึยัง”คีย์ถามขึ้น
“.....”ร่างสูงส่ายหน้า
“ทำไม”
“.......”ก็ยังส่ายหน้า
“นี่นายกวนฉันเหรอ”คีย์เอ็ดใส่
“ถ้าฉันหายแล้วนายจะยังอยู่กับฉันมั้ย”คำถามหลุดออกมาจากปากของร่างสูงทำให้อีกคนนิ่งสนิท
“คีย์...”
“คีย์...”มินโฮเรียกอีกคนเพราะห็นว่านิ่งไป
“ฮะ! อะ..อะไร”เหมือนว่าจะได้สติกลับคืนมาแล้ว
“ฉันอยากฟังคำตอบ”ร่างสูงพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ
ร่างบางนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา”แล้วนายอยากให้ฉันอยู่ต่อมั้ยละ”
“......”ไม่มีคำตอบจากอีกคน
“ถ้านายอยากให้ฉันอยู่ต่อฉันก็จะอยู่ แต่ถ้านายไม่ฉันก็ไป”คีย์พูดอธิบาย
“งั้นนายอยู่ต่อได้มั้ย”
“ไม่รู้ซิ”ร่างบางพูดขึ้นก่อระลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป
“นี่นาย หมายความว่าไง”มินโฮตะโกนตามหลัง
ทำไมฉันตอนยิ้มแบบนี้ด้วยนะ
……………………………………………TBC……..…………………………………………….
ขอโทษนะคร๊าบที่มาอัพช้าพอดีช่วงนี้ต้องเตรียมตัวสอบโควตาอีกไม่กี่วันนี้แล้วก็เลยรีบมาอัพก่อน
ยังไงก็อย่างพึ่งทิ้งกันไปนะคร๊าบ...สอบเสร็จแล้วจะรีบมาอัพต่อนะคร๊าบ....^^
ความคิดเห็น