คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ....ลมเย็นๆๆ
“อืม”ร่างบางบิดตัวไปทางซ้าย บิดมาทางขวาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
“กี่โมงละเนี้ย”มือเรียวควานหานาฟิกาที่วางอยู่บนโต๊ะมาดู
“ฮ้า! 8 โมง”ร่างบางเด้งตัวขึ้นจากเตียงก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จแล้วจึงรีบแต่งตัวแล้วลงไปทำอาหารข้างล้าง
“ทำไมวันนี้ฉันถึงตื่นสายแบบนี้น๊า”ถึงปากจะบ่นพึมพำแต่มือก็หยิบจับหั่นโน้นหั่นนี่ไปมาอยู่ในครัวอย่างชำนาญ ซักครู่ทุกอย่างก็เสร็จสับถูกจัดวางอยู่บนโต๊ะอาหารพร้อม
“เสร็จซักที”
“ต่อไปก็ต้องไปปลุกไอ่บ้ามินโฮ”พูดเสร็จร่างบางก่อนมุ่งหน้าไปยังชั้นสองก่อนจะเดินตรงไปยังห้องขวามือสุดแล้วเปิดประตูเข้าไป
“มิน...”
“มิโน”
“มินโฮ ตื่นได้แล้ว”มือเรียวเคลื่อนไปกระทบที่ใบหน้าของคนที่นอนอยู่เบาๆเพื่อช่วยในการปลุก
“ทำไมอุ่นๆ”คีย์ลองใช้มือแตะที่หน้าผากของมินโฮอยู่เพื่อความแน่ใจ
“นี่นายมีไข้นิ!”คีย์ดูจะตกใจไม่น้อยที่ร่างสูงนอนโซมด้วยพิษไข้ เค้ารีบลงไปนำผ้าชุบน้ำขึ้นมาเช็ดตัวให้กับร่างสูง
ขณะที่คีย์กำลังนั่งลงเช็ดตัวเหมือนว่ามินโฮจะรู้สึกตัว เค้าพยายามบัดป่ายทุกสัมผัสของคีย์
“นายไม่ต้องมายุ้งกับฉัน ออกไป!”พูดพลางปัดมือเล็กออกจากตัว
“ป่วยแบบนี้ยังจะมาฤทธิ์มากอีก”แต่ดูเหมือนว่าคีย์จะไม่สนใจเค้ายังคงเช็ดตัวให้มินโฮต่อไปทั้งๆที่มีมือหนาค่อยปัดอยู่บ่อยๆ
เมื่อเห็นว่าอุณหภูมิเริ่มลดบ้างแล้วร่างบางจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปยังตู้เสื้อมือเล็กผ้าเปิดตูแล้วหยิบเสิ้อผ้าออกมาสองสามชิ้นก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม
“ฉันว่านายสวมเสื้อผ้าก่อนเถอะ”คีย์ว่าพลางหยิบเสื้อขึ้นมา
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ้ง”มินโฮปัดเสื้อที่คีย์ถืออยู่ออก
“นายนี่มันเด็กดื้อจริงๆเลย”ตอนนี้คีย์เริ่มหมดความอดทนแล้ว
“อย่ามาว่าฉันเป็นเด็กนะ”ถึงแม้จะไม่สบายแต่มินโฮก็ยังคงเถี่ยงคำคีย์ไม่ตก
“จะว่า ทำไม! ก็นายมันเด็กจริงๆหนิ”
ระหว่างที่ทั้งสองยังคนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“เสียงเอะอะอะไรกันเอ่ย”เสียงนิรนามดังขึ้นมาเรียกสร้างความสนใจให้ทั้งสองไม่น้อย
และเมื่อทั้งสองหันมาก็ต้องพบกับ “แม่/แม่”ทั้งคู่เอ่ยออกมาพร้อมๆกัน
“ใช่จ๊ะแม่เอง”แม่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกางแขนมาโอบกอดร่างบางที่ยืนอยู่
“คิดถึงจังเลย”แม่กดริมฝีปากแดงที่แก้มซ้ายของคีย์เบาๆ
เพราะแบบนี้ไงฉันถึงได้เกลียดนาย ถ้าไม่มีนายฉันก็คงต้องได้อ้อมกอดนั้นจากแม่เป็นคนแรก
“ว่าไงพ่อลูกชายตัวดี ดื้ออะไรกับพี่เค้าอีกหละฮะ”แม่ที่ยังคงกอดร่างบางไว้หลามๆถามขึ้น
“อะไร ผมไม่ได้ดื้ออะไรสักหน่อย”
“แน๊ะ! ยังจะมาโกหกอีก ก็เมื่อกี๊แม่ยังเห็นเราเถียงพี่เค้าอยู่เลย”
“ผมป่าวเถียงนะ”มินโฮทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกทาง
“จ๊าาา..ไม่เถียงก็ไม่เถียง”แม่นั่งลงไปบนเตียงข้างๆร่างสูงก็จะยกมือขึ้นมาลูบหัวด้วยความเอ็นดู “ยังเจ็บอยู่รึเปล่าลูก”แม่ถามด้วยความเป็นห่วงตามประสาแม่ลูก
“ก็ดีขึ้นมากแล้วครับ”มินโฮค่อยๆขยับหันกลับมาทางแม่
“แล้วนี่แม่มาได้ไงครับ”มือหนาเลื่อนขึ้นมาจับมือที่กำลังลูบหัวอยู่ก่อนจะเอามากุมไว้
“พอดีแม่ลืมเอกสารไว้ก็เลยกลับมาเอาน่ะจ่ะ เดี๋ยวเย็นนี้แม่ก็ต้องไปแล้ว”
“ไปอีกแล้วเหรอครับ”น้ำเสียงติดจะเบื่อหน่าย
แม่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มก่อนจะมือที่ว่างอีกข้างขึ้นมาลูบหัวฟูๆของลูกชาย
คีย์รู้ว่าตอนนี้มินโฮคงอย่างอยู่กับแม่ตามลำพังเค้าจึงค่อยๆเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบ
“คีย์”เสียงดังมาจากประตูบ้านทำให้คีย์หันไปมอง
“พี่อนยู”คีย์รีบวิ่งไปหาอนยูที่ถือของมาพลุงพลัง
“ไม่เป็นไรพี่ถือเองได้”อนยูรีบปฏิเสธเมื่อเห็นว้าคีย์กำลังจะช่วย
“ไม่เป็นไรครับให้ผมช้วยเถอะคับ”คีย์ยังคงเอื้อมมือไปช่วยจนอนยูต้องยอมแพ้
“งั้นคีย์ถือไม้ค้ำนี่ละกันมันเบาดี”อนยุยื่นไม้ค้ำให้คีย์
“พี่อนยูเอาไม้ค้ำมาทำอะไรเหรอครับ”
“ก็เอามาให้เจ้ามินโฮไง ต่อไปจะได้ไม่ต้องลำบากคีย์อีก”
“คีย์สร้างเรื่องให้พี่อนยูอีกแล้ว”คียืก้มหน้าลงน้อยๆ
“สร้างเรื่องอะไรอย่าคิดมากซิ”อนยูยกมือที่ว่างอยู่ขึ้นมาขยี้กลุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ
คีย์ยิ้มบางๆก่อนจะชวนอนยูเข้าบ้าน
…………………………………………TBC…………………………………………..
ขอโทษนะคร้าบที่หายไปนานพอดีมีเรื่องที่ต้องใช้เวลาทำใจนิดหน่อย
อย่าพึ่งทิ้งกันนะคร้าบ..^^
ความคิดเห็น