คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ....UP 100%
“แทมินทำไมวันนี้ไม่ปลุกพี่ละ”คีย์ที่เดินลงมาที่โต๊ะอาหารเป็นคนสุดท้ายเอ่ยขึ้น
“ก็ผมอย่าให้พี่พักผ่อนให้เต็มที่นี่ครับ ช่วงนี้ผมเห็นพี่ชอบเหม่ออยู่บ่อยๆ”ท่าทางของแทมินแสดงออกถึงความเป็นห่วงพอๆกับอีกคนที่เอ่ยขึ้น
“ใช่แม่ก็เห็น คียลูกมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกแม่ใหญ่ได้นะ”
“ไม่มีอะไรหลอกครับ ทุกคนไม่ต้องห่วง”คีย์ยกยิ้มขึ้นก่อนจะลงมือตักอาหารเข้าปากทานอย่างอเร็จอร่อยแต่หารู้ไม่ว่าคนทั้งสองรู้ว่าคีย์แสร้งทำ
.
.
ผมยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรแล้วผมจะไปบอกใครได้ยังไง
.
.
“มินโฮ”
“มินโฮ”
“ไอ่ มินโฮ”
โป๊ก!
“โอ้ย!” มินโฮยกมือขึ้นมาจับที่หัวตรงที่โดนสันหนังสือ
“ทำบ้าอะไรวะ”มินโฮสบกเล็กน้อย
“ก็แกนั่นแหละเป็นอะไร แกรู้มั้ยว่าแกเปลี่ยนไปมาก”เนื่องจากทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนตัวเองเปลี่ยนไป
“เมื่อวานก็ทิ้งพวกกู วันนี้ก็มานั่งทำหน้าเอ่อไม่รับรู้โลกภายนอก ตกลงนี่แกเป็นอะไรกันแน่วะ”
“ไม่รู้วะ แค่เบื่อๆ”ตอบเสร็จมินโฮก็ลุกขึ้นกะจะก้าวเดินออกไปแต่เขาก็ต้องนั่งลงที่เดิมเพราะเหตุผลเดิม
“โอ้ย!”มินโฮยกมือขึ้นมาจับที่ขมับก่อนจะนวดเบาๆ
“เฮ้อ! นี่แกเป็นอะไรมากรึป่าววะ”เพื่อนทุกคนต่างตกใจในการกระทำของมินโฮ
“ปวดหัวนิดหน่อยวะ”
ทุกคนตกใจในคำตอบของมินโฮ มินโฮผู้ไม่เคยเจ็บป่วยแต่วันนี้มันกลับบอกว่า ปวดหัว
“นี่แสดงว่าเรื่องนี้มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ...”กองมินพูดขึ้นด้วยความสงสัย
“หรือว่าแกไปทำใครท้อง..”เพื่อนอีกพูดขึ้นสร้างความสนใจให้คนอื่นคิดต่อ
“หรือว่าจะเป็นพี่คีย์ เห็นพักหลังแกบอกว่าอยู่กับพี่เค้าทุกคืน”
“ไอ่โง่ พี่เค้าเป็นผู้ชายจะท้องได้ไงวะ”กองมินตบหัวไอ่คนพูดจนอย่างแรง
“หยุดพูดถึงชื่อนี้ได้แล้ว กูไม่อยากได้ยิน”พูดเสร็จมินโฮก็เดินออกจากห้องไป
-ฮัดชิ้ว-
ร่างบางที่กำลังน้ำอยู่ในสวนจามขึ้น
“พี่คีย์ ไม่สบายอะป่าว”แทมินที่กวาดใบไม้อยู่ข้างๆถามขึ้น
“คงจะใช่ ลงสัยพี่คงจะเริ่มเป็นหวัดแล้วล่ะ”ร่างบางหันไปตอบพลางยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะหันกลับไปรดน้ำต่อ
“งั้นผมว่าพี่คีย์ไปพักเถอะครับเดี๋ยวที่เหลือผมจะทำต่อเองฮะ”
“ไม่เป็นไรพี่ยังไหว พี่แค่จามนิดหน่อยเอง”
หลังจากจบบทสนทนาต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตนต่อ
+
+
แล้วจะมาอัพต่อให้เร็วที่สุดนะคร๊าบ..^^
ต่อ....
+
+
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านร่างสูงก็เดินเข้าไปหยิบยาแก้ปวดมาทานก่อนที่จะรีบเดินขึ้นห้องไปเพราะตอนนี้เค้ารู้สึกว่าความปวดมันมากขึ้น
“ทำไมมันปวดอย่างนี่วะ”ร่างสูงสบถเล็กร้อยระหว่างที่เดินขึ้นบันไดพลางยกมือขึ้นมากุมขมับ
“อะ..อะ...โอ๊ย”
อยู่ๆร่างสูงที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปก็ล้มลงทำให้ร่างนั้นตกลงมาจากบันได
“มินโฮ”เป็นเวลาเดียวกับที่พี่ชายข้างบ้านอย่างอนยูเดินเข้ามาเห็นพอดี เหตุผลที่อนยูมาเพียงต้องการอยากถามว่าคีย์ไปไหนทำไมพักหลังนี้เค้ามาบ้านนี่ทีไรถึงไม่เห็นคีย์ แต่ภาพที่เข้าเห็นตอนนี้ทำให้เค้าลืมทุกคำถามที่อยากถามคนตรงหน้า
ภาพน้องชายข้างบ้านตกลงมาจากบันไดชั้นบนสุด
“มินโฮ” อนยูถึงกับยืนนิ่งเค้าทำอะไรไม่ถูก
~la la la ~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้อนยูได้สติ
“สวัสดีครับ”อนยูรีบมารับโทรศัพท์ เค้าหวังเหลือเกินว่าจะเป็นแม่ของมินโฮ
[นั่นใครกัน]
“คุณน้าใช้มั้ยครับ ผะ...ผม..ผมอนยูครับ”อนยูดีใจที่เสียงที่ได้ยินคือเสียงของคุณน้าข้างบ้าน
[อ๋อ อนยูเองเหรอ อนยูน้าขอคุยกับคีย์หน่อยได้มั้ยจ๊ะ]
“ผมไม่รู้หลอกครับว่าคีย์อยู่ไหนเพราะผมไม่เห็นเค้ามาเป็นอาทิตย์แล้วครับ ตะ..แต่ที่ผมเห็นตรงนี้คือ..คะ..คือ..”
[คือ..คืออะไรลูก]ตอนนี้หญิงวัยกลางคนเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีเพราะนน้ำเสียงของอนยูฟังดูไม่ดีเลย
“คือ..คือ ผมเห็นมินโฮตกลงมาจากบันไดครับ”
[พา..พาเค้าไปโรงพยาบาล..เร็วๆ แล้ว..แล้วเดี๋ยวน้าจะรีบกลับไป]
“ครับ”
[น้าฝากด้วยนะ]
“ครับ”อนยูรู้ว่าตอนนี้คุณน้ากำลังร้องไห
และหันจากที่วางสายเค้าก็ทำตามที่รับปากไว้
.
.
.
.
“โอ๊ย!”
“พี่คีย์เป็นอะไร”แทมินที่ยืนเป็นลูกมืออยู่ข้างๆถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหลอก...แค่มีดบาดนิดหน่อยเอง”คีย์ตอบพลางกุมมือของตัวเองไว้
“ไม่เป็นไรได้ไง ดูซิเลือดเต็มมือเลยย”แทมินรีบดึงมือคีย์มาล้างน้ำ
“ผมว่าต้องไปทำแผลแล้ว”จากนั้นก็ดึงตัวร่างบางออกจากห้องครัวไปทำแผล
“อะ..อะ..โอ๊ย แทมินเบาๆหน่อยซิ”
“ขอโทษครับ ผมจะเบามือลงครับ”แทมินรีบขอโทษมือเห็นพี่ชายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“พี่คีย์ทำไมช่วงนี้จิตใจพึ่งไมอยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ พี่มีอะไรรึเปล่า”แทมินที่อัดอั้นมานานอดที่จะถามออกมาไม่ได้ ก็เค้าเห็นพี่ชายคนนี้ใจลอยอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่กลับมา
“พี่แค่รู้สึกสับสนนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหลอก”คีย์พูดพลางฝืนยิ้มอออกมาเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเป็นห่วง
“พี่คีย์ ยังไงเราก็เป็นเหมือนพี่เหมือนน้องกันนะ ถ้าพี่มีอะไรไม่สบายใจพี่ก็มาละบายกับผมได้นะ”แทมินว่าพลางกุมมือคีย์ไว้แน่น
“ถ้าพี่พร้อมเมื่อไหร่พี่จะเล่าให้แทมินฟังเป็นคนแรกลยนะ”คีย์ยกมืออีกข้างขึ้นมากุมมือแทมินไว้
+
+
+
ณ โรงพยาบาล
ICU
ตัวอักษรเพียงสามตัวแต่ทำให้คนเป็นแม่แทบล้มลงไปกลับพื้น เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าเวลามันผ่านไปตั้งสามวันแล้วแต่มินโฮยังไม่ออกจากห้องนี้เลย เค้าหวังมาตลอดระหว่างตอนที่เดินทางกลับมาว่าจะได้เห็นลูกชายทำท่างอนแม่ตัวเองอยู่ในห้องพัก แต่พอมาถึงกลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ เค้ากลับเห็นลูกชายนอนนิ่งอยู่ในห้องICUโดยที่ตามตัวมีแต่สายอะไรไม่รู้ระโยงรยางค์เต็มไปหมด
“อนยูน้าขอบใจมานะที่มาเป็นธุระให้”หญิงวัยกลางคนที่เอาแต่ยืนร้องไห้หันมาคุยกลับเด็กหนุ่มที่ยื่นอยู่ข้างๆ
“ไม่เป็นไรหลอกครับ..มินโฮก็เหมือนน้องของผม”เค้ายืนปลอบหญิงวัยกลางคน
ระหว่างที่ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่ก็มีคุณหมอเดินออกมาจากข้างในห้องแล้วถามหาญาติของมินโฮ
“ฉัน..ฉันเองค่ะ..ฉันเป็นแม่ของมินโฮ”หญิงวัยกลางคนรีบวิ่งไปหาคุณหมอ
“คุณมินโฮปลอยภัยแล้วนะครับ”
แม่ถึงกลับเผยยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ
“แต่ผมมีอีกเรื่องที่ต้องคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวนะครับเชิญทางนี้ครับ”คุณหมอผายมือออกเพื่อเป็นการเชิญให้แม่ของมินโฮตามไป ส่วนอนยูก็เดินตามร่างของมินโฮที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงไป
เหลือสอบอีกสองวัน...[เบื่อจัง ToT]
สอบเสร็จเมื่อไหร่แล้วจะรีบมาอัพต่อนะคร้าบ..^^
ประกาศ !
ตอนนี้ยังไม่มีชื่อตอนเลย..ใครคิดชื่ออะไรออกก็บอกได้นะ...รออยู่..^^
ความคิดเห็น