คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : จากลา.....up 100%
“ไม่เป็นไร..เดินเองได้”
“ได้บ้าอะไรปล่อยก็ล้มแล้ว”
“เฮ้อ..มึงเดินดีๆหน่อยซิ”
เสียงคนกลุ่มหนึ่งเดินอยู่ชั้นล่างทำให้คีย์ที่นอนอยู่ชั้นสองตื่นขึ้นแล้วรีบลงมาดู
“เอ้อ..มินโฮนั้นใครวะ”ชายคนที่พยุงแขนมินโฮข้างขวาถามขึ้น
“พี่ชายฉันเอง”
“แกมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”ชายที่พยุงแขนซ้ายถามขึ้นบ้าง
“ไม่ใช่พี่จริงหลอก...คนนี้แม่ฉันพึ่งเก็บมาเลี้ยง”
เมื่อคีย์เดินมาใกล้
“นี่แกแน่ใจนะว่าพี่ชาย...ไม่ใช่พี่สาว”
“ทำไม...พวกแกสนใจรึไง”มินโฮพูดก่อนจะเดินไปเกาะร่างคีย์ที่เดินเข้ามา
มินโฮโอบไหล่คีย์จากทางด้านหลังเพื่อให้คีย์หันหน้ามาทางเพื่อนเค้า
“พี่ฉันสุดยอดนะโว้ย”คำพูดของมินโฮทำให้คีย์เอือมระอาไม่น้อย เค้าเริ่มรู้ร้อนๆที่ขอบตา
“พวกแกไม่ต้องเกรงใจ..ถ้าพวกแกอยากลองก็ลองได้...พี่ฉันมันร่านจะตายขนาดพี่ชายข้างบ้านยังไม่เว้นเลย”
มินโฮผลักคีย์ไปข้างหน้าอย่างแรงจนคีย์เซไปซบอกเพื่อนคนหนึ่งที่ยืนอยู่
“หอมจังเลยนะครับ”เพื่อนคนที่คีย์เซไปซบมันฉวยโอกาสโอบเอวร่างบางไว้แล้วก้มต่ำลงมาที่ซอกคอขวาก่อนจะเอื่อยขึ้นเบาๆ
“ปล่อย”น้ำเสียงของคีย์เริ่มสั่นเคือง
แต่ไอ่บ้านั่นมันยังไม่ปล่อย
“ปล่อย”คีย์ยังคงพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดจากอ้อมกอดที่สกปรกนี้
“พี่กองมินค่ะเมื่อไหร่จะไปต่อกันซักที”
เหมือนเสียงสวรรค์ เพราะมีผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาทำให้ทุกคนหยุดการกระทำทุกอย่าง
“ไปแล้วครับ..ไปเดี๋ยวนี้ละครับ”ผู้ชายคนที่โอบคีย์ไว้พูดขึ้น
“น่าเสียดายจังเลยครับที่ผมไม่ได้ลองพี่..เอาไว้วันหลังนะครับพี่คนสวย”พูดเสร็จก็หอมที่แก้มขาวอีกครั้งก่อนจะปล่อยแล้วเดินไปโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้น
“พวกฉันไปก่อนนะ...แล้วจะมาใหม่”บอกก่อนจะเดินออกไป
“เอ่อ”มินโฮตอบรับก่อนจะยืนมองรถเบนซ์คันหรูแล่นออกจากบ้านไป
ส่วนคีย์ก็รีบยกมือขึ้นมาเช็ดแก้มก่อนจะรีบเดินผ่านมินโฮไปแต่ก็ไม่ทัน
“ทำไม..รังเกลียดเพื่อนฉันมาเหรอ”มินโฮฉุดแขนคีย์ไว้
“ปล่อย”ตอนนี้น้ำตาที่เก็บไว้มันเริ่มไหลลงมา
“ร้องไห้ทำไม”มินโฮหมุนตัวคีย์ให้หันหน้ามาทางเค้า
“.......”
“ฉันถามว่าร้องไห้ทำไม”มินโฮเพิ่มแรงบีบที่ไหล่คีย์มาขึ้น
“ปล่อยฉัน..ฮึก..ปล่อย”คีย์สะบัดมืออย่างแรง
“รังเกลียดงั้นหรอ”มินโฮดึงคีย์เข้ามากอด เค้าซุกไซ้ใบหน้าไปที่ซอกคอขวา
“หยุด..หยุดเดี๋ยวนี้นะ”คีย์พยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากมินโฮแต่กลับถูกมินโฮพลักให้ล้มลงไปที่โซฟา
“นายมันก็เป็นได้แค่เนี้ยแหละ”มินโฮยังคงซุกไซ้ที่ซอกคอขาว
“มัน..ฮึก..มันจะมาเกินไปแล้ว”
~อึก!!~ เท้าเล็กถีบเข้าไปเต็มอกของร่างสูงที่นอนค่อมร่างของเค้าอยู่เต็มแรง
มินโฮรอยออกไปตามแรงถีบ
คีย์รีบลุกขึ้นหวังจะหนีแต่ก็ถูกมือหนารั้งไว้
“จะไปไหน..คิดว่าถีบแล้วจะหนีไปง่ายๆเหรอ”มินโฮพลักร่างบางลงกับพื้น
“โอ้ย!”คีย์ร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“ฉันขอถามหน่อยเถอะ..นายเคยเห็นฉันเป็นพี่นายบ้างมั้ย”คีย์พูดขึ้น เค้าทนต่อการกระทำของมินโฮไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“ฉันไม่มีพี่ชายเป็นเด็กกำพร้า”เนื่องจากมีL ก.ฮ. ในร่างกายสูงเกินไปทำให้มินโฮพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา
“......”ไม่คำพูดใดออกจากปากของคีย์เค้าก้มหน้าต่ำลงพยายามข่มน้ำที่มันเอ่อคลอจนจะไหลออกมาจากดวงตา
เหมือนว่ามินโฮจะเริ่มรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป
“เค้าค่อยๆก้มลงไปที่ร่างบางหวังจะพยุงขึ้นมาแต่ก็ถูกปฎิเสธเพราะมือเล็กปัดมือเค้าออก
~เพี้ย~
“ฉันเกลียดนาย”คีย์ฟาดมือเล็กลงบนแก้มขาวของมินโฮอย่างจัง
แทนที่จะตอบโต้แต่มินโฮกลับไม่ทำอะไร เค้าเพียงแต่ยืนนิ่งๆปล่อยให้ร่างบางที่ยืนตรงหน้าวิ่งหนีขึ้นห้องไป
“นายเกลียดฉันจริงๆเหรอ”ร่างสูงพูดออกก่อนที่ร่างร่างนี้มันจะทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
แต่ก็เป็นอยู่อย่างนี้ไม่นานมินโฮรีบรุกขึ้นแล้ววิ่งขึ้นไปยังห้องที่อยู่รงข้ามกับห้องของเค้า
~ปัง!!~
“คีย์เปิดประตูเดี๋ยวนี้”มินโฮยืนเคาะประตูห้องพร้อมกับตะโกนเรียกคนข้างในให้เปิดประตู
“....”ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน
“คีย์ได้ยินมั้ยฉันสั่งให้เปิดประตูเดี๋ยวนี้”มินโฮยังคงเรียกอยู่อย่านั้น
“.....”แต่สิ่งที่ได้กลับมายังเหมือนเดิม
“นายจะเปิดออกมาหรือจะให้ฉันพังเข้าไป”
ประโยคนี้ได้ผลเพราะคนข้างในเปิดประตูออกมา แต่สิ่งที่ทำให้มินโฮแปลกใจคือคนตัวเล็กข้างหน้าถือกระเป๋าออกมาด้วย
“นายจะไปไหน”ถามด้วยความสงสัย
“ไปจากนาย”ก่อนจะเดินเลี่ยงมินโฮไป
“แต่ฉันไม่ให้ไป”เค้ารั้งมือคีย์ไว้
“ปล่อย!”คีย์สะบัดมือมินโฮแต่ก็ไม่หลุด
“ไม่” มินโฮเพิ่มแรงมากขึ้น
”นายจะเอายังไงกันแน่...พอฉันจะไปนายก็ไม่ให้ไป...ถามหน่อยเถอะ นายจะรั้งฉันไว้ทำไมอีก”
“.....”คำพูดของคีย์ทำให้มินโฮรู้สึกลังเลใจไม่น้อย
ทำไมเราถึงรู้สึกลังเลแบบนี้
“ปล่อยฉันไปเถอะ...ในเมื่อฉันมันเป็นส่วนเกินที่นายไม่ต้องการ”คำพูดของคีย์น้ำเสียงของคีย์บวกกับน้ำตาที่มันคลออยู่ที่ขอบตาฟังแล้วมันทำให้มินโฮถึงกับใจอ่อน
จริงซิถ้านายไปแม่คงกลับมารักฉันเหมือนเดิม
มินโฮค่อยๆปล่อยมือคีย์อย่างช้าๆก่อนจะยืนมองร่างเล็กเดินไปจนรับตา
“แม่ครับผมขอโทษที่ผมทำตามที่รับปากแม่ไว้ไม่ได้นะครับ”คีย์หันมายืนนิ่งอยู่ที่หน้ารูปตรงบันใดก่อนจะโค้งลงไปพร้อมกับหยดน้ำตาที่กลั้นไว้มานาน
“ผมจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลยครับ”ก่อนนจะเดินออกจากบ้านไป
+
+
+
+
เนื่องจากหลายใจ จึงมีอีกเวอร์ชั่นหนึ่ง
เวอร์ชั่น 2
หลังจากที่เพื่อนของมินโฮเดินลับตาไป
UP….ประมาณ….70%
พอดีมีเวลาเลยแวะมาอัพก่อน อิอิ ^^
อย่าพึ่งถิ้งกันนะ
ต่อละนะ.....
“ทำไม!..เพื่อนฉันมันน่ารังเลียดนักหรอ”มินโฮถามขึ้นเมื่อเห็นคีย์ยืนเอามือถูไปมาบริเวณแก้ม
“....”คีย์ไม่สนใจเค้าเดินผ่านมินโฮไปแต่...
“โอ้ย!!”คีย์ร้องออกมาพร้อมๆกับร่างที่มันโดนเหวี่ยงลงบนโซฟาข้างๆ
“นายจะทำอะไร...”คีย์ถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามินโฮขึ้นครอมร่างเค้าอยู่
“ทำไม!!...กลัวเหรอ”มินโฮก้มต่ำลงมากระซิบที่ข้างหู
“ออกไปนะ”คีย์พยายามดันร่างของมินโฮให้ออกห่างแต่เค้าก็สู้แรงของมินโฮไม่ไหว
“น่าเสียดายเหมือนกันนะที่ไอ่กองมินมันไม่ได้ลอง”มินโฮว่าพลางใช้มือหนาลูบไล้ไปตามใบหน้าเล็ก
“นายพูดอะไรของนาย..ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”คีย์ปัดมือหนาที่ลูบไปมาตามแก้มออกอย่างแรง
“ ทำเป็นรังเกลียดหยั่งกับคนไม่เคย..ทำไม!!..อยากให้ฉันช่วยฟื้นความทรงจำให้มั้ย”มือหนากดข้อมือเล็กให้ติดกับเบาะโซฟา
ภาพบรรยากาศเก่าๆมันเวียนเข้ามาในหัวบวกกับการกระทำแย่ๆของคนตรงหน้าที่มันเกินจะทนไหวทำให้คีย์เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา
“อย่านะ..ออกไป”คีย์ยังคงดิ้นไปมา
“อีกครั้งจะเป็นไร..”มินโฮก้มลงมาประกบปากกับคีย์
ตอนนี้ความรู้สึกร้องผ่าวมันได้กลายเป็นน้ำตาไหลลงมาแล้ว
แต่มันก็ไม่สามารถหยุดมินโฮได้
ไม่ว่าฉันจะทำอะไรมันก็ไม่ทำให้นายเห็นใจฉันเลยใช่มั้ย....มินโฮ
“ทำไม!..หยุดดิ้นทำไม..หรือว่าอยากเต็มแก่ละ”คำพูดของมินโฮแต่ละคำมันทำให้คีย์รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย เค้าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคีย์หยุดดิ้น
“ที่แท้ก็เรียกความสนใจ”จากนั้นเค้าก็ลงมือทำตามที่ใจคิด
ปากหนากดจูบอย่างเร้าร้องที่ปากบางก่อนจะลากขึ้นไปซับคลาบน้ำตาที่มันยังคงไหลไม่หยุดของคนตรงหน้าจากนั้นก็ค่อยๆเลื่อนลงมาซุกไซ้ที่ต้นคอขาว มือหนาเหมือนรู้หน้าที่เพราะมันได้ทำให้คนทั้งสองอยู่ในสภาพเปือยเปล่าไร้สิ่งใดปกปิด
นี่คือครั้งสุดท้าย...ที่ฉันจะยอมนาย
คีย์ได้แต่นอนนิ่งไม่พูดไม่จาไม่แม้แต่จะมองหน้ามินโฮ
“อะ..อ้า....เจ็บ”เสียงเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บ แต่มินโฮก็ยังไม่สนใจกลับยิ่งเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้น
สุดท้ายน้ำรักก็ถูกปลดปล่อยออกมา
(ไม่อยาก NC เยอะกลัวประวัติศาสตร์มันจะซ้ำรอย อิอิ ^3^)
แล้วทั้งคู่ก็เข้าสู้ห่วงนิทรา
.
.
.
“อืม...”เสียงของร่างสูงที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มดังขึ้น ตากลมค่อยๆลืมขึ้นก่อนที่ร่างนั้นจะลุกขึ้นนั่ง
เค้ามองร่างตัวเองที่เปือยเปล่าก็จะเหลือบไปเห็นคลาบเลือดที่อยู่ข้างๆ
“คีย์!!”เค้าหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่พบ
ร่างสูงตัดสินใจออกเดินตามหาทั่วบ้านแต่ก็ไม่พบ
“หรือว่าจะขึ้นไปนอนบนห้อง”มินโฮพูดก่อนที่เดินขึ้นไป
“คีย์”
“.....”ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา
“คีย์..ฉันเรียกได้ยินมั้ย”
“.....”แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็ยังเหมือนเดิน
“คีย์!!”มินโฮตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
ประตูไม่ได้ล็อก
มินโฮตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เค้าเดินหาจนทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ
“นายหายไปไหน”เค้านั่งลงบนเตียงสีชมพูก่อนที่มือมันจะไปสัมผัสกับอะไรบางอย่า
“จดหมาย”มินโฮแกะจดหมายที่วางอยู่ดู
แม่ครับผมขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้นะครับ
แต่ยังไงผมจะไม่ลืมบุญคุณของแม่เลยครับ...ผมรักแม่นะครับ
มินโฮรู้ว่าคีย์กำลังร้องไห้เพราะว่ามีคลาบน้ำตาหยดเต็มไปหมด
“นายไปจริงๆเหรอ”
เค้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนตรงหน้านี้จะจากไปจริงๆ ความรู้สึกแปลกๆเริ่มเกิดขึ้นกับมินโฮ เค้ารู้สึกแน่นที่หน้าอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ทำไมฉันถึงต้องรู้สึกแบบนี้ด้วย ฉันควรดีใจไม่ใช่เหรอที่ไม่มีนายมาคอยแย้งความรักจากแม่ไป
...........................................................TBK……………………………………………
งงกันอะป่าว
ชอบแบบไหนมากว่ากันเอ่ย
อย่าลืมเม้นกันหน่อยนะ...อยากได้เม้นบ้างอะ...^3^
ความคิดเห็น