คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สับสน
ก่อนอื่นต้องบอกไว้ก่อนว่าบางคนอาจงงว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงเป็นแบบนี้
เนื่องจากตอนที่แล้วโดนแบนก็เลยมีบางอย่างที่ไม่ปะติดปะต่อกัน
แต่ยังไงก็ของฝากไว้ด้วยนะค๊าบ
“อืม..”ดวงตาโตค่อยๆเปิดขึ้น ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง
“อะ..”แต่ขณะที่แขนยาวทั้งสองข้างนั้นกำลังจะยกขึ้นมาบิดขี้เกียดเหมือนปกติที่เคยทำเค้าก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
“คีย์..”
“คีย์..” มินโฮกระซิบเรียกเจ้าของร่างบางที่นอนทับแขนเค้าอยู่ให้ตื่นขึ้น
“...”ไร้การตอบรับ
“คีย์..”
“....”
เมื่อไม่เห็นการตอบรับจากคีย์มินโฮจึงค่อยดึงมือออกอย่างช้าๆ
“อืม..”ร่างบางครางเบาๆเมื่อมินโฮดึงมือออก
มินโฮมองหน้าคนที่หลับอยู่นานก่อนจะเอื้อมมือไปปัดผมที่บังหน้าหวานของคีย์ออก
“ฉันควรทำอย่างไรกับนายดี”ก่อนจะลุกไป
+
+
“ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี้ยะ”ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองไปทำภารกิจส่วนตัวนานแล้วนะ แต่เมื่อกลับมาก็ยังเห็นคนบนเตียงนอนหลับอยู่เหมือนเดิม
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบผ้าห่มคุมให้แก่ร่างบางที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าอย่างช้าๆก่อนที่ตัวเองจะเดินออกจากห้องไป
.
.
.
“อะ..อืม..”ร่างบางที่จมอยู่ในห้วงนิทราเป็นเวลานานเกือบครึ่งวันค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับเหยียดแขนจนสุดเพื่อไล่ความง่วงให้หมดไปก่อนที่จะลุกขึ้น
“โอ้ย!”ร่างเล็กล้มลงนอนอย่างเดิม เนื่องจากรู้สึกปวดที่สะโพก
มือเล็กลากมือมาสัมผัสกับบริเวณที่ปวดเบาๆก่อนที่ภาพเรื่องเมื่อคืนจะผุดขึ้นในสมอง
“ฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี”
คีย์นั่งนิ่งอยู่นานเค้านั่งคิดไปต่างๆนาๆ แต่ความคิดทุกอย่างก็ต้องมาหยุดลงที่รูปบนหัวเตียงนอนของมินโฮ
“แม่”
.
.
“แม่ฝากน้องด้วยนะ”
“ครับผมจะดูแลมินโฮให้ดีครับ”
.
.
“ผมจะทำตามที่รับปากไว้นะครับ..แม่”
ร่างเอื้อมมือมาหยิบผ้าห่มมาพันรอบตัวที่ไร้ซึ้งสิ่งปกปิดไว้ ก่อนที่จะค่อยๆพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ
“โอ้ย!..เมื่อไหร่จะหายเจ็บซักทีเนี้ย”คีย์พูดด้วยความรำคาญไม่น้อย ก็วันนี้ทั้งวันคีย์ไม่เป็นอันทำอะไร ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็ปวดขึ้นมา
คีย์ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหารอย่างช้าๆ ก่อนจะลงมือทานข้าวผัดที่ตัวเองทำจนหมด
.
.
อีกด้านหนึ่ง
วันนี้ทั้งวันมินโฮก็ไม่เป็นอันทำอะไรเหมือนกับเพราะเค้าคิดอยู่เสมอว่าคีย์จะเป็นยังไงบ้างนะเมื่อนึกถึงเลือดที่ออกมามินโฮก็รู้สึกใจคอไม่ดี แล้วถ้าเจอหน้ากันจะทำตัวแบบไหน
..สุดท้าย..ก็ถึงเวลากลับบ้าน...
.
.
.
เสียงรถแล้นเข้ามาด้วยความเร็วทำให้ร่างเล็กที่อยู่ในบ้านรู้สึกผวาไม่น้อย
“จะมาอารมณ์ไหนอีกล่ะเนี้ยะ”คีย์บ่นพึมพำก่อนจะรีบเดินขึ้นชั้นสองแต่ก็ต้องหยุดตามเสียงเรียก
“เดี๋ยว”มินโฮตะโกนเรียกร่างบางที่กำลังเดินกระเผกๆจะก้าวขึ้นบันไดให้หยุดลง
“คะ..คือ...คือ..”เมื่อเห็นว่าคนที่หยุดอยู่หันมามินโฮก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเพราะสภาพของคีย์ตอนนี้ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสาร ไหนจะดวงตาที่บวมเป่งเนื่องจากการร้องไห้ รอยแดงชำตามต้นคอที่เค้าขบกัดเมื่อคืนและไหนจะมือที่ยืนจับสะโพกตัวเอง เห็นแล้วมินโฮไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเค้าทำให้คีย์เป็นได้ถึงเพียงนี้
“มีอะไร”เมื่อเห็นว่ามินโฮพูดไม่ออกคีย็จึงเป็นฝ่ายถาม
“นาย..นายเจ็บมากมั้ย..ให้ฉันพาไปหาหมอรึเปล่า”
“ไม่ต้อง”ก่อนที่จะรีบหันหลังเดินขึ้นบันไดไป เพราะกลัวกลัวเหลือเกินว่ามินโฮจะทำอะไรเค้าอีกการที่ได้อยู่ห่างๆอย่างนี้ถือว่าปลอดภัยที่สุด
มินโฮได้แต่มองตามอย่างห่วงๆ
ทำไมเราต้องเป็นห่วงคนๆนี้ด้วยนะ
+
+
“ดีขึ้นรึยัง”มินโฮถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคีย์เดินเป็นปกติแล้ว
“อืม”ตอบเพียงสั้นก่อนจะเดินผ่านมินโฮไป
“ทานข้าวด้วยกันก่อนซิ”
“ไม่ล่ะขอบคุณ”ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวส่วนมินโฮก็ได้แต่มองตามเหมือนเดิม
เมื่อทานข้าวเช้าเสร็จมินโฮก็ต้องออกไปเรียนส่วนคีย์ที่รู้หน้าทีดีก็เดินมาเก็บถ้วยชามที่มินโฮกินทิ้งไว้
“แฮ่มๆๆ...พี่มาช้าไปป่าวเอ่ย”เสียงชายนิรนามดังขึ้นมาสร้างความตกใจให้คีย์ไม่น้อย
“อ้าว!..พี่อนยูเอง..คีย์ตกใจหมดเลย”คีย์ทำท่าโล่งอก
“ตกใจเหรอ”อนยูว่าพลางเดินเข้ามาหาร่างบางที่กำลังเก็บโต๊ะอาหารอยู่
“ก็นิดหน่อยฮะ..ว่าแต่ทำไมวันนี้พี่อนยูมาเช้าจัง”
“อ่อ..พอดีพี่ไปวิ่งมาผ่านร้านโจ๊กเห็นว่าน่าทานดีพี่ก็เลยซื้อมาฝากเรากับเจ้า...”อนยูหันไปมองรอบๆ
“มินโฮน่ะหรอครับ..ไปเรียนแล้วล่ะ”
“งั้นโจ๊กพี่ก็ต้องเป็นหมันน่ะซิ”ก่อนจะยกถุงโจ๊กขึ้นมามองอย่างอาลัยอาวรณ์
คีย์ยืนหัวเราะเบาๆในท่าทางของอนยู
“ไม่หมันหลอกครับ..ผมยังไม่ได้ทานอะไรเลย”
“งั้นเราไปทานกันเลยเนอะ”จากนั้นอนยูก็เดินนำเข้าไปในห้องครัวโดยมีคีย์เดินตามมาทั้งคู่นั่งทานที่โต๊ะเล็กๆในห้องครัว
“อร่อยจังเลยคับ”
“อร่อยก็ทานเยอะๆซิ”
“คับ”
เสียงของคนทั้งคู่ดังลอดออกมาจากห้องครัวทำให้คนที่เดินผ่านไปอดไม่ได้ที่จะแวะดู
“ที่แท้ก็รอทานกับพี่อนยูเองเหรอ”มินโฮที่ยืนดูอยู่นานยืนพึมพำกับตัวเองก่อนจะก้าวเท้าเดินไปหยิบของที่ตัวเองลืมไว้แล้วขับรถออกไปโดยที่คนทั้งสองยังไม่รู้ตัว
..............................................................................................................................................................
ขอโทษคับที่สั้นไปหน่อย(สั้นมาก)
แต่อ่านแล้วก็เม้น ติ ชม หน่อยนะว่ารู้สึกยังไงจะได้นำไปแก้ไขปรับปรุงน้าาาา ^^
ความคิดเห็น