คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โกรธ or แค่น้อยใจ
“มินโฮ”อนยูเรียกชื่อคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่บันได
“.......”มินโฮไม่พูดอะไรแต่เค้าเดินมุ่งหน้ามาทางอนยูก่อนจะดึงตัวคีย์ให้ลุกขึ้นจากอ้อมกอดนั้นอย่างแรง
“โอ้ย!”คีย์คีย์ตกใจไม่น้อยที่มีมือมาดึงตัวเขาให้ลอยขึ้น ซึ่งไม่ต่างอะไรกับมินโฮเพราะเมื่อมือหนาของมินโฮมาสัมผัสกับแขนของคีย์เขาก็รู้สึกได้ทั้งทีถึงความร้อนในตัวของคีย์ ทั่งคู่ได้แต่จองหน้ากัน
“ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...ทำไมคุณคีย์ถึงเป็นแบบนี้..แล้ว..แล้วนายไปอยู่ไหนมา”อนยูที่นั่งดูทั้งคู่ยืนจ้องกันอยู่นานก็อดที่จะถามไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะจากสภาพของทั้งคู่แล้ว คนหนึ่งก็โซมซะ ส่วนอีกคนก็ยังอยู่ในชุดเดิมของเมื่อวาน
“......”ไม่มีคำตอบใดจากปากของทั้งสองคน
“คือเมื่อคืนเราเมากันมากไปหน่อยน่ะพี่..”มินโฮพยายามแถไปเลื่อยเพราะไม่อยากให้อนยูรู้ความจริง
“โอ้ย!ปวดหัวจัง...พี่ผมว่าผมสองคนขอตัวไปพักก่อนนะ..แล้วพี่ค่อยมาใหม่นะ”ไม่ต้องรอให้อนยูตอบมินโฮก็อุ้มร่างคีย์เดินขึ้นบันไดไปชั้นสองแล้ว ทิ้งให้อนยูยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ข้างล่าง
“ตกลงนี่พวกมันเมา__หรือเมายากันยุงกันแน่วะ”อนยูยืนเกาหัวด้วยความงุนงงมองตามคนทั้งคู่จนสุดสายตาก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากบ้านไป
.
.
.
.
มินโฮว่างร่างบางลงบนเตียงของเค้าอย่างเบามือที่สุด จากนั้นเค้าก็ค่อยๆปลอดกระดุมเสื้อของคีย์ทีละเม็ดทีละเม็ดอย่างช้าๆ
“นี่!..นายจะทำอะไร”คีย์ตกใจเค้ารีบกำเสื้อตัวเองไวแน่น
“ทำไม..ทีกับน้องทำเป็นกลัว...ทีกับคนอื่น..กอดเค้าก่อนเลยนะ..”พอนึกถึงเรื่องนี้ทีไรทำไมมินโฮต้องรู้สึกโกรธขึ้นมาทันที ทั้งๆที่เป็นห่วงวิ่งมาหาแทบตายแต่มาถึงคนตรงหน้าก็โผลเข้าไปกอดกับคนอื่นซะงั้น
“ตึก!!” มินโฮหยุดความคิดทุกอย่างใจสมองเมื่อเห็นว่าคนบนเตียงกำลังลุกขึ้นมา
“....”ไม่มีคำพูดมีแต่การกระทำ...มินโฮผลักร่างบางที่แทบไม่มีแรงของคีย์ให้นอนลงไปกับเตียงอีกครั้งก่อนที่ร่างกายของเค้าจะขึ้นไปนั่งคล่อมอยู่บนร่างของคีย์
“นี่นาย..ออกไปนะ”คีย์ที่ดิ้นไปดิ้นมาอยู่ใต้ร่างสูงพยายามผลักร่างสูงให้พ้นจากตัวเค้าแต่ก็ไม่สำเร็จ
“อยู่เฉยๆ”แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของมินโฮจะดูไม่มีประโยชน์อะไรเลยเพราะคีย์ยังคงดิ้นอยู่อย่างนั้น
“บอกดีๆไม่ชอบใช่มั้ย..ต้องให้เหนื่อยก่อนรึไง”จากนั้นหน้าคมก็ค่อยก้มต่ำลงไปต่ำลงไปจนปลายจะมูกโด่งไปชนกับปลายจะมูกของใครอีกคนที่นอนอยู่บนเตียง
คีย์พยายามหันหน้าหนีแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็จะต้องมีหน้าคมๆของใครอีกคนหันตามมา
“นะ...”ไม่ทันที่จะได้เอื่อยปากก็มีปากอีกปากมาปิดปากตัวเองเสียงแล้ว คีย์ทั้งทุบทั้งตีคนตรงหน้าแต่ก่อนดูเหมือนว่าจะไม่ส่งผลอะไรกลับยิ่งทำให้อีกฝ่ายลุกมากขึ้นเพราะนอกจากจะไม่คายจูบแล้วมินโฮกลับยิ่งบดจูบแรงกว่าเดิม จูบนี้นานพอที่จะทำใบหน้าของคีย์ที่ขาวซีดอยู่แล้วซีดลงไปอีก
พอมินโฮเริ่มรู้สึกได้ว่าอากาศที่หายใจของคีย์นั้นกำลังจะหมดเค้าก็ค่อยๆคลายจูบนั่นออกอย่างช้าๆ
“..เฮอ..เฮอ..”คีย์รีบหายใจหอบเอาอากาศเข้าปอดหลังจากที่มินโฮคายจูบออกอย่างช้าๆ
“ทำไม..แค่นี่ก็เหนื่อยแล้วเหรอ..” มินโฮมองสภาพคีย์ที่นอนหอบอยู่ใต้ร่างเค้าอย่างสมเพศ
“ทำไมนายไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเหมือนพี่อนยูบ้าง”ประโยคอันแผวเบาดังออกมาจากปากของคีย์ด้วยความโกรธ
“ทำไม..แล้วฉันมันเป็นไง”มินโฮบีบแขนของคีย์แน่น
“...”
“ตอบมาสิ..ฉันมันเป็นยังไง”ตอนนี้ไม่ใช่เพียงแค่บีบที่แขนแต่เขาเขย่าตัวร่างบางอย่างแรงจนคีย์ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“โอ้ย..ฮึก..หยุดเดี๋ยวนี้นะ..ฮึก..ฉันเจ็บ”หยดน้ำใสค่อยๆไหลผ่านลงมาตามร่องแก้มที่ขาวซีดของเจ้าของน้ำตา
“นายก็ตอบมาซิ..ว่าฉันมันเป็นยังไง..พี่อนยูมันดีกว่าฉันตรงไหน”มินโฮยังคงเพิ่มทั้งแรงบีบและแรงเขย่าโดยไม่สนใจว่าคงข้างล่างจะเป็นยังไง
“นายมันแย่..ถ้าเป็นพี่อนยูเค้าคงไม่ทะ..”คำพูดของคีย์หายไป หายไปพร้อมกับร่างของคีย์ มินโฮหยุดความโกรธของตัวเองไม่ได้
ทำไมนายต้องเอาฉันไปเปรียบกับพี่อนยูด้วย
“มินโฮ..ฮึก..หยุดเดี๋ยว..นี้นะ” แต่คำพูดที่แผวเบาก็ไม่สามารถหยุดอารมณ์ของมินโฮได้เค้ายังถูไถใบหน้าของตนอยู่ที่ซอกคอขาวพร้อมกับระบายความโกรธจนต้นของขาวเต็มไปด้วยรอยขบกันจนขึ้นสีแดง แต่อยู่ๆมินโฮก็ต้องหยุดลงเพราะ..
“คีย์...คีย์”
“คีย์”มินโฮพยายามเรียกเท่าไหร่แต่ร่างบางก็ยังคงนิ่ง
“คีย์”
“ถ้านายฟังฉันตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้”พูดพลางใช้ปลายนิ้วเรียวปาดคลาบน้ำตาที่ไหลเป็นทางตามแก้มของคีย์ออกอย่างช้าๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เช็ดตัว ให้คีย์
“..หมับ..”มินโฮรีบคว้ามือของคีย์ไว้เพราะเค้าลืมไปว่าคีย์มีแผลที่มือเค้าจึงเผลอไปเช็ดมือคีย์เต็มแรง
ระหว่างที่มินโฮเช็ดตัว..
“หนาว..หนาวจังเลยย”อยู่ๆร่างที่นอนอยู่บนเตียงก็เอ่ยขึ้นอย่างแผวเบา
“โห!..ตัวร้อนขนาดนี้จะตายมั้ยเนี้ย”มินโฮตกใจไม่น้อยเมื่อเขาเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของคีย์
“ห้องฉันก็มีผ้าห่มแค่นี้แหละ” จากนั้นเขาก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้คีย์อย่างช้าๆ
“เฮ้ย!”เนืองจากไม่ได้ยืนตั้งลักให้ดีทำให้มินโฮล้มลงไปที่เตียงตามแรงฉุดของใครบางคนที่นอนอยู่
“อุ่นจัง”คีย์กอดแน่นพอที่จะทำให้คนที่ถูกกอดอุ่นตามไปด้วย
มินโฮนอนจ้องร่างบางที่นอนหลับตาอยู่นานจนสุดท้ายมินโฮก็เข้าสู่ห้วงนิทราตามคนที่นอนอยู่ข้างๆไป
TBC,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ขอโทษด้วยนะคร้าบที่มาอัพไม่เป็นเวลา ช้าบ้างเร็วบ้าง
แต่ยังไงก็อยากให้ทุกคนติดตามจนจบนะคร๊าบ..^^
ความคิดเห็น