คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ็บ...
“มินโฮ!!”คีย์ตกใจไม่น้อยเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วพบว่ามีร่างของมินโฮนอนอยู่ที่บนเตียงของเค้า
“ตกใจเหรอพี่ชาย..นึกว่าชอบซะอีกที่มีคนมานอนรอถึงที่เตียง”มินโฮพูดหน้ากวนไม่น้อย เขาค่อยๆลุกจากเตียงแล้วเดินมุ่งหน้ามายังคีย์
คีย์รู้สึกไม่ค่อยดีเพราะดูท่าทางของคนตรงหน้านี้จะเมามาก เค้าจึงตัดสินใจจะเดินหนี
“ปั้ง!!”ไม่ทันที่คีย์จะเปิดประตูหนีออกไป ก็มีมือหนามาปิดประตูก่อนที่จะผลักคีย์ล้มลงกับพื้น
“โอ๊ย!! ”ร่างบางส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บ
“ไหนเจ็บเหรอ มาให้ฉันดูหน่อยซิ”ถึงแม้คำพูดที่กล่าวมาดูเหมือนว่าจะเป็นห่วง แต่ด้วยน้ำเสียงแล้วมันกลับทำให้คีย์รู้สึกกลัว ยิ่งมินโฮเดินเข้ามาใกล้คีย์ก็ยิ่งเขยิบตัวหนี
“นายจะหนีฉันไปไหน”มินโฮกระชากมือคีย์ขึ้นมา
“โอ๊ย”ไม่ใช่แต่เสียงร้องเท่านั้นที่ออกมาแต่กลับมีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาเรียวรีของคีย์ด้วย
“ฮึก...ปล่อยฉันนะ..ฮึก..ฉันเจ็บ”คีย์พยายามดึงมือทั้งสองข้างออกจากมือหนาจนตอนนี้มือของคีย์อาบไปด้วยเลือด
“เจ็บ..เจ็บเหรอ..นายรู้มั้ยแค่นี้มันยังน้อยไป...”ไม่พูดเปล่ามินโฮฉุดร่างบางขึ้นก่อนจะลากเข้าไปในห้องน้ำและผลักร่างบางให้ไปนั่งกองอยู่กับพื้น
‘ปั้ง!!!’
“นายจะทำอะไร..ฮึก..”คียย์ตกใจไม่น้อย
“ก็อาบน้ำให้พี่ไงไม่ดีเหรอ..เมื่อกี้ยังเห็นนั่งคุยกับพี่อนยูอยู่เลยหนิ” เหมือนเคยมินโฮไม่พูดเปล่าเค้าเอื้อมมือไปหยิบฝักบัวมาฉีดที่ตัวของคีย์จนเปียกไปทั้งตัว
“หยุด..ฮึก..หยุดเถอะนะ..ฮึก..พอแล้ว..ฮึก..ฉันไปทำอะไรให้นาย...นายถึงโกรธฉันขนาดนี้..หา!!!”คีย์รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีก่อนจะผลักมินโฮจนล้มแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป
.
.
ด้วยความกลัว ความอ่อนล้า และความเจ็บปวดที่เกาะกุมจิตใจทำให้คีย์ทำอะไรไม่ถูกเค้าจึงวิ่งไปหลบในห้องเก็บของใต้บันได ส่วนมินโฮเมื่อเห็นว่าคีย์วิ่งเข้าไปในห้องเก็บของเจ้าตัวก็รีบวิ่งตามไป
“บั้ง!!”คีย์รีบปิดประตูล็อกกลอน
“เปิด..ฉันบอกให้เปิด..ได้ยินมั้ย..บอกให้เปิดไงเล่า..ปั้ง!!”มินโฮถีบประตูด้วยความโมโห
“ไม่..ฮึก..ยังไงฉันก็ไม่ออกไปเด็ดขาด”
“ฉันให้โอกาสอีกครั้ง..นายจะออกมาหรือไม่ออก”
“.......”ไม่เสียงตอบรับจากคีย์
“ก็ได้ในเมื่อไม่อยากออกก็ไม่ต้องออก..อยู่มันในนั้นแหละ”พูดเสร็จมินโฮก็เดินไปหยิบกุยแจมาล็อกข้างนอกไว้
“นายจะทำอะไร..นายจะทำอะไรของนายน่ะมินโฮ”ตอนนี้คีย์พยายามเปิดประตูออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ฝันดีนะครับพี่ชาย”มินโฮกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังแล้วต้องรู้สึกได้ถึงความไม่ประสงค์ดีของเค้าก่อนที่เค้าจะเดินจากไป
“มินโฮ..นายปล่อยฉันออกไปนะ..”
“มินโฮ..ปล่อยฉันออกไป..”
“มินโฮ..ปล่อยฉัน...”
“มะ..มินโฮ”นี่คือประโยคสุดท้ายที่คีย์พูดก่อนจะสลบไป
+
+
+
“มีใครอยู่มั้ย..มินโฮนายอยู่รึเปล่า”ร่างโปร่งของพี่ชายข้างบ้านเดินเข้ามาภายในบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาตเพราะเห็นว่าประตูบ้านเปิดอยู่
“เฮ้ย..มีใครอยู่ป่าวเนี้ยทำไมเงียบจัง”อนยูเดินสำรวจรอบๆบ้านก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่งที่มีเสียงของความช่วยเหลือดังออกมา
“ช่วย..”
“ช่วยด้วย..”
“ช่วยด้วย..ผมติดอยู่ในนี้”
“ตึก!!..ตึก!!..ตึก!!”เสียงเคาะประตูเบาๆดังมาจากด้านในทำให้อนยูที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูตกใจไม่น้อย
“นะ.นั้นใคร..คน....หรือผี”อนยูถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ผมเอง..คีย์”เสียงนั้นเอื่อยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“คีย์............” อนยูพูดทวนคำพลางยืนคิดอยู่ซักพักก่อนที่จะ....
“เฮ้ย!คุณคีย์”และเมื่อคิดได้เค้าก็รีบหาสิ่งของมางัดกุญแจออกทันที
“ปั้ง!”
“คุณคีย์!!”อนยูตรงใจไม่น้อยที่เห็นร่างบางที่อยู่ตรงหน้าราวกับคนป่วยระยะสุดท้าย เนื้อตัวของคีย์เปียกชื้น ใบหน้าขาวที่ขาวอยู่แล้วตอนนี้มันกลายเป็นซีดเหมือนกับคนไม่มีเลือด และเมื่ออนยูเอื้อมมือไปประคองร่างนั้นให้ลุกขึ้นก็ทำให้เข้ารู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นของคีย์
“คุณคีย์คุณไหวมั้ย”อนยูค่อยๆประคองร่างคีย์ขึ้นอย่างช้า
“........”คีย์ไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้างึกงักงึกงัก
อนยูค่อยๆพยุงร่างบางไปนั่งยังโซฟาก่อนจะตบที่แก้มเบาๆเพื่อเรียกสติของคีย์
“คุณคีย์..”
“คุณคีย์...”
“คีย์..ได้ยินพี่มั้ย..”
“อืม.ม..”เหมือนว่าการเรียกสติของอนยูจะได้ผลเพราะตอนนี้ดวงตาเรียวรีของคีย์ค่อยๆลืมขึ้นทีละน้อย ละน้อยและ......
“พี่อนยู”คีย์โผลเข้ากอดชายร่างโปร่งที่อยู่เบี้องหน้า
.
.
.
“ปล่อย..”
“ปล่อยฉัน...”
“ปล่อยฉันนะ...”
“คีย์!”ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงตกใจตื่นขึ้น
“อะ...โอ้ย........สงสัยเมื่อคืนเมาหนักแน่นเลยเรา”ร่างสูงนั่งพึมพำกลับตัวเองพลางนั่งกุ้มขมับ
“เฮ้ย..ย..”เค้าล่มตัวลงนอนตามเดิมโดยลืมนึกถึงคนที่เค้าพึ่งเอ่ยชื่อไปเมื่อกี๊
“อะ!!..อะไรเย็นๆวะ”มินโฮรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่สัมผัสกับแผนหลังของเขาก่อนที่เขาจะใช้มือหนาคลำหยิบสิ่งของนั้นออกมา
“กุญแจ...”
“กุญแจอะไรวะ...คีย์!!”ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เขาลืมความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองไปจนหมดเหลือเพียงแต่ความเป็นห่วงใครอีกคนค้ามาแทน
มินโฮรีบวิ่งลงมายังชั้นหนึ่งแต่พอมาถึงก็ต้องหยุดวิ่งเพราะ...
“พี่อนยู”ร่างบางของใครคนหนึ่งโผลเขากอดร่างโปร่งของใครอีกคนหนึ่งมันทำห้ร่างสูงอีกร่างหนึ่งรู้สึกเจ็บโดยไม่รู้สาเหตุ
_ _ _ _ __ __ _ _ __ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ __ ___
T B C
เป็นไงบ้างคร๊าบเหมือนที่คิดไว้รึเปล่า.......
#หมายเหตุ อาจมีผิดพลาดบ้างนะคร๊าบ#
สุดท้ายอย่างลืมเม้นเป็นกำลังใจ หรือจะแสดงความคิดเห็น ติ หรือ ชม ให้ด้วยนะคร๊าบ..คนเม้นน่ารัก..คุคุ^3^
ความคิดเห็น