คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : up 100% .....เอาคืน
“นี่นายไปกินไรมาเนี้ย หนักเป็นบ้า”คีย์บ่นขณะที่พยุกร่างสูงขึ้นบันไดไป เพราะมันคือวิธีเดียวที่จะพามินโฮขึ้นห้องได้
“กินนายมั้ง”พูดขึ้นมาลอยๆ
“นี่นาย!”คีย์หันหน้ามามองคนพูดอย่างไม่พอใจ เค้าอยากจะปล่อยร่างสูงให้ตกบันไดลงมาอีกครั้งจริงๆแต่ก็ต้องขมใจแล้วพาร่างสูงเดินต่อ
“อะ ถึงแล้ว”คีย์ทิ้งร่างสูงลงบนเตียงใหญ่
“โอ๊ย! เจ็บนะ เบาๆหน่อยซิ”ร่างสูงโวยวาย
“โทษทีลืมไปว่าเจ็บอยู่ เห็นปากเก่งๆก็นึกว่าหายแล้ว”พูดแบบไม่ใส่ใจก่อนจะเดินออกจากห้อง
“เดี๋ยว! จะไปไหน”
ร่างเล็กหยุดตามเสียงเรียก
“ทำไม!”หันมามองหน้าคนเรียก
“เหนียวตัวอะ”พูดพรางใช้มือว่าอยู่รูปตัวไปมา
“เหนียวก็ไปอาบน้ำซิ มาบอกฉันทำไม”
“ถ้าฉันไม่เป็นแบบนี้ฉันก็คงจะไม่บอกนายให้เปืองน้ำลายลอก”มินยกแขนและขาที่ใส่เผือกอยู่ขึ้น
“แล้วไง”
“ก็อาบน้ำให้ฉันหน่อยซิ”พูดแบบไม่อาย
“จะบ้าเหรอ!”ตอนนี้ใบหน้าของคีย์แดงระเรื่อ
ทำไมหน้าฉันร้อนแบบนี้ด้วยนะ
“ก็ถ้านายไม่อาบให้ฉันแล้วนายจะให้ฉันทำยังงั้ย”
“นายก็อาบเองซิ”
“แล้วฉันจะทำยังไง”
“เรียนมาก็สูง นายก็ใช้ปัญญาที่มีของนายซิ”พูดแบบไม่ใส่ใจก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
“โถ้ยโว้ย! แล้วฉันจะทำไงเนี้ย ไอ่กุญแจผี”มินโฮสบถขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางเดินออกจากห้องไป
“แล้วแม่จะให้มาดูแลทำไรวะ”
~โคลม~
เสียงดังมากดังมาจากห้องของมินโฮทำให้คีย์ที่พึ่งเดินออกมารีบกลับเข้าไปดู
“มินโฮ”คีย์เรียกชื่อคนที่ล้มอยู่กับพื้น
“นายเป็นอะไร เจ็บตรงไหนรึเปล่า”จากนั้นร่างบางก็รีบวิ่งเข้าไปพยุ่งร่างสูงขึ้น
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”มินโฮปัดสัมผัสจากมือเล็กก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับขอบเตียงแล้วพยุ่งตัวเองขึ้น
แล้วจะรีบมาอัพต่อนะคร้าบ...^^
ต่อ
แต่ก็เก่งได้ไม่นานร่างสูงก็ล้มลงอีกครั้ง
“มินโฮ”คีย์รีบพุ่งตัวไปรับตัวมินโฮไว้
“ฉันปวดหัว”ร่างสูงที่อยู่ในอ้อมแขนของคีย์เอ่ยขึ้นอย่าแผ่วเบา
“นาย..นายขึ้นมาพักบนเตียงก่อนนะ”คีย์ค่อยๆพยุงร่างสูงขึ้นมานอนบนเตียงก่อนจะจัดให้อยู่ในท่าทีสบายตัว
“เดี๋ยวฉันไปเอายาแก้ปวดมาให้นะ”
“ไม่ต้อง ฉันดีขึ้นแล้ว”
“แต่หน้านายยังดูซีดๆอยู่เลยนะ งั้น ฉันว่าฉันไปเอาผ้ามาเช็ดตัวนายให้ดีกว่า”จากนั้นคีย์ก็ลุกออกจากห้องไป ซักพักก็กลับมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำมาและผ้าผืนเล็ก
มือเรียวจับผ้าผืนเล็กชุบน้ำบิดหมาดๆก่อนที่จะนำมาแตะที่ซอกคอของคนที่นอนอยู่ถูขึ้นถูลงอย่างช้าจนผ้าเริ่มแห้งจึงน้ำผ้ามาชุบน้ำใหม่แล้วทำเหมือนเดิมแต่เปลี่ยนบริเวณที่เช็ดไปเรื่อยจนทั่วตัวของร่างสูงที่นอนอยู่
“เช็ดตัวเสร็จแล้ว สบายตัวขึ้นมั้ย”
“.....”ไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าแทนคำตอบ
“แล้วยังปวดหัวอยู่รึป่าว”ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
“......”ไม่พูดอะไรแต่ส่ายหน้าแทนคำตอบเหมือนเดิม
“งั้นนายนอนพักเถอะนะ”คีย์ทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกมือหนาดึงแขนไว้
“มีอะไร”ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคถาม
“นายยังไม่ได้เปลี่ยนชุดให้ฉันเลย”
“....?....”
“ยืนบื้ออยู่ได้ ไม่ได้ยินรึไง”
“ละ..แล้วทำไมนายไม่เปลี่ยนเองล่ะ”
“ไม่เห็นรึไงเนี้ย จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งหะ”มินโฮยกแขนขาที่เข้าเฝือกขึ้น
“แต่ แต่ตอนที่ฉันขาหักแบบนาย ฉันยังทำเองได้เลย”
“นั่นมันนาย แต่นี่มันฉัน ตกลงจะทำไม่ทำ หรือว่าจะให้ฉันโทรตามแม่มาเปลี่ยนให้”
(ขู่ตลอดทำยังกับว่าตัวเองอยู่เหนือกว่างั้นแหละ)
“เอ่อก็ได้ แล้วชุดนายอยู่ไหนล่ะ”
“อยู่ในตู่โน้น”
จากนั้นคีย์ก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าต่างๆตามที่มินโฮสั่งก็จะเดินมาที่ตัวร่างสูงอีกครั้ง
“ถอดชุดเก่าออกซิ”คีย์ยืนสั่งพลางนั่งลงไปข้างๆ
“นายก็ถอดให้ฉันซิ”
“นี่นายแขนหักหรอว่าเป็นอัมพาตกันแน่เนี้ย”คีย์เริ่มจะหมดความอดทนกับคนที่ชอบเอาแต่ใจ
“ก็ฉันไม่ถนัดนี่”
“ฉันก็ไม่ถนัดถอดเสื้อผ้าของใครเหมือนกัน”ย้อนทุกคำ
“งั้นฉันถอดเองก็ได้ แต่เป็นของนายนะ”ประโยคสุดท้ายมินโฮดันตัวขึ้นมากระซิบที่ข้างหูของคีย์
“ไอ่บ้า”คีย์ทุบเข้าที่อกมินโฮแรงๆ
“โอ้ย! เจ็บนะ”
“เจ็บซิดีจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรแบบนี้”
ตอนนี้คีย์รู้สึกได้ว่าหน้าของตัวเองร้อนๆยังไงไม่รู้
“ตกลงจะเปลี่ยนมั้ย ถ้าไม่เปลี่ยนฉันจะไปแล้วนะ”
“เอ่อๆ นายก็ช่วยฉันถอดชุดก่อนซิ”
จากนั้นทั้งคู่ก็พัลวันอยู่กับการถอดชุดเก่าของมินโฮออก ตอนนี้มินโฮเหลือแต่ผ้าห่มที่ห่อหุ้มร่างกายไว้
“นายอยากลองอะไรแปลกๆมั้ย”
“อะไร”ตอนนี้ใบหน้าของคีย์ไม่เป็นที่หน้าไว้วางใจสำหรับมินโฮ
“นายจะทำอะไร”มินโฮเริ่มหวั่นขึ้นมาแล้ว
“ฉันว่าคนอย่างนายอยู่แบบนี้ซักคืนน่าจะดีนะ”
“นายหมายความว่าไง อยู่แบบนี้”
ก็แบบนี้ไง”พูดเสร็จคีย์ก็หอบเสื้อผ้าทั้งเก่าและใหม่ของมินโฮขึ้นมาแล้ววิ่งออกจากห้องไป
“นี่คือบทลงโทษสำหรับคนที่เอาแต่ใจอย่างนาย”จากนั้นก็ปิดประตูทิ้งให้มินโฮอะลาวาดอยู่ในห้องคนเดียว
“ไอ่บ้า! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
“โถ่โว้ยย!”
มินโฮดันตัวขึ้นนั่งหย่อนเข้าลงเตียงเตรียมจลุกเดิน แต่พอทิ้งน้ำหนักลงที่เท้าก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
“แล้วฉันจะทำยังไงเนี้ย ไม่ค้ำสักอันก็ไม่มี”มินโฮนั่งพึมพากับตัวเอง
“อย่าให้ถึงทีฉันบ้างละกัน คีย์” สุดท้ายมินโฮก็ทิ้งตัวลงนอนตามเดิมโดยไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มมาคุมร่างกายอันเปลือยเปล่าไว้
----------------------------------------------------------TBC------------------------------------------------------
จบตอนแล้วนะคร๊าบ
ยังติมตามอ่านกันอยู่รึเปล่าเอ่ย....^^
ความคิดเห็น