คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ดูแล
.
.
.
หลังจากที่แม่เดินทางขึ้นรถเพื่อที่จะกลับไปอเมริกา บ้านหลังนี้ก็เหลือเพียงมินโฮและคีย์ ที่ตั้งแต่เจอหน้ากันยังไม่ได้คุยกันซักคำเลย ตอนนี่บรรยากาศกำลังหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดหากแต่ร่างโปร่งของใครคนหนึ่งเดินเค้าโดยสีหน้ายิ้มแย้มทำให้บรรยากาศในตอนดูจะสดใสขึ้น
“พี่อนยู”คีย์เรียกชื่อของคนที่กำลังเดินเข้ามาทางพวกเค้า
“คีย์”อนยูเรียกชื่อคนตรงหน้าก่อนจะโผลกอดร่างบางด้วยความคิดถึง
“โอ๊ย! พี่อนยูเป็นอะไรเนี้ย กอดผมซะแน่นเลย ผะ..ผมจะหายใจไม่ออก ละ..แล้วนะ”
เมื่อได้ยินคีย์พูดอย่างนั้นอนยูก็รีบผละกอดออกจากร่างบางก่อนจะจับไหล่คีย์หันซ้ายหันขวา
“พะ..พี่ขอโทษ จะ..เจ็บตรงไหนรึเปล่า”อนยูถามด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ ว่าแต่พี่อนยูนั่นแหละเป็นอะไรมาถึงก็กอดผมซะแน่นเลย”
“ก็พี่คิดถึงเรานิ อยู่ๆก็หายไปไม่บอกไม่กล่าวกันเลย”อนยูทำหน้านอยๆเล็กน้อยจนอีกคนต้องรีบง้อรีบขอโทษ
ทั้งคู่ยืนคุยกลับอยู่นานโดยหารู้ไม่ว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตที่นั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่ข้างๆ
“อะแฮ่ม คุยกันเสร็จยัง ฉันปวดอยากเข้าห้องน้ำจะตายอยู่แล้ว”ทำหน้าเรียบเฉยก่อนจะมองไปที่ร่างเล็ก
“แล้วบอกทำไม”ใบหน้าคนตอบก็เรียบเฉยเช่นกัน
“......”มินโฮไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ยกแขนขวาขึ้นเท่านั้นแหละร่างบางถึงกับได้สติว่าตอนนี้ตัวเองมีหน้าที่ดูแลคนปวดอย่างมินโฮอยู่
“อือ รู้แล้ว”ทำหน้าขัดใจเล็กน้อย
“พี่อนยูเดี๋ยวผมมานะครับ”ยังไม่ลืมที่จะหันไปบอกกับอีกคนด้วยไม่สนใจอีกคนที่กำลังทำหน้ามั่นไส้สุดๆ
“ไปแค่นี้ ไม่ได้ไปเกณฑ์ทหารซะหน่อย จะอำลาอะไรกันนักกันหนา”ไม่วายที่จะพุดเหน็บร่างบาง
“เรื่องของฉัน...อย่าพูดมาก ยังอยากไปอยู่มั้ยห้องน้ำน่ะ”พูดแบบได้เปรียบ
“.....”ไม่ได้พูดอะไรได้เพียงแต่เก็บอารมณ์โมโหไว้ข้างใน
วันนี้อนยูอยู่กับทั้งสองตลอดทั้งวัน โดยที่อนยูคอยช่วยคีย์ทำทุกอย่างทั้งกวาดบ้านถูบ้านหรือแม้แต่ดูแลมินโฮ
“อาหารเย็นมาแล้วครับ”คีย์ยกอาหารเดินออกมาจากครัวโดยมีอนยูและมินโฮนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“ลองทานนี่ดูนะครับ”หลังจากที่วางอาหารเสร็จคีย์ก็เริ่มตักอาหารโดยเค้าเลือกจะตักอาหารให้อนยูเป็นคนแรก จากนั้นทั้งสองก็เเริ่มทานอาหารเว้นก็แต่มินโฮที่ได้แต่นั่งมองอาหาร
“ทำไมนายไม่ทานหละ”คีย์ถามขึ้นขณะที่กำลังเอื้อมมือไปตักอาหาร
“..........”ไม่ตอบอีกทั้งยังหันหน้าหนี
“อ้า! นี่นายเป็นอะไรของนายอีกหละเนี้ย”คีย์เริ่มเดือดเพราะอาการของอีกคนที่ทำท่างอนเหมือนเด็กๆโดยที่เค้าไม่รู้เหตุผล
“....”ไม่ตอบอีกเช่นเคยแต่มินโฮค่อยๆใช่มือถือช้อนอย่างช้าๆเหมือนคนไม่มีแรงก่อนจะเอื้อมมือไปตักอาหารแต่ในขณะที่ตักมือของมินโฮสั่นจนเห็นได้ชัดและสุดท้ายช้อนก็หลุดจากมือของมินโฮ
ทั้งสองถึงกับตกใจเพราะนั่งลุ้นกันมานาน
“ที่นี้นายรู้รึยัง”มินโฮทำหน้าเศร้าก่อนจะเบือนหน้าไปทานอื่น
“ฉันของโทษ เดี๋ยวฉันจะป้อนให้นายเอง”คีย์พูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด เพราะเค้าดันลืมไปว่ามินโฮแขนหักอยู่และเป็นแขนข้างที่มินโฮถนัดอยุ่ด้วย
ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยเนี้ย ก็นายไม่บอกฉันเองนิแล้วฉันจะรู้ได้ไง นาย
ในขณะที่คีย์กำลังขยับเข้าไปนั่งใกล้มินโฮเพื่อที่จะป้อนข้าวให้ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“พี่ว่าพี่ป้อนให้ดีกว่าเพราะพี่อิ่มแล้ว ส่วนคีย์มานั่งทานต่อเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่อนยูเหนื่อยเพราะผมมามากแล้วผมว่าผมทำเองดีกว่าครับ”
“ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่อิ่มแล้ว ส่วนเราพี่เห็นเรากินไปนิดเดียวอยู่เลย”
“แต่ผมว่าผมทำเองดีกว่า”
“มินโฮก็เหมือนน้องพี่นะ”
“แต่มินโฮก็นอ...”อยู่คีย์ก็หยุดพูดใบหน้าถูกแต่แต่งด้วยความเศร้า
เกือบไปแล้ว เกือบลืมไปว่านายไม่เคยเห็นฉันเป็นพี่
“จะเถียงกันอีกนายมั้ย ผมหิวแล้วนะ”อยู่คนที่นั่งงียบอยู่นานก็พูดขึ้น ทำให้อีกสองคนที่กำลังเถียงกันอยุ่หันมามอง
“ผมว่าให้คีย์ทำเถอะครับเพราะยังไงเค้าก็เป็นพี่ผม พี่อนยูอย่ามาลำบากเพราะผมเลย วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จริงมั้ยพี่คีย์”ก่อนจะหันหน้ามาทางคีย์เพื่อขอความเห็น ที่พูดออกมาก็ไม่ใช่อะไรหล่อกเพียงแค่ว่าไม่อยากจะรบกวนอนยูไปมากกว่านี้เพราะวันนี้ทั้งวันอนยูมาช่วยคีย์ทำงานบ้านและดูว่าจะทำงานมากกว่าคีย์ซะอีก
ฉันหูฝาดไปรึป่าว นี่นายกำลังเล่นตลกอะไรอยู่เนี้ย มินโฮ อยู่ๆนายก็มาเรียกฉันว่า...พี่
หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเสร็จ คีย์และอนยูก็ช่วยกันเก็บโต๊ะโดยมีมินโฮนั่งมองอยู่
“ขอบคุณมากนะครับสำหรับวันนี้”คีย์พูดขึ้นขณะที่ไปส่งอนยูที่หน้าบ้าน
“ไม่เป็นไรหลอกก็เราก็คนกันเองทั้งนั้น”
“แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้พี่อนยูวันนี้ผมคนเหนื่ยมากแน่เลย”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”ว่าพลางลูบหัวคีย์เบาๆ
“งั้นพี่กลับก่อนนะ”ก่อนจะโบกมือลา
“ฮะ บ๊าย บาย”โบกมือลากลับ จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกันเข้าบ้าน
“อาลัยอาวรณ์กันมากทำไมไม่อยู่กับพี่เค้าซะเลยหละ”
พึ่งจะยิ้มได้ไม่นานคีย์ก็ต้องมาเครียดกับคำพูดของคนตรงหน้าอีกแล้ว
“ก็อยากไปอยู่หลอกถ้าไม่ติดต้องมาดูแลใครบางคน”
“ใช่ว่าอยากให้ดูแลตายหละ”ทั้งๆที่ตัวเองยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“งั้นก็ดี ช่วยตัวเองละกันนะ”ก่อนจะเดินผ่านขึ้นบันไดไป ปล่อยให้คนอวดเก่งมองตาม
“เดี๋ยว”
คีย์หันมามองหน้าเจ้าของเสียง
“ทำไมอีกหละ”
“พาฉันขึ้นห้องด้วยซิฉันอยากอาบน้ำจะตายเหนียวเนื้อเหนียวตัวไปหมดแล้ว”
“ก็ไหนบอกว่าอยากให้ฉันดูแลตายหละ”
“แล้วไงก็ตอนนี้เหลือแค่นายกันฉัน หรือจะให้ฉันโทรตามแม่มาดูแลแทนนาย”ทั้งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์ต่อรองเลย
“......”ไม่มีคำพูดใดนอกจากใบหน้าที่แสดงสีหน้าหมั่นไส้คนที่นั่งขา+แขนหักอยู่บนรถเข็น
นี่นายจะเอาชนะฉันให้ได้เลยใช่มั้ย
เมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวแบบนี้ซักที่นะ ฉันละไม่อยากจะมองหน้านายเลย..มินโฮ
.............................................................. TBC ……………………………………………
อาจสั้นไปหน่อยนะคร้าบสำหรับตอนนี้..
อิอิ... 용 서 하 다 นะคร้าบ…^^
ความคิดเห็น