คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : กลับมา UP~ 100%
.
.
.
“พี่คีย์...”
“พี่คีย์..มีคนมาหาครับ”ร่างเล็กรีบวิ่งมาเรียกคีย์ที่กำลังยืนรดน้ำอยู่หลังบ้าน
“ได้ยินแล้วจ้า..เดี๋ยว...เดี๋ยวพี่ไป”คีย์หันมาบอกก่อนจะเดินไปปิดก๊อกน้ำ
“คีย์”หญิงวัยกลางคนที่นั่งออยู่นานลุกขึ้นเมื่อเห็นร่างของร่างบางเดินมา
“แม่”คีย์ตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้า
“...”ไม่มีคำพูดใดๆจากคนทั้งคู่ หญิงวัยกลางคนเดินตรงเข้ามาหาคีย์จกนั้นก็ยกแขนขึ้นมาสวมกอดร่างบางด้วยความคิดถึง
“ทำไมถึงกลับมาละจ๊ะ”หญิงคนนั้นพูดขึ้นเบาแต่มันก็สามารถทำให้ขอบตาของคีย์ร้อนผ่าวขึ้นมาได้
“ผม..ผมขอโทษครับ”ดวงตาเรียวปล่อยน้ำใสๆที่เอ่อล้มให้ไหลออกมา
“ไม่เป็นไรจ๊ะ..แม่ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย..ไม่ร้องนะ”คุณชเวผละกอดออกมาก่อนจะใช้นิ้วเรียวเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง
“คะ..ครับ”คีย์ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา
“วะ..ว่าแต่..มะ..แม่มีอะไรรึเปล่าครับ..ทำไมถึงมาหาผมถึงที่นี่”เมื่อน้ำตาเริ่มหยุดไหลคีย์ก็ถามขึ้น
“คีย์แม่ไม่รู้หลอกนะว่าระหว่างที่แม่ไม่อยู่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างระหว่างลูกกับมินโฮ..แต่..แต่ที่แม่มาวันนี้ แม่มาเพื่อพาคีย์กลับไปอยู่บ้านหลังนั้นกลับไปดูแลมินโฮอย่างเดิมได้มั้ยจ๊ะ”สีหน้าของคุณนายชเวดูเศร้ามากจนคีย์ยังแปลกใจ
“....”แต่คีย์ก็ไม่ตอบอะไรเพราะในใจตอนนี้ก็ยังคงโกรธมินโฮอยู่
“ว่าไงจ๊ะ”พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้าเงียบอยู่นาน
“คะ..คะ..คือ...”
ทำไมเราถึงรู้สึกลังเลแบบนี่นะ
“คีย์..ลูกคือคนที่แม่ไวใจที่สุดนะ..ตอนนี้แม่ไม่ไว้ใจใครนอกจากคีย์อีกแล้วนะ”แม่ยกมือบางขึ้นมากุมไว้ ตอนนี้ดูสีหน้าจริงจังมาก
“ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ละครับ..มินโฮก็ไม่ใช่เด็กๆซะหน่อย แล้วอีกอย่างมะ..”
“มินโฮเค้าไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วนะคีย์”ไม่ทันที่คีย์จะพูดจบแม่ก็พูดแทรกขึ้นมาทำเอาคีย์พูดอะไรต่อไม่ถูก
“ทำไมล่ะครับ..เค้าไม่เหมือนเดิมยังไง”คีย์ยังคงไม่เข้าใจในคำพุดของแม่
“ตอนนี้มินโฮนอนอยู่ที่โรงพยาบาล”
“อะไรนะครับ..นอนอยู่โรงพยาบาล มันหมายความว่าไงครับ ทะ..ทำไม มินโฮถึงไปนอนอยู่โรงบาล”ตอนนี้คีย์ทำอะไรไม่ถูกเค้างง งงไปหมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ‘ทำไม ทำไมมินโฮถึงไปนอนอยู่โรงบาล’
“มินโฮตกบันไดเมื่อวันก่อน”
“ตกบันได”คีย์ทวนคำพูด
“ใช่จ่ะ มินโฮตกบันได ตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลหมอบอกว่าขาและแขนขวาหักต้องใส่เฝือกไว้ซักสองเดือน แม่ก็เลยอยากให้คีย์ไปดูแลมินโฮแทนแม่หน่อย คีย์ก็น่าจะรู้นะว่าแม่ไม่ค่อยมีเวลา”
“.....”
“คีย์”
“.....”
“คีย์ลูก”แม่เขย่าแขนคีย์
“คะ..ครับ”
“ว่าไงจ๊ะ..ตกลงจะไปกับแม่มั้ย”
“ครับ”
ทำไม...ทำไมฉันต้องกลับไปหานายอีกนะ..มินโฮ
..
..
..
“อะ..โอ๊ย!”
“มินโฮ”ร่างโปร่งที่นั่งอยู่ที่โซฟารีบลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าคนไข้รู้สึกตัว
“อย่า..มินโฮนายอย่าพึ่งขยับ”อนยูรีบยกมือขึ้นมาเป็นการห้ามร่างสูงที่พยายามจะดิ้นทั้งที่ตัวเองเต็มไปด้วยเฝือก
“โอ๊ย!..พี่อนยู..นี่..นี่ที่ไหน..ละ..แล้วผมเป็นอะไร ทำไม ทำไมผมถึงมานอนอยู่ที่นี่”คนไข้ที่พึ่งตื่นเมื่อดวงตาโตเปิดขึ้นเต็มตาก็ยิงคำถามใส่อีกคนใหญ่ ก็เท่าที่เค้าจำได้คือเค้าปวดหัวมาปวดมากๆแล้วก็วูบไป
“นายฟังพี่นะ..ที่นี่คือโรงพยาบาล นายตกบันไดแล้วตอนนี่นายก็แขนและขาหัก”อนยูว่าพลางชี้ไปที่แขนและขาของคนบนเตียง
“แล้วพี่รู้ได้ไง”ก้มลงมองดูสภาพของตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถาม
“พออดีพี่จะไปถามอะไรนายหน่อย พอไปถึงนายก็ตกบันไดพอดี...”เล่าเหตุการณ์ให้มินโฮฟังอย่าระเอียด
“แล้วตอนนี้แม่พออยู่ไหน”พลางมองไปรอบๆห้อง
“แม่นายบอกว่าจะไปหาคนมาดูแลนายตอนท่านไม่อยู่น่ะ”
ก็อกๆๆๆๆๆๆๆๆ(เสียงเคาะประตูนะ)
“นั่นไงมาพอดี”ทั้งสองมองไปที่คนที่เดินเข้ามา
“คีย์”คนที่เดินเข้าห้องมาเป็นคนที่สองแต่เป็นคนแรกที่ทั้งสองเอ่ยชื่อขึ้นพร้อมกัน
ทำไม ทำไมเราถึงดีใจแบบนี้ด้วยนะ คงดีใจที่เห็นแม่กลับมา แต่คงไม่ใช่เพราะนายหล่อกนะ..
……………………………..UP ~ 60% นะคร้าบ....................................................
งงกันอะป่าว
แล้วจะรีบมาอัพต่อนะคร้าบ ^^
...ต่อ...
“มินโฮ”เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงฟื้นแล้วคุณนายชเวก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างของลูกชายด้วยความคิดถึง
“อะ..โอ๊ย.แม่ครับผมเจ็บอยู่นะ”ร่างสูงพูดขึ้น
“แม่..แม่ขอโทษลูก แม่ลืมไป ว่าแต่เราเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนอีกรึเปล่า”แม่รีบผละกอดออกจากมินโฮแล้วถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่เจ็บตรงไหนแล้วครับ”ถึงแม้จะตอบคำถามของแม่แต่สายตาของมินโฮตอนนี้กลับมองไปที่ร่างบางของใครอีกคนที่ยืนมองเค้าอยู่
เมื่อเห็นว่ามินโฮมองไปที่คีย์แม่ก็ถือโอกาสบอกมินโฮเลยว่า คีย์คือคนที่จะมาดูแลเค้าตอนที่แม่ไม่อยู่
“เค้าคงไม่อยากดูแลผมหลอกครับ”เมื่อพูดจบมินโฮก็พูดขึ้น
“ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะลูก”
“ก้อถ้าเค้าอยากดูแลผมแล้วเค้าจะหนีไปทำไม”ตอนนี้มินโฮเบือนหน้าหนีหันไปทางหน้าต่าง
“.....”ไม่มีคำพูดใดออกจากร่างบาง มันก็จริงอย่างที่มินโฮพูดว่าเค้าไม่อยากดูแลมินโฮก็เพราะเค้าโกรธและเกลียดมินโฮมากเค้าเลยหนีไป แต่พอตอนนี้เค้ามาเห็นมินโฮในสภาพแบบนี้มันก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ว่าถ้าให้ทิ้งอยู่คนเดียวแล้วจะเป็นยังไง
“แต่ตอนนี้คีย์เค้ากลับมาดูแลลูกเหมือนเดิมแล้วนะ จริงมั๊ยจ๊ะ”แม่หันหน้ามาทางคีย์เป็นเชิงงถาม
“...”ร่างบางไม่ตอบอะไรได้แต่ยืนพยักหน้าแทนคำพูดเป็นคำตอบ
~~~~~วันรุ่งขึ้น~~~~~
“นึกว่าจะไม่ได้กลับมาซะแล้ว”มินโฮพูดขึ้นทันทีที่กลับมาถึงบ้าน
“ทำไมถึงพูดแบบนี้หะ”ไม่รู้ว่าคุณนายชเวโกรธอะไรมาเค้าเข้าที่แขนของมินโฮอย่างแรง
“โอ๊ย! แม่ผมเจ็บนะ”มินโฮโวยวายออกมา
“มะ..แม่ขอโทษจ๊ะ เจ็บตรงไหนมั้ย”แม่รีบมองสำรวจร่างกายของมินโฮอย่างละเอียด
“ผมไม่เป็นไรแล้วครับ..ว่าแต่ ผมพูดอะไรผิดเหรอ ทำไมแม่ต้องโกรธถึงขนาดนี้ด้วย”มินโฮทำหน้าน้อยใจก่อนจะหันหน้าไปท่าอื่น
“ลูกไม่ได้พูดอะไรผิดหลอกจ่ะ แต่ต่อไปอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ลูกไม่ได้จะไปไหนซะหน่อย”คุณนายว่าก่อนจะลูบที่หัวของมินโฮอย่างเอ็นดู
“คร้าบ...ต่อไปผมจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีกแล้วครับ”
จากนั้นทั้งคู่ก็พากันเข้าบ้านด้วยมีร่างบางเดินตามพวกเค้าเข้าไป
“อะไรนะครับ อีกแล้วเหรอ”มินโฮพูดขึ้นมาอย่างน้อยใจ
“จ๊ะ”แม่พูดยิ้มๆ
“ไม่ไปไม่ได้เหรอคร้าบ”เหมือนเด็กเอาแต่ใจ มินโฮทำแก้มพองลมก่อนจะหันมาทางแม่แล้วทำตาวิ้งๆใส่
ท่าทางของมินโฮทำให้อีกคนที่นั่งตรงข้ามกับเข้าแปลงใจไม่น้อย ท่าทางแบบนี้ แบบที่คีย์ไม่เคยเห็นมาก่อน เหมือนกับมว่าเป็นคนละคนกับมินโฮที่คีย์เคยรู้จักก่อนหน้านี้
ถ้านายทำกับฉันแบบนี้บ้างก็คงดีซินะ
บ้า! นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย ที่เห็นอยู่มันก็แค่หน้ากากตอนที่อยู่กับแม่เท่านั้น ตัวจริงมินโฮไม่ใช่คนแบบนี้นายก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ คีย์
“แต่แม่มีเรื่องสำคัญมากที่ต้องรีบไปจักการนะ”
“สำคัญกว่าผมอีกเหรอ”
หญิงวัยกลางคนชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา
“มันสำคัญไม่น้อยไปกว่าลูกเลยจ๊ะ”จากใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มตอนนี้มันกลับเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วอย่างนี้แล้วใครจะมาดูแลผมเนี้ย”เมื่อเห็นว่าคนเป็นแม่ดูเศร้าลงมินโฮจึงรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“ก็คีย์ไง แม่ไปตามพี่คีย์ให้กลับมาดูแลลูกเหมือนเดิมแล้วนะ”แม่ว่าพลางมองไปทางคีย์
ตอนนี้ร่างบางที่นั่งอยู่กับเค้าทั้งสองเริ่มมีบทบาทหลังจากที่นั่งเป็นส่วนเกินอยู่นาน
“ยังไงแม่ก็ฝากน้องด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ”
……………………………………………TBC……………………………………………………..
ข้อโทษนะคร้าบที่หายไปนาน
ยังอยากอ่านต่อกันอยู่รึป่าว หรือว่าเบื่อกันแล้วเอ่ย
ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันนะจ๊ะ....^^
ความคิดเห็น