คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : แปลกไป .... 100% แล้วคร๊าบ
~ติ้งต่อง~
~ ติ่งต่อง~ (มันคือเสียงกริ่งหน้าบ้าน)
“คร้าบบบ.มาแล้วคร้าบบบ”เสียงเล็กของเด็กชายร่างเล็กหัวเห็ดดังมาแต่ไกล
“สวัสดีคะ..คับ”เสียงเล็กถึงกับชะงักเมื่อพบว่าคนตรงหน้าของเค้าคือ
“พี่คีย์”ร่างเล็กโผลกอดร่างบางอย่างเต็มแรง
“พี่คีย์..ผมคิดถึงพี่จังเลยครับ”ร่างเล็กยังคงกอดคีย์อยู่และยิ่งกอดแน่นเพิ่มขึ้นอีก
“นี่จะไม่ให้พี่เข้าบ้านเลยใช่มั้ย”
ตอนนี้คีย์ได้เดินทางกลับมายังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ที่เค้าเคยอยู่
“แทมินค่อยๆคลายกอดออกอย่างช้าๆ
“ก็ผมคิดถึงพี่นิ..ตั้งแต่พี่ย้ายไปอยู่ที่นั่นพี่ก็ไม่ได้กลับมาเที่ยวบ้างเลย”พูดพลางทำแก้มป้องใส่คีย์
“ก็ที่นั่นมันไกลหนิ..และพี่ก็ยุ่งด้วยเลยไม่มีเวลามาเยี่ยม”คีย์ว่าพร้อมกับลูบที่แก้มเนี่ยนๆของน้องชายร่วมสาบานเบาๆ
(คีย์และแทมินคีย์พี่น้องที่ร่วมสาบานกันตั้งแต่ยังจำความได้เนื่องจากทั้งคู่ต่างฝ่ายก็ต่างเป็นเด็กกำพร้าและถูกนำมาถิ้งในเวลาใกล้เคียงกัน )
“แล้วทำไมวันนี้ถึงมาได้ล่ะคับ..แล้วจะมาอยู่กี่วัน”
“ตลอดไป”รอยยิ้มที่มีพลางความรู้สึกเศร้าถูกปลุกขึ้นมาภายใต้จิตใจ
ถึงแม้ว่าคำตอบของคีย์จะทำให้แทมินงงไม่น้อยแต่ตอนนี้แทมินรู้ว่าคีย์กำลังเศร้าเค้าจึงไม่ถามอะไรมากเพราะรู้ว่าถ้าคีย์สบายใจจะเล่าเค้าก็จะเล่าให้แทมินฟังเอง
“งั้นผมว่าพี่เอาของไปเก็บแล้วไปหวัดดีแม่ใหญ่กันเถอะครับ..มะเดี๋ยวผมช่วยถือ”แทมินเปลี่ยนเรื่องก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าที่คีย์วางเอาไว้แล้วเดินนำไปที่ห้อง จากนั้นทั้งคู่ก็พากันไปหาแม่ใหญ่
+
+
+
“โฮ…”
“มินโฮ...”
“ไอ่ชเว มิน โฮ” กองมินเรียกอีกครั้งก่อนจะใช้หนังสือทุบลงไปที่หัวของคนที่ถูกเรียกอย่างแรง
“โอ้ย!”มินโฮร้องเสียงหลงทำให้ทุกคนในห้องเรียนหันมามองเป็นสายตาเดี่ยวกัน
“เป็นอะไรนายชเว มินโฮ”อาจารย์ที่ยืนสอนหน้าชั้นถามขึ้น
“ปะ..ป่าวครับ..ขอโทษครับอาจารย์”มินโฮพูดกับอาจารย์ก่อนจะกระวิบคุยกับไอ่เพื่อนเวรทั้งหลายที่นั่งหัวเราะกันอย่างซะใจอยู่ข้างหลัง
“ไอ่บ้า! เรียกดีๆไม่เป็นรึไง”มินโฮหัวเสียไม่น้อย
“ก็แล้วเรียกดีๆได้ยินมั้นล่ะ”
มินโฮไม่ตอบอะไรเค้ากลับมานั่งอยู่ภวังค์ความคิดของตัวเองอีกแล้ว
ทำไมภาพเก่าของใครบางคนมันยังคงลอยไปลอยมา
ทำไมเค้าต้องรู้สึกผิด
ทำไมเค้าต้องรู้สึกเสียใจเค้าควรจะดีใจไม่ใช้เหรอ..
ดีใจ..
ดึใจ..
ใช่ซิ..ฉันต้องดีใจ
“ฉันว่าวันนี้เราไปฉลองกันดีกว่า”อยู่มินโฮที่นั่งนิ่งก็หันไปชวนเพื่อน
“เนื่องในโอกาสไรว่ะ”
“เหอะน่า..โอกาสไรก็ช่างมัน..ว่าแต่จะไปป่าว”
“มีเลอะจะปฏิเสธ..นายทีไอ่โฮจะชวนเที่ยว..จริงมั้ยพวกเรา”
“ใช่”เพื่อนที่เหลือตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน
“นี่พวกเธอ..ถ้าไม่เรียนก็ออกไป”เสียงของอาจารย์ทำให้ทุกคนกลับมาอยู่ในความสงบ
UP ~ 45 %
ขอโทษที่มาอัพช้านะคร๊าบ..พอดีเจอปัญหานิดหน่อย
แล้วจะรีบมาอัพให้จบเร็วๆน้า..^^
ต่อแล้ว
.
.
.
.”พี่คีย์..พี่คีย์”
“พี่คีย์!”แทมินตะโกนสุดเสียง
“ฮะ..ฮะ..แทมิน แทมินเป็นอะไร”คีย์รีบมองหาแทมิน เค้าตกใจที่ได้ยินแทมินตะโกน
“ผมน่าจะเป็นฝ่ายถามมากกว่าว่าพี่คีย์เป็นอะไร...เห็นนั่งมองจานข้าวจนข้าวมันเย็นหมดแล้ว”
“ป่าวหลอก..พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนิดหน่อยน่ะ”คีย์หันไปยิ้มให้ก่อนจะลงมือตักข้าวเข้าปากอย่างช้าๆ
หิวรึยังน๊า...แล้วจะทานอะไร...ในเมื่อไม่มีใครทำให้ทานเหมือนแต่ก่อน
+
+
+
“เฮ้อ! มินโฮ นี่แกมาเที่ยวหรือมาสอบโครตาวะ ทำหน้าเครียดเชียว” กองมินที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้นเพราะอดไม่ได้ที่เห็นมินโฮนั่งนิ่งๆตั้งแต่เข้ามา
“ใช่! นี่แกเป็นอะไรขอแกวะ”เพื่อนอีกคนถามขึ้น
“ป่าววะ...แค่เบื่อๆ”ใบหน้าคมยังคงนิ่ง
“งั้นสนใจรับฉันมานั่งเป็นเพื่อนคุยแกเบื่อมั้ย”หญิงสาวที่นั่งอยู่โต๊ะข้างเอ่ยขึ้น สายตาของเธอมันช่างยั่วยวนอะไรอย่างนี้บวกกับน้ำเสียงที่อ่อนหวานจนทุกคนทั้งโต๊ะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
“สวย...ยยย...”
เว้นก็มินโฮที่เพียงแค่หันมามองแล้วยิ้มให้บางๆก่อนจะหันหน้ากลับมานั่งเหม่อตามเดิม
เมื่อเห็นว่ามินโฮเป็นแบบนี้เพื่อนๆทุกคนต่างก็พากันแปลกใจเพราะทุกที่เมื่อเห็นสาวสวยทีไรมินโฮมันต้องพุ่งเข้าไปหาทุกทีมีก็แต่ครั้งเนี๊ยที่มินโฮไม่สนใจแสดงว่าอาการหนัก
“นี่ไอ่โฮ ตกลงแกเป็นอะไรกันแน่วะ เมื่อเช้ายังดีใจแล้วชวนมาดื่มแต่พอมาจริงๆแกกลับทำหน้ายังกับอมโลกไว้ทั้งใบ”กองมินที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าแกมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกกันได้นะโว๊ย”กองมินได้แต่ตบไหล่เพื่อนเบา
มินโฮหันมามองหน้าเพื่อนก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงติดเศร้าๆ
“กูกำลังสับสนว่ะ..”
“เรื่องไรวะ”
“ก็เรื่องที่ คะ.....”อยู่ๆมินโฮก็หยุดพูด
“กูว่ากูกลับก่อนดีกว่าวะ เริ่มมึนๆละ งั้นกูไปก่อนนะ”พูดเสร็จร่างสูงก็ไม่รอช้าเค้ารีบลุกขึ้นก่อนจะเดินฝ่าฝูงชนออกไป
+
+
+
เจ้าของร่างเล็กที่นอนกอดร่างบางของพี่ชายไว้ด้วยความคิดถึงหลับสนิทโดยหารู้ไม่ว่าอีกร่างหนึ่งยังคงลืมตามองเพดานอยู่ย่างนั้นเป็นเวลานานเท่าไหร่ไม่รู้ว่าที่ดวงตาเรียวจะปิดลงมันก็คงนานพอๆกับอีกคนที่เพิ่งกลับจากเที่ยวกลางคืนมาแล้วมานั่งจุมปุกอยู่ที่โซฟาชั้นล่างอยู่นานกว่าความง่วงจะมาเยือนก็ปาเข้าไปตีสาม
“ทำไมเราต้องมานั่งคิดบ้าอะไรอยู่ตรงนี้วะ”เมื่อได้สติร่างสูงก็ลุกขึ้นแต่ไม่ทันที่จะออกเดินร่างสูงก็ต้องนั่งลงอีกครั้งเพราะ
“อยู่ๆทำไมปวดหัวอย่างนี้วะ หรือว่าเราจะคิดมากไป”มินโฮยกมือขึ้นมากุมขมับก่อนจะลุกขึ้นช้าๆอีกครั้งแล้วเดินขึ้นห้องไป
..................................................................................TBC...............................................................
ขอโทษนะคร้าบที่มาอัพช้าพอดีช่วงนี้มีคิวสอบยาวไปถึงกลางเดือนเลย เลยไม่ค่อยมีแล้วลาได้แตะคอมเท่าไร
แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า....ToT
ความคิดเห็น