คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : \\\\\\\\\\\\\\\ แรกพบ -- -- --- --- -- --- ---- --- -- --
“คีย์ลูก คุณนายชเวมาหาจ๊ะ”
“ครับ”
คีย์เด็กหนุ่มที่กำพร้า เค้าเป็นที่รักของคุณนายตระกูลชเว จนคุณนายมาขอรับเค้าไปเป็นลูกบุญธรรม
“สวัสดีครับคุณนาย”คีย์กล่าวทักทายอย่างอ่อนหวาน
“บอกแล้วไงว่าให้เรียกแม่...วันนี้แม่จะมารับคีย์ไปอยู่ด้วยแล้วนะ” คุณนายลูบหัวคีย์ออย่างเอ็นดู
“ครับแม่...แต่ของคีย์ไปลาแม่ใหญ่ก่อนนะครับ”
“จ่ะ ไปซิจ๊ะ”
+
+
+
+
ณ บ้านตระกูลชเว
“เป็นไงจ๊ะชอบมั้ยจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะพาไปรู้จักคนๆหนึ่งนะจ๊ะ”คุณนายชเว พาคีย์เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่
“มินโฮ มินโฮ มาหาแม่หน่อยซิลูก”คุณนายชเว เรียกลูกชายคนเดียวของเค้าให้มาหา
“แม่มีอะไร” เสียงทุ้มดังมาพร้อมกับร่างสูงที่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้าน
“แม่มีคนมาแนะนำ...นี่จ่ะคีย์พี่ชายลูก ส่วนนี่มินโฮลูกของแม่คิดซะว่าเค้าเป็นน้องคีย์คนหนึ่งนะลูก”
“ครับ” คีย์พูดรับอย่างสุภาพ
“ไม่ผมไม่มีพี่ชาย และผมก็ไม่อยากมี”มินโฮพูดฮ้วนๆก่อนจะเดินกลับห้องไปดังเดิม
“ปั้ง!!” มินโฮปิดประตูห้องอย่างจงใจ
“ลูกคนนี้นิ คีย์อย่าไปถือสาน้องเลยนะจ๊ะ”แม่โมโหมินโฮเล็กน้อยที่มีท่าทีแบบนี้
“ผมเข้าใจครับ”ถึงแม้ใบหน้าหวานจะยิ้มให้ผู้เป็นแม่แต่ในใจของเค้าตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่ดีเลย
.
.
.
~เช้าวันรุ่งขึ้น~
ณ โต๊ะอาหาร
“มินโฮล่ะจ๊ะ”
“ผมก็ไม่เห็นเหมือนกันครับ”
“งั้นแม่ฝากดูแลมินโฮระหว่างที่แม่ไม่อยู่ด้วยนะจ๊ะ”
“อ้าว แล้วคุณแม่จะไปไหนเหรอครับ”คีย์งงเล็กน้อย
“พอดีแม่ต้องไปช่วยพ่อดูแลงานต่อที่อเมริกาน่ะจะ”
“แล้วคุณแม่จะกลับเมื่อไร่ละครับ”
“แม่ก็ไม่รู้เมื่อกัน แต่ถ้าคีย์หรือน้องมีปัญหาอะไรก็โทรไปหาแม่ได้ทันทีนะลูก”แม่บอกด้วยความเป็นห่วง
“ครับ”
“ได้เวลาแล้วล่ะ แม่ต้องรีบไปแล้วนะจ๊ะเดี๋ยวจะไม่ทันเครื่อง ยังไงแม่ก็ฝากดูแลน้องด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะฮะ”คีย์ถือกระเป๋าให้คุณนายก่อนเดินตามออกไป
“แม่ไปแล้วนะ”พูดเสร็จคุณนายชเวก็คว้าตัวร่างบางมากอดไว้โดยหารู้ไม่ว่ามีคนอีกคนที่แอบดูอยู่อย่างน้อยใจ
ทั้งที่เป็นลูกแท้ๆแต่ทำไมไม่รักเราเหมือนรักไอ้เด็กกำพร้าคนนั้นบ้างเลย
“มินโฮได้เวลาทานข้าวแล้วนะ ออกมาทานอะไรหน่อยมั้ยพี่ไม่เห็นนายทานอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ” คีย์ยืนเคาะปะตูเรียกมินโฮแต่ก็ไม่เสียงตอบรับ
“มินโฮ มินโฮ”คีย์ยังคงยืนเคาะต่อไป
~ แอดดด~ บานประตูถูกเปิดออกมาพร้อมร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประตู
“ฉันไม่กิน!! หลบไป!” มินโฮผลักคีย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้าล้มลงไปพร้อมกับถ้วยอาหารที่คีย์ยกมาก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่ใยดี
“นายจะไปไหน” ทั้งๆที่มือของตัวเองเต็มไปด้วยเลือดเนื่องจากโดนเศษแก้วที่แตกบาดแต่คีย์ก็ยังคงห่วงคนที่กำลังจะเดินออกไป
“เรื่องของฉัน”พูดก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่ใยดี
.
.
.
“มินโฮ มินโฮ อยู่รึป่าวพี่เอาของหนังสือมาคืน”เสียงของชายร่างโปร่งดังไม่น้อย ดังพอที่จะทำให้คนที่กำลังนั่งทำแผลตัวเองอยู่ในบ้านนั้นลุกออกมาดู
“สวัสดีครับ/สวัสดีครับ”ทั้งสองทักทายกันเมื่อเจอหน้า
“คะ..คีอ..ผมมาหามินโฮครับ”
“อ๋อ...มินโฮไม่อยู่หลอกครับเพิ่งออกไปข้างนอกเมื่อตะกี้นี่เอง...คุณมีธุระอะไรรึป่าวฝากผมไว้ก็ได้นะครับ”
“คะ..คือ คุณเป็นใครครับทำไมผมถึงไม่เคยเห็นคุณ”
“เออ..ผมชื่อคีย์ บอม ครับ เรียกว่าคีย์เฉยๆก็ได้ เป็นลูกเลี้ยงของคุณนายชเว เพิ่งย้ายมาเมื่อวานเองครับ...ว่าแต่คุณคือ...”
“ผมชื่ออนยูครับเป็นพี่ข้างบ้านของมินโฮเอง..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันครับ”คีย์ยิ้มอย่างเป็นมิตร
“ว่าแต่คุณมีธุระอะไรกับมินโฮรึป่าวครับ”ร่างบางทำหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มให้อนยู เล่นเอาซะคนที่มองอยู่ตรงหน้าถึงกับหลงในความหน้ารักของคีย์
“อ๋อ..ผมเอาหนังสือมาคืนมินโฮครับ ฝากด้วยนะครับ”อนยูพูดก่อนจะยื่นหนังสือให้คีย์
“โบ๊!!/โอ๊ย” หนังสือร่วงจากมือคีย์ ก่อนที่คีย์จะส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
“คุณคีย์...เป็นอะไรเหรอครับ...คุณไปโดนอะไรมา”อนยูตกใจไม่น้อยที่เห็นมือของคีย์มีเลือดไหลซึมผ้าก๊อตออกมาทั้งสองข้าง
“คือ..อ..อ..ผมซุ่มซ่ามไปหน่อยเลยโดนแก้วบาดมือเอาน่ะ”ตอนนี่สีหน้าของคีย์บ่งบอกได้ถึงความจ็บปวด
“ผมว่าเราไปทำแผลกันก่อนดีกว่า”จากนั้นนอนยูก็พยุงร่างบางเข้าไปในบ้านก่อนจะลงมือทำแผลให้
“ผมว่าคุณคีย์คงลำบากแน่นเลย...เป็นทั้งสองข้างเสียด้วย”สีน่าของอนยูเป็นกังวนไม่น้อย
“ไม่เป็นไรหลอกครับ..แผลแค่นี้เอง”คีย์ยิ้มทั้งๆที่ยังรู้สึกเจ็บ
“ว่าแต่..คุณคีย์จะอาบน้ำยังไงเนี้ย”
“บ้า!..คุณอนยูก็..คีย์ก็เขินเป็นนะ”/ “ผมล่อเล่น”อนยูพูดเสริมต่อ ตอนนี้หน้าของคีย์ขึ้นสีแดงระเรื่อ ส่วนอนยูก็ได้แต่นั่งหัวเลอะในท่าทีของคีย์ ขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งหัวเราะกันอยู่
“พี่ชายผม...ผมดูแลได้”
“.......”ทั้งสองตกใจไม่น้อยที่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นมา
“มินโฮ”คีย์อุทานขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงเดินเข้ามา
“ใช่ผมเอง..ว่าแต่พี่อนยูมาเมื่อไหร่”
“พี่เพิ่งมาได้สักพักน่ะ..กะว่าจะเอาหนังสือมาคืนนาย”
“เล่มนี้ใช่มั้ยครับ”มินโฮว่าพลางหยิบหนังสือที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา
“อืม..ใช่”
“ในเมื่อผมได้หนังสือแล้วงั้นพี่ก็กลับได้แล้วซินะครับ..พอดีผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่ชายคนใหม่ซักหน่อยน่ะครับ..พอดีตั้งแต่พี่เค้ามาเรายังทำความคุนเคยกัยเลย..จริงมั้ยพี่คีย์”
“........”คีย์ไม่ตอบอะไรได้แต่นั่งเงียบ
“งั้นพี่ก็ไม่อยู่รบกวนเราสองคนละ พี่กลับก่อนนะ”อนยูพูดก่อนจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะครับ” จากนั้นคีย์ก็เดินออกไปกับอนยูทิ้งให้อีกคนยืนมองตามก่อนจะเดินขึ้นห้องไป
.
.
“มินโฮ!!”คีย์ตกใจไม่น้อยเมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วพบว่ามีร่างของมินโฮนอนอยู่ที่บนเตียงของเค้า
อย่างจะบอกว่าทุกคอมเม้นคือกำลังใจที่ดีที่สุดของไรเตอร์คนใหม่คนนี้นคร๊าบบบบบบบบบบบบบ ^3^
ความคิดเห็น