SF_shinee minkey_special valentine's day_แค่เธอสงสัย...^^

เนื้อเรื่อง

แค่เธอสงสัย...

14 Feb 2010

“อุ้ย! คุกกี้หอมจัง เสร็จฉันแน่”พูดเสร็จร่างโปร่งก็เอื้อมมือไปหากล่องคุกกี้ที่วางไว้บนกระเป๋าของเพื่อนทันที

~เพี๊ยะ~ เจ้าของคุกกี้ที่เดินมาเจอพอดีไม่รอช้า  เค้าปัดมือของจงฮยอนออกทันที

“อย่างมายุ่งกับคุกกี้กล่องนี้นะ” ร่างบางรีบหยิบกล่องคุกกี้มากอดไว้

“โอ๊ย! แค่นี้ทำหวง ทำไม อย่างบอกนะว่าจะเอาให้ไอ่ยีราฟนั่นอีกแล้ว”

“อย่ามาเรียกเค้าว่ายีราฟนะ เค้าชื่อมินโฮย่ะ”

“ฉันถามจริงๆเถอะถ้านายชอบเค้าขนาดนี้ทำไมนายไม่เดินไปบอกเลยวะ ทำไมต้องมาทำลับๆล่อๆแอบให้ของที่ละอย่างที่ละอย่างด้วยวะ”

“ความสุข”พูดชัดๆใส่หน้าเพื่อนก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปเลย

+

+

+

“โอ้โห! สมแล้วที่เป็นมินโฮดูซิถือของมาเต็มไม้เต็มมือเลยวะ”เสียงแววดังมาจากเพื่อนหน้าเต้าหู้ที่กำลังวอมร่างกายอยู่ข้างสนาม

“แล้วจะกินมั้ย”พูดเพียงเท่านี้เพื่อนหน้าเต้าหูก็รีบวิ่งช่วยถือของมาทันที

“อิจฉาว่ะ วานเลนไทน์ทีไรแกได้แต่ของทุกปีเลยวะ”พูดไปก็นั่งทานขนมที่มินโฮได้ไป

“จะอิจฉาทำไมวะ แกไม่เป็นฉันแกไม่รู้หลอกว่ามันลำบากแค่ไหน ฉันรับของก็หาว่าฉันมีใจให้ ถ้าไม่รับก็หาว่าหยิ่ง เข้าใจยากจริงพูดหญิงพวกนี้”พูดเสร็จก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างเพื่อน

“อ่าว! มินโฮอยู่นี่เหรอ”เพื่อนที่มาใหม่ทำหน้าตกใจเมื่อเห็นมินโฮนั่งกินขนมอยู่กับอนยูในโรงยิม

“เอ่อ ทำไมวะตกใจอย่างกับเห็นผี”มินโฮพูดขึ้น

“ก็เมื่อกี๊เห็นเงาแว็บๆแถวๆล็อกเกอร์ก็นึกว่าเป็นแก”

“แถวล็อกเกอร์เหรอ”

“เอ่อ เห็นก้มๆเงยๆอยุ่แถวล็อกเกอร์แกอะ”

“ใครวะ”

“ไม่รู้เหมือนกันวะ พอดีเสามันมันบังก็เลยเห็นแต่เงา สงสัยจะเป็นพวกที่จะเอาของวานเลนไทน์มาให้แกแต่ไม่กล้าให้มั่งเลยแอบเอาไปไว้แถวล็อกเกอร์แทน”พูดเสร็จก็ออกเดินลงสนามไปซ้อมทันที

“ล็อกเกอร์..ล๊อกเกอร์ เฮ้ย ล็อกเกอร์”มินโฮพูดเสียงดังเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้

“ไออนล็อกเกอร์โรงเรียนเรามันมีคนเฝ้าใช่มั้ยวะ”

“เอ่อ ก็ใช่ทำไม”

“ก็ถ้าเป็นล็อกเกอร์หญิงคนเฝ้าก็จะไม่ให้ผู้ชายเข้าไม่ใช่เหรอ ในทางตรงกันข้ามถ้าเป็นล็อกเกอร์ชายคนเฝ้าก็จะไม่ให้ผู้หญิงเข้า”

“งั้นก็แสดงว่าคนนั้นก็เป็นผู้ชายซิวะ”อนยูร้องขึ้น

“ถ้าอยากรู้ก็ไปดูซิ”พูดเสร็จก็ลุกขึ้นออกเดินไปยังห้องล็อกเกอร์ชายทันที

“เอาไว้ตรงไหนดีน๊าจะได้สดุดตามินโฮ”ร่างบางยืนมองไปยังล็อกเกอร์ตรงหน้าอย่างพิจารณา

“บนนี้ดีมั้ยนะ”พูดเสร็จก็นำกล่องคุกกี้ไปวางไว้บนล็อกเกอร์

“ไม่ดีๆตรงนี้ดีกว่า”จากนั้นก็ย้ายกล่องคุกกี้ไปไว้อีกทาง

“ไม่เอาดีกว่า...”

~ต๊อก ต๊อก ต๊อก~

~เฮ้อ! มาแล้วเหรอ ทำไมเร็วจังอะ ทำไงดีทำไงดีวิ่งไปที่ล็อกเกอร์ตัวเอง”คิดได้ดังนั้นก็รีบออกตัววิ่งทันที

“ฮ๊าก!  ไม่ทันแล้วมินโฮเข้ามาแล้วล็อกเกอร์ก็อยู่อีกฝั่งหนึ่งทำไงดีอะ....”ระหว่างที่กระวนกระวายหันว้ายหันขวาร่างบางก็ไปเจอกับล๊อกเกอร์ตู้หนึ่งที่แง้มอยู่สงสัยเจ้าของคงลืมปิด

“เป็นไงเป็นกันวะ”ร่างเล็กตัดสินใจยัดตัวเองเข้าไปในล๊อกเกอร์เล็กนั่น

“เป็นไงมั่งวะไอโฮ เจอมั้ยวะ”เสียงอนยูถามขึ้นหลังจากที่วิ่งตามร่างสูงมา

“ไม่เจอคนวะเจอแต่ไอ่นี่สงสัยเจ้าของมันคงไปแล้วมั้ง”ร่างสูงว่าพลางหยิบกล่องคุกกี้ที่คีย์ลืมไว้ขึ้นมาให้อนยูดู

“เหรอวะเสียดายจัง งั้นเรากลับไปซ้อมบาสกันเถอะว่ะนี่ก็เลยเวลามามากละ”

“เอ่อ ไปเถอะ”เดินไปกอดคออนยูก่อนจะออกเดินไปพร้อมกัน

“เฮอ! เกือบไปแล้ว”ร่างเล็กที่นั่งฟังเหตุการณ์อยู่ด้านในถอนหายใจโลงอก

~Hello Hello~

แต่สิ่งที่ขาดฝันก็เกิดขึ้น

“ไอจง! จะโทรมาทำไมเนี้ย”ร่างบางโวยวายใส่โทรศัพท์ที่หยิบออกมาปิดเสียง

“................”ร่างบางเอาหูแนบฟังดูเสียงจากภายนอก

“คงไปกันแล้ว เกือบไปเรา”เมื่อหมั้นใจว่าไม่มีใครอยู่แล้วมือเล็กก็คอยๆแง้มบานประตูล็อกเกอร์ออกมาช้าก่อนที่จะพาตัวเองออกมา

“เมื้อยมั้ย”เสียงหนึ่งทักขึ้นทำให้ร่างบางตกใจรีบหันไปดู

“มินโฮ!”

.

.

.

“มินโฮ...นายเบื่อมั้ย”อยู่ๆร่างบางก็ถามขึ้นทำลายความเงียบระหว่างที่ทั้งสองเดินทางกลับบ้าน

“เบื่อเรื่องอะไรเหรอ”ร่างสูงตอบพลางหันมามองหน้าร่างบางที่เดินอยู่ข้างๆ

“ก็เรื่องที่นายต้องเดินมาส่งฉันที่บ้านทุกวันทั้งๆที่บ้านนายก็ไม่ได้มาทางนี้ และไหนจะต้องมานั่งทานขนมที่ฉันทำอีกทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เรื่อง”พูดออกมาโดยที่ไม่คิดจะหันมามองน้าคนข้างๆเลย

“เบื่อทำไม คีย์รู้มั้ยว่าท่าเป็นไปได้ผมอยากมารับคีย์ตอนเช้าด้วยนะรู้มั้ยจะได้มีเวลาอยู่กับคีย์นานๆ ส่วนเรื่องขนมที่คีย์ทำน่ะผมไม่เบื่อหลอกเพราะมันอร่อยจะตายจริงๆนะ”มินโฮเดินเข้ามาจับไหลร่างบางหันมาก่อนจะสวมกอดร่างบางนั้นไว้แน่นเพื่อเน้นย้ำความรู้สึกว่าเค้ารักคนตรงนี้มากแค่ไหน

“ผมรักที่คีย์นะรักที่คีย์เป็นคีย์แบบนี้..เพราะฉะนั้นอย่าคิดมากอีกนะครับ”ร่างสูงก้มลงกระซิบที่หูของคนตรงหน้าเบาๆ

“อิม...คีย์ก็รักมินโฮนะ”พูดเสร็จร่างบางก็รีบก้มหน้าลงซบกับอกแกร่งของอีกคนเพื่อหลบซ่อนใบหน้าที่ตอนนี้มันขึ้นสีแดงระเรื่อ

+

+

+

14       Feb 2011

วันนี้เป็นวันที่คีย์ที่มีความสำคัญมากอีกวันหนึ่งสำหรับคีย์เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีระหว่างคีย์กับมินโฮทั้งที่วันนี้เค้าสองคนจะได้อยู่ฉลอดด้วยกันแต่กับไม่ใช่เพราะวันนี้มินโฮมีแข่งบาสรอบสุดท้ายที่ต่างจังหวัดส่วนเค้าก็ติดสอบอยู่ที่โรงเรียนเลยตามมินโฮไปไม่ได้

เพื่อให้ผ่านวันนี้ไปเร็วๆคีย์จะได้ไม่ต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียวร่างบางจึงรีบเข้านอนแต่หัวค่ำ

~ tic tok ~

เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น

“โอ๊ย! ใครมาเนี้ย~ บ้านไม่มีนาฟิการึไงฮ้า! นี่มัน5ทุ่มนะไม่ใช่1ทุ่ม”ร่างบางเดินไปก็บ่นไปจนมาถึงประตู

“มินโฮ!”ร่างบางถึงกับตาสว่างเมื่อเปิดประตูมาแล้วพบกับคนที่คิดว่าจะเจอได้ในตอนนี้

“..........”ไม่มีคำพูดใดออกจากร่างสูงนอกจากการกระทำ ร่างสูงคว้าร่างบางมากอดก่อนที่จะ

“...จุ๊บ...”จูบแรกในชีวิตของร่างบางมันเป็นจูบที่นิ่มนวนและเนิ่นนานเป็นจูบบ่งบอกได้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกยังไง...

~ ติ๊ด ติ๊ด ~ เสียงนาฟิกาดิจิตอลสีดำบนข้อมือใหญ่ดังขึ้นบอกเวลาว่าตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว

มินโฮคลายจูบออกอย่างช้าๆ

“ของขวัญครบรอบหนึ่งปีของเรานะ   นึกว่าจะไม่ทันแล้วนะเนี้ย”มินโฮดูหอบๆจาการวิ่ง

“มินโฮบ้า!”คีย์ทุบอกของร่างสูงเบาๆตอนนี้หน้าของคีย์ขึ้นสีแดงระเรื่อ

“ปลอดได้แล้ว จะกอดให้ถึงเช้ารึไง”คีย์ดันอกแกร่งเบาๆ

“จะปล่อยได้ไงก็คีย์ยังไม่ได้ให้ของขวัญผมเลย”

“ก็..ก็..เมื่อกี๊ไง”พูดไปก็เขินไป

“แต่เมื่อกี๊ผมเป็นคนให้คีย์นะ”

“แล้ว..แล้ว..จะเอาอะไรล่ะ”ยังเขินไปหาย

“เอาคีย์ได้ปะ”พูดอย่างเดียวไม่พอมินโฮยังส่งสายตามกรุ่มกริ่มไปให้ร่างบางตรงหน้าได้เขินเข้าไปอีก

“ไม่!...มิโนบ้า!”

.................................................................END…..…………………………………………………………………