MinKey+++แฟนใหม่ <end>

เนื้อเรื่อง

.

.

.


“มินโฮ พรุ่งนี้วันหยุดเราไปเที่ยวกันมั้ย” 
“อืม ได้ซิ แล้วจะไปที่ไหนล่ะ” 
“เอออออออ.....ไปสวนสนุกกันดีมั้ย” 
“ก็ดีหนิ งั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับคีย์ที่บ้านนะ” 
. 
. 
. 
นี่เป็นเดทครั้งแรกสำหรับคีย์ ร่างบางรู้สึกตื่นเต้นกับเดทครั้งนี้มาก เค้าตื่นแต่เช้าแต่งเนื้อแต่งตัวแล้วมายืนรอมินโฮอยู่หน้าบ้าน
 “อ้าววคีย์ มายืนรออยู่หน้าบ้านเลยนะ” มินโฮทักเมื่อเห็นมาร่างบางมายืนรออยู่หน้าบ้าน 
“ก็มันตื่นเต้นหนิ......อย่าเสียเวลาเลยเราไปกันเลยนะ”จากนั้นร่างบางก็ดึงแขนมินโฮไป 

คีย์คือคนแรกที่ทำให้ผมสามารถยิ้มได้ หัวเราะได้ 

“มินโฮเราไปเล่นรถไฟเหาะกันมั้ย” 
“อ้าว ก็คีย์กลัวความสูงไม่ใช่เหรอ แล้วจะเล่นได้ยังไง”
 “นะนะนะ ไม่เป็นไรหลอก อย่างน้อยฉันก็ยังมีมินโฮอยู่ข้างๆหนิไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย นะนะนะเล่นเถอะน้าาาาา” คีย์พยายามอ้อนมินโฮสุดฤทธิ์ 





“มินโฮ เราไปเข้าบ้านผีสิงกันมั้ย” 
“แต่แทมินกลัวผีหนิ เดี๋ยวก็เก็บเอาไปฝันร้ายหลอก” 
“นะนะนะ ไม่เป็นไรหลอกก็แทมินมีมินโฮอยู่ด้วยทั้งคนแล้วหนิก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย นะนะนะเข้าไปน้าาาา” 



“มินโฮ มินโฮ มินโฮ“ คีย์เขย่าแขนของมินโฮเบาๆเพื่อเรียกสติของอีกคนเพราะเห็นอีกยืนเงียบมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว “หา..มีอะไรเหรอ” มินโฮเหมือนจะได้สติกลับคืนมาแล้ว 
“มินโฮนั่นแหละเป็นอะไรรึเปล่า” 
“เปล่าหลอกผมไม่เป็น....ว่าแต่คีย์อยากเล่นรถไฟเหาะไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวได้รอนานนะ” เมื่อเห็นคนรักเป็นปกติคีย์ก็ไม่รอช้าเขารีบคว้ามือของร่างสูงแล้วรีบวิ่งไปทางเครื่องเล่น 
“เฮอ...วันนี้เหนื่อยจังเลย” คีย์บ่นเล็กน้อยระหว่างที่เดินกลับบ้าน “แล้วใครกันล่ะที่ชวน” มินโฮขยี่ผมร่างบางให้เสียทรงเล็กน้อย ทั้งคู่ยังคงเดินเล่นหยอกล้อกันไปตลอดทาง แต่ทั้งคู่ก็ต้องหยุดลงเมื่อ 
“อุ้ยย..ขอโทรครับ” คีย์อุทานขึ้นเมื่อตัวเขาไปชนกับใครบางคน 
“ขอโทษครับ” บุคคลที่สามเอ่ย 
“แทมิน” มินโฮเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าชายร่างเล็กคนนั้น 
“มินโฮ” ชายร่างเล็กกล่าวเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอร่างสูง 
“ไม่เจอกันนาน แฟนใหม่เหรอ” แทมินเอ่ยถามพลางมองไปทางคีย์
 “เปล่า แค่เพื่อนสนิทที่โรงเรียนน่ะ” 


~ โอ๊ยย ~ คีย์รู้สึกเหมือนโดนเหล็กแหลมทิ่มเข้าที่กลางใจ 

~ แค่เพื่อนสนิท ที่ผ่านมาเค้าคิดกับเราเป็นแค่เพื่อนสนิทหลอกเหรอ ~ 
~นั่งทานข้าวด้วยกันทุกวัน เดินไปส่งกันทุกเย็น~ 
~ คีย์ทานข้าวรึยัง~
 ~ อย่านอนดึกนะ~ 
~ อย่าลืมทานยานะ เห็นบ่นว่าปวดหัว~ 
~นี่เหรอที่เพื่อนสนิทเค้าทำกัน มันไม่ใช่คนรักหลอกเหรอ~ 

“กลับบ้านดีๆนะ” คีย์ยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป เมื่อเห็นร่างบางเดินเข้าบ้านไป มินโฮจึงกลับบ้าน . . 
. 
. 
เวลาพักกลางวัน 

“คีย์นายเป็นอะไรรึเปล่า” มินโฮด้วยความเป็นห่วงมากเพราะเห็นร่างบางนั่งซึมมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว 
“.....................” คีย์ไม่ตอบแต่เขากลับยิงคำถามใหม่ใส่ร่างสูง 
“นายคิดยังไงกับฉันกันแน่” จี๊ดดด ถึงแม้มันจะเป็นประโยคเรียบง่าย แต่ด้วยน้ำเสียบที่เย็นชาของคีย์แล้วมันทำให้มินโฮรู้สึกเจ็บจี๊ด 
“ทำไมนายถึงถามแบบนี้”
 “ก็ฉันอยากรู้หนิว่าเรายังเป็นเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า” 

“คีย์ ที่ผ่านมาฉันรู้สึกว่าฉันมีความสุขจัง เวลาที่ได้อยู่ใกล้นาย.......ฉันรักนาย......เรามาเป็นแฟนกันมั้ย” 

“.........” มินโฮไม่ตอบได้แต่นั่งเงียบ
 “ในเมื่อนายยังให้คำตอบฉันไม่ได้....ฉันว่าเราควรห่างกันซักพัก” พูดจบคีย์ลุกขึ้น เขายกจานข้าวขึ้นมาแล้วกำลังจะ.. “คีย์ นายอย่าทำแบบนี้ซิ นายเข้าใจฉันหน่อยได้มั้ย” มินโฮคว้าแขนร่างบางไว้ 
“นายจะให้ฉันเข้าใจนาย แต่นายเองไม่เคยเข้าใจฉันเลย….กี่ครั้งแล้วที่นายทำกับฉันแบบนี้ เวลาที่เราเดินจูงมือกันเมื่อเจอเค้านายก็ปล่อยมือฉัน เวลาที่เราเดินใกล้กันเมื่อเจอเค้านายก็ถอยห่างไปจากฉัน นี่ยังไม่รวมถึงเรื่องเมื่อวาน ถ้านายยังจะให้ฉันเข้าใจนายมันจะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ ชเว มิน โฮ” น้ำเสียงแบบนี้ทำให้คนฟังอย่างมินโฮถึงกับชาไปทั้งตัว คีย์พยายามสะบัดแขนของตัวเองให้หลุดออกจากมือของมินโฮแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะมินโฮยังคงจับมือของเขาไว้แน่น 
“คือ..อ ฉันขอโทษ ขอโทษนะที่ฉันยังลืมแทมินไม่ได้” 
“ถ้านายลืมเค้าไม่ได้แล้วนายจะมาบอกรักฉันทำไม..ทำไมหะมินโฮ..ทำไม” น้ำใสๆจากดวงตารีเริ่มไหลลงมาอาบสองแก้มของคนพูด ร่างสูงค่อยปล่อยมือของคีย์อย่างช้าๆ 
. 
. 
.
 . 
ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาคีย์ยังไม่เคยแม้แต่จะมองหน้ามินโฮ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับมินโฮที่ยังคงนั่งกลุ้มใจกับตัวเอง
 
“เฮ้ย! มินโฮนายเป็นอะไรรึเปล่า ช่วงนี้เห็นนายเบลอๆนะ” 
“ไม่มีอะไรหรอก แค่มีเรื่องกลุ้มใจนิดหน่อยน่ะ”
 “ฉันไม่รู้หลอกนะว่านายมีเรื่องกลุ้มใจอะไร แต่ฉันอยากจะบอกนายว่า อดีตผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ปัจจุบันนี่ซิคือสิ่งที่เราทำอยู่ ถ้าอดีตมันเจ็บปวดก็อย่าไปจำ นายควรทำปัจจุบันให้คีย์ก็พอ” 

ปัจจุบัน ปัจจุบันที่ดี ทำปัจจุบันให้ดี ปัจจุบันของฉันก็คือนาย ฉันเข้าใจแล้ว คีย์ฉันขอโทษ….
 ....ฉันลืมเค้าได้แล้ว 

มินโฮไม่รอช้าเค้ารีบออกตามหาร่างบาง ตามหาทุกที่ที่คิดว่าจะมีเค้าคนนั้นอยู่ 
“คีย์ นายไปอยู่ที่ไหนของนาย ทำไมฉันถึงตามหานายไม่เจอซักที” มินโฮพึมพำกับตัวเองเบา 

นี่เค้าลืมแทมินไม่ได้จริงๆเหรอเนี้ย 

คีย์ยังคงคิดไปเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องที่ผ่านมา ขณะที่ตัวเขาเองกำลังเดินกลับบ้าน 
“คีย์” ไม่ทันที่ร่างบางจะก้าวเข้าบ้านก็มีเสียงเสียงหนึ่งที่ทำให้เค้าต้องหยุดแล้วหันกลับไป 
“มินโฮ” คีย์เอ่ยอย่างแผ่วเบา 
“คีย์..คือ...ฉันขอโทษ...ให้โอกาสฉันได้ทำปัจจุบันที่ของฉันไปพรัอมๆกับนายได้มั๊ย”
 “เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั๊ย” ตอนนี้หัวใจของมินโฮเต้นแรงมาก เข้ารู้เหมือนกับจะได้โดดตึกสูงร้อยชั้น ถ้านายปฏิเสธฉัน ฉันคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ที่ทำตัวงี่เง่าแบบนี้ 
“ไม่...” คำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกราวกับผมถูกผลักให้ตกลงมาจากตึกร้อยฉัน 
“....ถ้านายไม่เลี้ยงไอติมฉัน”
 “โอ้ย..นายเป็นอะไรของนายเนี้ย” คีย์โวยวายออกเมื่อร่างสูงพุ่งมากอดเขาไว้แน่นจนเขาหายใจแทบไม่ออก
 “พอแล้วฉันหายใจไม่ออก” คีย์พยายามผลักร่างของมินโฮออก 
“ก็สมควรแล้วหนิ....เวลาแบบนี้ยังจะมาห่วงกินอีก...แบบนี้ต้องลงโทษ”มินโฮประทับริมฝีปากลงไปบนแก้มของร่างบางที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ 
“คนฉวยโอกาสแบบนี้ต้องให้เลี้ยงไอติมซักหนึ่งอาทิตย์ เพื่อเป็นการเอาคืน” 
“ไม่ต้องเลี้ยงหนึ่งอาทิตย์หลอก ผมจะเลี้ยงคีย์ไปตลอดชีวิตเลย” จากนั้นทั้งคู้ก็เดินจูงมือกันแล้วมุ่งหน้าไปยังร้านไอติม 

“แทมิน” คีย์ถึงกลับหยุดนิ่งเมื่อเห็นร่างเล็กเดินสวนทางออกมา 


ฉันจะทำยังไงท่ามินโฮปล่อยมือฉัน 
ฉันจะทำยังไงท่ามินโฮเดินออกห่างฉันไป...
แล้ว.. ฉันจะทำยังไงท่ามินโฮบอกออกไปว่าเป็นแค่เพื่อนสนิท 


คีย์หันไปมองหน้ามินโฮที่ตอนนี้กำลังค่อยๆปล่อยมือของเขาอย่างช้า แต่เขาเปลี่ยนเป็นโอบร่างบางเอาไว้แทน 
“อ้าวมินโฮ พาเพื่อนมาทานไอติมเหรอ” ร่างเล็กทักตามประสาคนเคยรู้จัก 
“ใช่ แต่เป็นคนรักนะ ไม่ใช่เพื่อน” 
            -----------------------------------------------------End------------------------------------------------------------ 
 

ต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่มันอาจจะไม่คล้องกับชื่อเรื่องเลย...ซึ่งอาจทำให้บางคนเข้าใจผิด มาอ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ตามที่ต้องการ ~มีอันแฮ~



นี่เป็นเรื่องแรกยังไงก็โพสติชมกันด้วยนะคร้าบ..^3^