สาวสุดแสบกับเทพบุตรสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : คิดผิดจิงๆ ฮือ....

 "ฮาโหล"
 "ย่ะ ! ฉันเอา 3 โหล 36 อัน"
 "อ้าวไอ้นี่"
 "มีไรย่ะ! นี่ ฉันกดหยิกๆ หาเทอเนี่ย มันเคยผ่านไปทางลมจนโดนหูอันเน่าเฟะ ของเทอสักนิดมั๊ย ย่ะ!"
 "อี๋...หู หล่อนนั้นแหละ เน่าเฟะ นี่ นังรินนี่ มีอะไร "
 "เอ่อ..คือว่า ฉันเนี่ยจะ............"
"คู นู๋ ขา โท ระ สะ ค่า"เอ่อ นี่คือ โค ใช้ ( เห้อ อยู่นานเกินไปแล้ว ซึมซับเต็มที่เลยกรู ) ของฉันเอง
 "เอ่อ...แค่นี้ก่อนนะเว้ย เด๋วโทกลับ"
 "ย่ะ! รีบโทรมานะย่ะ"
 "จ้า นี่ฉันเปนคนเสียตังนะย่ะ! เทอยังบ่นปากเปียกปากแฉะเลย"
 "อี๋....ยัยบ้า" กริ๊ก....เหอๆ แกล้งเกย์ให้โมโหโทสาเนี่ยช่างสุขกระไรเช่นนี้ 555+
แล้วฉันก้อรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ ซึ่งกำลังวางคาอยู่
 "สวัสดีค่ะ"
 "สวัสดีครับ"
 "เอ่อ...คุณเป็นใครค่ะ แล้วมีอะไรจะคุยกับฉัน"
 "โห...ทามเปนจำไม่ได้ ก้อแฟนเทอไง พูดอย่างงี้นี่น้อยใจตายเลย"
 "ไอ้#@* แกเป็นใคร ฉันยังไม่มีแฟนนะ ไอ้บ้า ไอ้#@*"
 "..................."
 "ไอ้บ้าโรคจริต วิบเปอริสส์"
 "เฮ้....อะไรกัน ใครใช้ให้เทอมาด่าฉัน ปาว ปาว ปาว อย่างนี้ หา!"
 "ก้อนายมัน......." ตี๊ด ตี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้#@* ฉันยังด่านายไม่จบนะ หน็อย กล้าดียังไงมาใช้คำที่ฉันเกลียดที่สุด แฟน! แฟน! แฟน!
เกลียดที่สุดเลย บ้านของฉันออกจะหลังใหญ่มหึมา สวยพอๆ กับครึหาด แล้วยังจะมีคนโรคจริตโทมาเนี่ยนะ เฮ้อ...กลุ้ม กลุ้ม กลุ้ม
แล้วฉันเลยโทกลับไปหา นังรินนี่ ตัวดี เฮ้อ......(ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่) แล้วฉันก้อต้องเสียตังค่าโทอีกตั้ง 3 บาท ตั้ง 3 บาทเน้นนะว่าตั้ง 3 บาท
 (เหอะๆ พ่อแม่ รวยล้นฟ้าแล้ว ยังงกอีกกรูส์ ตั้ง 3 บาทอ่ะ เสียดายจริง อีกกี่นาทีอีกล่ะ ฮือ.....หนูอยากตาย)
 "หนิ....หล่อนมีไรย่ะ! โทหาฉันเนี่ย หรือ จะให้ฉันไปหาเหยื่อเปนเพื่อน ไม่เอาหรอกนะ เบื่อจะตาย"
 "โห.....อีนี่ หนิ กดรับที ก้อมาซะเปนโปรโมชั่นเลยนะย่ะ! ฉันยังไม่ได้สั่งเลย ยังไม่ต้องเสนอโปรโมชั่น ก้อได้ย่ะ!"
 "พูดงี้นี่ กวนบาทาแล้วไง"
 "ย่ะ! แต่ฉันชอบตากแห้งมากกว่านะ กวนมันหนืด หนืด ยังไงไม่รู๊.........รู.............รุ..............ร(เสียงแสบแก้วหูพร้อมอัคโค้ เล็กน้อย)"
 "เฮ้ย.....ไม่คุยแล้วโว๊ย!"
 "โอ๋ โอ๋ อย่าเพิ่งโมโหโทสาพระบาทาหน่อยเลย"
 "ชิ.....แล้วมีอะไรย่ะ! โทมาเนี่ย"
 "ก้อฉันจะชวนเทอมามหาลัย ฉันน่ะสิ"
เอ่อ...คือว่า ฉัน กับ ยัยรินนี่ อยู่คนล่ะมหาลัยกัน เพราะ ชอบคนละด้านเลย ก้อเลยหาที่ๆมันน่าจะดีที่สุด เหตุที่ฉันสนิทกับยัยรินนี่
(ด่ากันทุกคนที่ได้กลิ่นควันธูปลอยมา เหอๆ ....) ก้อเพราะว่า พ่อแม่ รวยเหมือนกัน สนิทกัน ม๊าก....มาก และที่สำคัญที่สุดคือ
แต่ก่อนพ่อฉันกับพ่อยัยรินนี่ เคยสันยากันว่า ถ้าลูกคนใดคนหนึ่งเปนหญิง และชาย ก้อให้แต่งงานหมั้นหมายกัน นี่แหละสำคัญสุดๆ
แต่ยัยรินนี่ กลับกลายเปนมนุษย์กลายพันธุ์ เหอๆ.....พ่อแม่มันก้อยอมรับอ่ะนะ แต่ตอนที่รู้ความจริง ถึงกับช็อคไป 3 วัน 3 ชั่วโมง 3นาที 3วินาที แล้วก้อ
3 วิวินาที เฮ้อ..เหนื่อย ก้อพ่อแม่มันรวยอ่ะ เลยมีคนใช้มากมายมันเลย คุนนู๋ คุนหนู ก้อเหมือนฉันแหละ แต่ฉันแก่นหน่อยเพราะยัยรินนี่ นี่แหละ
 "มีอะไร หรือ ว่า......"
 "หุบปากนะ (ตัดบทเลยแหะ) ฉันไม่ได้จะพาไปหาผู้ชายหรอกนะ"
 "แล้วอะไรล่ะ หา!..."
 "แหม...เบาๆหน่อยก้อได้ ที่โรงเรียนฉันมีงานปาร์ตี้น่ะ ไม่มีเพื่อนเลย"
 "ก้อยัยมุกไง โทไม่ชวนสิ"
 "โท ไปแล้วย่ะ! แต่มันไม่ว่าง โธ่...ตอนแรกฉันก้อไม่ได้อยากจะชวนแกไปหรอก แต่ยัยมุกมันไม่ว่าง"
 "นังรินนี่! งั้นฉันไม่ไปแล้ว..ชิ"
 "โอ๋ ล้อเล่นน่ะ เด๋วจะไปรับเด๋วนี้แหละ"
 "เออ...แล้วแต่งตัวไงย่ะ หล่อน"
 "เออ...ไม่ต้องห่วงเอาชุดไปให้แล้ว"
 "ขอบใจ แล้วจะนั่งรอนะ รีบมาล่ะ"
 "จ้า...เตรียมตัวแล้วกาน"
แล้วฉันก้อนั่งรอ ยืนรอ นอนรอ นังรินนี่ จนกระทั่ง "โว๊ย...เมื่อไหร่จะมาซักทีว่ะ" ปี๊น...ปี๊น เสียงแตรรถยังรินนี่มาแล้ว หืม ถ้าเข้ามาเมื่อไหร่มีเฮ แน่
 "ดีจ้า ยัยเบียร์"
 "ย่ะ! กว่าจะเสด็จมา ฉันทั้งนั่งรอ ยืนรอ นอนรอ เฮ้อ...."
 "หนิ...หยุดเลยนะ ที่ฉันมาช้าเนี่ย เพราะ ไปซื้อทั้งชุด ทั้งรองเท้า ทั้งเครื่องเพชร ต่างๆนานา ดีนะที่ฉันไม่คิดตังเทอสักบาทเดียว"
 "ย่ะ! ขอบใจ แล้วแค่งานปาร์ตี้เนี่ยนะ ต้องซื้อซะ....ไอ้ตัวผลาญเงินเอ๊ย"
 "หืม (หูแดง หน้าแดง) ขึ้นห้องเด๋วนี้!"โอย...หน้ากลัวแล้วไง ไม่หน้าหาเรื่องเลย แล้วฉันก้อเด้งจากเก้าอี้ วิ่งไปที่ห้องเลย
ความจริงนะด่ามันไม่ได้หรอกเพราะเงินที่มัน(ผลาญ)ใช้อยู่เนี่ย มันของมันเองทั้งนั้น ถึงมันจะปาก(หมาไม่รับประทาน)ไม่ดี แต่มันก้อเก่งทางด้านที่มันเรียนนะ บางทีฉันยังอิจฉามันเลย แต่ฉันอังกฤษเปนเลิศย่ะ! ขอบอก (ขอชื่นชมตัวเองเลยล่ะกาน)
 "อ่ะนี้ชุด รีบใส่ซะ จะได้มาแต่งหน้า ทำผมต่อ เข้าใจมั๊ย"
 "เข้าใจย่ะ! แล้วงานเริ่มกี่โมง"
 "21.30 รีบๆเข้า อย่ามัวแต่ถาม"
 "หนิ...ยัยรินนี่ นี่เพิ่ง 19.00 เองนะย่ะ! จะรีบไปไหน"ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
 "ไปงานปาร์ตี้ไงย่ะ!หล่อน ไหนจะแต่งหน้า ทำผมอีก อย่าบ่นมากเลย เสร็จยังเนี่ย"
 "เสร็จแล้ว ๆ"
 "อ่ะ....โอ้ว้าว กระเทยยอมรับฮ่ะ สวยมาก เลิศๆ ชุดนี้ดี"
 "สวยที่ตัวฉันโว๊ย"
 "ย่ะ! เอาล่ะยัยเบีนร์มานั่งนี่ ฉันจะได้แต่งหน้าทำผม"
แล้วเวลาก้อล่วงเลยผ่านไป จนกระทั้ง 20.30 ยัยรินนี่ ก้อแต่งองค์ ทรงเครื่องให้ฉันเสร็จสรรพ โอ้ว้าว สวยมาก (เหอๆ ชมตัวเองซึ่งๆหน้า)
 "โอเค เลิศแล้ว ไปกันได้แล้ว สายแล้วนะย่ะ"
 "ย่ะ!"
แล้วเรา 2 คนก้อออกเดินทางไปมหาลัย ยัยรินนี่กัน โอ๊ย...รู้แล้วว่าทำไมต้องรีบ ก้อรถมันโคตรติดเลยอ่ะ ติดแหง็ง อยู่กับที่ โค-ตะ-ระ เซ็งมาก
 "โอ๊ยเบื่อโว๊ย....รถมันจะติดอะไรนักหนาเนี่ย"
 "อย่าบ่นมากสิ แอร์ก้อเย็นนี่หว่า ทำไมอาละวาดได้ย่ะ!"
 "แกหาว่าฉันเปนหมาเหรอ ยัย.....ยัย "
 "รู้ตัวด้วยเหรอย่ะ!"
 "ย่ะ! ฉันเป็นหมา แกคุยกับฉัน แกก้อต้องเปนหมาด้วยอ่ะดิ"
 "นังบ้า ยัยเบียร์หุบปากเลยนะย่ะ!"
 "ใครเริ่มก่อนล่ะ ชิส์ 555+"
  ".................."
จากนั้นยัยรินนี่ ก้อเลยเปิด วิทยุ เพื่อลดไฟ และ ความเครียดของเราสองคนลงที่มันจะปะทุออกมาได้ตลอดเวลา ซึ่งมันก้อลดลงจิงๆ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น
ตลอดทาง จนมาถึงมหาลัยของยัยรินนี่ ฉันก้อหลับไปซะแล้ว เฮ้อ...ก้อใครจะมานั่งจ้องรถที่มันติดๆ ขยับนิด เขยิบหน่อยละ เวียนหัวจะตาย สู้รักษาดวงตา
อันแสนโต และสวยสด งดงาม  ด้วยการหลับ แล้วฉันก้อตื่นขึ้นด้วยเสียงแตรรถ เฮ้ย....คนจะหลับจะนอนทำไรเสียงดังว่ะ
 "โอ๊ย....."
 "ตื่นแล้วเหรอยะ! ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวตลอดเลยนะ นี่ถ้ารถคว่ำ แกจะรู้ตัวมั๊ยฮ่ะ"
 "ย่ะ! เห็นมั๊ยพอฉันตื่นก้อต้องมาทะเลาะกับแก อย่างงี้ไม่ตื่นยังจะดีกว่าอีกมั้งเนี่ย"
 "จ้า....คุนหนูเบียร์"
 "ชิส์...แล้วนี่ถึงแล้วเหรอ รถโคตรเยอะเลย มหาลัยหรือห้างกันแน่ว่ะ"
 "เออ....ที่จอดรถแม่งเต็มไปหมดเลย แล้วเมื่อไหร่จะได้เข้างานว่ะ"
 "จะไปรู้มั๊ย...ก้อมาด้วยกัน"
 "ฉันถาม แต่ไม่ต้องการคำตอบ"
 "อ้าวไอ้นี่...ก้อถาม ถ้าไม่ตอบแกก้อหาว่าทำไมไม่ตอบ"
 "แกก้อรอให้ฉันด่าก่อนสิย่ะ! แล้วแกค่อยคิดว่าตอบหรือไม่ตอบ"
 "หืม....ฉันน่าจะมากับแกมั๊ยเนี่ย"
 "ยังไงก้อต้องไป เพราะ แกอยู่ที่แล้วจะกลับก้อกลับนะ ไม่ไปส่ง เด๋วเรียนเท็กซี่ให้"
 "ไม่ต้อง แกพามา แกก้อต้องพาฉันกลับ"
 "ย่ะ! งั้นก้อเงียบๆไปเลย"
แล้วรถเบนซ์ ของยัยรินนี่ ก้อหาที่จอดได้ วนอยู่นาน แต่ก้อคุ้มแหละ ได้ที่ดีมากคือตรงหน้ามหาลัยเลย คงคิดว่าโชดดีน่ะสิค่ะ แต่มันมีคนจองไว้แล้วแต่ยังมาไม่ถึง มันก้อเลยให้ติ๊บพนักงาน เลยได้จอด เปงไงสุดยอดเลย ถ้าคนที่จองไว้แล้วมา มันไม่มากรีดรถยัยนี่จนยับเลยเหรอ เพราะ คิดเช่นนี้ ยัยรินนี่
ก้อเลยจ้างให้มานั่งเฝ้าเลย เหอๆ เปนไงล่ะ เพื่อนฉัน ฉลาดมาก
 "รีบเร็วเข้างานจะเริ่มแล้ว"
 "เออ...รีบอยู่ อย่าเร่งสิ เด๋วล้ม โอ๊ย...ยัยนี่ เดินดีๆไม่เปนรึไงฮ่ะ"
 "อย่าบ่นมากนัก เร็วๆ" แล้วเราทั้ง 2 ก้อไปจับจองที่นั่ง มีเพื่อนสมัยเรียนมัธยมเต็มไปหมด ฉันเลยพอรู้จักบ้าง
 "เฮ้ย...มาแล้วเหรอ ไอ้ต้น"
 "เออ..สิย่ะ! ไม่มาแล้วจะเห็นรึไง"
 "มาถึงก้อกวนเลยนะ มรึง..."
 "ย่ะ!"โอ้โห....เพื่อนยัยรินนี่ คนนี้ หน้าตาดีใช่ย่อยแหะ
 "แล้วนี่ใครว่ะ"เพื่อนยัยรินนี่มองมาทางฉัน
 "เพื่อนย่ะ!"
 "สวัสดีครับ วาร์ค ครับ"วาร์ค ยื่นมือมาทางฉัน
 "สวัสดีค่ะ เบียร์ ค่ะ"
 "ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
 "เช่นกันค่ะ ^-^"
 "โห...ไอ้ต้น มีเพื่อนน่ารักไม่ยอมแนะนำเลยนะโว๊ย"
 "ก้อนี่ไงย่ะ พามาแนะนำแล้ว ระวังนะเว๊ย เด๋วมันกัดเอา"
 "ยัยรินนี่....เล่นกันแบบนี้ใช่มั๊ย"ฉันพูดกระซิบหูยัยรินนี่
 "เออ....โทษๆ"ยัยรินนี่พูดแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วพวกเราก้อคุยกัน จนสนิทชิดเชื้อ จนบางครั้งก้อพูดกวนกันเลย รวมทั้งฉันด้วย
แล้ววาร์คก้อมานั่งโต๊ะเดียวกับพวกเราพาเพื่อนมาด้วย หล่อๆ กันทั้งนั้นเลย แต่วาร์คหล่อสุดแล้วมีชื่อ ชาร์ค มาร์ค การ์ด โหชื่อแม่งเหมือนกันทั้งนั้นเลย
สงสัยฟ้าส่งมาเกิดให้เปนเพื่อนกันจริงๆ ชื่อเหมือนกันซะ ถ้าบอกแค่ชื่อก้อคิดว่าพี่น้องกันแล้ว แต่เห็นหน้าตาแล้ว(หล่อ)คนละแบบกันเลย
 "เฮ้ย....พวกนั้นเต้นรำกันแล้วว่ะ"การ์ดพูด
 "พวกเราไปมั้งป่ะ"มาร์คเสริม
 "เออๆ....ไปเว๊ย หาคู่"ชาร์คหันมายิ้มกับทุกคนแล้วเดินไปหาคู้เต้ารำ เฮ้อ..เบื่อจังเลยพวกเต้นรำเนี่ย ไม่เห็นสนุกเลย
  "หนิ....ยัยเบียร์ เด๋วฉันไปหาเพื่อนก่อนนะย่ะ! เด๋วมา"
 "จะไปหาเหยื่อเหรอย่ะ! รีบมาแล้วกัน"
 "ย่ะ! หล่อน แล้วจะทำไมฮ่ะ"
 "ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า"วาร์คหัวเราะ
 "หัวเราะอะไรอ่ะ"ฉันหันไปถามวาร์ค (ถามแบบเสียงกวนๆหน่อยอ่ะ ไม่เหมือนตอนแรกที่รู้จัก ค่ะ...คะ) ซึ่งกำลังหัวเราะอยู่
โอ๊ย...ละลาย เท่บาดใจเจ๊เลย
 "ก้อไอ้ต้นกับเทอน่ะสิ"
 "แล้วเรื่องอะไรล่ะ!"
 "ก้อเทอ 2 คนเนี่ยทะเลาะกันตลกดีจัง ฮ่า..ฮ่า"
 "ไม่เอาแล้ว เลิกคุย รำคาญ"
 "โอ๋...อย่าเพิ่งรำคาญสิครับ"
 "โห...ฟังดูแล้ว มันเลี่ยนๆไงไม่รู้อ่ะ"
 "^-^ เออ..พูดแค่นี่"
 "อ้าว...ก้อมันจิงอ่ะ"
 "ไปเต้นรำกับผมหน่อย"
 "ไม่เอาอ่ะ..เบื่อ ไม่ชอบด้วย"
 "โห...สักเพลง"
 "ไม่..ไม่..ไม่"ฉันพูดพร้อมส่ายหัว (_ _  ) = (  _ _)
 "นะครับ"วาร์ค ทำหน้าอ้อนวอน โอ๊ย....อย่าทำให้ใจอ่อนสิ
 "อ่ะ...อ่ะ ก้อได้"
แล้วฉันกับวาร์ค ก้อเดินไปที่เต้นรำ "วี๊ด...หวิว"เสียงประสานของ ชาร์ค มาร์ค และ การ์ด ฉันกับวาร์ค ไม่สนใจ แต่ฉันเห็นสีหน้าของวาร์ค กำลังแดงก่ำ
แล้วก้อจบเพลงจนได้ พวกนั้นต่างชมฉันว่าเต็นเก่ง เอ่อ..คือว่า อ่ะแฮ่ม คือว่า ทุกอย่างฉันดีเลิศอยู่แล้ว พรสวรรค์ฉันเยี่ยมยอด
 "2 คนนี้หนิ ชักจะเอากันใหญ่แล้ว"ชาร์คพูด
 "คือว่า...อยากไปเที่ยวต่อป่ะ โรง-พยา-บาล อ่ะ"ฉันเน้นเสียงลงต่ำ
 "ไม่เป็นไร พอดีจะกลับบ้านต่อน่ะ"ชาร์ค ลุกลี้ลุกลน ด้วยความเสียวสันหลัง
 "ดุจัง...."การ์ดเสริม
 "พอดีว่า......ยัยเบียร์ มันคนรักสัตว์น่ะ"ยัยรินนี่ รีบต่อเติม
 "อ๋อ...ถูกแล้วแหละ ฉันกลัวว่า สัตว์ เนี่ยมันจะเดินไปขี่เรี่ยราดที่ไหน เลยต้องมาควบคุมน่ะ รักสัตว์มาก"ทุกคนหัวเราะแล้วนั่งจดจ่อฉันกับยัยรินนี่
 "ยัยเบียร์แกหาว่าฉันเป็นหมาเหรอย่ะ!"
 "ป่าว..ฉันยังไม่ได้พูดชื่อแกเลยน่ะ อย่าร้อนตัวสิ"
 "แก......ยัยเบียร์ จำไว้เลยน่ะ"
 "เฮ้ย.....หวัดดีๆ ขอโทษว่ะ มาช้าไปหน่อย"ใครคนหนึ่งพูดทำให้ การทะเลาะของฉันกับนังรินนี่ หยุดชะงักลง ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว
 "อ้าว....ไอ้เวียร์ มาแล้วเหรอวะ"
 "เออ..."
 "อ้าว...แล้วนั่นปากโดนอะไรมาน่ะ"
 "ช่างเถอะ....."
เวียร์กำลังปัดมือของยัยรินนี่ออกจากหน้า พร้อมกับเดินหนี เอ๊ะ ฉันว่านายนี่หน้าคุ้นๆนะ เอ...ใครนะ จะไม่ได้อ่ะ แล้วนายเวียร์ก้อหันหน้ามาทางฉัน
 "ยัยน้ำพุ/นายจูออน"ฉันกับนายเวียร์พูดพร้อมกัน จนเสียงมันดัง ทุกคนในงานที่อยู่ใกล้ๆ หันมามองเราเลยก้มหน้าก้มตา และฉันกับนายเวียร์
ก้อเดินมาใกล้กัน เพื่อความแน่ใจว่าใช่รึป่าว
 "นั่น เทอใช่มั๊ย...ยัยน้ำพุ"
 "นายด้วย..นายจูออน"
 "เทอ!...../นาย!......"นายเวียร์กัดริมฝีปากด้วยความโกรธ เช่นเดียวกับฉัน
 "เทอมาอยู่ที่นี่ได้ไงยัยน้ำพุ"
 "แล้วนายล่ะ อยู่ที่นี่ได้ไง"
 "ฉันถามเทอก่อนนะ"
 "ก้อนี่มันไม่ใช่บ้านส่วนตัวไง แล้วก้อไม่ใช่ของนายด้วย ถึงเป็นของนาย แค่คิดฉันก้อไม่กล้ามาแล้ว"
 "กลัวล่ะสิ ถึงไม่กล้าน่ะ"
 "ใช่ฉันกลัว พวกเทศกิจ มาจับฉันรวมกับนายน่ะสิ"
 "555+ "ทุกคนหัวเราะ
 "หนิเทอ....มันจะมากเกินไปแล้วนะ"
 "แล้วทามไม ทีนายทำล่ะ"
 "เฮ้ย....พวกเทอ 2 คนไปรู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย 55+" การ์ดพูด
 "เอาเป็นว่า รู้จักกันโดยที่ ไม่มีใครอยากรู้จักใครน่ะ"ฉันตอบ

 เอาเปนว่าจะเล่าให้ฟังค่ะ ไม่กี่อาทิตย์ก่อนฉันเจอกับนายนี่ที่ร้านน้ำปั่น
 "เอาน้ำมะพร้าวปั่นค่ะ/เอาน้ำมะพร้าวปั่นครับ"
 "นี่ค่ะ"
 "ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ"ฉึบ ฉันจับแก้วน้ำนายนั่นก้อจับแก้วน้ำ
 "ฉันสั่งก่อนนะ"หน้าตาดีแท้ๆ แต่นิสัยแย่สุดๆเลย
 "เทอ...พูดอะไรเนี่ย ฉันเปนคนสั่งก่อน"
 "ฉันก่อน หัดเป็นสุภาพบุรุษมั่งสิ เลดี้เฟริทส์น่ะ"
 "ไม่..ฉันรีบ เอามานี่"
 "ไม่ ฉันต้องเอาก่อน นายอ่ะรอต่อไปซะ"
 "ยัยน้ำพุ เอามาให้ฉัน"
 "อี๋...นายหาดียังไงมาว่าฉัน นายจูออน"
 "เทอ..ว่าอะไรนะ"
 "นายจูออน..นายจูออน เอามานี่" แล้วฉันกับนายเวียร์ก้อดึงแก้วไปดึงแก้วมา จนมันหกโดนเสื้อของนายเวียร์
 "เทอ..เห็นมั๊ยว่ามันหกหมดแล้ว"
 "อ่ะ...ถือว่าแก้วนี้ฉันให้ก้อได้ เด๋วฉันรอเอาแก้วต่อไปเอง ^-^"ฉันยื่นแก้วที่มันเหลือน้ำครึ่งแก้วให้ เพราะ น้ำทั้งหมดมันอยู่ที่เสื้อนายนั่นแล้วน่ะสิ
 "เทอ..นี่มัน" แล้วฉันก้อจ่างเงินค่าน้ำของตัวเองแล้วเดินจากไปก่อนจะทิ้งท้ายกับนายเวียร์ว่า "สม-น้ำ-หน้า" อย่างเน้นที่สุด

นายเวียร์ถึงกับทุบโต๊ะที่อยู่ข้างๆอย่างจัง ฉันเลยต้องรีบเผ่น ความจริงฉันเนี่ยแหละผิด แต่นายนั่นอยากมาแย่งก่อนทำไมล่ะ เชอะ ไม่เปนสุภาพบุรุษเสียเลย
โอ๊ย..เกือบลืมแล้วแท้ๆ แต่ดันมาเจออีก ไม่น่าคิดสั้น มาเปนเพื่อนยัยรินนี่เลย ต้องเจอเรื่องทุกที
 "เฮ้ย....ไอ้เวียร์ เจอเบียร์ ที่ไหนวะ"มาร์คถาม
 "ไม่รู้เว๊ย!"
 "อ้าวไอ้นี่..ถามดีๆ นะมึง เด๋วตบหัวหลุดเลย"
 "มึงกล้าป่ะล่ะ"
 "ไม่กล้าว่ะ เด๋วต้องไปโรงพยาบาล"
 "เด๋ว ไอ้เวียร์ไปโรงบาล"ยัยรินนี่ถาม
 "ป่าว...กูนี่แหละจะต้องไปโรงบาล โทษครับเพ่"มาร์คยกมือไหว้นายเวียร์ แล้วหลีกตัวไปนั่งที่เดิม
 "อ้าว....ไอ้นี่ 555+"ยัยรินนี่หัวเราะ
 "เวียร์จ๋า..เวียร์ไปรู้จักกับยัยเบียร์ เพื่อนฉันตอนไหนเนี่ย ทามไมยัยนี่ไม่เคยบอก"
 "ไปไกลๆได้ป่ะ ยังไม่อยากฆ่าใครตอนนี้"
 "ยัยเบียร์ แกไปรู้จักกับเวียร์ของฉันตอนไหนย่ะ"
 "ของเทอ"
 "ย่ะ ฉันถามว่าไปรู้จักกันตอนไหน"
 "ก้อบอกแล้วไง ว่าไม่มีใครอยากจะมารู้จักกัน"
 "เออ..ถามแค่นี้ไม่ได้ แล้วรู้จักกันที่ไหน"
 "ไม่รู้เว๊ย..ลำคานหลีกไปเลยไป"
 "ย่ะ!..ชิส์"
แล้วเราก้อคุยกันอย่างสนุกสนานอีกครั้ง แต่มีฉันกับนายเวียร์ ที่คอยทะเลาะกัน และ คอยขัดจังหวะกันเท่านั้น เลยทำให้บางคน ต้องยกมือห้ามปราม ไม่อย่างงั้นเกิดศึกแน่ๆ เอาเลยสิ ฉันน่ะพร้อมออกศึกอยู่แล้ว (หลังเซเว่นปิดนะ TT-TT) แล้วฉันกับยัยรินนี่ก้อขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะ ดึกมากแล้ว
แล้วเราก้อเดินทางกลับบ้าน ตลอดทางยัยรินนี่ก้อถาม...ถาม...ถาม เรื่องเกี่ยวกับนายจูออน ฉันก้อได้น้ำโหขึ้นมาทุกที แว๊ดกลับไปทันทีที่ถาม นังรินี่ก้อเลยสงบปากสงบคำ แล้วเริ่มถามใหม่ (ฮึ คิดเหรอว่ารอให้อารมณ์ฉันเย็นไม่มีทางหรอก ขืนพูดชื่อนายนั่นอีกทีมีเฮแน่ มรึงส์) ฉันก้อยกเท้าขึ้นมาเล็กน้อย
มันเลยรีบหุบปากตัวเอง แล้วบึ่งมาที่บ้านของฉันทันที
 "ถึงแล้วย่ะ! ยัยเบียร์ นี่แกจะไม่ตอบฉันจิงๆเหรอว่าแกไปรู้จักกับเวียร์ตอนไหน"ฉันเปิดประตูรถ แล้วรีบเดิน
 "....................."
 "อี๋....เชินเถอะ ไม่มีขอบคุนสักคำ ต่อไปแกเจรินแน่"
 "ก้อใครให้มารับล่ะ ใครรับคนนั้นส่ง เข้าใจ๋"
 "ย่ะ!"
 "แกนั่นแหละที่ต้องขอบคุนฉัน"
 "เรื่องอะไรย่ะ"
 "ก้อฉันอุดส่าไปเปนเพื่อนแล้วยังจะ.......เฮ้อ..ดวงไม่ดีจิงๆ ต้องไปล้างซวยหน่อยแล้ว"
 "เออ..ไปก่อนนะเว๊ย"
 "เออ..เออ รีบไปเถอะ ขับดีๆนะมรึงส์"
แล้วฉันก้อเดินขึ้นห้อง อาบน้ำ แปรงฟัน แล้วก้อนอน....