ICE&FIRE สุดท้ายต้องรักกัน

ลำดับตอนที่ #1 : ICE&FIRE : ฉันเจอคนบ้า!

 "โห..พี่ไรอัน ตื่นเช้าจังเลยนะค่ะ"
 "จ้า....."
 "แต่งตัวหล่อขนาดนี้ จะไปไหนกันค่ะ ให้ไรท์ไปด้วยคนสิค่ะ นะนะ ตั้งแต่ไรท์กลับมาจากอังกฤษพี่ไรอันยังไม่เคยพาไรท์ไปเที่ยวไหนเลยนะ"
 ฉันอ้อนพี่ชายที่น่าตาดีอย่างฉัน โฮะ..โฮะ
 "ก็จริงนะ แต่หนิ..เรายังไม่รู้เลยนะว่าพี่จะไปไหน รีบขอซะและ เกิดถ้าพี่ไป อาบ อบ นวด ขึ้นมาล่ะ"
 "ก็งี้ไงค่ะ" ฉันทำท่าใช้นิ้วปาดคอ
 "อ๋อ..จ๊ะ จะ เหอๆ "
 "ดีค่ะ เหอะ เหอะ เหอะ" ฉันหัวเราะในลำคอ
 "พี่เป็นพี่ชายเรานะ"พี่ไรอันใช้มือหยีหัวฉัน
 "ก็รู้ค่ะ ว่าเป็นพี่ แต่ว่าถ้าคิดจะทำแบบนั้นล่ะก็...เหอๆๆ.......ไรท์ก็หวงพี่ชายเป็นเหมือนกันนะ"
 "จ้า..คอยดูเหอะ ถ้ามีแฟนเมื่อไหร่ พี่จะหวงยิ่งกว่านี้อีก"
 "แต่ว่า..ไรท์ก็เคยมีแฟนแล้วนะค่ะ พี่ไรอันก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่"
 "ก็..นั่นมันเพื่อนพี่นี่"
 "เอ้า..เข้าข้างพวกตัวเองอีก พวกผู้ชายนี่หนอ"
 "หนิๆ พอแล้ว"
 "แล้วตกลงคุณ ทัตสึมิ ไรอันจะไปไหนเพค่ะ"
 "ไปบ้านรุ่นน้องครับ"
 "ไปด้วยสิ  นะ"
 "โอเคๆ งั้นไปเร็ว ไป"
 "งั้นรอ แปปนึงนะค่ะ ไปเอามือถือก่อน"
 "จ้า..รีบๆนะ"
ฉันและพี่ไรอันเริ่มออกเดินทางไปเรื่อยๆ พี่วีบอกว่า บ้านก็อยู่ไม่ไกลมากนัก แค่ผ่านสวนสาธารณะไปก็ถึงแล้ว
 "พี่ไรอันจอดก่อนจอด"ฉันบอกให้พี่ไรอันจอดรถแถวๆสวนสาธารณะ
 "จอดทำไมล่ะ"
 "ก็จะซื้อน้ำปั่นอ่ะ น่ากินดี เอาป่ะ"
 "ไม่เอาอ่ะ รีบไปซื้อเถอะ"
 "ค่ะ"
 "เออนี่...ใส่หมวกไปด้วย"
 "เจ้าค้า"
ฉันรีบวิ่งไปซื้อน้ำปั่นทันทีที่ลงจากรถ เอ..เอาน้ำอะไรดี น่ากินทั้งนั้นเลย
 "อือ....เอาน้ำมะนาวปั่นค่ะ"
 "ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ "
 "เอาน้ำมะนาวปั่นครับ"
 "ค่ะ ค่ะ"
 "นี่ค่ะ"
 "ขอบคะ..../ขอบคุณครับ"
 "นี่คุณ...นั่นมันของฉันนะ"
 "คุณไม่ได้ยินหรือไงว่าผมสั่งน้ำมะนาว"
 "แต่ฉันสั่งก่อน แล้วป้าเค้าก็ยื่นให้ฉัน"
 "ก็ผมหยิบมาแล้วนี่ จะให้เอาไง"
 "ก็ขอโทษสิ ไม่ใช้เดินไปหน้าตาเฉย ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย"ประโยคหลังนี้ฉันบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว แต่นายนั่นดันหูดีซะนี่
 "นี่คุณ...ผมขอโทษ พอใจยังฮะ โอ๊ย....เธอหยุดนะ โอ๊ย.."ฉันเหยียบเท้าเค้าแรงๆ 2 ที  แล้วรีบหยิบน้ำปั่นแล้วใส่เกียร์หมาขึ้นรถทันที นายนั่นได้แต่จับเท้าตัวเอง
ดูแต่งตัวซะ ใส่หมวก ใส่แว่น ชิ!ยังกะตัวเองเป็นดาราปลอมตัวมา แต่ว่าเราก็ใส่หมวกเหมือนกันหนิ เหอๆๆ แต่ว่าความเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีเอาซะเลย
 "555+ ชิ จำไว้อย่ามาเล่นกับฉัน"
 "หนิ..ไปทำอะไรอ่ะ ช้าจัง"
 "ไม่มีไร รีบไปเถอะพี่ไรอันเร็วๆ"
แล้วเราก็เดินทางกันต่อ ไปจนถึง โอ้โห..บ้านใหญ่จังสวยด้วย โดยเฉพาะสวนหน้าบ้านเนี่ยแหละ
 "โห..บ้านใหญ่จัง"
 "หนิ..ทำยังกะไม่เคยเห็นบ้านหลังใหญ่ๆ บ้านตัวเองมีให้เห็นอยู่ทุกวันก็ไม่เห็นจะว่าไรเลย"
 "เอ้า.ใครเค้าจะชมบ้านตัวเองกันเล่า"
 "ไป..ไป รีบเข้าบ้านเถอะ"
 "โห..พี่ไรอัน อย่างกะเป็นเจ้าของบ้านอ่ะ"
 "เอ้า..ก็มาบ่อยหนิ"
 "หึ บ่อยจนจะเป็นสมาชิกในครอบครัวนี่แล้วสิ"
 "แหม..ไปไป"
 "สวัสดีค่ะคุณไรอัน คุณแอลอยู่ข้างบนแน่ะค่ะ เดี๋ยวคงลงมา"
 "ครับ แล้วไอซ์ล่ะครับ"
 "คุณไอซ์ออกไปข้างนอกน่ะค่ะ เดี๋ยวคงกลับมา"
 "ครับ ขอบคุณครับ"
 "เอ่อแล้วนี่ใครกันค่ะ"
 "หนูชื่อ ไรท์ ค่ะเป็นน้องของพี่ไรอัน"
 "อ๋อ..ค่ะ หน้าตาดีทั้งคู่เลยนะค่ะ"
 "^-^ / ^//^ " <<< หน้าพี่ไรอัน กะ ฉัน
 "พี่ไรอันขอไรท์เดินดูบ้านหน่อยนะ"
 "อย่าไปวุ่นวายของเค้าล่ะ"
 "ค่า................"
ฉันเดินไปรอบๆบ้านสวยดีแฮะ เอ..นี่ห้องอะไรเนี่ย อ๊า..ห้องดนตรีนี่ ฉันเดินเข้าไปในห้องดนตรี แล้วมองดูรอบๆ ฉันเล่นได้หมดทุกอย่างเลย ทั้งเปียโน กีตาร์  ฟลุ๊ต เบส กลองชุด และหลายๆอย่าง
 ฉันเดินเข้าไปจะเล่นเปียโน เอ..โน้ตเพลงอะไรเนี่ย ฉันเล่นได้สักครู่จึงไปเล่นฟลุ๊ตต่อ หืม..หื่ม...หื้ม...หื๊ม...หื๋ม
 "เอ่อ..คุณเป็นใครครับ"
 "เอ่อ..ขอโทษค่ะ คือว่า ฉัน....."
 "อ้าว...แอล หวัดดี "พี่ไรอันเข้ามาพอดีเลยตัดบทสนทนาของเราไป
 "หนิ..เราน่ะ ไปวุ่นวายอะไรฮะ"
 "ก็เอ่อ....."
 "เออ..ลืมไป นี่น้องพี่เอง.."
 "ชื่อ ไรท์ ค่ะ "
 "ชื่อ แอล ครับ"
 "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
 "เช่นกันครับ"
 "เอ่อ...แล้วไรท์ต้องเรียกพี่ หรือป่าวอ่ะพี่ไรอัน"
 "อือ..ก็ต้องเรียกสิ"
 "อื้อ...ๆ"
 "งั้นเราไปรอที่ห้องนั่งเล่นกันดีกว่านะ"พี่ไรอันว่าแล้วเดินนำไป ฉันกับพี่แอลก็เดินตามหลัง
 "พี่แอล ไรท์ขออะไรอย่างได้มั๊ยค่ะ"
 "ขออะไรครับ"
 "อย่าพูด ครับ กับไรท์ได้มั๊ยค่ะ มันแปลกๆ "
 "จะให้พี่พูด ค่ะ เหรอ"
 "ตลกนะเนี่ย ถ้าพูดได้ก็พูดเลย กวนดีนัก"
 "55+"
 "แล้วงานเยอะขึ้นมั๊ยค่ะเดี๋ยวนี้"
 "ก็ค่ะ ออกอัลบั้มใหม่ พี่กับไอซ์ ก็งานเยอะขึ้น"(2 พี่น้องเขาเป็นนักร้อง)
 "ค้า.............นี่เอาจริงเหรอเนี่ย"
 "ก็น่ารักดีหนิ...จริงมั๊ยล่ะ 5+"
 "ถ้าพี่แอลไม่พูด พี่ก็น่ารักอยู่แล้วค่ะ ^-^"ไรท์พูดเสียงเหมือนกระซิบ แต่มันก็ทำให้คนที่เดินอยู่ใกล้ๆยิ้มขึ้นมา
 "พี่แอลเลิกพูด ค่ะ เถอะ"
 "ทำไมล่ะค่ะ พี่ว่าน่ารักดีออก"
 "ก็มันแปลกๆอ่ะ แปลกยิ่งกว่าพูด ครับ อีก"
 "ก็ได้ค่ะ"
 "^-^ ค้า"
 "ไรท์ รีบไปเถอะ มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ"
 "จริงด้วย...พี่ไรอันบ่นตายเลย"
 "555+ / 555+ "


 "พี่ไรอันคร้าบ...สวัสดีครับ" หนุ่มหน้าหวานเดินตัดหน้าเราไปนิดหน่อย ตะโกนเรียกพี่ไรอัน แต่หน้ามันคุ้นๆอยู่แหะ
 "หวัดดีครับ..เสียงมาก่อนตัวเลยนะเนี่ย"
 "ครับ แล้วพี่แอลล่ะครับ" ไอซ์มองไปมา หาผู้เป็นพี่
 "อยู่นี่..."ผู้เป็นพี่ เมื่อได้ยินผู้เป็นน้องถามหาจึงทักขึ้นพร้อมโบกมือไปมา
 "เอ่อคือ...สวัสดีค่ะ"
 "เอ่อ...ครับ สวัสดีครับ"
 "ไรท์ค่ะ / ไอซ์ครับ"
 "^-^ / ^-^ " ทั้งคู่ต่างมองกันไปมาจน คนที่อยู่นอกการสนทนาเลยสงสัย
 "นี่..ไรท์กับไอซ์เนี่ย เคยเจอกันเหรอ ถึงมองกันไปกันมาอยู่นั่นแหละ"พี่ไรอันโพล่งขึ้น
 "จริงด้วย หรือว่า รู้จักกันมาก่อน"
 "เอ่อคือว่า......./ เอ่อคือว่า..."
 "เหมือนเคยเห็นที่ไหน/เหมือนเคยเห็นที่ไหน"
 "นี่เลิกพูดพร้อมกันแล้วก็เหมือนกันสักทีได้มั๊ยเนี่ย"พี่ไรอันพูดขึ้น แต่ทั้งไรท์และไอซ์ก็ยังมองกันไม่เลิก
 "เฮ้ย..นี่มัน เธอนี่เอง มานี่เลย"ไอซ์คว้าแขนทั้ง 2 ข้างของไรท์มาจับไว้
 "เฮ้ย...นี่ปล่อยนะ ที่แท้ก็นายนี่เองนึกว่าใคร ถึงว่าหน้าคุ้นๆ นี่ปล่อย..ฉันเจ็บ"
 "ไม่ปล่อย"
 "ปล่อยๆๆๆๆบอกให้ปล่อยไง"
 "ก็บอกว่าไม่ไง  โอ๊ย..นี่เธออีกแล้วนะ"
 "สม บอกว่าปล่อยไง ปล่อย ชาติที่แล้วนายเกิดเป็นตุ๊กแกหรือไงฮะถึงได้เกาะหนึบอย่างนี้ "
 "หึ มานี่เลย อึ๊บ..."หนุ่มหน้าหวานอุ้มสาวพาดบ่าและเดินไปทางสวนทันที ฝ่ายสาวทั้งดิ้น ทั้งทุบ ตะโกนแต่ก็ไม่สามารถหยุดหนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้สีหน้าบ่งบอกถึงความโกรธได้
 "อ๊าย..ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ นายบ้า บ้า บ้า"
 "...................."
 "นายบ้า บ้าบ้าบ้าบ้าสสสส์ ปล่อยฉ้านนน......."
 "หยุดพูดซะ"
 "ไม่หยุดนายจะทำไมฮะ นายบ้า ปล่อยฉะ ตุ๊บ...โอ๊ย.."
 "ไงปล่อยแล้ว พอใจมั๊ย"
 "โอ๊ย..นี่นายปล่อยฉันอย่างงี้ได้ไงฮะ ถ้าเกิดขาหักขึ้นมาล่ะ นายตุ๊กแก นายบ้า ทุเรศ ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย...."
 "หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ"
 "มะ..ไม่"ผ่ายหญิงสาวชะงักไปนิด เมื่อสังเกตหน้าตาของหนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้มีความโกรธเกือบจะขีดสุดแล้ว แต่จะให้ยอมแพ้ง่ายๆน่ะเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก
 "นายตุ๊กแก ตุ๊กแก รังแกผู้หญิง ..........บลาๆๆ"
 "จะหยุดให้ไม่หยุดฮะ ฉันเตือนเธอแล้วนะ"
 "ฉันก็บอกแล้วเหมือนกันว่าไม่ นายหูหนวกหรือไงฮะ ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุ.............อ่ะ อื้อ อ๋อย อ้าน เอี๋ยวอี๋อ๋ะ ไอ๋อ๋า(ปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้นะไอ้บ้า)"
หนุ่มหน้าหวานหยุดคำว่าต่างๆนานาของหญิงสาวด้วยรสจูบที่เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นการจูบด้วย แทนที่เค้าจะเอาไม้แถวนี้ยัดปากเธอซะ ฝ่ายของหญิงสาวใจเต้นรัวขึ้นมาทันที หน้าร้อนไปหมด มือก็ใช้ประโยชน์ไม่ได้เนื่องจากถูกพันธนาการจากหนุ่มหน้าหวาน
 "ไงล่ะ ทีนี้คงหยุดพูดได้แล้วใช่มั๊ย"
 "นะ..นาย"โอ๊ย...กลับมาเมืองไทยได้ไม่กี่อาทิตย์ ก็เจอคนโรคจิตแล้วอ่ะ อ๊าย...เพิ่งเจอกันก็มาจูบกันซะแล้วเนี่ยนะ แล้วก็มาจูบทั้งๆที่ฉันยังนอนเดี้ยงอยู่ที่พื้น ฮึ๊ย..
 "ว่าไง จะด่าอะไรฉันอีกล่ะฮะ"
 "โอ๊ย..นายจะกดมือฉันทำซากอะไรเนี่ย ฉันเจ็บนะ "อะแฮ่ม..คือว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่ที่พื้นด้วยความที่พื้นสะอาดมาก แล้วนายหน้าหวานที่นามว่าไอซ์ก็คร่อมตัวฉันอยู่
 "โอ๊ะ..ขอโทษที เจ็บรึปะ...ผลุบ"ไอซ์ล้มลงทับตัวไรท์อีกทำให้ไปหอมแก้มของไรท์เข้า
 "-0- นะ..นายทำไรของนายเนี่ย"
 "ฉันก็แค่ยกมือออก แล้วมันทรงตัวไม่ได้แค่นั้นเอง"
 "แค่นั้นเองเหรอ แต่นายหอมแก้มฉัน จูบฉัน แล้วทำให้ฉันเจ็บด้วย!"
 "เบาๆสิ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมดหรอกเธอไม่อายหรือไง"
 "แล้วเมื่อไหร่นายจะออกไปจากตัวฉันสักที ห๊า!"
 "เอ้า...เล่นเอาเหนื่อยเลยเธอเนี่ย"
 "ใครอยากเล่นกับนายกันเล่า อึ้บ..ผลั่ก"อะไรกันนักกันหนาเนี่ย เจ็บไปหมดแล้วนะ
 "5555+"
 "โอ๊ย..เจ็บ เป็นเพราะนายนั่นแหละ หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ"
 "เพราะฉันได้ไง เธอล้มลงไปเองต่างหาก"
 "ก็เพราะนายทับฉันน่ะสิ ฉันเลยลุกไม่ขึ้น แล้วล้มลงมาอีกน่ะ"
 "อย่าาพาลสิค่ะ คนสวย ยังไงก็ล้มให้สนุกนะค่ะ"
 "หยุดเลยนะ มาช่วยฉันก่อน ฉันลุกไม่ขึ้น"
 "พูดดีๆ อย่างเช่นไอซ์ค่ะ มาช่วยไรท์หน่อยสิค่ะ ถ้าช่วยแล้วไรท์จะให้หอมแก้มนะค่ะ อะไรประมาณเนี้ยะ ได้มั๊ยๆ"
 "นั่นไม่ใช่ฉัน นายจะไปไหนก็ไปเลยไป"
 "เธอพูดสิ ฉันอยากช่วย"
 "ไม่"
 "เร็วเข้าน่า ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์ม ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว"ฉันมองหน้าไอซ์สักพักจึงตัดสินใจยื่นมือออกไป ไอซ์จับมือฉันอย่างรวดเร็ว แล้วดึงขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ทำให้หน้าเราเกือบชนกันอีกแล้ว งานนี้ฉันไม่ปริปากพูดหน้าแยกตัวออกมาอย่างรวดเร็ว วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของฉันเนี่ย
 "ไรท์ ไอซ์....อยู่นี้กันหรือเปล่า"
 "ยัยตัวดี....ออกมาเร็วเข้า"ไม่ต้องอธิบายมากก็รู้ว่าไอ้ประโยคหลังมันของใคร
 "อยู่นี่ค่า.../อยู่นี่ครับ  ขวับ!"ฉันและไอซ์หันหน้าหากันทันที
 "นายจะพูดตามฉันทำไมฮะ../เธอจะพูดตามฉันทำไมฮะ.."โอ๊ย...เวรๆๆๆ ถ้าเจออย่างงี้ทั้งวันฉันยอมตายดีกว่า
 "เอ้า..มาทำไรกันที่นี่ฮะเนี่ย"พี่ไรอันกับพี่แอลเดินมาพร้อมเสียงถาม
 "มาเดินเล่นค่ะ สวนบ้านพี่แอลนี่สวนดีนะค่ะ ไรท์ชอบ"
 "สวยจริงเหรอ พี่กับไอซ์ชวนกันออกแบบน่ะ"
 "อ๋อ..ค่ะๆ"
 "นี่ไอซ์..นายออกไปไหนมาน่ะ"
 "ไปซื้อน้ำครับพี่ไรอัน แต่ทีนี้เจอคนบ้าน่ะครับก็เลยกลับมาช้า หึๆ"ไอซ์กลั้นหัวเราะ แต่ฉันซึ่งยืนอยู่ข้างๆใบหน้าได้ตรงกันข้ามไปแล้ว แต่ฉันจะไม่ร้อนตัวหรอกฉันไม่ใช่คนบ้า แต่ร้อนใจนี่สิจะตายอยู่แล้ว ถ้าไม่มีพี่ไรอันกับพี่แอลนะ ฉันกระโดดกัดหูนายนี่ไปแล้ว อ๊าย....วิ้ง วิ้ง วิ้ง
 "พี่ไรอัน ตอนที่ไปซื้อน้ำ ไรท์ก็เจอคนบ้าเหมือนกันนะ บ้ามากๆเลยนะ แถมยัง.."
 "เข้าบ้านกันเถอะครับ"หึๆๆ เสียงนายไอซ์แทรกขึ้นก่อนที่จะทนไม่ไหวแล้วโดดกัดหูฉัน ฉันก็กลัวๆไอ้สายตาที่ส่งมาเมื่อกี้   - -^ ->--------- ^0^ แต่ไรท์คนนี้หรือจะกลัวคนอย่างนายนั่น ไม่มีอะไรให้น่ากลัวเลย อ๊าก..ไม่นะพี่ไรอัน พี่แอล อย่าทิ้งไรท์ไว้กับตานี่ 2 คนนะ เกิดนายนี่มันฆ่าฉันขึ้นมาตายเลยอ่า แบบว่าไม่กลัวเลยไง หึหึ
 "พะ...พะ..พี่ไรอัน พี่แอล รอไรท์ด้วย"ฉันรีบวิ่งตามไปแบบติดๆ เพื่อรักษาระยะห่างความตายไว้
 "หึ....ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก"ไอซ์รีบเดินตามไปทันที