ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำและความรู้สึก
เรา.....ไม่มีชื่อ.....เป็นแค่ตัวทดลอง เป็นสิ่งที่เกิดมาจากความว่างเปล่า เป็นสิ่งที่ไม่น่าจะมีชีวิตได้ เป็นสิ่งที่เขาเรียกเราว่า
มนุษย์โคลนนิ่ง ร่างต้นแบบของเราเป็นยังไง..ไม่รู้!! ทุกๆวันเราต้องทนกับความเจ็บปวดจากการทดลองต่างๆนาๆ จนคนที่อยู่รอบๆข้างๆ
บ้างก็ตาย บ้างร่างกายก็ปรวนแปร ตัวเองจนผิดรูปผิดร่าง ถึงเราจะพูดไม่ได้...ถึงเราจะฟังสิ่งที่คนพูดไม่รู้เรื่อง...ถึงเราจะอ่านไม่ออก...ถึงเราจะไม่เข้าใจในหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันเด่นชัดออกมา...ความเจ็บปวดที่หัวใจ ความเจ็บปวดที่เห็นคนอื่นที่เป็นส่วนนึงของเราต้องตายลง...ความเจ็บปวดที่เห็นคนอื่นเจ็บปวด...ความเจ็บปวดจากสายตาของผู้ที่ให้กำเนิดมองเราไม่ใส่สิ่งที่มีชีวิตแต่มองเราเป็นแค่ตุ๊กตาที่เขาเอาไว้ใช้ทดลอง...ความเจ็บปวดที่ร่างกายถูกแปลสภาพไป...ความเจ็บปวดที่เห็นคนที่มีหน้าตาเหมือนเราต้องทุกข์ทนทรมาน ทั้งๆที่ทุกคนก็คือเรา..ทุกคนคือส่วนหนึ่งของเรา..ทุกคนที่ใช่เราและไม่ใช่เรา.........เราโกรธแค้น...เราจะต้องแก้แค้นผู้ที่ทำกับเราแบบนี้...กับผู้ที่ให้กำเนิดเรา..............
ฉันคือหนึ่งในไม่กี่คนที่รอดออกมาจากการทดลองได้ ผลการทดลองทำให้ฉันมีสามารถควบคุมอากาศรอบตัวได้..สามารถที่จะทนในสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถจะทนได้ ร่างกายฟื้นตัวได้รวดเร็ว สัมผัสทั้ง5พิเศษกว่าคนอื่น นัยน์ตาเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเหมือนกับเลือด ผมที่เคยเป็นสีทองก็กลายเป็นสีของสนิม และที่ที่ฉันถูกส่งมาคือ โบสถ์ โบสถ์เก่าๆกลางป่าที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ ที่นั่นมีเด็กกำพร้าอยู่มากมายและบางคนก็เหมือนกับฉัน เป็นสิ่งที่เอาไว้สำหรับทดลอง ไม่สามารถที่จะเป็นอิสระได้คนที่ดูท่าทางจะเป็นอันครายอย่างฉันก็จะถูกขังแล้วถูกล่ามเอาไว้ด้วยโซ่ ทั้งแขนและก็ขา แทบจะไม่ค่อยมีคนมาสนใจและฉันก็ไม่ต้องการที่จะให้ใครมาสนใจ ทั้งๆที่ฉันอยุ่คนเดียวก็ดีอยู่แล้วแต่กลับมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาสนใจฉัน ในตอนแรกฉันก็ไม่สนใจแต่ทุกครั้งเธอคนนั้นมาหาฉันมักจะมีรอยแผลเพิ่มขึ้นทุกครั้งจนฉันไม่สามารถทำเป็นไม่สนใจได้และฉันก็ตัดสินใจเอ่ยปากพูดกับเธอคนนั้นเป็นครั้งแรก
\"นี่......ทำไมถึงสนใจฉันนัก เธอเป็นใครกันเหรอ\" ฉันพูดมาจากมุมมืดของห้อง
\"ฉันชื่อ มาเรีย เห็นท่าทางเธอเหงาๆ คงจะไม่ค่อยมีคนมาพูดกับเธอใช่ไหมล่ะ\" แล้วเธอก็หัวเราะแหะ แหะ
\"มาเรีย...เหรอ?\" \"ใช่...แล้วเธอล่ะชื่ออะไรเหรอ\"มาเรียถามอีก
\"ฉัน.......ไม่มีชื่อ..ถึงจะมีแล้วใครจะมาเรียกชื่อของฉันเหรอ\" ฉันค่อยที่จะเคลื่อนตัวเองออกมาจากมุมมืด
\"ฉันไง ฉันจะตั้งชื่อให้เธอเองนะ อาจจะเป็นชื่อที่ไม่ค่อยเพราะแต่ก็ใช้ชื่อนี้ไปก่อนเถอะนะ\"
\"blood เป็นยังไง ตาของเธอแดงเหมือนกับเลือด\"
\"บล.....บลัดเหรอ ชื่อของฉันเหรอ\"ฉันพูดแล้วพยายามที่จะจับประตูแต่...
\"เปรี๊ยะ!!!!!!!!!!!!\"ไฟฟ้าที่ประตูก็ช๊อตฉัน \"อ๊า!!!!!!!!!!\" ฉันถึงกระเด็นล้มลงไปกองพร้อมกับกลิ่นเนื้อที่มือไหม้
\"มาเรีย มาทำอะไรที่นี่ อย่างเธอน่าจะรู้นะว่ามาที่แบบนี้แล้วจะโดนลงโทษ\" มีเสียงผู้ชายที่ฟังดูเยือกเย็นออกมาจากทางข้างหลังของมาเรีย เสียงนั้นถึงกับทำให้มาเรียหนาวสันหลัง
\"ขะ...ขอ...ขอโทษค่ะ...คุณพ่อ\"มาเรียหันไปก้มหน้าพูดน้ำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้
\"เข้าใจก็ดีแล้ว จงอย่ามาที่นี่อีกนะ มาเรีย\"เจ้าของเสียงนั้นโอบบ่าของมาเรียแล้วพาเดินไปจนไม่ได้ยินฝีเท้า
\"แค่ก!!..แค่ก!!.. บ้าชิบ..มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย\"ฉันตัวชาจนขยับไม่ได้และหลับไปทั้งอย่างนั้น
จากนั้นทุกวันฉันก็เริ่มที่จะเฝ้ารอเด็กผู้หญิงที่ชื่อ มาเรีย ทุกวัน ทุกวัน แต่เธอก็ไม่มาจนฉันนั้นเริ่มที่จะเหงา.....เหงามาก แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างถูกโยนมาจากข้างล่างขึ้นมาตกอยู่ที่พื้นทางหน้าต่างห้องของฉัน ภายในนั้นคือ ลูกกวาด ลูกกวาดสีแดง ลูกกวาดที่มีรสชาติหวาน
ฉันเลยมองลงมาข้างล่างจากทางหน้าต่างที่มีซี่กรงติดอยู่ และเห็นมาเรียกับเด็กๆหลายๆคนโบกมือให้และบางคนถึงกับปีนต้นไม้ขึ้นมาสูงถึงหน้าต่างห้องของฉันแล้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนฉันรู้สึกสนุกไปกับพวกเขาไม่นานพอฉันทำตัวดีๆบาทหลวงก็ลองที่จะปล่อยฉันออกมาแต่ก็ยังโดนใส่กุญแจมือล่ามโซ่เอาไว้อย่างนั้น ฉันก็พยายามอดทนจนกระทั่งวันหนึ่งเกิดสงครามขึ้น และมัน.............
มนุษย์โคลนนิ่ง ร่างต้นแบบของเราเป็นยังไง..ไม่รู้!! ทุกๆวันเราต้องทนกับความเจ็บปวดจากการทดลองต่างๆนาๆ จนคนที่อยู่รอบๆข้างๆ
บ้างก็ตาย บ้างร่างกายก็ปรวนแปร ตัวเองจนผิดรูปผิดร่าง ถึงเราจะพูดไม่ได้...ถึงเราจะฟังสิ่งที่คนพูดไม่รู้เรื่อง...ถึงเราจะอ่านไม่ออก...ถึงเราจะไม่เข้าใจในหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่มันเด่นชัดออกมา...ความเจ็บปวดที่หัวใจ ความเจ็บปวดที่เห็นคนอื่นที่เป็นส่วนนึงของเราต้องตายลง...ความเจ็บปวดที่เห็นคนอื่นเจ็บปวด...ความเจ็บปวดจากสายตาของผู้ที่ให้กำเนิดมองเราไม่ใส่สิ่งที่มีชีวิตแต่มองเราเป็นแค่ตุ๊กตาที่เขาเอาไว้ใช้ทดลอง...ความเจ็บปวดที่ร่างกายถูกแปลสภาพไป...ความเจ็บปวดที่เห็นคนที่มีหน้าตาเหมือนเราต้องทุกข์ทนทรมาน ทั้งๆที่ทุกคนก็คือเรา..ทุกคนคือส่วนหนึ่งของเรา..ทุกคนที่ใช่เราและไม่ใช่เรา.........เราโกรธแค้น...เราจะต้องแก้แค้นผู้ที่ทำกับเราแบบนี้...กับผู้ที่ให้กำเนิดเรา..............
ฉันคือหนึ่งในไม่กี่คนที่รอดออกมาจากการทดลองได้ ผลการทดลองทำให้ฉันมีสามารถควบคุมอากาศรอบตัวได้..สามารถที่จะทนในสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถจะทนได้ ร่างกายฟื้นตัวได้รวดเร็ว สัมผัสทั้ง5พิเศษกว่าคนอื่น นัยน์ตาเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเหมือนกับเลือด ผมที่เคยเป็นสีทองก็กลายเป็นสีของสนิม และที่ที่ฉันถูกส่งมาคือ โบสถ์ โบสถ์เก่าๆกลางป่าที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ ที่นั่นมีเด็กกำพร้าอยู่มากมายและบางคนก็เหมือนกับฉัน เป็นสิ่งที่เอาไว้สำหรับทดลอง ไม่สามารถที่จะเป็นอิสระได้คนที่ดูท่าทางจะเป็นอันครายอย่างฉันก็จะถูกขังแล้วถูกล่ามเอาไว้ด้วยโซ่ ทั้งแขนและก็ขา แทบจะไม่ค่อยมีคนมาสนใจและฉันก็ไม่ต้องการที่จะให้ใครมาสนใจ ทั้งๆที่ฉันอยุ่คนเดียวก็ดีอยู่แล้วแต่กลับมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาสนใจฉัน ในตอนแรกฉันก็ไม่สนใจแต่ทุกครั้งเธอคนนั้นมาหาฉันมักจะมีรอยแผลเพิ่มขึ้นทุกครั้งจนฉันไม่สามารถทำเป็นไม่สนใจได้และฉันก็ตัดสินใจเอ่ยปากพูดกับเธอคนนั้นเป็นครั้งแรก
\"นี่......ทำไมถึงสนใจฉันนัก เธอเป็นใครกันเหรอ\" ฉันพูดมาจากมุมมืดของห้อง
\"ฉันชื่อ มาเรีย เห็นท่าทางเธอเหงาๆ คงจะไม่ค่อยมีคนมาพูดกับเธอใช่ไหมล่ะ\" แล้วเธอก็หัวเราะแหะ แหะ
\"มาเรีย...เหรอ?\" \"ใช่...แล้วเธอล่ะชื่ออะไรเหรอ\"มาเรียถามอีก
\"ฉัน.......ไม่มีชื่อ..ถึงจะมีแล้วใครจะมาเรียกชื่อของฉันเหรอ\" ฉันค่อยที่จะเคลื่อนตัวเองออกมาจากมุมมืด
\"ฉันไง ฉันจะตั้งชื่อให้เธอเองนะ อาจจะเป็นชื่อที่ไม่ค่อยเพราะแต่ก็ใช้ชื่อนี้ไปก่อนเถอะนะ\"
\"blood เป็นยังไง ตาของเธอแดงเหมือนกับเลือด\"
\"บล.....บลัดเหรอ ชื่อของฉันเหรอ\"ฉันพูดแล้วพยายามที่จะจับประตูแต่...
\"เปรี๊ยะ!!!!!!!!!!!!\"ไฟฟ้าที่ประตูก็ช๊อตฉัน \"อ๊า!!!!!!!!!!\" ฉันถึงกระเด็นล้มลงไปกองพร้อมกับกลิ่นเนื้อที่มือไหม้
\"มาเรีย มาทำอะไรที่นี่ อย่างเธอน่าจะรู้นะว่ามาที่แบบนี้แล้วจะโดนลงโทษ\" มีเสียงผู้ชายที่ฟังดูเยือกเย็นออกมาจากทางข้างหลังของมาเรีย เสียงนั้นถึงกับทำให้มาเรียหนาวสันหลัง
\"ขะ...ขอ...ขอโทษค่ะ...คุณพ่อ\"มาเรียหันไปก้มหน้าพูดน้ำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้
\"เข้าใจก็ดีแล้ว จงอย่ามาที่นี่อีกนะ มาเรีย\"เจ้าของเสียงนั้นโอบบ่าของมาเรียแล้วพาเดินไปจนไม่ได้ยินฝีเท้า
\"แค่ก!!..แค่ก!!.. บ้าชิบ..มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย\"ฉันตัวชาจนขยับไม่ได้และหลับไปทั้งอย่างนั้น
จากนั้นทุกวันฉันก็เริ่มที่จะเฝ้ารอเด็กผู้หญิงที่ชื่อ มาเรีย ทุกวัน ทุกวัน แต่เธอก็ไม่มาจนฉันนั้นเริ่มที่จะเหงา.....เหงามาก แต่แล้วก็มีอะไรบางอย่างถูกโยนมาจากข้างล่างขึ้นมาตกอยู่ที่พื้นทางหน้าต่างห้องของฉัน ภายในนั้นคือ ลูกกวาด ลูกกวาดสีแดง ลูกกวาดที่มีรสชาติหวาน
ฉันเลยมองลงมาข้างล่างจากทางหน้าต่างที่มีซี่กรงติดอยู่ และเห็นมาเรียกับเด็กๆหลายๆคนโบกมือให้และบางคนถึงกับปีนต้นไม้ขึ้นมาสูงถึงหน้าต่างห้องของฉันแล้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนฉันรู้สึกสนุกไปกับพวกเขาไม่นานพอฉันทำตัวดีๆบาทหลวงก็ลองที่จะปล่อยฉันออกมาแต่ก็ยังโดนใส่กุญแจมือล่ามโซ่เอาไว้อย่างนั้น ฉันก็พยายามอดทนจนกระทั่งวันหนึ่งเกิดสงครามขึ้น และมัน.............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น